Destiny ด้ายแดงสื่อรักแห่งพรหมลิขิต
เขียนโดย 
ChiaraCastiglione
วันที่ 1 มิถุนายน พ.ศ. 2558 เวลา 20.10 น.
แก้ไขเมื่อ 29 ธันวาคม พ.ศ. 2558 13.41 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
5) เด็กฝึกงาน
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“ทำไมคุณพ่อไม่เห็นบอกผมเลย” ป๊อปปี้ลุกขึ้นแล้วโวยวาย
“ก็ฉันกำลังบอกแกอยู่นี้ไง”
“ผมหมายถึงก่อนหน้านี้”
“ฉันไม่จำเป็นต้องบอกแก” ป๊อปปี้ได้ยินแบบนั้นถึงกับโมโห
“ได้ครับ งั้นการแต่งงานผมก็ไม่จำเป็นต้องแต่งตามที่พ่อพูดเหมือนกัน” แล้วป๊อปปี้ก็เดินออกไป
“กลับมาเดี๋ยวนี้นะ ป๊อป แกอย่ามาเสียมารยาทแบบนี้นะ”
“ปล่อยเขาไปก่อนเถอะครับ รอให้ป๊อปปี้ใจเย็นกว่านี้ก่อนแล้วค่อยเกลี้ยกล่อมเขา” ปิติพูดขึ้น
“คุณพ่อค่ะ กลับบ้านกันเถอะค่ะ” ขนมจีนที่นั่งอึ้งมาสักพักก็ชวนพ่อกลับ
“งั้นผมกับลูกกลับบ้านก่อนนะครับ”ปิติหันไปบอกภูผา
“ครับ ขับรถกลับดีๆนะครับ” ภูผาลุกขึ้นไปส่งปิติหน้าบ้าน ขนมจีนไหว้ภูผาก่อนจะขึ้นรถ
ป๊อปปี้แค้นใจมากเพราะพ่อเขาของชอบตัดสินใจอยู่คนเดียวโดยไม่ปรึกษาเขาเลยตั้งแต่ที่ส่งเขาไปอยู่ฝรั่งจนมาถึงเรื่องที่จะให้เขาแต่งงาน เขาเปิดลิ้นชักข้างเตียงแล้ววหยิบรูปของแม่ขึ้นมา “แม่ครับ ผมควรทำยังไงดี พ่อเขาไม่เคยถามความต้องการของผมเลยว่าสิ่งที่ผมอยากได้มันคืออะไร"
ในที่สุดก็ถึงวันนี้แล้วสินะ ฟางร้องไห้หน้าหลุมศพป้าของเธอแล้วมีโทโมะยืนอยู่ข้างๆคอยปลอบเธอ
“อย่าร้องไห้เลยนะฟาง ป้าเขาไปสบายแล้ว”
“แต่เรายังทำใจไม่ได้เลย มันเร็วเกินไป”
“อย่ากังวลเลยนะ ฟางยังมีแก้วโทโมะนะ พวกเราสองคนอยู่ข้างฟางเสมอ ว่าแต่แก้วรู้เรื่องนี้ยังอ่ะ”
“ยังเลย ฟางยังไม่ได้บอก เพราะมัวแต่ยุ่งกับงานศพ”
“อืม เดี๋ยวค่อยบอกแก้วก็ได้” โทโมะก็ดึงฟางเข้าไปกอด
1 สัปดาห์ผ่านไป
“ฟาง เสร็จหรือยัง มันจะสายแล้วนะ” โทโมะตะโกนเรียกเพื่อนสาว
“เสร็จแล้วๆ”ฟางตอบโทโมะแล้ววิ่งลงบันไดลงมาอย่างเร็วจึงทำไรสะดุดล้มแต่โทโมะมารับได้ทัน
ฟางสบตากับโทโมะหัวใจเธอเต้นแรงอย่างไม่เป็นจังหวะ
“ระวังหน่อยสิฟาง เดี๋ยวก็เจ็บตัวหรอก” โทโมะดุฟางก่อนจะพยุงฟางขึ้น
“เดี๋ยวคราวหน้าเราจะระวังมากกว่านี้นะ”
“เรารีบไปกันเถอะ เดี๋ยวก็โดนเจ้านายดุ” พอนึกได้ทั้งสองคนรีบไปที่ทำงาน
ณ บริษัท จีระคุณ จำกัด
“โอ๊ยยย สายแล้วๆ” ฟางพูดขึ้นมาแล้วรีบวิ่งจะเข้าบริษัทแต่ก็นึกขี้นได้
“โทโมะๆ เดี๋ยวเข้าไปก่อนเลยนะ พอดีเราต้องไปซื้อกาแฟให้พี่ส้มก่อนอ่ะ พี่แกฝากซื้อ”
“งั้นเดี๋ยวเรารอตรงนี้แล้วกันจะได้เข้าพร้อมกัน”
“โอเค เดี๋ยวจะรีบมา” ฟางพูดแล้วรีบวิ่งไปที่ร้านประจำ พอาถึงเธอก็รีบไปที่เคาเตอร์เพื่อสั่งกาแฟ
“พี่ค่ะ เอาคาปูชิโน่แก้ว1ค่ะ /พี่ครับ เอาคาปูชิโน่แก้ว1ครับ ” ฟางหันไปหาชายอีกคนที่อยู่ข้างๆเธอ ทั้งสองมองหน้ากัน แล้วพนักงานก็ถาม
“ใครมาก่อนค่ะ”
“ฉันค่ะ / ผมครับ” แล้วทั้งคู่ก็หันมามองหน้ากันอีกครั้ง
“ฉันมาก่อนนะ พี่ค่ะ เอาคาปูชิโน่แก้ว 1 ค่ะ” ฟางพูดขึ้น
“ไม่ครับผมมาก่อน เอาคาปูชิโน่1แก้วครับ” ป๊อปปี้พูดขึ้นบ้าง
“ไม่! ฉันก่อน”
“ผมมาก่อน” ทั้งสองเถียงกันแบบไม่ยอมใคร
“โอเคค่ะ ไม่ต้องเถียงกันนะคะ รอสักครู่ค่ะ”
สักพักพนักงานก็เอาคาปูชิโน่ของทั้งสองคนมาให้ “ได้แล้วค่ะ” ทั้งคู่ก็หยิบแก้วของตัวเองไป ฟางสะบัดบ๊อบใส่ป๊อปปี้ก่อนจะเดินออกจากร้าน
ป๊อปปี้ทำหน้าเหวอกับการกระทำของฟางก่อนจะพูดคนเดียว “ฝากไว้ก่อนเถอะ” แล้วเขาก็เดินออกจากร้าน
ณ ห้องทำงานของภูผา
ป๊อปปี้เปิดประตูเข้ามาห้องของพ่อตัวเอง ภูผาที่กำลังก้มเซ็นเอกสารก็เงยหน้าขึ้นมองลูกชาย “มาแล้วเหรอ หึนึกว่าจะไม่มาซะแล้ว
“ผมจะไม่มาได้ไงในเมื่อบริษัทนี้ก็เป็นของคุณแม่ส่วนหนึ่ง เดี๋ยวจะมีคนมาฮุบเอาใช้คนเดียว” ป๊อปปี้พูดแล้วจ้องหน้าพ่อ
“แกหมายความว่าไง” ภูผางงกับคำพูดของป๊อปปี้จึงถามขึ้น
“ป่าวครับ ไม่มีอะไรหรอกอย่าไปสนใจเลย” ป๊อปปี้พูดก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟา “แล้วคุณพ่อเรียกผมมาทำไม”
“วันนี้ที่ฉันพาแกมาที่บริษัท เพราะฉันจะให้แกมาเรียนรู้งาน เข้าใจไหม”
“ครับ แล้วคุณพ่อจะให้ผมเรียนรู้เกี่ยวกับอะไร”
“ทุกอย่าง”
“ทุกอย่าง? มันจะไม่เยอะไปเหรอครับ” ป๊อปปี้ได้ยินถึงกับตกใจ
“ไม่หรอก มันไม่เยอะไปสำหรับแก” ภูผาพูดจบก็กดโทรศัพท์เรียกเลขาทันที “คุณสุภาพร ตอนที่คุณธนันต์ธรญ์มาทำงานหรือยัง”
“มาแล้วค่ะท่าน”
“ดี งั้นให้เขาเข้ามาพบผมหน่อย”
“ค่ะ”
5 นาทีผ่านไป
ก๊อกๆ
“ขออนุญาตค่ะ”
“เชิญ”ภูผาเชิญให้คนที่อยู่ข้างนอกเข้ามา ฟางเดินเข้ามาในห้องของประธาน
“ท่านมีอะไรหรือค่ะ”
“มี ก่อนอื่นฉัขอแนะนำให้รู้จักก่อน นี่คุณภานุ จีระคุณ ลูกชายของฉัน” ฟางหันไปทางป๊อปปี้แล้วตกใจ ป๊อปปี้คือคนที่เจออยู่ร้านกาแฟมินำซ้ำยังเถียงกันแบบไม่มีใครยอมใคร แล้วภูผาก็หันไปพูดกับป๊อปปี้ต่อ
“พ่อจะให้ธนันต์ธรญ์สอนงานแก แล้วแกต้องให้เกียรติเธอด้วย เพราะเธอมาในฐานะรุ่นพี่ที่เข้ามาก่อนแก แล้วแกก็เป็นเด็กฝึกงาน ถ้าแกอยากเอาชนะฉันแกต้องทำเป็นทุกอย่าง เข้าใจไหม”
“เข้าใจครับ” ป๊อปปี้หันไปพูดกับพ่อแล้วหันมาพูดกับฟางต่อ
“ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ” ป๊อปปี้มองหน้าฟางแล้วแสยะยิ้ม
มาแล้วไม่รู้จะสนุกไหม ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ อาจจะยังคิดไม่ออกแต่งจะพยายามแต่งให้ดีที่สุดนะ 
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
