รักเธอ never Die

   เมื่อมาถึงรีสอร์ตสุดหรูในเครือ พี.ทู.พี พนักงานของรีสอร์ตเดินนำแขก 'คนพิเศษ' ไปยังบ้านพักส่วนตัวที่เตรียมไว้ล่วงหน้า พร้อมกับยื่นกุญแจให้กับลูกชายนักธุระกิจชื่อดัง และเจ้าของรีสอร์ตแห่งนี้ด้วย

  'บ้านพักส่วนตัว' ใช่มันเปนบ้านที่ป๊อปปี้เป็นคนออกแบบ เมื่อตอนที่เขาเรียนมหาวิทยาลัย ด้านหลังเป็นต้นไม้รายล้อมให้ความร่มรื่นแก่ผู้อาศัยเป็นอย่างดี และแน่นอน คนรักความสันโดษอย่างเขาก็ต้องออกแบบบ้านให้อยู่แบบสันโดษเช่นกัน

 "โฮ้! ทะเลสวยอ่ะพี่ฟาง ไปเล่นน้ำกันนะ เฟย์อยากเล่น"เมื่อมาถึงห้องนอนที่พนักงานจัดเตรียมไว้เฟย์ก็วิ่งไปยังหน้าระเบียงที่มองเห็นวิวได้สวยมาก

"นี่ๆ ไม่ต้องรีบก็ได้ มาช่วยพี่จัดกระเป๋าก่อน"ฟางบ่นน้องสาวทันที เพราะตั้งแต่มาถึงเฟย์เอาแต่บอกว่าจะเล่นน้ำทะเลจนไม่ยอมช่วยเธอจัดกระเป๋า

 เฟย์กับฟางพักด้วยกันเพราะบ้านมีห้องหลายห้องไว้สำหรับแขกที่มาพักและแน่นอนว่าเฟย์กับฟางต้องพักด้วยกัน

 เมื่อจัดของเสร็จทุกคนก็ไปเล่นน้ำทะเลอย่างที่อยากเล่นโดยเฉพาะสาวๆ ที่เล่นกันอย่างสนุกสนาน แต่กว่าจะมาถึงก็เย็นแล้วทำให้สาวๆเซ็งที่ได้เล่นแค่ไม่นาน

 แสงไฟจากหน้าบ้านที่ส่องกระทบกับน้ำทะเลในยามค่ำคืนที่ค่อนข้างจะหนาว พร้อมกับเสียงเพลงเบาๆที่เพิ่มความโรแมนติกให้กับคนในบริเวรนั้นเป็นอย่างดี

"พี่ป๊อปคะ ขอนั่งด้วยคนนะคะ"เฟย์ยื่นเครื่องดื่มให้ป๊อปปี้ก่อนที่จะนั่งลงข้างๆเมื่อเห็นป๊อปปี้พยักหน้าเป็นเชิงอนุญาติ "คืนนี้ทะเลสวยดีนะคะ พี่ป๊อปว่ามั้ย"เฟย์เงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มข้างกายที่ยังคงถอดสายตามองไปยังทะเลแสนไกล

"สวยยังไงกัน นี่มันมันทะเลสีดำนะ"ชายหนุ่มยิ้มมุมปากอย่างที่เขาชอบทำ แต่ถึงยังไงก็มีเสน่ห์สำหรับผู้ชายอย่างเขาอยู่ดี

"ถึงมันจะสีดำ ลองมองดูดีๆสิค่ะ เฟย์เปรียบทะเลในคืนนี้เหมือนพี่ป๊อปนะคะ"คำพูดของหญิงสาวทำให้คนฟังถึงกับขมวดคิ้ว"ก็...พี่ป๊อปดูเป็นผู้ชายเงียบๆ เหมือนทะเลที่สงบตอนนี้ไง แต่ก็มีเสน่ห์ ดูน่าค้นหา เฟย์เชื่อนะคะว่าถ้าถึงตอนที่มีแสงสว่างอย่างพระอาทิตย์ขึ้นมันต้องสวยมากแน่ๆ"หญิงสาวยังคงถอดสายตาไปยังท้องทะเลอันกว้างใหญ่

"ไงแก เหม่อลอยอะไรเนี่ย"เสียงทักทำให้หญิงสาวละสายตาจากสิ่งที่สนใจมองมายังเจ้าของเสียง "อิจฉาหรอ.."มีนนั่งลงข้างๆก่อนจะมองไปยังสิ่งที่ฟางเพิ่งจะละสายตามา

"พูดบ้าไรของแก"ฟางหันมายิ้มบางให้กับเพื่อนซี้ก่อนจะทอดสายตามองไปยังทะเล "ฉันมีความสุขต่างหากที่เห็นยัยเฟย์ยิ้มได้"สายตาที่ยังคงมองไปยังทะเลละไปมองชายหญิงคู่หนึ่งแค่แว๊บเดียวก่อนจะหันกลับไปมองทะเลอีกครั้ง

"แน่ใจหรอว่าสิ่งที่แกทำ แกจะมีความสุขกับมัน"คำพูดของมีนทำให้อีกคนหันมาสบตาอย่างไม่เข้าใจ "คิดดูดีๆนะ ว่าแกมีความสุขกับมันจริงๆหรือเปล่า" มีนได้แต่ยิ้มกวนๆให้เพื่อนซี้

"ฉันไม่เข้าใจที่แกพูด แกอ่ะเลอะเทอะแล้ว ไม่คุยด้วยแล้ว"ฟางเตรียมลุกขึ้นแล้วจะเดินออกไปจากตรงนั้น

"แกชอบป๊อปปี้..."คำพูดของมีนทำเอาหญิงสาวชะงักก่อนจะหันกลับมามองเพื่อนที่ยังคงนั่งยิ้มให้กับเธอ "ฉันพูดถูกใช่ป่ะ"มีนย้ำอีกครั้งก่อนที่ฟางจะเดินกับมานั่งข้างๆเพื่อนสาวอีกครั้ง

"ไม่ใช่ซะหน่อย แกอ่ะมั่วแล้ว"ฟางหยักไหล่ให้เพื่อนที่ชอบเดาใจเธอมั่วๆ

"ฉันกับแกเป็นเพื่อนกันมาเกือบยี่สิบปี ทำไมจะไม่รู้ว่าแกคิดไรอยู่"มีนหันมาสบตากับฟางอย่างรู้ทัน แน่ล่ะเขาเป็นเพื่อนกันมาเกือบยี่สิบปี น้อยคนนักที่จะรู้ใจคนอย่างฟาง มีแค่มีนคนเดียวมากกว่า

"แกจะรู้ดีไปกว่าฉันได้ไง ฉันรู้ใจตัวเองดี"ฟางหันไปหยักไหล่ให้กับเพื่อนที่ชอบรู้ใจเธอดี "แกเนี่ยนะ ชอบเดาใจฉันมั่วตลอดแหละ"

"แต่ก็เดาถูกทุกครั้งไม่ใช่หรอ"มีนยิ้มอย่างผู้ชนะให้กับฟาง ใช่ ทุกครั้งที่มีนเดาใจเพื่อนคนนี้เธอไม่เคยเดาผิดเลยสักครั้งและเธอก็มั่นใจว่าครั้งนี้เธอก็ไม่พลาดเหมือนกัน "คิดดูดีๆนะ แกจะยอมให้หัวใจของแกต้องเจ็บเพราะตัวแกเองหรอ"

"แต่บางที ถ้าเราเจ็บแล้วคนที่เรารักมีความสุข มันก็ยังจะดีกว่า"ฟางทอดสายตาที่แสนจะเดายากมองไปยังท้องทะเล แววตาที่น่าหลงไหลสำหรับใครหลายคนที่ได้สบตา "แกก็รู้ว่าฉันไม่ใช่คนเห็นแก่ตัวเพื่อความสุขของตัวเองหรอก"

"แล้วแกจะทำยังไงต่อไป.."มีนขมวดคิ้วสวย เธอไม่เข้าเพื่อนเธอจริงๆ ตั้งแต่เล็กจนโตฟางเสียสละทุกอย่างให้กับน้องสาวจนลืมคิดถึงความสุขของตัวเอง

"เรื่องบางเรื่องถ้าพูดออกมาแล้วมันจะทำให้คนอื่นต้องเสียใจ เราก็ควรที่จะเก็บมันเอาไว้ ไม่นานเดี๋ยวแกกับฉันก็คงจะลืมไป โดยไม่มีใครรู้"ใช่มันเป็นสิ่งที่เธอ 'ซ่อนเอาไว้'และก็คงต้องเก็บมันไว้อย่างนั้นต่อไป