SF KrisLay *remember me ที่รัก"

Kris part

ผมอึ้งเมื่อได้ฟังชานยอลพูดแบบนั้น...ผมก็รีบวิ่งออกมา พร้อมกับชานยอล แล้วขับรถคู่ใจไปโรงพยาบาลโซลทันที ผมโทษตัวเองในใจ น่าจะบอกให้เร็วกว่านี้ น่าจะบอกอี้ชิงไปตั้งแต่แรก อย่างที่ชานยอลว่าแหละ
ผมมัวแต่รีลาเอง ตอนนี้ผมได้แต่ภาวนาในใจให้อี้ชิงปลอดภัย ให้อี้ชิงไม่เป็นอะไร แล้วตื่นมาฟังสิ่งที่ผมอยากจะพูด สิ่งที่ผมอยากจะบอก ว่าผมคิดถึงเขาแค่ไหน ว่าผมรักเขาแค่ไหน อย่าเป็นอะไรนะอี้ชิง ...

Baekhyun part

ผมนั่นมองประตูไอซียู อยู่ร่วมครึ่งชั่วโมงแล้ว แต่ไม่มีท่าทีว่าจะมีใครออกมาสักคน ผมได้แต่ภาวนาให้อี้ชิงปลอดภัย นึกย้อนไปตอนเกิดเหตุ ผมกับอี้ชิง กำลังจะไปที่คอนโดของคริส ตามที่ชานยอลบอกไว้ แต่ผมเผลอแปปเดียว แปปเดียวจริงๆ แค่เสี้ยวนาทีที่ผมเดินออกมาจากลานจอดรถของคอนโด มีรถคันหนึ่งขับมาชนอี้ชิงอย่างจัง ผมไม่รู้ว่าเขาไม่ตั้งใจ หรือตั้งใจ แต่ถ้าให้ทาย เขาคงตั้งใจ เพราะหลังจากที่ชนแล้ว เขาไม่คิดจะลงมาดูอี้ชิงเลยสักนิด! ผมวิ่งไปพยุงร่างของอี้ชิง ขึ้นรถทันที ในใจก็นึกแค้น! แต่ตอนนี้ผมอยากให้อี้ชิงปลอดภัยมากกว่า

"แบคฮยอน! อี้ชิงเป็นไงบ้าง หมอว่าไงบ้าง!" เสียงของคริสดูเป็นห่วงอี้ชิงมาก

"หมอยังไม่ออกมาเลย นี่ก็นานมากแล้ว." ผมก้มหน้า ไม่รู้จะพูดยังไง แต่มันกลัวจริงๆ ไม่นานชานยอลก็เดินเข้ามากอดผม ชานยอลไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่กอด ด้วยอ้อมกอดที่อบอุ่น

ครืดด

เสียงประตูที่เปิดออกมาช้าๆ ทำให้ทั้งสามคนหันไปมอง แต่ใจก็เริ่มหวั่นๆ เพราะใบหน้าที่ไม่สู้ดีของคุณหมอ

"หมอครับเพื่อนผมเป็นยังไงบ้าง" ร่างเล็กเอ่ยขี้นพร้อมเสียงที่สั่นเทา

"หมอ...ขอแสดงความเสียงใจด้วย..เราทำเต็มที่แล้วจริงๆ แต่สมองของคนไข้ได้รับความกระทบกระเทือนมาก เขาหยุดหายใจไปเมื่อกี้..." สิ้นเสียงของหมอ ร่างบางของแบคฮยอนก็แทบจะหมดแรง น้ำตาที่ไหลรินอยู่แล้วกลับทวีตูณมากขึ้นกว่าเดิม ด้านของคริส เขาก็เสียใจไม่แพ้กัน คริสรีบวิ่งเข้าไปเพื่อหาอี้ชิง คนที่เขารักที่สุด

สายไฟและเครื่องช่วยหายใจกำลังถูกพยาบาลถอดออก จนหมดจน เผยให้เห็นร่างอันซีดเซียวของคนที่คริสรักที่สุด ..คริสก้มลงกอดอี้ชิงเบาๆ ร่างอ้นไร้วิญญาณของอี้ชิงอยู่ใจอ้อมกอดได้ไม่นาน คริสจึงเอ่ยคำพูดที่เขาอยากจอะบอกอี้ชิง..

"ชิงๆ ฟานๆขอโทษ ฟานๆอยู่นี่แล้วไง ขอโทษที่ไม่บอกชิงๆตั้งแต่แรก ฟานช้าเอง ฟานผิดเอง ชิงๆตื่นมาหาฟานได้ไหม เดินทางมาตั้งไกล จะไม่คุยกับฟานหน่อยหรอ ลุกขึ้นมาฟังฟานได้ไหม ว่าฟานคิดถึงชิงๆมากแค่ไหน ว่าฟานรักชิงมากแค่ไหน.." น้ำตาของผู้ชายเย็นชาเริ่มไหลรินออกมา หยดน้ำตาค่อยๆหยดลงบนไหล่ของร่างอันไร้วิญญานของอี้ชิง คำพูดที่เอาแต่โทษตัวเองถาโถมอยู่ในใจของร่างสูงที่กอดอี้ชิงอยู่แบบนั้น เขาผิด ผิดที่ปล่อยให้เวลาร่วงเลยมา ผิดที่ปล่อยให้คนที่เขารักต้องคอย ผิดที่เขาช้าเกินไป หากย้อนเวลาได้สักเพียงเสี้ยวนาทีให้เจาได้พูดสิ่งที่อยู่ในใจ แต่..ไม่มีอีกแล้วโอกาสนั้น

"ฟานๆรักอี้ชิงนะ" ทันใดนั้นเองที่น้ำตาของร่างสูงหยดลงบนร่างอันไร้วิญญาน เขาก็สัมผัสถึงร่างกายที่กอดอยู่นั้น..ขยับตัว!!

"อี้ชิง!! ฟื้นแล้วใช่ไหม!!" น่าเหลือเชื่อที่คนที่เขารัก ค่อยๆขยับมือ ไม่รีรอ คริสตะโกนเรียกหมอทันที

"หมอครับ!! เขาฟื้นแล้ว!! อี้ชิงฟื้นแล้ว!! ช่วยทีครับ!!" สิ้นเสียงของคนร่างสูง ทั้งหมอและพยาบาลก็รีวิ่งเข้ามาทันที ทุกคนแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง เพราะร่างบางนั้น ค่อยขยับมืออีกครั้ง หมอจึงให้คริสออกไปรอข้างนอก

"จริงหรอคริส!! อี้ชิงฟื้น " ชานยอลที่กำลังประคองร่างเล็กของคนที่รักเนื่องจากพอรู้ว่าอี้ชิง..ตาย..ก็สลบไปทันที

"ใช่.. เขาขยับตัว ..กูดีใจหวะชานยอล ขอให้อี้ชิงปลอดภัย และมารับฟังคนนิสัยไม่ดีอย่างกู" คริสพูดพลางมองไปที่ห้องไอซียูอย่างใจจดใจจ่อ

ไม่นานหมอก็เดินออกมา..

"ตอนนี้คนไข้พ่นขีดอันตรายแล้ว น่าเหลือเชื่อนะครับ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ก็หยุดหายใจไป ทางเรายื้อชีวิตแค่ไหนก็ไม่ได้ผล..แต่เนื่องจากสมองได้รับการกระทบกระเทือนมาก ถ้าคนไข้ฟื้นแล้วต้องเช๊คอีกทีว่าจะมีอาการเป็นยังไง"

Chanyeol part

ผมค่อยๆปลุกคนตัวเล็กที่หลับอยู่ ...เพื่อบอกข่าวดี

"หมาน้อยๆๆๆๆ ตื่นๆๆๆ" แบคฮยอนค่อยๆลืมตาช้าๆ พอตื่นปุ๊ปก็จะร้องไห้ปั๊ป=_=

"ชานยอนฮึก ๆๆ ...อุ๊บ" ไม่ทันที่จะร้องไห้ ชานยอลก็ประกบปากตัวเองไปที่ริมฝีปากน้อยๆของคนขี้แย

"ฟังก่อนสิ..ตอนที่นายสลบไป...อี้ชิง..กลับมีชีวิตขึ้นมาอีกครั้ง ตอนนี้พ้นขีดอันตรายแล้ว รอเวลาแค่เขาฟื้นขึ้นมาเท่านั้น

"จริงหรอ!!!นายไม่หลอกฉันนะชานยอล!!เพื่อนฉันฟื้นแล้ว!!!" น้ำตาแห่งงความดีใจของคนตัวเล็กเริ่มไหลมาอีกครั้ง

แฟนผมนี่ขี้แงชะมัดด ต้องปลอบสักหน่อย-...-
ผมค่อยๆประคองใบหน้าของคนตัวเล็กขึ้นมาช้าๆ คอยๆปาดน้ำตาที่ไหลรินบนใบหน้า แล้วประกบจูบ เนิ่นนานที่ผมจูบกับเขา

Baekhyun part

ผมดีใจมากที่อี้ชิงพ้นขีดอันตราย แต่นี่ก็เป็นเวลา3วันแล้วอี้ชิงก็ยังไม่มีท่าทีที่จะฟื้น ก่อนหน้านี้ผมเล่าเหตุการทุกอย่างให้คริสและชานยอลฟัง ตอนนี้ทั้งสองคนเลยไปสืบหาความจริง จึงเหลือแค่ผมกับอี้ชิงในห้องพิเศษของโรงพยาบาลโซล ไม่นาน...คนที่ผมรอคอยให้เจาฟื้นก็ค่อยๆสงเสียงครางเบาๆ

"อืออ..." ผมเบิกตาโพรงก่อนจะเรียกพยาบาลมาดูอาการของอี้ชิง

ไม่นานอี้ชิงก็อาการเป็นปกติ ผมนั่งคุยกับอี้ชิงถึงหลายๆเรื่อง แต่มีบางอย่างที่ขาดหายไปในความทรงจำของเขา ซึ่งผมก็ไม่มั่นใจนัก เพราะผมให้เขาเล่าเรื่องของเขาทีาละเรื่องเพื่อเช๊คว่าเขายังจำมันได้ แต่เรื่องแล้วเรื่องเล่าก็ยังไม่มีเรื่องที่ผมรอฟังออกมาสักที ผมจึงตัดสินใจถามอี้ชิง

"อี้ชิง...นายลืมอะไรไปหรือเปล่า" อี้ชิงหลี่ตาสงสัย หลังจากที่เล่าเรื่องไม่หยุดทั้งๆที่ยังนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย เหมือนอัดอั้นที่นอนเงียบมาเกือบอาทิตย์

"เรื่องอะไรหรอแบคฮยอน ฉันก็จำได้หมด ไม่เห็นจะลืมอะไร"อี้ชิงตอบผมกลับมาอย่างแผ่วเบา

"เรื่องของ...อู๋อี้ฟาน" สิ้นเสียงของผมอี้ชิงก็ทำสีหน้างุนงงรางกับว่าไม่อคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน

"เขาคือใครหรอ??" นั่นไง ผมเดาไม่ผิดจริงๆ คนที่อี้ชิงตั้งใจจะมาหา เขากลับลืมคนๆนั้นไป

ผมก้มหาสร้อยคอของเขาเผื่อเขาจะจำอะไรได้บ้าง แต่ ..หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ ไม่ว่าจะหายังไงก็หาไม่เจอ
อี้ชิงเริ่มสงวัยว่าผมกำลังทำอะไรเลยเอ่ยถาม

"มึงหาอะไรร~ก้มๆเงยๆ ลายตานะเว้ย" ผมหยุดการค้นหาสร้อยที่เจ้าตัวคงจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำ..

"สร้อยมึงไง สร้อยคอที่มึงไปทำมา มันเป็นแหวนดอกหญ้าที่มึงกับอี้ฟานให้กันไว้ไง มึงจำไม่ได้หรอ"

"จำไม่ได้..."แววตาของอี้ชิงดูเศร้าขึ้น ผมเลยกอดเพื่อปลอบโยน ไม่อยากให้มันร้องไห้ ไม่อยากให้มันเสียใจไปมากกว่านี้แล้ว สัมผัสชื้นๆที่ไหล่ทำให้ผมรู้ว่า คนในอ้อมกอดของผมกำลังร้องไห้..

"มึงอย่าร้องได้ไหมอี้ชิง กูเจ็บปวดนะที่มึงเอาแต่ร้องไห้แต่กูทำอะไรไม่ได้.." ผมกระชัยกอดให้แน่นขึ้น

"แต่กูต้องลืมสิ่งที่สำคัญที่สุดไปแน่ๆใช่ไหม กูรู้สึกเหมือนความทรงจำกุขาดหายไป ความทรงจำที่มีค่ามากๆ แต่มะนกลับหายไป.." อี้ชิงพูดออกมาเบาๆ ผมค่อยๆคลายกอดแล้วมอฃหน้าเพื่อนซี้

"ฟังกูนะอี้ชิง..ลืมได้มึงก็นึกได้ ..แต่มึงต้องให้เวลากับมัน มึงต้องให้เวลากับตัวเอง กูเชื่อว่าสักวันมึงจะจำได้สิ่งที่มีค่าที่สุดของมึง...พักผ่อนได้แล้ว.." อี้ชิงไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่พยักหน้าตอบรับก่อนจะค่อยๆหลับตาลง
เนิ่นนานที่ผมนั่งมองอี้ชิงอยู่แบบนี้ ใจก็คิดว่าสร้อยของอี้ชิงหายไปไหนทั้งๆที่2วันก่อนผมยังเห็นอยู่เลย หรือบางทีอาจจะมีคนมา...ขโมยมันไป แล้วถ้าผมคิดไม่ผิด..อาจจะเป็นคนๆเดียวกับคนที่ขับรถชนอี่ชิงก็ได้..

Kris part

ผมกับชานยอลมาสืบหาข้อมูลว่าใครที่ขับรถชนอี้ชิง เมื่อขอทางคอนโดดู พอเห็นรถชัดๆแล้วผมถึงกับอึ้ง ใช่ ..อึ้งมาก เพราะรถที่ขับขนอี้ชิงคือรถของซูจี ผู้หญิงที่เคยเข้ามาวุ่นวายกับชีวิตผม เธอตื้อผมไม่เลิก แต่ผมไม่เคยเล่นด้วยกับเธอเลยสักครั้ง...แล้วทำไมซูจีต้องทำแบบนั้น..

"นี่มันรถของนังปากแดงนี่หว่า ชื่ออะไรนะ คาวี มูอี หรือ..."

"ซูจี..."

"เอ้อนั้นแหละ งั้นเราก็หาตัวได้ไม่ยากแล้วหละ."

"ฉันรู้ว่าต้องไปที่ไหน.." ผมจะต้องปกป้องคนที่ผมรักให้ถึงที่สุด ผู้หญิงก็ผู้หญิงเถอะ!!ทำแบบนี้ก็ไม่เก็บไว้ให้รกโลกเหมือนกัน!

ผมขับรถมาจอดที่คอนโดหรูแห่งหนึ่ง แล้วรีบขึ้นไปหาตัวการที่ทำให้คนรักของผมต้องเจ็บทันที

ปังๆๆๆๆ ติ๊งหน่องๆๆ

"เปิดประตู!!! ออกมาคุยกันให้รู้เรื่องซูจี!!"ผมตะโกนออกมาสุดเสียง ไม่แคร์ว่าห้องข้างๆจะรู้สึกยังไง ตอนนี้...ความรู้สึกของผมมันควบคุมไม่อยู่แล้ว

"คริส มึงใจเย็นๆนะยังไงนางก็เป็นชะนีน้อยๆด้อยค่าหมาไม่แยแสอยู่แล้ว" ผมกระตุกยิ้มมุมปาก ก่อนจะพยายามยามสงบอารมณ์ตัวเอง ไม่นานประตูก็ถูกเปิดออก พร้อมใบหน้าของหญิงสาวที่ดูมีความสุขซะเหลือเกิน เหอะ!! จะมีความสุขได้แค่ไหนกันเชียว!!

"ว่าไงคะที่รัก คุณจะยอมรับฉันแล้วใช่ไหม"

"คุณต้องการอะไรซูจี?" ผมถามก่อนที่จะเดินพลวดพลาดเข้าไปในห้อง

"ก็ต้องการคุณไงคะ^_^"

"อย่ามาแสแสร้ง! เธอไม่ได้ต้องการฉัน! เธอต้องการแก้แค้นครอบครัวของฉันต่างหาก!" ผมพูดออกไป ผมทนมานานพอแล้วที่ถูกตระกูลคิมเหยียดหยามตระกูลของผมว่าทำให้พวกเขาต้องหมดตัว.

"คุณพูดเรื่องอะไร?!" สาวปากแดงตีหน้าซื่อ

"ตลอดเวลาสองปีที่ผ่านมาผมและพี่สาวให้ทนายและนักสืบมาสืบหาความจริงกับข้อครหานินทาของพวกคุณหมดแล้ว! บอกไว้เลยนะว่างูพิษหนะไม่ใช่ตระกูลอู๋ แต่เป็นคนของพวกคุณเองต่างหาก!! คุณไม่คิดบ้างหรอว่าอยู่ดีๆทนายของคุณก็รวยขึ้นผิดหูผิดตา..เหอะ..ฟังนะพี่สาว...ผมจะพุดอีกเป็นครั้งสุดท้าย..เลิกยุ่งกับผม ครอบครัวของผม..และคนที่ผมรักสักที" ผมทิ้งท้ายไว้อย่างนั้น แต่ก่อนที่ผมจะเดินออกมา ก็ถูกหญิงสาวเรียกไว้

"หึ...มันก็ส่วนหนึ่งละนะที่ฉันคิดจะแก้แค้น..แต่ไม่คิดบ้างหรอว่าฉันอาจจะรักนายจริงๆ ถ้าเรื่องระหว่างตระกูลของเราเป็นเรื่องเข้าใจผิด แต่ฉันมั่นใจว่าที่ฉันรักนาย มันไม่ใช่เรื่องที่ฉันเข้าใจตัวเองผิด." ผมกลับหลังหันไปมองเธอ แล้วก็สะดุดตากับสิ่งที่อยู่ในมือ..

สร้อย..

"เอาสร้อยมาจากไหน" เธอไม่ตอบเพียงแต่แสยะยิ้มออกมา

"มันสำคัญด้วยหรอที่รัก...กะอีแค่สร้อยของผู้ชายคนนึง..เหอะ..รักมันมากใช่ไหม!! ฉันนี่แหละจะจัดการมันเอง!! พูดจบซูจีก็ปาสร้อยใส่ผมแต่โชคดีที่ผมรับไว้ทัน

"เก็บไว้ดูต่างหน้านะคะที่รัก เพราะ...เขาคงจะไม่อยู่ให้คุณเห็นอีก"ซูจีหัวเราะในลำคอ ก่อนจะเดินเข้ามากอดคอผม

"คงไม่มีวันนั้นหรอก อีชะนีปากแดง" สิ้นเสียงของชานยอลที่เปิดประตูเข้ามา ก็มีตำรวจเดินเข้ามาจับกุมตัวซูจี
เสียงกรีดร้องของเธอทำให้ผมรู้สึกสมเดชเธอจริงๆ ..ผมก้มมองสร้อยคอในมือ..ตอนนี้อี้ชิงจะเป็นยังไงบ้างนะ

"เอ้อมึง เมื่อกี้แฟนกูโทรมาบอกว่าอี้ชิงฟื้นแล้ว" ผมรีบหันไปหาไอ่เพื่อนหูกางทันที

"จริงหรอมึง อี้ชิงเป็นไงมั่ง!" ผมรีบถามด้วยความเป็นห่วง

"ก็ปกติดี จำได้ทุกอย่าง...ยกเว้น.."

"ยกเว้นอะไร?" หัวใจของผมเหมือนกำลังดิ่งลงเหว เพราะสีหน้าที่ไม่สู้ดีนักของชานยอล

"ยกเว้นเรื่องของมึง..อู๋อี้ฟาน ..ความทรงจำในวัยเด็กที่มึงกับอี้ชิงมีร่วมกัน ความมีตัวตนของอู๋อี้ฟาน จำไม่ได้แม่แต่สร้อยคอ...เหลือเพียงแค่มึงคริส เขารู้จักมึงเท่านั้น เพราะจากทีฟังแฟนกูพูดนะ ต่อให้แบคจะอธิบายหรือพูดถึงอู๋อี้ฟานแค่ไหน..อี้ชิงก็จำอะไรไม่ได้เลยสักนิด..." หัวใจผมเหมือนโดนขย่ำ อะไรมันจะมาแย่ไปกว่าการที่คนที่เรารักลืมว่าเรามีตัวตนหละ... ผมผิดเองที่บอกเขาช้าไป ผมผิดเองที่ไม่บอกเขาตั้งแต่แรก ผมผิดเองที่ทิ้งเขามา ทั้งหมดผมผิดเอง...

ผมรีบตรงมาที่โรงพยาบาลทันที เพื่อบอกทุกอย่าง ทุกอย่างเกี่ยวกับผมให้อี้ชิงได้รู้
พอมาถึงก็เห็นว่าคู่รักแต่ละคู่พากันมาเยี่ยมอี้ชิง รอยยิ้มสดใสของเขาบ่งบอกออกมาอย่างชัดเจนว่าสบายดีแค่ไหน

"อ้าว หวัดดีคริส~ผู้ชายเย็นชา~"อี้ชิงโบกมือให้ผม ก่อนที่ผมจะรีบเดินตางเข้าไปกอดเขา

"ฉันไม่ใช่คริส..เรียกฉันใหม่อีกทีซิ...เรียกฉันว่าอู๋อี้ฟาน...ฉันคือฟานๆของนาย.."ผมกระชับกอดแน่นขึ้น เสียงหัวเราะของทุกคนที่ก่อนหน้านี้ดังจนลืมว่าที่นี่คือโรงพยาบาลก็เงียบลง เหลือเพียงแต่เสียงสะอื้นของผม..ใช่ผมร้องไห้...ผู้ชายที่ทุกคนมองว่าไม่มีความรู้สึก ผู้ชายที่ทุกคนเรียกว่าผู้ชายเย็นชา..ตอนนี้กำลังร้องไห้..

"คริส..นายเป็นอะไร..แล้วใครคืออู๋อี้ฟาน?? นายคือคริสนะฉันจำได้ แล้วทำไม่ต้องเรียกนายว่าอู๋อี้ฟาน นายคือฟานๆของฉัน?หมายความว่าไง" เขาลืมผมแล้วจริงๆ เขาลืมทุกอย่างที่เกี่ยวกับผม เขาลืมว่าเขาเคยรักผม เขาลืมผมไปแล้ว ที่เขารู้จักก็มีแค่คริส..ผู้ชายเย็นชาเท่านั้นแหละ ..ผมควรจะทำยังไงดี..ต้องทำยังไงให้เขา จำผมได้และกลับมารักผม...อีกครั้ง.