รอ...วันที่เธอจะรักกัน

     พิมกลับมาจากอังกฤษพร้อมครอบครัวที่จริงแล้วพิมเสียใจที่เรื่องของเขากับป็อบปี้ต้องจบลงด้วยการที่ป็อบปี้ต้องเสียสละไปแต่งงานกับคนอื่นเพราะแม่ของป็อบปี้ ไม่ปลื้มพิมสักเท่าไหร่ จนพิมต้องกลับไปทำใจที่อังกฤษสักพักใหญ่ แต่แล้วฟ้าก็ส่งคนที่เหมาะสมกับพิมมาให้เขาจริงๆคนที่เขา รักพิมเหมือนที่ป็อบปี้รักพิม และเขาคนนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหนเป็นเพื่อนที่สนิทกับทั้งสองคน

พิม: กวินเราไปหาป็อบปี้กันมั้ย

กวิน: ก็ดีนะไม่เจอกันนานแล้ว3ปีแล้ว

พิม: อืม ไปเถอะ มาค่ะคนเก่งของมามี้ 

แพท: มามี้คะ เราจะไปไหนกันคะ

กวิน: ไปหาเพื่อนปาปี้ไงคับ

แพท: เพื่อน เฟรน มายเฟรน

พิม: คะเฟรนมายเฟรน

     ณ บ้านจิระคุณ 

ป้าพร: ใครมาเนี่ย

ฟาง: ใครมาเหรอคะป้าพร 

ป้าพร: ไม่ทราบคะคุณฟาง ป้าจะให้เพ็ญไปดูอยู่คะ

ฟาง: ไม่เป็นไรคะ เดี๋ยวฟางไปเองคะ 

ป้าพร: คะๆ งั้นป้าไปทำอาหารต่อนะคะ 

ฟาง: คะ

ฟาง: มาหาใครคะ

พิม: ป็อบอยู่ไหมคะ

ฟาง: (แค่เห็นหน้าก็รู้แล้วว่าเธอคือใคร) ยังไม่กลับมาเลยคะ คุณพิม

พิม: คุณรู้จักฉันด้วยเหรอคะ

ฟาง: คะ พี่ป็อบพูดถึงคุณบ่อยๆ เชิญข้างในก่อนคะ 

พิม: คะขอบคุณคะ

     ระหว่างที่นั่งรอป็อบปี้พิมก็ถามถึงเรื่องของฟางกับป็อบปี้ 

พิม: คุณฟางคะ คือ ป็อบสบายดีนะคะ 

ฟาง: สบายดีคะ เขาคิดถึงคุณมากนะคะ ว่าแต่ (หันไปมองหน้าหนูน้อยวัย3ขวบ)

พิม: อ่อ นี้แพททีเซียคะ ลูกสาวพี่เอง

ฟาง: ลูกสาว คุณพิมมีลูกแล้ว

พิม: คะ ลูกของพิมกับ กวิน

ฟาง: กวิน ใครเหรอคะ

พิม: กวินเป็นเพื่อนสนิทของพิมกับป็อบสมัยอยู่ที่อังกฤษนะคะ

ฟาง: อ่อ แล้วเขาไม่มาเหรอคะ 

พิม: เขาติดธุระนะคะก็เลยจะตามมาทีหลัง

แพท: มามี้คะหนูหิว

พิม: หิวเหรอคะ 

ฟาง: ถ้างั้นเดี๋ยวอยู่ทานข้าวด้วยกันนะคะ

พิม: คะขอบคุณนะคะ

     รถของป็อบปี้จอดลง เห็นรถใครจอดอยู่หน้าบ้านก็อดสงสัยไม่ได้

ป็อบ: พี่เพ็ญรถใครครับ

เพ็ญ: อ่อเเขกคุณป็อบนั้นแหละคะ 

ป็อบ: แขกผม ใครคับ

ฟาง: คุณพิมคะ 

ป็อบ: พิม พิมเหรอ พิมจริงเหรอ

ฟาง: คะ คุณพิม คุณพิมของพี่มาหาพี่แล้ว

     ป็อบปี้รีบวิ่งเขาไปในบ้านก็พบพิมกับกวินแล้วก็เด็กผู้หญิงคนนึงนั่งด้วยกันเหมือนครอบครัว ที่มี ทั้ง พ่อ แม่ ลูก อย่างงั้น

กวิน: เฮ้ย ไอป็อบ 

ป็อบ: กวิน พิม 

พิม: ป็อบไม่เจอกันนานเลยป็อบสบายดีนะ

ป็อบ: พิม พิมมาหาป็อบมาหาป็อบแล้วใช่มั้ย

พิม: ป็อบคะ ตอนนี้ทุกอย่างมันก็ไม่ได้เป็นเหมือนเดิมแล้วนะ ป็อบมีครอบคัว พิมเองก็มีครอบครัวแล้ว

กวิน: ป็อบ นี้แพททีเซีย ลูกฉันกับพิม 

แพท: สวัสดีคะคุณอา

ป็อบ: สวัสดีคับ ทำไม พิมกับกวินถึง

พิม: กวินฝากลูกสักแปบนะพิมขอคุยกับป็อบหน่อย 

ป็อบ: ทางนี้ครับ (เดินนำพิมไปที่สวนหลังบ้าน) 

พิม: ป็อบ ป็อบอยากรู้ใช่มั้ยว่าทำไม พิมจะเล่าทุกอย่างให้ป็อบฟัง

    "ตอนนั้นที่เราสองคนเลิกกันพิมกลับไปอยู่ที่อังกฤษ กวินรู้เรื่องทุกอย่างกวินคอยดูแลพิม อยู่ข้างๆพิมปลอบพิม จนวันนึงพิมเริ่มทำใจได้ ลองเปิดใจรักใครสักคนแล้วคนๆนั้นก็เป็นกวิน คนที่อยู่ข้างๆพิมในทุกๆวัน ทุกเวลา ทุกนาที บางทีพิมว่า เป็นพิมมากกว่าที่ผิด ผิดที่ลืมเรื่องทุกอย่างง่ายอย่างนี้ "

ป็อบ: พิมไม่ผิดหรอก คนที่ผิดคือป็อบต่างหาก ถ้าป็อบไม่ทำตามที่แม่บอก ป็อบคงไม่ต้องเสียพิมไป

พิม: ถึงแม้ป็อบจะไม่มีพิม แต่ป็อบก็มีคุณฟางนิ เธอดูเป็นคนดีมากเลยนะ ดูน่ารัก อ่อนโยน อ่อนหวาน ใจดี ที่สำคัญเธอรักป็อบมากนะ

ป็อบ: แต่ก็ดีนะ คนที่พิมฝากชีวิตไว้ด้วยเนี่ยเป็นคนดีและที่สำคัญเป็น กวิน นี้ถ้าเป็นคนอื่นนะ ป็อบไม่ยอมง่ายขนาดนี้หรอกนะ 555 

       ฟางแอบมองตั้งแต่ตอนที่ป็อบคุยกับพิมตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้ ฟางรู้สึกสงสารป๋อบปี้มากที่มีส่วนทำให้สิ่งทีาเขารักมาก ต้องเป็นของคนอื่นไป

กวิน: ป็อบนาย โอเคมั้ย 

ป็อบ: โอดินี้ถ้าเป็นคนอื่นนะ 

กวิน: ขอบใจนะ ที่นายไม่โกรธฉันกับพิม

ป็อบ: คิดมากนะ กวิน ฟังนะ อย่างแรกที่ฉันไม่โกรธก็คือ นายกับพิมเป็นคนที่ฉันรักและที่สำคัญนายเป็นคนดี อย่างที่สอง ฉันก็น่าจะรู้มาสักพักแล้วแหละว่านายแอบรักพิม ส่วนอย่างสุดท้าย ฉันเป็นฝ่ายผิดเอง ผิดที่ไม่ทำตามใจตัวเอง 

แพท: ช็อกโกแลต ปาปี้ ช็อกโกแลตๆๆ 

ฟาง: นี้คะช็อกโกแลต 

แพท: ขอบคุณคะคุณอา 

ฟาง:คะ 

พิม: ถ้างั้นนี้ก็รบกวนคุณฟาง กับป็อบมากแล้ว ถ้างั้นพิม กับกวินกลับก่อนนะ ไปคะเเพทลาคุณอาเร็วคะ 

กวิน: ใช่ครับรบกวน คุณฟางมากเลย ตัวเล็กก็กินเยอะซะด้วย ถ้าวันหลังว่างๆนายพาคุณฟางไปที่บ้านนะ ไปละ 

ป็อบ: อืม ขับรถกลับบ้านดีดีนะ เจอกัน

พิมก็เป็นคนนดีนะคะ