Blacklist พิชิตใจยัยจอมแสบ

>>> Pide<<<        

          

 

           “มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิดนะฟาง ฉันอธิบายได้  พี่ป๊อปพูดหลังจากที่พยายามรงบรวมคำพูดและสติอยู่นาน หึเซอร์ไพรส์มากสินะที่ผมกับพี่ฟางเปิดประตูเข้ามาเห็น

          

 

 

              ผมเป็นคนบอกพี่พิมเองว่าอย่าล็อกประตูไว้ ผมกับพี่ฟางจะได้เข้ามาเห็นจังหวะเข้าด้ายเข้าเข็มพอดี

             

 

 

 

           “รีบแก้ตัวเชียวนะ ยังไม่มีใครว่าอะไรพี่ป๊อปเลยสักคำ”  ผมพูดดักคอ พี่ป๊อปตวัดสายตาขวางๆ มามองผม ให้ผมเดานะ พี่แกอาจจะรู้แล้วละว่านี่คือแผนการของผมกับพี่พิม แต่ต่อให้รู้จะทำอะไรได้ล่ะ ในเมื่อพี่ฟางมาจับได้คาหนังคาเขา

        

 

 

             “ไม่ใช่เรื่องของแก เงียบไปเลย” พี่ป๊อปตวาดใส่ผม

      

 

 

 

              “ขอโทษนะฟาง ฉันไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องมันเกิดขึ้น พี่พิมเป็นฝ่ายพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ โดยไม่เปิดโอกาสให้พี่ป๊อปได้แก้ตัวกับพี่ฟาง “แต่ว่าเราสองคน....”

        

 

 

 

              “พิมไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ยิ่งพูดทุกอย่างยิ่งมีแต่แย่” คนที่กำลังถูกกดดันที่สุดหันไปพูดใส่พี่พิมเสียงดัง พี่ป๊อปคงรู้ว่าสื่งที่พี่พิมพูดออกมาจะไม่เป็นผลดีต่อพี่แกเอง

        

 

 

 

 

               “เธอเป็นคนโทรบอกให้ฉันมาหาเองนะป๊อปปี้” พี่พิมพูดเสียงสั่นและบีบน้ำตา พี่แกนี่เล่นละครเก่งชะมัด

             

 

 

 

                “เฮ้ เราโทรตามให้เธอมาหาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” พี่ป๊อปหงุดหงิดหัวเสียยิ่งกว่าเดิม ร่างสูงยกมือขึ้นเสยผมอย่างพยายามสงบสติตัวเองก่อนจะหันมามองพี่ฟางอย่างอ้อนวอน

       

 

 

 

                “นายเคลียร์กับพิมให้เข้าใจดีกว่า แล้วค่อยมาอธิบายกับเราทีหลัง”  พี่ฟางตอบอย่างเย็นชา

       

 

 

 

 

                 “มันไม่ใช่อย่างนั้นนะฟาง” พี่ป๊อปพยายามอธิบายทุกอย่าง แต่พี่ฟางไม่ฟัง เธอตัดสินใจหมุนตัวออกไปจากห้องชมรมทันที

         

 

 

         หมับ....

          

 

 

 

           ผมเอื้อมมือไปคว้ามือของพี่ฟางไว้ไม่ให้เธอไปไหน เพราะผมคิดว่ามันคงถึงเวลาแล้วที่เรื่องนี้จะจบลงสักที ในเมื่อผมมั่นใจแล้วว่าต่อจากนี้จะทำยังไงกับความสัมพันธ์ของพวกเรา

           

 

 

 

            “พี่ฟางเดี๋ยวก่อน พี่ก็ได้ยินหมดแล้วนิ” ผมบอกอย่างใจเย็นเพื่อให้เธอมีสติมากกว่านี้ “คนที่เริ่มก่อนไม่ใช่พี่ป๊อปหรอก”

           

 

 

 

             ใช่ผมกับพี่ฟางได้ยินแต่แรกแล้ว เพราะทันทีที่พี่พิมมาถึงห้องชมรม ผมก็โทรตามพี่ฟางให้มาที่ห้องนี้ ตอนที่พี่พิมกับพี่ป๊อปเริ่มคุยกัน ผมกับพี่ฟางแอบฟังอยู่ด้านนอกเพื่อดูว่าพี่ป๊อปจะทำยังไงกับพี่พิม

        

 

 

 

            และทุกอย่างก็เป็นอย่างที่ทุกคนเห็นนั้นแหล่ะ

       

 

 

 

           “ไปป์!” พี่พิมหันมาตลาดใส่ผมอย่างไม่เก็บสีหน้าไว้อย่างเหมือนทุกที “นายหมายความว่ายังไง ถ้าไม่รู้เรื่องอะไรก็หุบปากเงียบไปเลยดีกว่า”

     

 

 

 

           

            “ขอโทษนะพี่ผมต้องยืมมือพี่มาทำเรื่องแบบนี้” ผมเฉลยแผนการของตัวเองว่าแท้จริงแล้วผมแค่หลอกใช้พี่พิมเท่านั้น “ผมแค่อยากพิสูจน์ ว่าพี่ป๊อปรักพี่ฟางจริงหรือป่าว ทีนี้พี่พิมก็เห็นแล้วนะว่าความรู้สึกทั้งหมดของพี่ป๊อปมันไม่เหลือไว้ให้พี่พิมอีกต่อไปแล้ว”

     

 

 

 

              “นี่นาย” พี่พิมจ้องหน้าผมด้วยสายตาโกรธจัด

       

 

 

 

             “ไปป์ นายมันสารเลวชัดๆ นายทำแบบนี้ได้ยังไง” พี่พิมตะคอก

    

 

 

 

              “ยังไม่เท่ากับความร้ายกาจที่พี่เคยทำไว้หรอก” ผมเหยียดยิ้มเพราะรู้ว่ามี ความลับ อะไรที่สามารถทำให้พี่พิมยอมกลับไปง่ายๆ “ต้องให้ผมสาธยายมั้ยว่าพี่ทำอะไรไว้บ้าง”

“...!!!” ได้ผลด้วย!

 

 

 

 

                 ตอนแรกที่ผมรู้จักพี่พิม เธอเป็นคนเรียบร้อย น่ารัก สดใส เหมือนผ้าพับไว้  แต่พอวันที่พี่ฟางเกือบตายเท่านั้นแหละ มันทำให้ผมต้องเปลี่ยนความคิดใหม่ และผมยอมรับว่าผมชอบพี่ฟาง แต่ผมก็ไม่ได้อยากขึ้นชื่อว่าแยกผู้หญิงของพี่ชาย หรือกินผู้หญิงคนเดียวกัน ความชอบของผมเลยเป็นความชอบแบบพี่สาวมากกว่า

       

         

 

 

 

 

 

              ขณะที่แก้วนอนอยู่บนโซฟา โทโมะที่นอนอยู่บนเตียงค่อยๆลุกขึ้นมาแล้วย่องมาหาแก้วที่นอนอยู่ “พอนอนหลับแบบนี้ น่ารักกว่าตอนตื่นซะอีก” โทโมะก้มลงหอมแก้มเธอเบาๆ และยิ้ม โดยที่คนที่นอนอยู่บนเตียงไม่รู้สึกตัวเลย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โปรดติดตามจ้า 

 

 

 

ขอโทษจริงๆ ที่หายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ไปนานมากกกก   5555+ อย่าโกรธกันนะ