Grabbed a bad heart รักร้ายคว้าหัวใจนายสุดเถื่อน!

                                        The frist step.
                                   ~ช้าๆได้พล้าเล่มงาม (?)~

     ทุกคนไม่รู้ฉันจะพูดว่าไงดี วันนี้เป็นวันนี้หมั้นของฉันกับโทโมะ ถ้าทุกคนยังจำได้ว่ากวินบอกให้ฉันหาทางพิชิตใจเขา เขาไม่เห็นช่วยฉันสักนิด
เขาพึ่งโทรมาหาฉันเมื่อกี้ แล้วพูดว่า

'งั้นเรามาเริ่มสเตปแรกกันเถอะ หลังจบงานหมั้นแล้วโทรหาฉันด้วย โอเค?'

     ตอนนี้นักข่าวมาเต็มไปหมด ฉันยิ้มจนปวดกลามไปหใดแล้ว ส่วนโทโมะนะหรอหน้าเขาก็นิ่งเหมือนตอนเกิดมานั้นแหละ

"สวมแหวนได้แล้วลูก"แม่ฉันพูดขึ้นมา ส่วนฉันนั่งจ้องหน้าโทโมะ อยากรู้จริงๆว่าเขาคิดอะไรอยู่

"แก้วยื่นมือให้โทโมะสิลูก"แม่หันมากระซิบฉันอีกที โทโมะดึงมือฉันไป แล้วใส่แหวนให้ฉันอย่างรุนแรง นายมันโหดร้าย ฉันดึงมือโทโมะมาแล้วใส่แหวนอย่างไม่เต็มใจให้เขา แล้วก็กราบพ่อแม่ของทั้งสอง โทโมะเขยิบมาใกล้ฉันแล้วเอาจมูกมาชนแก้มฉันแล้วกระซิบเบาๆว่า

"เธอเป็นบ้าอะไรของเธอฮะแก้ว"

"เปล่าหนิ ฉันก็สบายดี"

"-_-^"หลังจากงานหมั่นเสร็จฉันก็แยกตัวออกมา กดโทรศัพท์หากวิน

"เฮ้ ช้ากว่าที่คิดนะ~"

"นายจะให้ฉันทำอะไรก็บอกว่าสิกวิน"

"ใจร้อนไม่สมกับเป็นเธอเลยนะแก้ว"

"วันนี้ฉันจะไปรับเธอที่บ้านแล้วเจอกันนะ"

"หา"ฉันเขย่าโทรศัพท์ กวินจะมารับหรอเย็นนี้ฉันต้องกินข้าวกับโทโมะนะ

"ทำอะไรของเธอ -_-"

"เปล่านี้"ฉันหันไปหาโทโมะแล้วยิ้มเจื่อนๆ ฉันกำลังจะเดินเข้าไปในบ้านแต่ก็โดนโทโมะรั้งแขนไว้ แลวพลักฉันชิดกำแพง เอามือทั้งสองข้างมาปิด ไม่ให้ฉันออกไป

"นายจะเล่นอะไรโทโมะ ฉันต้องเข้าไปหาแม่"

"เธอเป็นอะไรของเธอ!"

"นายจะมาแคร์ฉันทำไม แล้วผู้หญิงคนนั้นไม่มาหรอ"ฉันแกล้งไม่มองหน้าเขา

"นี่เธอโกรธฉันหรือไง"

"ฉะ..ฉันจะโกรธนายทำไมกัน"ฉันเบือนหน้าหนีแล้วพูดเบาๆว่า"แล้ววันนี้ผู้หญิงคนไหนจะเข้าห้องนายอีก

"เธอไง"

"เอ๋"ฉันเงยหน้ามองโทโมะ พอฉันสบตากับเขาเท่านั้นแหละ ฉันแทบจะหมดแรง ยืนไม่ได้ เหมือนกำลังจะละลายกับสิ่งตรงหน้า...จะไม่ให้ละลายได้ไงในเมื่อ..โทโมะกำลังยิ้ม

"ฉันก็พาเธอเข้าห้องวันนี้ไง"

เขากำลังยิ้ม...(ค้างไปแล้ว)

...

...

...

...

ปึ้ก!

"โอ้ย เจ็บ!"อยู่ดีๆโทโมะก็มาดีดหน้าผากฉัน

"กลับมาเป็นคนเดิมสักที น่าหงุดหงิดเป็นบ้า -_-"

"นายจะไปไหนหนะโทโมะ"

"หาที่นอน ให้ตายเถอะเมื่อคืนแทบจะไม่ได้นอน"โทโมะเดินเช้าไปในสวน ส่วนฉันนั่งทรุดอยู่กับพื้น

17.30 PM

หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนชุดเสร็จเรียบร้อย ฉันจะทำไงกับกวินดีหละ นี่ก็ใกล้ที่เขาจะมารับฉันแล้ว

"แก้วออกมาได้แล้ว ฉันหิว -_-"

"อือ"ฉันเดินออกบ้านตามโทโมะ หรือจะไปกับโทโมะไม่บอกกวินดีละ
ฉันขึ้นรถโทโมะ แล้วภาวนาไม่ให้เจอกับกวิน แต่พอฉันจะก้าวขึ้นรถเท่านั้น เสียงแตรรถก็ดังขึ้น
นั่นไง เอาแล้วไง แก้วขอลาตาย TOT

"กำลังจะไปไหนกันหรอ"

"แกมาที่นี่ได้ไง -_-^"

"มาทำไมดีหละแก้ว"กวินเหลือบมามองหน้าฉัน จนฉันต้องหลบไปอยู่หลังโทโมะ อย่าพูดถึงฉัน ฉันไม่มีตัวตน ฉันหายไปกับสายลม~

"ฉันจะไปกินข้าว เกะกะขวางทางหลบไป -_-"

"ฉันไปก่อนนะกวิน"ฉันหันไปบอกเขา ฉันจะก้าวขึ้นรถ แต่กวินดึงตัวฉันออกมาแล้วยัดไปด้านหลังแทน ส่วนกวินเข้าไปนั่งข้างคนขับเรียบร้อย

"ฉันไปด้วยคนสิ"

ณ ร้านอาหาร

'ทำตัวตามปกติฉัน ฉันพูดอะไรก็เออออไปตามฉัน ฉะนกำลังช่วยเธอ' ฉันเก็บมือถือใส่กระเป๋าเมื่ออ่านข้อความจากกวินเสร็จ

"อ่ะฉันให้เธอ"กวินส่งจานสเต็กหั่นหมูเป็นชิ้นเล็กๆแล้วมาหยิบจานสเต็กของฉันไปแทน โทโมะหันมามองฉัน แล้วหันไปกินสเต็กของเขาเหมือนเดิม

"เป็นง่อยหรือไง ต้องให้คนอื่นหั่นให้ -_-^"

"ฉัน...(กำลังจะอ้าปากเถียงแต่ถูกขัด)"

"ฉันก็แค่บริการให้คนที่ฉันชอบมันผิดหรือไง"

"เปล่าหนิ -_-"โทโมะก้มหน้าหั่นสเต็กเข้าปากอย่างอารมณ์เสีย ส่วนฉันหนะหรอเป็นง่อยนั่งให้กวินบริการ และเป็นใบ้ให้โทโมะด่าเป็นระยะๆ TOT

ฉันมาทำอะไรเนี่ย TOT

     ระหว่างทางกลับบ้าน ฉันนั่งเงียบเป็นเป่าสาก ส่วนกวินก็นั่งทะเลาะกับโทโมะตลอดทาง หลังจากที่ถึงบ้านกวินแยกกลับบ้านเขาไม่ลืมมากนะซิบฉัน'เชื่อฉัน ช้าๆได้พล่าเล่มงาม'

"วันนี้ฉันจะนอนที่นี่ -_-"

"หาา"ฉันยืนขยี้หูตัวเอง เมื่อกี้โทโมะเขาว่าอะไรนะ

"ทำไมฉันนอนไม่ได้ไง -_-"

"นายมาบอกตอนนี้มันกะทันหันเกินไป ฉันยังไม่ได้บอกให้ใครเตรียมห้องไว้ให้นาย"

"ใครบอกว่าต้องเตรียม ฉันจะนอนกับคู่หมั้นของฉัน"

ยิ้ม.....

เขายิ้มแบบนี่อีกแล้ว T^T

"แต่เดี๋ยวนะ นายจะนอน..."

"ทำไมฉันป็นคู่หมั้นเธอแล้วนะแก้ว"

"..."

"จะบอกให้รู้นะว้าเธอยังไม่รู้จักฉันดีพอ"

"..."

"เจอกันข้างบน"

...

...

...

ใครก็ได้ช่วยพยุงฉันไม่ให้ไปหาโทโมะที่ยิ้มแบบนั้น ฉันจะเป็นบ้าแล้ว

เม้น+โหวต เยอะนะจ้ะรีดเดอร์ ตอนหน้าโทโมะบอกชอบแก้ว ใครอยากอ่านไวๆเม้นโหวตเยอะๆ ขอเม้นเกิน10แล้วจะอัพต่อ