KNB รุ่นน้องวัยใสกระชากใจเหล่ารุ่นพี่ (allkuro)

     ทีมต่อไปคือทีมอะไรล่ะ...

...เซย์ริน...

     ระหว่างพักการแข่งขัน คุโรโกะมานั่งพักสูดอากาศอยู่ข้างนอก โดยที่ในใจนั้นมีเรื่องต่างๆที่ตีกันมากมาย

'เซย์ริน...ฉันควรจะทำยังไงดีล่ะ'

   'มันเป็นทีมเก่าของเธอไม่ใช่รึไง'

   'เธอจะไม่ฝืนชนะเหรอ'

เธอรู้ ว่าเพื่อนของเธอเป็นห่วงมากขนาดไหนแต่ว่า...พอเห็นคนๆนั้นแล้ว เค้าเหมือนกันมาก เค้าเหมือนกับอาโอมิเนะ ไดกิ...คากามิ ไทกะ

"เฮ้อออ ได้เวลาแล้วล่ะมั้ง"เธอถอนหายใจเสียงสั่นก็จะเงยหน้ามองฟ้า แล้วลุกเดินเข้าไปเพื่อเตรียมแข่ง

.

.

.

"แกว่าคุโรโกะตั้งใจจะทำอะไรกันแน่"ฮิวงะพูดถามคิโยชิ

"อืม นั่นน่ะสิ อาจจะเจ็บปวด...ล่ะมั้งนะ"คิโยชิยังคงเชื่อในคุโรโกะอยู่ดีตอบกลับไปด้วยความมั่นใจ

ทันใดนั้นทีมปฏิวัติก็เดินออกมาท่ามกลางเสียงเชียร์ที่ดังกระหึ่ม

"สวัสดี...ทีมที่รัก"คุโรโกะหรี่ตาลงเล็กน้อยก่อนจะเหยียดยิ้ม เธอหยิบมันขึ้นมาอีกแล้ว...หน้ากาก...สิ่งที่เธอหยิบขึ้นมาใส่เพื่อปกปิดความเจ็บปวด แม้จะต้องโดนกล่าวหาว่าเป็น ปีศาจ แต่ว่าหากมันทำให้เธอแข็งแกร่งขึ้นล่ะก็...เธอก็จะเป็น

การแข่งขันดำเนินไปอย่างรวดเร็ว แต่ว่าการที่คุโรโกะเข้าไปอยู่ในทีมนั้นมานานพอควรก็ทำให้รู้ว่ารูปแบบการเล่นของอีกฝ่ายเป็นยังไง และแน่นอนบวกกับความแข็งแกร่งของทีมปฏิวัติทำให้แต้มเริ่มนำห่างไปเรื่อยๆในขณะที่ทีมเซย์รินทำไม่ได้สักคะแนน

"กัปตัน!"สุมิเระเรียกเธอแล้วส่งบอลให้ แต่เมื่อคุโรโกะหันกลับไปก็โดนดักโดนคากามิ

ดวงตาของคุโรโกะเบิกกว้างพร้อมสั่นระริก ภาพของอดีตคู่หูลอยขึ้นมาซ้อนกันโดยอัตโนมัติ

'คนที่จะชนะฉันได้ก็มีแค่ฉันเท่านั้น'

'ไม่ พอแล้ว พอกันที! ขอร้องล่ะ!'

เมื่อเห็นว่าคุโรโกะนิ่งไปลูกทีมเธอก็เริ่มสงสัย

'อะไรกัน...ฮารุมิ ยัยนั่น โธ่เว้ย!'เอริกะสบถในใจ

"ฮารุมิ!!"เมื่อคุโรโกะได้สติก็รีบพาสลูกไปให้เอริกะทำแต้มทันที ก่อนจะถอนหายใจเสียงสั่นเมื่อลูกนั้นลงห่วง

.

.

.

"โทษทีนะ..."คุโรโกะพูดกับลูกทีมตนเองเบาๆ

"ไม่เปนไร เธอสลับตำแหน่งกับฉันก็ได้นะ"โรสพูดติดสำเนียงต่างชาติ

"ไม่ต้องหรอก"เธอพูดเบาๆ

"โฮ่ย คุโรโกะ"คากามิเดินเข้ามาเรียกร่างบาง

"!"เธอตกใจเห็นเขาเป็นอาโอมิเนะจึงเผลอถอยหลังไป1ก้าว

"ฉัน...ไม่รู้หรอกนะว่าเธอเป็นอะไรไป หรือทำไปเพื่ออะไร แต่สิ่งๆนึงที่ฉันจะบอกไว้นะ...ฉันไม่ใช่อาโอมิเนะ ไดกิ...ฉันคือแสงของเธอ อย่างน้อยก็เคยล่ะนะ"คากามิพูดด้วยท่าทีจริงจังแม้ประโยคท้ายจะพูดติดตลกก็ตาม.

.

.

.

แล้วเกมก็ดำเนินไปอีกครั้งทุกคนวิ่งกลับไปที่จุดของตนเอง

เหตุการณ์เดิมเกิดขึ้นอีกครั้งที่คุโรโกะกับคากามิต้องมาเผชิญหน้ากัน

'แสงงั้นเหรอ...งั้นล่ะมั้ง'

"คุณเป็นแสงจริงๆนั่นแหละ"ทันทีที่พูดประโยคนั้นจบก็แย่งบาสจากมือคากามิแล้วชู้ตลงห่วงทันที

ปรี๊ดดดดดด

เสียงนกหวีดจบการแข่งขันดังลั่น นักกีฬาทุกคนหยุดการกระทำทุกอย่างแล้วมองไปที่ตารางผล

0:99

ทีมปฏิวัติเผยยิ้มออกมาเป็นนัยๆว่าสำเร็จแล้ว

แต่ก็นะเกมยังไม่จบแค่นี้หรอก ก็ยังเหลือหมากให้กำจัดอีกตั้งเยอะนี่นะ

"ชนะแล้วนะ กัปตัน"สุมิเระวิ่งเข้ามาแปะมือพร้อมเช็ดเหงื่อไปด้วย

"อา ต้องแน่อยู่แล้ว"

"ว่าแต่ เจ้านั่นน่ะไม่ใช่เล่นๆเลยนะกัปตัน ยิ่งคิดยิ่งเหมือนกับอาโอมิเนะ ไดกิจริงๆ คิดแล้วเกลียดฟ่ะ"สุมิเระเหล่หางตามองเจ้าคนผมแดงแซมดำที่นั่งคอตกเป็นหมาหงอยอยู่

"เขาไม่เหมือนกันนะ...เขาคือแสง...แสงของเพลิงที่ส่องทางสว่างให้กับผู้เดินทาง...เป็นเหมือนเทียนที่เผาไหม้ตนเองเพื่อให้แสงสว่างแก่ผู้อื่น นั่นแหละ คากามิ ไทกะ"คุโรโกะพูดพร้อมยิ้มไปด้วย

"ช่างมันเถอะ เรามีหมากต้องจัดการอีกนะ"คุโรโกะปรับสีหน้าให้เป็นเหมือนเดิม

"เอ ทีมต่อไปคือ..."

"ราคุซัน...เอาล่ะ ท่านจักพรรดิไร้พ่าย จะชนะ ราชินีแห่งการปฏิวัติ อย่างฉันได้มั้ยนะ แน่นอน คำตอบของคุณมีแค่'แพ้'เท่านั้น"ร่างบางมองขึ้นไปบนอัฒจรรย์ที่อาคาชิเองก็มองลงมาเช่นเดียวกัน

.

.

.

'แสงแห่งการปฏิวัติ มันเพิ่งจะเริ่มเท่านั้น'