ขอโทษที่มันรักเธอ...

 

 

 

 

ฟาง: พี่ป๊อบ เป็นไรมากรึเปล่า (วิ่งเข้ามาดูแผลที่มือ) 

 

 

 

 

ป๊อบ: ไม่เป็นไรหรอก 

 

 

 

 

ฟาง: ไม่เป็นไรได้ยังไง เลือดเต็มมือขนาดนี้ มาค่ะฟางทำแผลให้ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ขอบใจนะ 

 

 

 

 

ฟาง: ค่ะ (ยิ้มให้) 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: เฮ้อ อยากให้เป็นแบบนี้ตลอดไปจริงๆเลย 

 

 

 

 

ป้าจิตร: ใช่ค่ะคุณผู้หญิง 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: เจ็บมั้ยค่ะ 

 

 

 

 

ป๊อบ: เจ็บซิ ถามได้ 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: งั้นเดี๋ยวนอนพักนะค่ะ ตื่นมาอีกทีจะได้ทานข้าว 

 

 

 

 

             เมื่อป๊อบปี้หลับฟางก็ลงไปเตรียมอาหารให้ป๊อบปี้ 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ตื่นแล้วเหรอค่ะ ทานข้าวเถอะค่ะ กำลังร้อนๆอยู่เลย

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เธอจะทำอะไร 

 

 

 

 

ฟาง: ฟางป้อนค่ะ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ไม่ต้อง ฉันกินเองได้

 

 

 

 

ฟาง: มือเป็นแบบนี้จะกินเองได้ไงค่ะ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: กินเองได้ 

 

 

 

 

ฟาง: ไม่ได้ ค่ะฟางขอนะค่ะ แค่ช่วงเวลานี้ ที่ฟางจะได้ดูแลพี่จริงๆ ฟางขอร้องนะค่ะ ให้ฟางดูแลพี่ป๊อบนะค่ะ 

 

 

 

 

 

             จากนั้นป๊อบปี้ก็ทานอาหารที่ฟางทำและป้อนให้  และฟางก็ดูแลป๊อบปี้จนถึงเวลาเข้านอน

 

 

 

 

 

ฟาง: ฝันดีนะค่ะ 

 

 

 

 

ป๊อบ: อืม (จากนั้นก็หันหลังนอน) 

 

 

     

 

 

            เมื่อฟางหลับป๊อบปี้ก็หันไป มองฟางที่นอนตรงพื้น มองอย่างรู้สึกผิดกับการกระทำของตัวเอง 

 

 

 

 

ป๊อบ: ทำเกินไปรึเปล่าว่ะ