Destiny ด้ายแดงสื่อรักแห่งพรหมลิขิต

“ฟางลูก ไปกันเถอะ” หญิงสาวที่อยู่ในร้านเบเกอรี่ มองเข้าไปในตู้ที่มีแต่ขนมน่าตาน่าทาน เธอหันมาพูดกับแม่ของเธอ

“คุณแม่ค่ะ โตขึ้นฟางจะเปิดร้านขนมค่ะ” แม่เธอที่ได้ยินแบบนั้นก็อดยิ้มในความไร้เดียงสาไม่ได้

“จ๊ะ แต่ฟางต้องตั้งใจเรียนนะ ถ้าหนูตั้งใจเรียนทำงานดีๆ หนูหวังจะทำอะไร หนูก็จะได้ทำลูก” แม่ของเธอบอกและลูบหัวเธอเบาๆ

“ค่ะ คุณแม่ ฟางจะตั้งใจเรียนและทำความฝันของฟางให้เป็นจริง” และสองแม่ลูกก็เดินกลับบ้าน

“คุณหนูครับ อย่าหนี้นะครับ” บอดี้การ์ดของพ่อป๊อปปี้พูดขึ้น เด็กชายตัวเล็กกำลังวิ่งหนี้บอดี้การ์ดของพ่อเขา

“อย่าตามเรามานะ เราไม่ไป เราจะอยู่กับคุณแม่ กลับไปบอกคุณพ่อเลย” ป๊อปปี้บอกกับบอดี้การ์ดของพ่อ

“ไม่ได้นะครับคุณหนู คุณหนูต้องกลับไปกับพวกผม คุณทานสั่งมาว่าต้องเอาตัวคุณกลับมากับพวกเราให้ได้” และบอดี้การ์ดก็ยังวิ่งตามป๊อปปี้ไม่หยุด

“โอ๊ยตายล่ะ แม่ลืมซื้อของสำคัญไปเลย เดี๋ยวหนูรอแม่อยู่แถวนี้ก่อนนะ” หญิงสาวบอกลูกของตัวเองก่อนจะเดินออกไป

“ค่ะคุณแม่” และเธอก็ยืนรอแม่ของเธอ

หนุ่มน้อยที่กำลังวิ่งหนีอยู่นั้นก็วิ่งเข้าไปชนกับสาวน้อยน่ารัก ร่างบางล้มลงไปกองอยู่กับพื้น “เราขอโทด เป็นไรมากไหม”

“ฉันไม่เป็นไร”

"คุณหนูครับ” พอป๊อปปี้ได้ยินเสียงคนของพ่อก็จับมือฟางวิ่งไปหลบในมุมที่มองไม่เห็น

“นายจะพาฉันไปไหน” สาวน้อยที่เห็นแบบนั้นตกใจและสงสัย

“เงียบๆนะอย่าส่งเสียงดัง” แต่ฟางก็ยังถามป๊อปปี้ไม่หยุด ป๊อปปี้จึงเอามือตัวเองปิดปากของฟางไว้

อุ๊บ

“คุณหนูอยู่ไหนนะ พวกแกไปทางนู้น และที่เหลือมากับฉัน” บอดี้การ์ดคนนึ่งพูดและสั่งที่เหลือ

ป๊อปปี้ที่เห็นพวกนั้นไปไกลแล้วก็ปล่อยฟาง

“นาย ถูกตามล่าอยู่เหรอ” ฟางที่สงสัยก็ถามขึ้น

“ใช่” เขาตอบแค่นั้น และเสียงท้องของป๊อปปี้ก็ท้องขี้น จ๊อกๆ

ฟางที่ได้ยินกับขำและหยิบขนมจากกระเป๋าตัวเองส่งให้ป๊อปปี้ “อ่ะ ฉันให้”

ป๊อปปี้รับขนมจากฟางและแกะกิน “ขอบคุณนะ” ป๊อปปี้พูดและถอดสร้อยเงินที่จี้เป็นรูปตัวพีให้กับฟาง

“อ่ะ เราให้เก็บเอาไว้นะ เราไปก่อนล่ะ” ป๊อปปี้พูดเสร็จก็วิ่งออกไปจากมุมนั้น

ฟางที่เห็นสร้อยก็เอามาแขวนไว้ที่คอ และเดินออกไปรอแม่ที่เดิม

“ฟางลูก ป่ะกลับบ้านกัน” แม่ฟางที่ซื้อของเสร็จก็เดินมาหาลูก และสองแม่ลูกก็เดินจูงมือกลับบ้าน

โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ ฝากเรื่องนี้ด้วยนะค่ะ