สี่สาวเหนือมนุษย์..

          ในวันที่ 14 กุมภาพันธ์ 2557 ณ โรงเรียนมัถยมทนัย เวลา 8.56
     -แก้ว-
     หวัดดีฉันแก้วน่ะ คือตอนนี้ฉันกำลังประสบปัญหาใหญ่มากถึงมากที่สุดเลยด้วยนั้นก็คือ..

     "ชาติหน้าจะได้กินไหมเนี้ย" นั้นก็คือแถวที่ยาวเหยียดของร้านน้ำผลไม้ที่ฉันกำลังยืนต่อแถวรอซื้ออยู่นี่เอง..
และที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือที่ฉันต้องมาต่อแถวรอซื้อน้ำผลไม้เพราะฉันเป่ายิงฉุบแพ้เพื่อนของฉันน่ะสิ นี้คือเหตุผลที่ฉันต้องมาต่อคิวซื้อน้ำผลไม้นี้งายยยย

     "พรุ่งนี้ค่อยกลับมาซื้อดีไหมเนี้ย เหอะ!" ช่ายมันคือความคิดที่ดีจริงๆ แล้วทำไมฉันต้องถามเองตอบเองด้วยเนี้ยโอ๊ยยย ซื้อน้ำเปล่าไปให้แทนดีไหมน่ะ?

     "อืมๆน้ำเปล่าดีกว่าถูกด้วย" ถามเองตอบเองอีกแล้วฉัน แล้วฉันก็เดินออกจากแถวที่ยาวของร้านน้ำผลไม้ไปร้านน้ำเปล่าที่ขวดล่ะ7บาทแทน เห็นไหมว่าถูกกว่ากันเยอะเลยใช่ป่ะล่ะ พอซื้อเสร็จฉันก็เดินกลับมายังตึกที่ฉันเรียนและเดินตรงไปยังห้องเรียน ม.4/4

     "อ่าว ยัยแก้วมาแล้วหรอ ไหนอ่ะน้ำส้มฉัน?" พอเปิดประตูเข้ามาปับก็ถามหาของกินก่อนเลยน่ะเพื่อนฉัน

     "ก็นี่ไงน้ำ" พร้อมกับยกถุงที่ใส่น้ำเปล่าขึ้นมา

     "นี่มันน้ำเปล่านิยัยแก้ว" เฟย์หญิงสาวที่ชอบกินเป็นชีวิตจิตใจถามต่อ เหอะๆลืมหาข้อแก้ตัวมาด้วยตายล่ะฉัน

     "ก็แบบ.. เอ่อแบบ.. แกไม่ได้บอกนิว่าจะเอาน้ำอะไรอ่ะ แหะๆ" แถไปก่อนแล้วกันเด้อพี่น้องงง

     "ยัยแก้วอย่ามามั่วน่ะ ฉันสั่งว่า น้ำส้ม2ขวด แตงโมอีก2 แล้วก็น้ำมะนาวไง ใช่ไหมฟางหนมจีนได้ยินตอนที่ฉันพูดใช่ไหม" ยัยเฟย์ร้ายบิลรายการที่สั่งแล้วหันไปถามเพื่อนอีก2คน ตายล่ะฉันนน ฉันหันไปหาเพื่อนทั้ง2พร้อมส่ายหาเป็นการบอกว่าไม่ได้ยินพร้อมขะยิบตาให้

     "ใช่ๆ ฮ่ะ? อะไรอ่ะแก้วฝุ่นเข้าตาหรอ" ยัยฟางน่ะยัยฟางซื่อจริ๊งจริงงง รู้สึกอยากเอาหัวทุบโต๊ะซะจริงๆเลย เฮ้ออออ ส่วนยัยหนมจีนแค่พยักหนัา2-3ที

     "เอ่อคือ.. อ่าๆใช่ๆฝุ่นเข้าตาน่ะแหะๆ เออน่าาา กินๆไปเหอะๆ" ฉันตอบฟางแล้วหันไปพูดกับยัยเฟย์ต่อ

     "เออก็ได้ชิ น้ำเปล่าก็กินได้เหมือนกันล่ะว่ะ" ยัยเฟย์พูดพร้อมกับหยิบถุงไปจากมือฉันเลยเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะข้างหนมจีนเพื่อนส่วนฟางกับยัยเฟย์นั่งด้วยกันอยู่ข้างหน้า จนเวลาผ่านไปจนถึง 9.10 ก็ได้เวลาเรียนและอาจารย์ก็เข้ามาพร้อมกับผู้ชาย4คน หน้าจะเป็นเด็กใหม่น่ะ หล่อใช่ย่อย เอ้ยๆไม่ได้ๆแล้วเราจะไปชมพวกนั้นทำไมเนี้ยยย

          -เฟย์-

     ว้าววว เด็กใหม่หล่อใช่ได้เลยน่ะ ละลายแล้วค่าา

     "อร๊ายยยหล่ออ่ะแกรร" เสียงผู้หญิงในห้องพูดพร้อมทำท่าเขิลและหลายเสียงตามมารวมเสียงของ..

     "เฟย์ๆๆหล่อเนอะๆ" ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก

     "ยัยฟางนี่แกเป็นไปกับเขาด้วยหรอ?" ไม่อยากจะเชื่อเลยยยย

     "หรือว่าแกจะบอกว่าไม่หล่อรึไงฮ่ะ" ก็หล่อน่ะ เอ้ยๆ ไม่ได้ๆ

     "ไม่เห็นจะหล่อเล๊ยยย แค่แบบนิดหน่อยอ่ะน่ะ" ก็นิดหน่อยจริงๆน่ะ

     "เอาๆเงียบๆกันหน่อย วันนี้มีเพื่อนใหม่น่ะจ่ะย้ายมาเรียนกับเรา อ่ะแนะนำตัวเลยจ่ะ" อาจารย์พูดแล้วหันไปบอกให้แนะนำตัวเลย

     "ครับ ผมป็อปครับ" หน้าออกเหมือนหมีหน่อยๆอ่ะน่ะ

     "เขื่อนคร้าบบบบ" พร้อมกับโปรยเสน่ห์แจกร้อยยิ้ม หน้าหมั่นไส้ซะจริงๆ หน้าก็ยาวไม่เห็นหล่อเลยจริงๆน่ะ

     "จองเบน่ะครับ ฝากตัวด้วยครับ" อืมๆคนนี้น่าจะนิสัยดีที่สุดในกลุ่มแล้วล่ะ

     "โทโมะ" แค่นี้? พูดแค่นี้จริงๆหรอ? ไม่ค่อยน่าคบเลยยยย หมดแล้วสิน่ะ

     "เอาล่ะๆเพื่อนใหม่มางั้นครูก็จะจัดที่ให้ใหม่ด้วยเลยล่ะกันน่ะ" ฮ่ะ?ไม่เอาน่าอาจารย์จะนั่งที่เก่าาาา

จนเวลาผ่านไป อาจารย์ก็เดินออกไป

มันจะต้องมีไรผิดพลาดแน่ๆไม่ต้องไม่เป็นอย่างงี้สิ ง่าาไม่เอาาาาาา 

..นี้ไงเหตุผลก็คือฉันได้นั่งข้างอีหน้ายาวววว..

    "ไงเราชื่อเขื่อนน่ะ เธอชื่อไรอ่ะ?" พร้อมกับโปรยยิ้มมาให้ ฉันไม่หลงกลหรอกย่ะแต่ก็หลงนิดๆอ่ะน่ะ

    "ต้องบอกด้วยหรอ?" ต้องทำแบบไม่สนใจสิน่ะเครๆ

    "บอกมาเหอะ เราไม่ได้จีบหรอก ไม่ต้องหลงตัวเอง สรุปชื่อไรคร้าบบบ" ฮ่ะว่าไงน่ะว่าหาฉันหลงตัวเองหรอ? วอนซะล่ะนายนี้

    "ฮ่ะนายว่าใครหลงตัวเองน่ะ!" ฉันยืนขึ้นพร้อมกับหันไปมองนายเขื่อน

    "เธอไง" ตอบได้หน้าตายมากน่ะ อารมณ์ยิ่งแรงกว่าเดิม

    "นายเขื่อนหน้ายาว!" ฉันตระโกนแล้วจู่เหมือนมีพลังงานบางอย่างมันแล่นออกมาจากตัวฉันพร้อมกับนายเขื่อนที่กระเด็นไปชนโต๊ะของเพื่อนจนล้ม ฮ่ะ? ฉันก้มลงมองมือตัวเอง เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้นน้ะ? เหมือนจะรู้สึกว่ามีพลังบางอย่างมันออกมาจากตัวยังไงไม่รู้แหะ? เอ่ะหรือฉันคิดมากไปเอง? ฉันเงยหน้าไปดูนายเขื่อนที่ตอนนี้เพื่อนกำลังมุงกันและพยายามพยุงให้ลุกขึ้น รู้สึก.. เวียนหัวขึ้นมาจัง ทำไมรู้สึกเหนื่อยจังเลย.. แล้วฉันก็ล้มลงกับพื้น รู้สึกเหมือนขาหมดเรี่ยวแรง..

    โครมมมม!

     -ฟาง-

    คือแบบว่าไม่อยากจะเชื่อว่าจะได้นั่งข้างคนหล่อๆขนาดนี้อ่ะน่ะ เอ่ะเวลานี้ฉันก็คงควรจะเขิลสิน่ะ?

    "เอ่อไงป็อปใช่ไหม เราชื่อฟางน่ะ" ฉันเริ่มทักเขาและสิ่งที่ได้คืนมาคือ

    "อืม" แค่นี้? คำเดียวเนี้ยน่ะ? งั้นเอาใหม่ๆ

    "อ่า.. ยิ่งดีที่ได้รู้จักน่ะ^^" พร้อมกับยื่นมือออกไปหวังจะจับเป็นการทำความรู้จักแต่..

    "...." นิ่งและนิ่งและนิ่ง! เหอะๆฉันหดมือกลับน่าเสียใจจริงๆเลย ชิ

    ".. เห็นผู้ชายหล่อไม่ได้เลยน่ะ เธอคงจะเป็นผู้หญิงประเภทนั้นสิน่ะ.." ฮ่ะฉันคงจะดีใจใช่ไหมที่เค้าตอบมายาวขนาดนี้อ่ะ แต่ผู้หญิงประเภทนั้นของมันหมายความว่าไง?

    "ประเภทไหน?" ฉันถามเค้าหันมามองหน้าฉันตรงๆ อุ๊ยตายยยหวั่นๆน่ะเนี้ยยย

    "ประเภทที่แบบอันนั้นอ่ะน่ะ" เขามองเท้าของฉันและไล่ขึ้นมาที่หน้า ทำแบบนี้ชักจะดูถูกกันเกินไปแล้วน่ะ!

    "นี่นายจะดูถูกฉันมากไปแล้วน่ะ!" รู้สึกเหมือนโกรธจนควบคุมอารมณ์ไม่ได้ยังไงไม่รู้

    "แล้วมันจริงไหมล่ะ?" หน่อยชักจะโกรธจริงๆแล้วน่ะ! เหมือนอารมณ์ปรี๊ดขึ้นมา อยู่ก็เห็นโต๊ะจากไหนไม่รู้มาชนหัวนายนี่จนนายล้มลงไปเพราะแรงกระแทกจากโต๊ะ แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือ โต๊ะมันลอยขึ้นอยู่ตรงหน้าฉัน ถ้าฉันไม่ได้บ้ารู้สึกเหมือนว่าโต๊ะตัวนี้ลอยขึ้นเพราะเรารึป่าวน่ะ? อยู่ๆก็รู้สึกเวียนหัวเฉยๆเลย เกิดไรขึ้นเนี้ย? โอ๊ยไม่ไหวล่ะ ทำไมรู้สึกเหนื่อยขึ้นมาเฉยๆอย่างงี้ล่ะ? แล้วฉันก็ล้มลง ถ้าหูไม่ได้ฟาดเหมือนจะได้ยินโต๊ะตกลงมากระทบพื้นดัง โครมมม! และก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย..

_______________________________________________________________

แล้วมาเจอกันตอนหน้าน่าาาา ตอนหน้าของแก้วกับหนมจีนน่าาา เม้นให้กำลังใจด้วย><