(Fic HunHan) Tomorrow เราจะรักกัน...วันพรุ่งนี้

 ผมกำลังขับรถกลับบ้านเพราะชานยอลให้ยืมรถ มันบอกให้รักษารถดีๆ ผมคิดว่าทำได้ แต่ว่าตอนนี้ผมรักษาสัญญาของมันไม่ได้แล้ว เพราะอะไรน่ะเหรอ.....
 

  ร่างของเด็กหนุ่มน่ารักกลิ้งไปตามถนน และมีแผลถลอก โชคดีที่ถนนไม่ค่อยมีรถ เซฮุนจึงรีบเอาหนุ่มร่างน้อยๆคนนี้ไปโรงพยาบาล

"คุณครับ คุณ อย่าเป็นอะไรนะ"เซฮุนตะโกนเรียกเเล้วเข้าไปประคอง

"ผมไม่เป็นไร เดี๋ยวผมลุกเอง"หนุ่มน้อยตั้งใจจะรีบเดินให้เร็วที่สุด แต่เมื่อก้าวไปแค่ก้าวเดียวก็ล้มลงอยู่ในอ้อมแขนของเซฮุน

"เชื่อผมเหอะน่า! คุณ ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก"เซฮุนก็อุ้มเด็กหนุ่มขึ้นพาดบ่า แล้วเดินไปที่รถ

"นี่...ปล่อยผมนะ ปล่อยสิ!"เด็กหนุ่มตะโกนแล้วทุบหลังของเซฮุน แต่เขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยเลย เซฮุนเปิดประตูแล้ววางเด็กหนุ่มที่เบาะด้านหน้าแล้วเดินขึ้นรถ

"แต่ถ้าไม่อยู่เฉยๆเนี่ย....ผมอาจจะเปลี่ยนใจนะ"เซฮุนเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้จนจมูกแทบชิดกัน ทำให้หน้าของเด็กหนุ่มขึ้นสีเล็กน้อย

"ไอ้บ้า!ไอ้โรคจิต!" เด็กหนุ่มรีบผละหน้าออกจากเซฮุน เรียกเสียงหัวเราะเล็กน้อยจากเขา จนเขาเกือบลืมไปเลยว่ามีคนป่วยบนรถ เมื่อนึกได้จึงรีบสตาร์ทแล้วมุ่งไปที่โรงพยาบาล
---------------------------------------------------------------------------------
16:30 น. โรงพยาบาล
  ผมและเด็กหนุ่มแปลกหน้าที่บาดเจ็บเดินทางมาที่นี่ ผมกำลังติดต่อพยาบาลเพื่อรอตรวจอาการ

"คุณเป็นอะไรกับผู้ป่วยคะ?" 

"เราไม่รู้จักกันครับ ผมแค่บังเอิญขับรถชนเขา" เซฮุนหันไปมองหน้าอีกคนก่อนตอบ

"ถ้างั้น ขออนุญาตซักประวัตินะคะ ผู้ป่วยชื่ออะไรคะ?"

"ลู่หานครับ"เด็กหนุ่มตอบ

"ค่ะ เชิญคนไข้ขึ้นรถเข็นนะคะ คุณหมอจะตรวจอาการเบื้องต้นที่ห้องค่ะ"

เนื่องจากลู่หานเจ็บเท้าเซฮุนจึงประคองไปขึ้นรถเข็น เมื่อเขาเห็นเซฮุนประคองก็ไม่ได้ห้ามหรือต่อต้านอะไร เพราะตัวเองบาดเจ็บอยู่ ยังดีที่อย่างน้อยเซฮุนก็รับผิดชอบ
พยาบาลยื่นใบข้อมูลของลู่หานให้แพทย์ที่อยู่ในห้อง

" คนไข้ถูกรถเฉี่ยวชนใช่ไหมครับ บอกอาการให้หมอฟังหน่อยครับ " แพทย์ประจำแผนกจับปากกาแล้วถามอาการ

"ผมปวดข้อเท้าด้านซ้ายครับ แล้วมีแผลถลอกด้วยที่เข่าและศอกครับ"ลู่หานบอก

"มีอาการปวดหัวด้วยหรือเปล่าครับ?"
 โพโกชิบพอ นาเย ซารัง อุน มยองงีจโย พีฮัลซูโด ออบจโย ~every day I'm so  เสียงโทรศัพท์ของเซฮุนดังขึ้น
"ขออนุญาตนะครับ" เซฮุนเดินออกไปรับโทรศัพท์

"ไม่ปวดหัวครับ"ลู่หานตอบและยิ้มบางๆ

เมื่อถามอาการแล้ว  พยาบาลก็เข็นอุปกรณ์การทำแผลมาที่เตียงของลู่หานแล้วเริ่มทำแผล
----------------------------------------
"ฮัลโหล ชานยอล" เซฮุนพูดเสียงเรียบ

"มึงอยู่ไหนเนี่ย... กูกลับมาบ้านแล้ว อึก"

"ยอลมึงเมาหรอ?"เซฮุนถามหลังจากสังเกตเสียง

"อืมมม รถ..ของกูอยู่กับมึง มึงปลอดภัยไหม?"ชานยอลพยายามตั้งสติแล้วพูด

"กูขอโทษว่ะ  คือ...กูขับรถชนคนอื่น!" 

"แล้วมึงปลอดภัยไหม? มึงอยู่ไหน เดี๋ยวกูไปหา"เอาเข้าจริงชานยอลห่วงเพื่อนจนลืมนึกถึงรถตัวเองเลย

"ก..กูปลอดภัย แต่คนอื่นเจ็บ มึงไม่โกรธกูหรอ?"เซฮุนตอบ

"มึงไม่เป็นไรก็ดีแล้ว รถพังซื้อใหม่ได้ แต่ถ้ากูเสียมึง  กูก็หามึงอีกคนมาแทนไม่ได้ มึงไม่ต้องเครียดเว้ย มึงไปดูแลเขาแล้วกัน " ชานยอลยังมีสติขณะพูด แม้จะเมา 

"ขอบใจมากนะยอล ... เดี๋ยวกูรีบกลับไปหามึงนะ"   เซฮุนรีบวางสาย

" นาย! มายืนทำไรตรงนี้ นึกว่าจะชิ่งหนีไปแล้วซะอีก " ลู่หานในรถเข็นตะโกนเรียกเซฮุน

" ทำอะไรก็เรื่องของผม อ้อ! แล้วอีกอย่าง ผมชื่อเซฮุน "

"ใครอยากรู้จักนายมิทราบ?" ลู่หานถามย้อนแล้วมองหน้าเซฮุน
ขณะนั้นพยาบาลก็เดินเข้ามาขัดจังหวะ

"ขออนุญาติเข็นคนไข้ไปติดต่อรับยาตรงนู้นนะคะ" เมื่อพูดจบก็เดินมาจับรถเพื่อเข็นลู่หาน เซฮุนอาสาเข็นแทน พยาบาลพยักหน้าแล้วเดินออกไป เซฮุนหมั่นไส้จึงแกล้งเข็นเร็วๆ

"นี่นายทำอะไรเนี่ย? จะแกล้งใช่ไหม? คอยดูนะ ถ้าฉันเจอนายอีกเมื่อไหร่นายเดี้ยงแน่" ลู่หานส่งสายตาดุพร้อมชี้นิ้วไปที่เซฮุน

"คนอะไรเจ็บแล้วยังปากดี" เซฮุนเข็นรถเบาๆไปที่แผนกรับยา

----------------------------------------
หลังจากที่เซฮุนพาลู่หานมาโรงพยาบาลแล้ว เขาก็เรียกแท็กซี่ให้ลู่หานแล้วรอเป็นเพื่อนก่อนขับรถกลับหอพักของเขา 

  To be continued...

ป.ล. ขอโทษที่อัพฟิคช้านะคะ  ไรท์มาลงแล้วค่ะ อ่านจบแล้วช่วยเม้นท์ด้วยน้าา~~