ficเจมส์ แบงค์ แพรวา เพื่อนรัก..รักเพื่อน

                    "เจมส์กูชอบมึงว่ะ" ผมพูดคำนี้ออกไปได้ยังไงทั้งๆที่รู้ว่าเจมส์มันไม่มีทางชอบผม

                     "แบงค์ มึงพูดอะไรออกมามึงรู้ตัวมั้ย" เจมส์พูดด้วยสีหน้าที่จริงจัง

                    "เจมส์แต่กูอยากคบกับมึงจริงๆนะ" น้ำตาของผมไหลลงมา เจมส์มองผมแล้วน้ำตาก็ไหลลงมา

                    "แบงค์ กูก็ชอบมึงนะแต่มึงอย่าลืมสิ มึงมีแพรวาแล้วนะ ส่วนกูก็มีแพรแล้ว เราต่างคนต่างมีแฟนต่างคนเราต่างมีของตัวเอง กูไม่อยากทำให้แพรเจ็บ แต่กูรักมึงนะเว้ย" มันก็จริงอย่างที่เจมส์พูด ยังไงเราก็ไม่มีทางรักกันได้หรอก ความรักของเรามันถูกจำกัดเอาไว้ 

                    "เจมส์ ก่อนที่กูกับมึงจะหยุดคิดถึงความสัมพันธ์นี้ของกันและกัน กูขอจูบมึงหน่อยได้มั้ย"      

       เจมส์เริ่มเดินเข้ามาใกล้ผม ใกล้ขึ้น ใกล้ขึ้น เจมส์จับหัวของผมแล้วเขย่าตามภาษาเด็กผู้ชายบอกรักเด็กผู้หญิง 

                    "แบงค์กูอยากรักมึงนะ แต่กูทำไม่ได้จริงๆ กูขอจูบมึงอีกครั้งก็แล้วกันนะเว้ย" เจมส์พูดเสร็จก็ยื่นหน้าเข้ามาจูบผมอย่างแผ่วเบา ทว่าเจมส์นั้นจูบผมจนไม่คิดอยากจะปล่อย จูบนี้ เป็นจูบที่ผมมีความสุขมากที่สุด เป็นจูบที่ทำให้ผมอยากหยุดเวลาให้มีแค่วินาทีมากที่สุด เป็นจูบที่ผมไม่คิดว่าจะมีความสุขมากเท่ารอยจูบครั้งนี้อีกแล้ว ถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่รอยจูบแรกของเรา เจมส์กูรักมึงมากนะเว้ย แต่เจมส์ปล่อยปากออกจากปากของผม น้ำตาของเราสองคนไหลเริ่มเยอะขึ้น เสียงสะอื้นของเราสองคน ผมและเจมส์ยื่นมองหน้ากันราวประมาน20วินาที ผมก็เข้าไปกอดเจมส์ 

                    "เจมส์ ถ้าสมมุติว่าโลกนี้มีแค่กูกับมึงอะ กูอยากกอดมึงแบบนี้ กอดจนไม่ไปไหน กูอยากกอดมึงให้นาน นานที่สุด นานแบบไม่ต้องปล่อย งั้นกูขอให้กอดของเรามันนานที่สุดเท่าที่จะนานได้ กูขอมึงได้ใช่มั้ยเจมส์" ผมดราม่าจนขี้มูกเปื้อนหลังเจมส์ 

                    "ได้ดิมึง เอาให้นานที่สุดเท่าที่จะนานได้ แต่ถ้าเราปล่อยกัน เราต้องเป็นเพื่อนกัน เราต้องลืมความสัมพันธ์ทั้งหมดของเรา มึงต้องสัญญานะเว้ย มึงนี่ท่าทางจะดร่าม่าจัดเนอะขี้มูกเปื้อนหลังกูเลย" สิ่งที่เจมส์พูดทำให้ผมมีรอยยิ้ม มันเป็นรอยยิ้มที่มีความสุขมากที่สุด จนผมคิดอยากจะกลับ อยากจะย้อนเวลากลับไป งั้นผมขอให้กอดนี้ พาทุกคนไปสู่เรื่องราวของผม และเจมส์ กันนะครับ 

                    เจมส์กูรักมึงนะ....