รักที่สับสน

'ว่าไงค่ะ ข้อแลกเปลี่ยนอะไร'  ฉันเอียงคอถามรุ่นพี่ตรงหน้าด้วยความอยากรู้

'ช่วยแกล้งเป็นแฟนพี่หน่อยสิ'  ชายหนุ่มก้มหน้าลงมากระซิบที่ข้างหูของฉัน

'ฮะ  ชะช่วยแกล้งเป้นแฟนพี่งั้นเรอะ'  ฉันพูดด้วยความตกใจ และผลักชายหนุ่มออกจากตัว

'ใช่ คือมีรุ่นน้องคนหนึ่งอ่ะ น้องเค้าชอบพี่แล้วก็ตามตื้อพี่ไม่หยุดเลย  พี่ก็เลยอยากจะให้น้อง...ฟาง...ช่วยแกล้งเป็น'

'แกล้งเป็นแฟนพี่งั้นหรอค่ะ' ฉันถาม

'ใช่ รึน้องจะปฏิเสธก็ได้นะ พี่จะได้ลงโทษน้องที่ไม่ยอมเต้น และไม่เชื่อฟังคำสั่งของรุ่นพี่' พี่ป๊อปพูดหน้าตาดุดันมากกo_0

' อะ เอ่ออ แล้วต้องแกล้งเป็นเป็นแฟนกับพี่ป๊อปนานรึป่าวล่ะ'  

'ก็จนกว่า น้องคนนั้นจะเลิกตามตื้อพี่แหละ'  

'ตกลง น้องฟางยอมแกล้งเป็นแฟนกับพี่แล้วใช่มั้ย'  พี่ป๊อปเขยิบเข้ามาใกล้ฉัน

'ค่ะ ฟางตกลง แต่ฟางจะแกล้งเป็นปฟนกับพี่เฉพาะต่อหน้าผู้หญิงคนนั้นเท่านั้นนะค่ะ'

'ก็ได้ แต่ว่าต้องเล่นให้มันเนียนๆนะ' พี่ป๊อปพูดพร้อมเอามือมาขยี้ที่หัวฉัน

'คร้าาาาาา'  ชิ-_- พี่รหัสเห็นแก่ได้

อีกด้านหนึ่ง

ฉันกับโทโมะเริ่มสนิทกันมากขึ้น เนื่องจากเรากลับบ้านด้วยกัน มาโรงเรียนด้วยกันบ่อย 

จนคนในห้องมองว่าเราสองคนเป็นคู่จิ้นกัน

'แก้ว เย็นนี้ไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะกันมั้ย'  โทโมะถามฉันขณะที่เรานั่งอ่านหนังสืออยู่หน้าตึก

'อือ ไปสิ จะได้ไปเดินเล่นให้ผ่อนคลายด้วย อ่านแต่หนังสือปวดหัวจะตายอยู่แล้วว'  ฉันพูดแล้วบิดขี้เกียจไปมา

'ถ้าแกอ่านหนังสือเรียนแล้วปวดหัวฉันก็ไม่ว่าไรหรอก  แต่นี้แกอ่านหนังสือการ์ตูนมันคงจะปวดหัวมากเนอะ' โทโมะพูด  ฉันมองหน้าโทโมะด้วยสายตาที่จิกแรง-_-

'มันก็ต้องอ่านอะไรคลายเครียดบ้างสิ โถ่วววว'  ฉันพูดแก้ตัว

'แกก็เหมือนกันนั้นล่ะ เล่นแต่เกม หนังสือไม่อ่าน' ฉันชะเง้อไปมองโทโมะที่นั่งเล่นเกมอย่างสนุก

'เราก็ไม่ต่างไรกันหรอก 55555'  

'จ๊ะ'  มองแรงอีกรอบ

เสียงออดหมดเวลาเรียนดังขึ้น นักเรียนทุกคนเก็บหนังสือเรียนเข้ากระเป๋า แล้วเตรียมตัวกันจะกลับบ้าน

'ป่ะ ไปกัน' โทโมะพูด

'เอ่ออ คือวันนี้ฉันมีเวรทำความสะอาดอ่ะ แกรอก่อนได้ป่ะ'  

'ได้สิ' :)

'ว่าแต่ วันนี้แกทำเวรคนเดียวหรอว่ะ ทำไมฉันไม่เห็นมีใครเลย' โทโมะหันมองซ้ายขวาแล้วหันมาถามฉัน  ซึ่งตอนนี้ภายในห้องมีแค่ฉันกับโทโมะ

'คงงั้นมั้ง  คนอื่นเค้าคงกลับกันหมดล่ะ' 

'มาเดี่ยวฉันช่วยทำเวร'  โทะโมะพูดพร้อมกับยกเก้าอี้ขึ้นช่วยฉัน

'ขอบใจนะ' :)

'อื้อ ไม่ถึงอ่ะ' เขียนอะไรสูงปานนั้น ฉันลบไม่ถึง

'มาเดียวฉันช่วย'  เขายื่นมือมาจับแปรงลบกระดานอันที่ฉันจับอยู่ ทำให้ฉันหันไปมองหน้าเขา 

เราสองคนสบตากันอยู่ครู่หนึ่ง ฉันก็ปล่อยมือออกจากแปรงลบกระดาน ซึ่งเขาก็ปล่อยมือเช่นกัน

ทำใหเแปรงลบกระดานตกลงมากระทบกับพื้น จนเกิดเสียงดัง ทำให้ฉันกับเขาละสายตาออกจากัน

'เอ่ออ ฉันขอโทษ ' โทโมะพูดแล้วก้มลงไปหยิบแปรงลบกระดานขึ้นมาให้ฉัน

'ไม่เป็นไร:) ทำเวรเสร็จแล้วล่ะ เราไปกันเถอะ' 

'ป่ะ ไปกัน'

..............................................................................

แต่งไม่หนุกเลยย เฮ้อออ