ความทรงจำที่เลือนหาย

     PHI

     ผมหลงใหลคนๆหนึ่งเอามากๆอย่าที่ผมไม่เคยเป็นมาุดิฝนนๆนี้น่ารักมาก ผมเห็นเค้าแค่แวบเดียวผมก็รักเค้าทันที รูปร่างที่ไม่ว่าจะดูกี่ที่ก็ยังดูเหมือนจะล้มได้ทุกเวลา  ไหนจะขนตายาวที่รับกับใบหน้าหวาน ปากสีเชอร์รี่ที่ดูน่ากินนั้นอีก ผิวสีน้ำผึ้ง เอวที่คอดได้รูปเขาคนนั้นมีชื่อว่า ธีร์ ครั้งแรกที่ผมพบธีร์คือ ในซอยแคบๆ ธีร์กำลังถูกพวกบ้านั้นลวนลามอยู่ ไม่รู้ทำไมผมจึงปล่อยไว้ภม่ได้

   "เห้ย พวกมึงหยุดนะ"

   "อย่ามาเสือกเรื่องของผัวเมียนะ"

   "ฮือ ไผ่ช่วยเราด้วย"

   "พวกมึงนิมโนเก่งเนอะ"

   "เรื่องนี้ไม่เกียวกับมึง"

   "กูไม่แคร์"

   "ปากดีนักนะมึง"

   "เห้ยสั่งสอนมันดิ"

     หลตงจากนั้นก็เกิดการต่อสู้กันอยู่นาน

   "ไผ่ถอย"

     ผมทำตามอย่างว่างายเลยครับ ธีร์ใช้ท่อนไม้ฟาดเข้าที่หัวของพวกมัยอย่างจังเลยครับ ตอนนี้พวกนั้นสลบกันหมดแล้ว เหลือแต่ผมกับธีร์แค่สองคนแล้วครับ

   "ไผ่เปนไรป่าวอะ"

   "ไม่อะ"

   "แต่มีแผลด้วยนิไปทำแผลก่อนนะ"

   "ไม่ต้องหรอก กูขี้เกียจอะ"

   "เดี๋ยวเราทำให้เอง"

   "มะ..."

     ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบ ธีร์ก็ลากผมไปนั่งทำแผลและไปซื้อยามาเตรียมทำแผลแล้วด้วย

   "เสร็จและ"

   "ขอบคุณนะธีร์"

   "อืม เราก็ต้องขอบคุณไผ่เหมือนกับ"

   "เราว่าไปหาไรกินกันมะ กูหิว"

   "เอาดิ เราก็หิวเำมือนกัน"

     วันนั้นผมมีความสุขมากๆเลยครับ 

   "ไผ่ ไอไผ่"

   "..."

   "ไอเหี้ยไผ่"

   "หะ ป่ะ"

   "นี้มึงเหม่อไรวะ"

   "ป่าว แล้วนี้ไม่กลับบ้านกันวะ"

   "แหกตามึงดูดิฝนตกอยู่"

   "เอาจริง"

     ผมอยากจะบอกรักธีร์นะแต่ผมไม่กล้า ฝากฝนไปบอกละกันนะ

.

.

.

.

.

เรื่องนี้เปนเรื่องที่สองที่เราแต่งนะ

อ่านกันเยอะๆน้าาาา

เม้นท์ด้วยนะเปนกำลังใจในการแต่งน้าาา