KNB รุ่นน้องวัยใสกระชากใจเหล่ารุ่นพี่ (allkuro)

     "ฮารุมิจัง ลงมาหาแม่หน่อยสิลูก"เสียงสาววัยกลางคนเรียกลูกสาววัย9ขวบ

     "ขาา มีอะไรเหรอคะคุณแม่"สาวน้อยผมฟ้าสว่างเดินลงมาจากชั้นสองถามแม่ของตน

     "มีคนจะแนะนำให้รู้จักแหนะ นี่เอริกะจังจ้ะ คนของตระกูลที่สนิทกับตระกูลเราไง"แม่ของคุโรโกะแนะนำสาวน้อยผมสีเหลืองทองที่อยู่หน้าประตูกับสาววัยกลางคนอายุประมาณแม่ของเธอ

     "คุโรโกะ ฮารุมิค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ"คุโรโกะโค้งตัวให้ทั้งสองอย่างนอบน้อม

     "แหมๆ มารยาทดีจังเลยนะจ๊ะ ฮารุมิจัง เอ้า เอริกะ ไปเล่นกับฮารุมิจังสิจ๊ะ"

     "ค่ะ"เอริกะตอบรับแม่ตนเองก็จะเดินไปเล่นที่สวนหลังบ้านกับคุโรโกะ

.

.

.

     "นี่เธอทำไมทำหน้าแบบนั้นอ่ะ"คุโรโกะถามสาวน้อยผมทองที่ทำหน้าเย็นชามาตั้งแต่หน้าประตูบ้าน

     "อ่ะ เอ๊ะ ขอโทษด้วยค่ะ ฉันเหม่อไปหน่อย"เอริกะหันมาตอบ

     "...เครียดเรื่องตระกูลเหรอ"คุโรโกะมองตาเอริกะเล็กน้อยก่อนจะถาม

     "ทำไม ถึงรู้"เอริกะถามอึ้งๆ

     "ก็...ฉันเองก็เคยทำหน้าแบบนั้นเหมือนกัน หน้าที่เหมือนแบกโลกเอาไว้คนเดียวน่ะ"คุโรโกะพูดพร้อมเงยหน้ามองฟ้า

     "นี่ ถ้าไม่รังเกียจก็เล่าให้ฉันฟังก็ได้นะ"คุโรโกะหันมายิ้มให้

     "เอ่ออ จะให้เริ่มยังไงดีล่ะ"เอริกะเกาท้ายทอยเล็กน้อย

     "คือว่า ฉันถูกอบรมให้เป็นกุลสตรีตั้งแต่เด็กแล้วล่ะ แล้วก็ถูกปลูกฝังมาว่าต้องเป็นผู้สืบทอดตระกูลๆ จนมัน..."

     "...เหมือนกันเลยนะ"

     "เอ๊ะ"

     "เธอกับฉันน่ะเหมือนกันเลยล่ะ แต่ว่าฉันรู้จักคนๆนึงเข้าน่ะ เขาแนะนำอะไรหลายๆอย่างให้น่ะ อ้อ เรื่องบาสก็ด้วยนะ"คุโรโกะพูดพร้อมยกลูกบาสขึ้น

     "ดูนี่นะ"คุโรโกะพูดก่อนจะเริ่มเลี้ยงลูกบาสแล้วเล่นบาสให้เอริกะดู

     ใบหน้ายิ้มแย้มดูมีความสุขของคุโรโกะมันดูเปล่งประกาย

     'ฉันอยากจะ มีอิสระ มีอิสระมากกว่านี้'เอริกะคิด โดยที่ไม่รุ้ตัวก็พยายามเข้าไปแย่งบอลกับคุโรโกะซะแล้ว

     "ว้าว ฝีมือดีนี่ เอริกะ ยอดไปเลย เรียนรู้ท่าของฉันได้สมบูรณืแบบเลย"คุโรโกะกล่าวแววตาเป็นประกาย

.

.

.

     นานเท่าไหร่ไม่รุ้ที่ทั้งสองคนเล่นล่วงเลยไปจนถึงเวลาเย็น

     "เอริกะ กลับกันเถอะจ้ะ เดี๋ยวแม่พาไปส่ง ต่อไปมีเรียนจัดดอกไม้ไม่ใช่รึไง"แม่ของเอริกะเดินเข้ามาเรียก

     "อึก ค่ะ"เอริกะหน้าเจื่อนลง

     "ถ้าเธอไม่พูดมันออกมาก็ไม่มีใครรู้หรอกนะ นี่เป็นชีวิตของเธอนะ"คุโรโกะพูดเบาๆให้เอริกะได้ยิน

     "อ่ะ อื้ม ขอบใจนะ ฮารุมิ"

.

.

.

     "หาา อะไรกัน ตอนนี้ฉันส่งลูกอยู่นะ เดี๋ยวเรื่องบริษัทกลับไปฉันจะจัดการเอง"เอริกะนั่งมองแม่ของเธอคุยโทรศัพท์ก่อนจะออกรถไป แล้วเริ่มนึกถึงคำพูดของฮารุมิ

     "ม แม่คะ"เอริกะตัดสินใจเรียกแม่ของเธอ

     "หืม มีอะไรเหรอจ๊ะ"แม่ของเธอมองผ่านกระจกมองหลัง

     "คือ คือว่าหนู อยากจะเล่นบาส เล่นบาสกับฮารุมิ!"เอริกะพูดออกมา

     "บาส งั้นเหรอ"

     "...ค่ะ"เอริกะเตรียมใจโดนว่าเล็กน้อยแต่ไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่เปลี่ยนใจหรอก

     "ลูกแน่ใจแล้วเหรอจ๊ะ"

     "ค่ะ หนูตัดสินใจดีแล้วค่ะ"

     "อืม เข้าใจแล้วล่ะ แม่สนับสนุนเต็มที่"

     "ค่ะ เอ๊ะ แม่พูดว่าอะไรนะคะ"เอริกะถามอีกครั้ง

     "ฮะๆๆ คิดถูกจริงๆที่พาลูกไปหาเด็กคนนั้น ฮารุมิจังแนะนำลูกใช่มั้ยล่ะ แม่น่ะหาทางให้ลูกเลือกเส้นทางของตัวเองอยู่น่ะ เพราะลูกดูเครียดมากเลยน่ะจ้ะ"

     "...แม่คะ"

     "ต่อไปนี้ก็พยายามให้เต็มที่นะจ๊ะ แม่คอยสนับสนุนเต็มที่"

     "อ่ะ ค่ะ!!!"เอริกะยิ้มออกมาอย่างมีความสุข แม่ของเอริกะเองก็แปลกใจที่ลูกของเธอยิ้มได้แบบนี้ 'ฮารุมิ เด็กคนนั้นใช้เวทมนย์อะไรกันนะ'

.

.

.

     "ฮารุมิจัง มานี่หน่อยสิลูก"เหมือนเหตุการเดจาวูที่แม่คุโรโกะเรียกเธอ

     "คะๆ อะไรคะ อ้าว เอริกะ"คุโรโกะดูแปลกใจเล็กน้อยที่ลงมาแล้วเห็นเอริกะยืนอยู่หน้าประตูพร้อมแม่ของพวกเธอ

     "ฮารุมิ ไปเล่นบาสกันเถอะ"เอริกะชูลูกบาสขึ้นแล้วยิ้ม

     "อื้ม"คุโรโกะยิ้มตอบก่อนจะพากันวิ่งไปที่หลังบ้าน

     "...ลูกของพวกเราเข้ากันดีนะ"

     "อาา ต้องขอบคุณลูกของเธอล่ะนะ หนูน้อยคนนั้นน่ะเหมือนเธอจริงๆเลยล่ะ"

     "งั้นเหรอ ไม่หรอก เด็กคนนั้นน่ะแข็งแกร่งกว่าฉันมากเลยล่ะ"

     "หวังว่าทั้งสองคน จะเติบโตมาเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันนะ"แม่ทั้งสองพูดพร้อมกัน

.

.

.

     "อ้าว ฮารุมิ มาพอดีเ- เธอเป็นอะไรน่ะ"เอริกะถามเพื่อนสาวที่เดินเข้ามาพร้อมน้ำตาที่ไหลอยู่บนแก้ม

     "อ่ะ เปล่าหรอก แค่ฝุ่นเข้าตาน่ะ"ฮารุมิฝืนยิ้ม

     "...พวกรุ่นปาฏิหารย์เหรอ พวกมันทำอะไรเธอ"เอริกะเข้าไปจับไหล่เพื่อนของเธอ

     "พวกเขา ทอดทิ้งฉัน ฮึก การเป็นเงาน่ะ มันเจ็บปวดขนาดนี้เลยเหรอ ฮึก"คุโรโกะเริ่มร้องไห้อย่างหนัก

     "ใจเย็นๆนะ 'พวกเรา'ยังอยู่ข้างเธอเสมอนะ"เอริกะพูด

     "นั่นสินะ ถ้าเป็น'เงา'แล้วพวกนั้นไม่เห็นค่าแล้วล่ะก็ ฉันก็จะเป็น'แสง' เป็นแสงแห่ง'การปฏิวัติ'"สายตาของคุโรโกะที่เปลี่ยนไปทำให้เพื่อนสาวรู้เลยว่าเธอเข้าสู่โหมดเอาจริงแล้ว

'เอาล่ะ รุ่นปาฏิหารย์ มาทำเพื่อนของพวกเราก็ต้องเจอกันหน่อยล่ะนะ'

.

.

.

     "พวกเรารู้เรื่องที่เจ้าพวกนั้นทำกับเธอแล้วล่ะนะ"

     "ไม่เป็นไรใช่มั้ยคะ"

     "ฮารุจัง?"

     "เอาล่ะ สาวๆ ไปปฏิวัติวงการบาสกันเถอะ"คุโรโกะแสยะยิ้มออกมา

     "...รับทราบค่ะ"สาวๆที่ไม่ต้องให้ฮารุมิพูดมากกว่านี้ก็รู้ดีว่าหมายถึงอะไร

'คุโรโกะ ฮารุมิคือคนที่ฉุดพวกเราขึ้นมาจากขุมนรก เพราะงั้นไม่ว่าใครก็ตามที่ทำให้เธอเสียใจ พวกเราจะจัดการให้เอง'

.

.

.

     แอ้ก!!!

     "อ้าวๆ เหม่ออะไรอยู่ มองบอลหน่อยๆ"คุโรโกะที่พาสลูกบาสใส่หน้าเพื่อนสนิทของตนอย่างไม่ใยดีเตือน

     "มันเจ็บนะโว้ย! ยัยบ้าฮารุมิ!"เอริกะที่กลับสู่โลกปัจจุบัน(?)ตะโกนใส่เพื่อนสาว

     "ก็เธอเหม่อเองนี่นา ช่วยไม่ได้นะ หุๆๆ"ฮารุมิพูดพร้อมหัวเราะเยาะ

     "เดี๋ยวเหอะน่า!"

     เอริกะเหล่มองรุ่นปาฏิหารย์ที่ซ้อมอยู่ แล้วคิดขึ้นมาในใจ

'คนอย่างพวกแก ฉันไม่ยกคุโรโกะ ฮารุมิให้หรอก'