(Fic HunHan) Tomorrow เราจะรักกัน...วันพรุ่งนี้

5.0

เขียนโดย BlackMint

วันที่ 31 ธันวาคม พ.ศ. 2557 เวลา 16.25 น.

10 chapter

0 วิจารณ์

14.02K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 25 ตุลาคม พ.ศ. 2559 09.17 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

9) "คิดถึง" edit ver. (end)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

“แค่คิดถึงอ่ะ” ถ้อยคำนี้ดังก้องภายในสมองของเทาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ‘คิดถึงงั้้นเหรอ?’ ความรู้สึกของเทาตอนนี้ยากจะอธิบายได้ แต่หัวใจที่เต้นตึกตักนั้นแสดงคำตอบของมันชัดเจน

“พี่เทา…ฟังผมอยู่รึเปล่าเนี่ย? เงียบเลย ฮัลโหล?” เซฮุนพูดเสียงดังขึ้นจนพี่รหัสผิวคล้ำตื่นจากภวังค์

“หา…ว..ว่าไงนะ? เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรนะ เซฮุน” เทาที่เพิ่งได้สติ รีบลนลานถามรุ่นน้องถึงเรื่องที่คุยกันก่อนหน้านี้

“วันนี้ว่างไหมครับ?” เซฮุนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบ แต่สร้างความคาดหวังเล็กๆไว้ในใจ

“อื้ม! ว่าง เสาร์-อาทิตย์ พี่ไม่ค่อยออกไปไหนหรอก นายมีอะไรจะปรึกษาพี่หรือเปล่า?” เทาลุกขึ้นออกจากที่นอน แล้วพับผ้าห่มให้เรียบร้อย เผื่อว่าน้องรหัสจะมาหาที่บ้าน

“ผมก็ว่างเหมือนกันครับ ช่วงนี้ไม่ได้เจอพี่นานแล้ว เราออกมาเจอกัน…ดีไหมครับ?” เซฮุนชักชวนรุ่นพี่ให้ออกมาพบปะกัน

“โอเค เจอกันกี่โมง แล้วให้เจอกันที่ไหน?” เทาถามรายละเอียดการนัด เพื่อให้การนัดครั้งนี้ราบรื่นไม่ผิดหวัง

“ร้านบาร์บีคิวในห้างก็ดีเหมือนกันนะครับ มาเจอกัน 9 โมงนะครับพี่เทา” เซฮุนบอกเวลาและสถานที่ ก่อนจะเห็นชานยอลมานั่งบนโต๊ะทานข้าว

“แค่นี้ก่อนนะครับพี่เทา ถ้าถึงแล้วผมโทรไปหานะ” เซฮุนตัดสายทิ้งโดยไม่รอให้อีกฝ่ายได้ทักท้วงหรือโต้ตอบอะไร

-------------------------------------------

07.15 น. บ้านพักของเซฮุนและชานยอล

“นัดเจอพี่เทาเหรอ? เซฮุน…” ชานยอล เพื่อนรักของเขาพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“ใช่ กูนัดเอง นัดแบบไม่เป็นทางการนะ ไม่ต้องงอนกูหรอกน่า… ไม่ใช่นัดเลี้ยงสายรหัส” เซฮุนเดินไปตบไหล่ชานยอลเบาๆ

“งั้นกูกินข้าวไปแล้วทำงานร้านคุณแบคละกัน..” ชานยอลคลายความกังวล ก่อนลุกไปห้องครัวเพื่อทำอะไรทานรองท้อง

หลังจากทั้งคู่เสร็จแล้ว ต่างก็แยกกันไปทำสิ่งที่ตนเองอยากทำ โดยอาศัยรถหรูของชานยอลเช่นเคย

-------------------------------------------

8.00 น. ห้องพักของเทา

เทาอาบน้ำแต่งกายเรียบหรู เซตผมให้เป็นทรงสวยงามก่อนจะฉีดน้ำหอมกลิ่นที่ใช้เป็นประจำ

“ออกไปไหนอ่ะ? พี่เทา” น้องชายต่างบิดามารดาของเขาถามขึ้น

“พอดีมีนัดส่วนตัวนิดหน่อย ต้องรีบไป” เทาสวมนาฬิกาข้อมือแล้วพับแขนเสื้อขึ้น เพื่อให้เห็นข้อมือและหยิบจับอะไรได้ถนัด

“แล้ววันนี้จะกลับมาไหม? ถ้าไม่มาจะได้พาแฟนมานอนด้วย” น้องชายถามขึ้น เพราะปกติแล้วบางครั้งเทามีนัดติวกับเพื่อนแล้วค้างด้วยกัน

“ก็ไม่รู้สิ.. แต่ถ้าเอาแฟนมาค้าง ก็อย่ามาทำอะไรกันบนที่นอนพี่่ล่ะ! ไปละนะ” สิ้นคำพูดของเขา น้องชายก็โวยวายขึ้นมา แต่เทาก็ไม่สนใจ เขาเดินออกจากห้องพักอย่างร่าเริง ฮัมเพลงเบาๆ ก่อนจะขับรถไปยังสถานที่นัดหมาย

-----------------------------------------

8.35 น. ห้างสรรพสินค้า super star mall

เทาจอดรถคันหรูของตัวเองไว้ในที่สำหรับจอดรถของห้าง แล้วเดินเข้าไปข้างในเพื่อหาร้านบาร์บีคิวซึ่งเป็นสถานที่นัดพบ เทาเห็นว่าเซฮุนเพิ่งมาถึงเช่นเดียวกัน จึงรีบเดินเข้าไปทักทาย

“ไง? เซฮุน เพิ่งมาหรอ?” เทาเอ่ยทักทายอย่างร่าเริง

“ครับ วันนี้พี่เทาแต่งตัวเท่ขึ้นเยอะเลยนะครับเนี่ย” เซฮุนชมพลางหัวเราะเบาๆประกอบ

“นายก็เหมือนกันนั่นแหละ แต่งตัวเท่ยิ่งกว่าพี่อีก” เทาสำรวจการแต่งกายของเซฮุน ใส่เสื้อเชิตแขนยาวกับกางเกงสีดำหรูและรองเท้าหนังสีดำ ไม่ต้องแต่งอะไรมากมาย…เพียงแค่เป็นเซฮุนคนนี้ จะทำอะไรเขาก็ชอบทั้งนั้น

“ขอบคุณครับ ไปร้านบาร์บีคิวกันเถอะครับ” เซฮุนเดินมาจับมือของพี่รหัส เขาส่งสายตาอันอบอุ่นไปให้พี่รหัสคนสนิท เทาไม่ท้วงติงใดๆ เพียงแต่พยักหน้าเป็นคำตอบ

“รับอะไรดีครับ?” พนักงานหนุ่มเดินเข้ามาถามลูกค้ารายแรกของวัน

“เอาเซตบาร์บีคิวชุดกลางครับ” เทาสั่งเสต็กชุดกลางเพราะเขาอยากให้เซฮุนทานด้วยกัน ถือเป็นการเลี้ยงเล็กๆน้อยๆ

“เอาฮ็อตดอก เฟรนช์ฟรายแล้วก็ฟิชสติ๊กด้วยครับ เครื่องดื่มผมเอาโค้กครับ พี่เทาเอาอะไรครับ?” หลังจากเซฮุนสั่งของทานเล่นและเครื่องดื่มของตัวเองเรียบร้อยแล้วก็หันไปถามเทาที่นั่งกดมือถือเล่นแก้เซ็งอยู่

“ผมเอาน้ำเปล่าครับ” เทาไม่ค่อยชอบน้ำอัดลมนัก จึงเลือกดื่มน้ำเปล่าแทน เมื่อสั่งทุกอย่างเสร็จก็นั่งคุยกันระหว่างรออาหารมาเสิร์ฟ

-----------------------------------------

8.50น. ร้าน sweet tea

ชานยอลขับรถของเขาไปที่ร้านเพื่อฝึกงานต่อ หลังจากที่ไปส่งเพื่อนรักของเขา ชานยอลคิดว่าเมื่อก่อนเซฮุนไม่เคยทำอะไรแบบนี้ เพราะปกติแล้วพี่เทาจะเป็นคนนัดก่อนเสมอ

“อ้าว! เข้ามาสิครับชานยอล” แบคฮยอนซึ่งอยู่ในชุดเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงสามส่วนสีน้ำตาล ที่แตกต่างก็คือเขาไม่ใส่ผ้ากันเปื้อน ชานยอลจ้องมองแบคฮยอนนาน จนเจ้าของร้านตัวเล็กคนนี้เริ่มเกิดความสงสัย

“อะแฮ่ม! มีอะไรเหรอครับ?” เขากระแอมเบาๆด้วยความเขินอาย ก็อยู่ๆเล่นจ้องเขาขนาดนี้ แถมคนจ้องก็หน้าตาดี จะไม่ให้เขินได้ยังไงกัน?

“ป..เปล่าครับ พอดีเห็นว่าไม่ได้ใส่ผ้ากันเปื้อน ยังไม่เปิดร้านอีกเหรอครับ?” ชานยอลถามเจ้าของร้านด้วยความเขินอายนิดๆ

“อ้อ..ผมลืมบอกว่า ร้านผมจะปิดทุกวันเสาร์น่ะครับ เพื่อเช็คว่าอะไรหมดบ้างแล้วก็ออกไปซื้อของใหม่” แบคฮยอนกล่าว

“เข้าใจแล้วครับ งั้นผมทำความสะอาดร้านก่อนนะครับ” ชานยอลเดินไปหยิบอุปกรณ์ทำความสะอาดร้าน

“เดี๋ยวผมทำชีสเค้กกับเอสเปรสโซ่ให้ทานนะครับ เผื่อว่าคุณหิว”

“ขอบคุณครับ” เขาพูดก่อนทำความสะอาด ตั้งแต่กวาดถูร้าน เช็ดโต๊ะและเก้าอี้ รวมถึงปัดฝุ่นเคาน์เตอร์ ส่วนแบคฮยอนก็กำลังเตรียมแป้งใส่ลงชามผสม

แบคฮยอนหันหน้าเพื่อนำแป้งที่ยังไม่ผสมนั้น มาร่อนเสียก่อน แต่ชานยอลก็ปัดกวาดเคาน์เตอร์ตรงนั้นพอดี

“ฮะ…..ฮา..ฮัดชิ้ว!” แบคฮยอนจาม เนื่องจากแบคฮยอนได้รับอากาศที่มีฝุ่นควันจากการปัดเคาน์เตอร์ด้วยไม้ขนไก่ ชานยอลหันหน้ามาเพื่อเก็บอุปกรณ์จึงมีแป้งฟุ้งกระจายติดบนใบหน้าของเขา

“อุ๊บ….ฮ่าๆๆๆๆๆ” เมื่อเจ้าของร้านเงยหน้าขึ้นมาเห็นสภาพของชานยอลที่เต็มไปด้วยแป้ง ทำให้เขาอดขำไม่ได้

“ย่าาาา!!! คุณแบคฮยอน!!!!!” เขาคว้าถุงบีบซึ่งบรรจุครีมไว้เล็กน้อย เป็นครีมที่เจ้าของร้านเอาออกมาจากตู้เย็นไม่นาน

“นี่แน่ะๆๆๆ โทษฐานหัวเราะผม!” ชานยอลบีบครีมเย็นเข้าที่ใบหน้าของแบคฮยอน จนเลอะไปทั่วหน้าผาก แก้ม

“ฮ่าๆๆ พอแล้วๆ อ๊ะ!” วิปครีมเย็นฉ่ำเคลือบริมฝีปากของแบคฮยอนเป็นชั้นหนา สายตาของชานยอลก็จ้องมองไปที่นั่น

Beakhyun Part

โอ๊ยยยย แบคละเซ็ง! ทำไมคุณชานยอลต้องมามองหน้าผมด้วยเนี่ย อุตส่าห์เก๊กขรึมเก็บอาการแล้วแท้ๆ ให้ตายสิ! แล้วนี่อะไรเนี่ย? เขาจ้องปากผมอีก เขินจะแย่อยู่แล้วนะเนี่ย ทำไงดี? ทำไงดีล่ะ?

“เอ่อ… แหะๆ” แบคฮยอนเลียครีมที่ติดอยู่บนปากเล็กน้อย ก่อนหัวเราะและเกาท้ายทอยอย่างเขินๆ

ไม่มีเสียงใดๆเอ่ยขึ้นอีก..ชานยอลเดินเข้าไปใกล้มากขึ้น มากขึ้น และค่อยๆดันแบคฮยอนจนติดฝาผนัง แขนทั้งสองข้างกั้นเอาไว้ไม่ให้หนีได้

“จะ…ทะ..ทำไรน่ะ?”เจ้าของร้านถามเสียงสั่น เอาแต่หลบสายตาเคืองแค้นของคนตัวสูงที่ส่งมาให้

“ทำไมคุณต้องทำตัวน่ารักด้วย? คุณไม่เคยรู้ตัวเลยหรือไงว่าคุณทำให้ผมชอบมากขนาดไหน? แต่ผมต้องเก็บอาการทุกทีเพราะคุณนะแบคฮยอน คุณต้องโดนลงโทษ!” ชานยอลเริ่มพูดเสียงดังขึ้น

“แล้วจะให้ผมทำไงล่ะคุณ?” ทางแบคฮยอนพูดอย่างอารมณ์เสีย แต่ใบหน้าของเขากลับแดงและร้อนผ่าว

ชานยอลค่อยๆเลื่อนใบหน้าคมเข้ามาใกล้เจ้าของร้านตัวเล็ก และครอบครองริมฝีปากบางๆของแบคฮยอน เพื่อชิมรสหวานละมุนจากครีม พวกเขาส่งความรู้สึกที่มีต่อกันผ่านจูบอันอ่อนโยน ราวกับโดนต้องมนตร์ให้เวลาหยุดหมุนไปชั่วนาที…

“เอ่อ ผม..” เมื่อได้สติ ชานยอลถึงกับพูดไม่ออก และก้มหน้าไม่กล้ามองหน้าอีกฝ่าย ชานยอลรู้สึกผิดจนอยากแทรกแผ่นดินหนี ฝั่งแบคฮยอนก็เงียบ ถอดผ้ากันเปื้อนแล้วเดินออกไปเช่นกัน

Baekhyun part

วันนี้เกิดเหตุประหลาดกับผมล่ะ! ก็จู่ๆ ‘คุณชานยอล’ เขาก็เข้ามาจูบผม ทำเอาผมลืมหายใจไปเลย! ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเขาก็ชอบผมเหมือนกัน

“คุณชานยอลครับ…” แบคฮยอนเดินไปที่บันไดแล้วเห็นชานยอลนั่งอยู่ จึงเรียกให้พูดคุยด้วย

“ผมขอโทษที่ทำแบบนั้นลงไปครับ…ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว ได้โปรดอย่าไล่ผมออกเลยนะครับ” สีหน้าของชานยอลเศร้ามาก และนั่งลงคุกเข่าเพื่อขอโทษ

“อย่าเศร้าไปเลยนะครับ..ผมไม่โกรธคุณชานยอลหรอก ยิ้มหน่อยสิ…นะๆ” แบคฮยอนยิ้มพร้อมดึงชานยอลให้ลุกขึ้น แล้วชักชวนให้อีกฝ่ายยิ้มเช่นกัน

“มาๆ เดี๋ยวผมจะทำของอร่อยๆให้กินนะ” แบคฮยอนลุกไปล้างหน้า ก่อนจะเดินกลับมาที่ครัว แล้วลงมือทำขนมชีสเค้กต่อไป

Chanyoel’s Part

ผมไม่รู้จะทำอย่างไรกับหัวใจของตัวเองดี.. แล้วก็ไม่รู้ด้วย ว่าจริงๆแล้ว แบคฮยอนกำลังโกรธผมหรือเปล่า ผมอยากจะตีปากตัวเองสักร้อยพันครั้ง!! ที่กล้าดีไปทำแบบนั้นกับแบคฮยอน ผมจะรับผิดชอบยังไงดี? ผมไม่กล้าทำอะไรเลย ไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าอีกฝ่ายในเวลานี้ ความรู้สึกผิดมันแล่นเข้ามาในใจมากมายเหลือเกิน

“ชานยอล…ชานยอลครับ??” เสียงของแบคฮยอนทำให้เขาหลุดจากความคิดของตัวเอง แล้วหันหน้าไปยังต้นเสียงนั้น

“ขนมกับเครื่องดื่มได้แล้วครับ” แบคฮยอนเสิร์ฟเครปเค้กราดวิปครีมและกาแฟหอมกรุ่น เมื่อชานยอลเห็นก็นึกถึงสิ่งที่ตนเองได้ทำเมื่อสักครู่ แบคฮยอนเห็นท่าทีของเขาเปลี่ยนไป จึงพูดคุยด้วย