darkness knight

 “ไม่...ฮึก...อย่าไปนะ...อย่าทิ้งฉันไป...อย่า...ไนท์..อย่า...อย่าไป”

เด็กหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีดำสนิทวาดมือไปมากลางอากาศราวกับต้องการไขว่ขว้าบางสิ่ง ริมฝีบางเรียวเอ่ยปากเรียกชื่อผู้ที่กำลังเดินจากเขาไป...ดวงตาคู่นั้นที่จ้องมองกลับมายังเขาดูเศร้าสร้อย ไม่มีคำเอ่ยลาใดๆ ร่างตรงหน้าคอยๆพร่าเลือนและจางหายไปในที่สุด

ปัง!!!  เฮือก...เอสลืมตาโพลงทันทีที่โสตประสาทได้ยินเสียง...เสียงปืนงั้นเหรอ เขาพึมพำในใจทั้งที่ร่างยังแนบติดอยู่กับที่นอน ฝันร้ายงั้นเหรอ..รวมทั้งเสียงปืนนั่นก็ด้วยแค่ฝันงั้นเหรอ เด็กหนุ่มค่อยๆรวบรวมสติดวงตาสีครามมองไปยังฝ้าเพดานสีขาวตรงหน้าเขายังคงหอบหายใจหนัก เหงื่อชื่นเปียกโชกทั่วแผ่นหลังและหน้าผาก...เขาพยายามยัดตัวลุกขึ้นแต่ความรู้มึนงงยังคงเข้าครอบงำแค่ขยับตัวยังทำไม่ได้ เอสกลอกตามองหาโทรศัพท์ซึ่งมันน่าจะอยู่แถวๆนี้

“แหกปากอะไรไม่ทราบ”

เสียงร้องถามดังมาจากเตียงชั้นบน..เอสลอบยิ้มแม้คำถามนั่นจะฟังดูน่าโมโห แต่เสียงจากคนที่นอนอยู่เตียงชั้นบนกลับทำให้เขาใจชื้นขึ้น...ยังอยู่ซินะ

“เปล่า” เอสตอบเสียงแหบพร่า...น้ำเสียงที่ฟังดูไม่ปกติของเขาเป็นผลให้พี่ชายที่นอนเล่นเกมอยู่เตียงชั้นบนชะโงกหัวลงมาดู

“เป็นอะไร”

“แค่ฝันร้ายน่ะ” เอสฝืนยิ้มทั้งที่ภายในใจเขารู้สึกกลัวอย่างบอกไม่ถูก...กี่ครั้งแล้วที่ฝันแบบนี้ ทำไมถึงได้ฝันบ้าๆแบบนี้

“ทำหน้าอย่างกับคนใกล้ตาย”  ร่างสูงไม่วายจิกกัด ไนท์เป็นพี่ชายที่ปากเพาะพันธ์สัตว์สี่ขาเอาไว้รึไงนะ เอสเบ้ปากอย่างไม่อยากจะเถียง หรือถ้าจะพูดให้ถูกคือเขาเถียงคนคนนี้ไม่เคยชนะเลยต่างหาก ไนท์ปีนลงมาจากเตียงชั้นบนพร้อมทั้งโยนมือถือใส่เอสที่นอนนิ่งอย่างไม่อาจขยับตัว ทั้งปวดทั้งเมื่อยนี่แค่ฝันเองนะทำไมมันทรมานขนาดนี้นะ

“เฮ้!นายแอบเอาโทรศัพท์ฉันไปทำอะไรอีก”

“หาของอย่างว่า”

“ของอย่างว่า” เอสทำตาโตแล้วทวนคำอะไรคือของอย่างว่าที่พี่ชายตัวสูงคนนี้หมายถึงกัน...คลิปลามกอนาจารงั้นเหรอ...นี่หมอนี่คิดว่าเขาเป็นพวกวิปริตขนาดนั้นรึไงกัน

“ไอบ้าไม่มีหรอกโว้ยของพรรค์นั้น”

“ของพรรค์นั้น”

เอสพูดพลางยักไหล่แล้วหัวเราะ หึๆ...กวนประสาทได้ทุกสถานการณ์ซีน่า ไอ้บ้าไนท์

“เกมโว้ยเกม...ฉันคิดว่านายน่าจะโหลดเกมแปลกๆมาให้เล่นซะอีก”

“อยากเล่นก็โหลดเองซิ” เอสบ่น

“ฝันว่าอะไรเหรอ” จู่ๆไนท์ก็เปลี่ยนเรื่องน้ำเสียงเขาฟังดูเรียบนิ่งทุกครั้งเวลาพูดเรื่องจริงจัง นั่นทำให้เอสมั่นใจว่าคนตรงหน้าไม่ได้ล้อเล่น

“ฝันว่านายจะทิ้งฉันไป...ในฝันนายดูเศร้ามาก...แล้วฉันก็ได้ยินเสียงปืน.”

เอสนิ่งเงียบไปชั่วขณะ...ภาพความฝันยังคงชัดเจนภาพสุดท้ายที่เขาเห็นคือไนท์ที่จ่อปืนเข้าที่หัวตัวเอง...ด้านหลังคือทะเลสีเลือดที่มีร่างของพ่อกับแม่ของเขานอนจมกองเลือดอยู่...ในฝันไนท์ฆ่าพ่อกับแม่และฆ่าตัวตาย...ทำไมกัน...ทำไมฝันแบบนี้

“แล้วอะไรต่อ”

“แล้วฉันก็ตื่น”

“ฝันได้ห่วยมาก”  ไนท์พูดแล้วทิ้งตัวลงบนเตียงข้างๆเขาพร้อมทั้งยื่นมือไปขยี้หัวเขาเบาๆ

“ฉันไม่ทิ้งนายไปไหนหรอกน่า...น้องชาย”  ถึงจะปากสุนัขแต่ไนท์ก็เป็นคนอ่อนโยนใช้ได้         เอสลองขยับแขนและพบว่าเขาทำได้เขาเริ่มขยับตัวส่วนอื่นได้แล้ว เขาเลื่อนมือไปจับมือหนาของพี่ชายที่ยังขยี้ผมเขาอยู่มือนั่นเย็นเฉียบราวกับอยู่ท่ามกลางกลางอุณภูมิที่หนาวเหน็บ

“ต่อจากนี้ไปพวกเราเป็นแค่คนธรรมดาเท่านั้น”

“อืม”

“ราตรีสวัสดิ์”

“อืม”

ไนท์ว่าพลางปีนขึ้นไปบนเตียงชั้นบน เขาทิ้งตัวลงนอน หากแต่สมองนั้นยังสั่งการให้เขาครุ่นคิดเรื่องบางอย่าง...คิดถึงอดีต คิดถึงชีวิตประจำวันในแบบที่ไม่เหมือนคนปกติ ...คิดถึงคนที่จากไป

“อาร์ล ผมจะดูแลพวกเขาให้ดีที่สุด”

....................................................................................................................................

“มอร์นิ่งฮะแม่”

เอสจุ๊บแก้มผู้เป็นแม่เบาๆแล้วเดินเลยไปเปิดตู้เย็นหยิบของโปรดที่แช่เอาไว้ตั้งแต่คืนวันก่อนออกมา

“นายไม่ควรกินไอศกรีมตั้งแต่ยังไม่มีอะไรตกถึงท้อง”  เสียงมารผจญของพี่ชายฝาแฝดอย่างไนท์ดังขึ้นก่อนจะฉกเอาไอศกรีมรสสตรอเบอร์รี่ไปจากมือ

“เอามา”

เอสแบมือพร้อมทั้งทำเสียงดุ ถึงจะรู้ว่าคนตรงหน้าที่ได้ชื่อว่าเป็นฝาแฝดกันซึ่งไม่มีส่วนไหนเหมือนกันเลยเว้นแต่สีผมจะไม่สะทกสะท้านก็เถอะ

 “หัดกินของที่มันมีประโยชน์บ้างเหอะไอเตี้ย”

“เฮ้ยพูดงี้ก็สวยซิ”

เอสถลกแขนเสื้อง้างมือเตรียมมีเรื่องเต็มที่...แต่ก่อนที่มวยคู่เอกระหว่างพี่น้องจะเริ่มขึ้นกรรมการอย่างเคทหญิงวัยกลางคนในชุดสาวออฟฟิศที่สวมผ้ากันเปื้อนทับแบบลวกๆก็ประเคนถาดอาหารไปที่หัวทุยๆของสองพี่น้องคนละที

โป๊ก!!!โป๊ก!!!

“แม่อะ...เจ็บนะ อูย” เอสยกมือขึ้นลูบหัวตัวเอง

“แม่ไม่ยุติธรรม” เอสยังบ่นอยู่ทั้งที่ยัดขนมปังเต็มปาก

เคทยิ้มรับก่อนที่มือจะคว้าถาดง้างขึ้นเตรียมลงทัณฑ์ลูกชายอีกรอบ

“แม่ตีหัวไนท์เบากว่าผมนะตะกี้นี้นะ”

“เบาที่ไหนฉันก็เจ็บเหมือนกันนะ”ไนท์เถียง

โครม!! เสียงวัตถุสีดำขนาดพอดีมือถูกวางกระแทกบนโตะอาหารโดยฝีมือของเคทเธอเป็นแม่ที่ใจดีใช่ได้เลยแหะถึงลูกจะทะเลาะกันแต่เธอก็ไม่เคยปริปากบ่นซักคำ

“เก็บมันลงที่เดิมเถอะฮะ” เอสพูดเสียงอ่อนมองปากกระบอกปืนที่จ่อมาทางเขาพอดี ที่เคทไม่บ่นใช่ว่าเธอบ่นไม่เป็นแต่ว่าเธอถนัดใช้กำลังในการห้ามทัพมากกว่า และได้ผลเมื่อฝาแฝดมองเห็นแขกไม่รับเชิญที่มีลักษณะนามเป็นกระบอกนอนนิ่งอยู่บนโตะอาหาร...แน่นอนว่าไม่ใช่แค่ขู่เพราะข้างในมีลูกปืนบรรจุอยู่จริงๆ

“ผมว่าผมอิ่มแล้ว” ไนท์ยิ้มแห้งๆก่อนกระยกน้ำขึ้นดื่มรวดเดียวหมดแก้ว จำได้ว่าตอนที่มีเด็กเตะบอลเข้ามาโดนแจกันไปโปรดของแม่แตก แม่ยิ้มเหมือนนางฟ้าก็ไม่ปานแต่หลังจากนั้นแม่ระดมยิ่งลูกบอลนั้นนับครั้งไม่ถ้วนเชียว โชคดีมากทีเดียวที่เจ้าของบอลไม่ทะเล่อทะล่าเข้ามาขอบอลคืน

“อะ..อิ่มแล้วครับ” เอสพูดตามมาติดๆแล้วลุกพรวดคว้าเป้ใบโปรดขึ้นพาดบ่าพร้อมทั้งลากพี่ชายให้ออกจากบ้านให้ไวก่อนที่แม่จะยิ้มแบบแปลกๆไปมากกว่านี้

“เพราะนายนั่นแหละถ้าไม่มาแย่งไอศกรีมฉันละก็...”  เอสบ่น

“นายนั่นแหละ...ถ้าพ่อรู้ว่าฉันปล่อยให้นายกินอะไรไม่มีประโยชน์แต่เช้าโดนดุแน่” ไนท์เถียงกลับเสียงเศร้า

พ่อที่มักจะดุทุกครั้งเวลาจับได้ว่าเอสแอบกินไอศรีมก่อนมื้อเช้า...พ่อที่มักจะเป็นคนเข้าครัวทำอาหารเช้าให้พวกเขาทาน...พ่อที่มักจะเปลี่ยนดอกไม้ในแจกันให้แม่ทุกวัน...พ่อที่เป็นนาฬิกาปลุกเคลื่อนที่ประจำบ้าน...พ่อที่บังคับให้กินน้ำเปล่าวันละ 8 แก้ว...พ่อที่ตอนนี้ไม่อยู่แล้ว

“ขะ..ขอโทษฉันไม่ได้ตั้งใจจะพูดถึงอาร์ลเอ้ย!พ่อ”   ไนท์พูดอึกอักเมื่อเอสที่จู่ๆก็หยุดเดินก้มหน้านิ่งไปเสียเฉยๆเมื่อเขาพูดถึงพ่อ...พ่อที่จากไปอย่างไม่อาจหวนกลับ

“นี่...ถ้าพวกเราไม่ได้ยุ่งกับเรื่องบ้าๆพวกนั้นละก็...ตอนนี้พ่อก็จะยังอยู่ใช่ไหม” คำถามที่คนถามเองก็รู้คำตอบอยู่แก่ใจทำให้คนฟังอย่างไนท์ยากจะให้คำตอบ...เขาจะตอบยังไงในฐานะพี่ชายไม่ให้น้องชายเสียใจ...จะต้องทำยังไงถึงจะให้น้องชายลืมเรื่องที่ผ่านมา

“ฉันว่า...โรงเรียนเนี้ยต้องสนุกมากแน่ๆเลยเนอะ”

“นั่นมันเป็นคำตอบของคำถามไหนไม่ทราบหะ”

“ฮา ฮ่า...โทษทีๆ ฉันไม่อยากให้นายเศร้านี่นา” ไนท์หัวเราะแห้งๆแล้วขยี้ผมน้องชายด้วยความเคยชิน

“โว้ย ผมฉันเสียทรงแล้วเห็นไหมหะ...บ้านี่”

“ฮา ฮ่า..ทรงนี้ก็แปลกตาดีนะ”

“หมายความว่าไงแปลกตาเนี้ย”

ภาพสองคนพี่น้องต่อล้อต่อเถียงกันตลอดเวลาที่เดินทางไปโรงเรียนอยู่ในสายของใครคนหนึ่งที่เฝ้ามองพวกเขามาตลอด...ดวงตาเรียบนิ่งที่ไม่แสดงอารมณ์

“ครับเจอแล้ว” เด็กหนุ่มละสายตาจากสองพี่น้องที่หยอกล้อกันแล้วรับสายเบอร์เรียกเข้าที่คุ้นตา

“ให้กำจัดทิ้งเลยไหมครับ”

“ใจเย็นก่อนซิ...เรย์...ยังมีอะไรสนุกๆให้ทำอีกตั้งเยอะ แล้วก็นะ..”

 ติ๊ด! ยังไม่ทันที่ปลายสายจะพูดจบประโยคเด็กหนุ่มก็ถือวิสาสะตัดสายทิ้งไปเสียดื้อๆ

“เกะกะชะมัด...ฆ่าทิ้งซะก็สิ้นเรื่องแท้ๆ”