เด็กหลงทาง PoppyFang (PF)

ครืดดดดด ครืดดดดดด

          โทรศัพท์เครื่องหรูที่วางอยู่หน้าคอนโซลรถสั่นเป็นรอบที่สิบภายในเวลาห้านาที เจ้าของเหลือบสายตามองมันอย่างโมโห เขาจิ๊ปากขัดใจก่อนจะคว้ามารับสาย

          "มึงมีอะไรอีก!!!" เขากระแทกเสียงใส่ปลายสายอย่างไม่นึกว่าอีกฝ่ายจะเสียใจ ในขณะที่สายตาและสมาธิยังคงมุ่งมั่นอยู่บนถนนข้างหน้า

          'เมื่อไหร่มึงจะมาวะ' ปลายสายถามอย่างรนๆ โดยไม่ได้สนใจสักนิดว่าคนที่คุยด้วยแทบจะกินหัวตัวเองอยู่แล้วถ้าสามารถทำได้ 

          "ไอ้สัด นี่กูเพิ่งออกจากบ้านได้ห้านาทีนะ ระยะทางจากคอนโดกูไปมหาลัยมันก็ไม่ใกล้ มึงคิดว่ากูบินไปหรอ จะได้ถึงภายในสามนาทีน่ะ" 

          'เออๆ ก็กูไม่รู้นี่หว่า มึงรีบๆมาแล้วกัน พี่รหัสกูแม่งจะแดกหัวอยู่แล้ว" ฝ่ายโทรมาบ่นเสียงแผ่วให้เพื่อนได้ยินพร้อมทำหน้ายี้ใส่ดินฟ้าอากาศ ก็จะไม่ยี้ได้ไง พี่รหัสของเขาโทรตามให้มาแก้งานที่มหาลัยกันกลางดึก แล้วก็ไม่รู้แกไปกินรังแตนมาจากไหน โกรธหัวฟัดหัวเหวียงที่เขาทำงานไม่ได้ดั่งใจ จนต้องรีบโทรตามไอ้เพื่อนอัจฉริยะของเขามาเนี่ย

          "เออ กูกำลังไปแล้วมึงก็โทรตามกูยิกๆเนี่ย มึงคิดว่าขับรถกลางดึกมันสนุกหรือไงวะ รีบวางไปเลยก่อนที่กูจะโมโหมึงแล้วขับรถชนใคร....เชี่ย!!!! ....."

เอี๊ยดดดดดดดดดด

โครม!!!!

ซวย ซวย ซวย ซวย ซวยจริงๆ ซวยเชี่ยๆ แม่งโคตรซวย ทุกอย่างมันเกิดขึ้นรวดเร็วมาก เร็วจนเขาตั้งตัวไม่ทัน ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เขาลงจากรถแล้ววิ่งมาดูคนที่กระเด็นออกไปไกลด้วยแรงปะทะจากรถเขานั่นหล่ะ

           คนตัวสูงเจ้าของผลงานยืนมองสภาพผู้หญิงคนนั้นด้วยดวงตาเบิกกว้าง เขาไม่รู้ว่าตอนนี้เขาควรจะทำอะไรก่อนเป็นอันดับแรก แต่ที่แน่ๆ ผู้หญิงผมยาวที่นอนสลบไสลจมกองเลือดกำลังหายใจรวยรินเต็มที...

          "โทรตามรถพยาบาล ใครก็ได้โทรตามรถพยาบาลให้ทีครับ!!" ชายหนุ่มตะโกนเสียงดังเมื่อตั้งสติได้ ไทยมุงทั้งหลายรีบคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรเรียกรถพยาบาลทันที

.

.

.

          ป๊อปปี้เดินกลับไปกลับมาหน้าห้องไอซียูเหมิอนหนูติดจั่น และในระหว่างที่เขากำลังคิดไม่ตกอยู่นั้นก็มีนางพยาบาลมาซักประวัติของคนไข้ ป๊อปปี้อึกอักสักพักก่อนจะตอบไป

          "ผมไม่รู้ครับว่าเขาเป็นใครผมแค่เป็นคนขับรถชนเขาครับ"

          "แต่ว่าคนไข้ไม่มีหลักฐานแสดงตัวเลยนะคะ เราจำเป็นต้องมีเจ้าของไข้ เพื่อการรักษาที่เต็มที่นะคะ" พยาบาลวัยกลางคนพูดขึ้นเรียบๆแต่สายตาที่ส่งมาเหมือนกำลังตำหนิเขานั้นทำให้ร่างสูงต้องถอนหายใจอีกครั้ง

          "ครับ ผมเป็นเจ้าของไข้เขาก็ได้ครับ ผมต้องกรอกอะไรบ้างครับ" ป๊อปปี้มองสร้อยที่อยู่ในมือนิ่งแล้วตอบตกลงออกไป และคิดเอาเองว่าคนที่อยู่ในห้องไอซียูนั่นน่าจะชิ่อฟางเ เพราะสร้อยที่พยาบาลเอามาให้เขาหลังจากที่เอาผู้หญิงคนนั้นเข้าไปข้างในมีจี้ที่สลักไว้ว่าฟาง

          ป๊อปปี้จัดการกรอกทุกอย่างที่เขารู้ลงไปในแบบฟอร์มก่อนจะยื่นคืนให้พยาบาลแล้วกลับมานั่งที่เก้าอี้หน้าห้องไอซียูอีกครั้ง และก่อนที่เขาจะฟุ้งซ่านไปมากกว่านี้หมอเจ้าของไข้และพยาบาลอีกสองคนก็เดินออกมา เขาถลึงตัวขึ้นก่อนจะปรี่เข้าไปหานายแพทย์อย่างรวดเร็ว

          "หมอครับ เป็นไงบ้าง ผู้หญิงคนนั้นเขาเป็นไงบ้าง"

          "คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วครับ แต่ยังมีสิ่งที่หน้าเป็นห่วงและจำเป็นต้องตรวจหลังจากที่คนไข้ฟื้นก็คือสมองครับ"

          "หมายความว่าไงครับ" ชายหนุ่มหุบยื้มลงหลังจากได้ยินสิ่งที่หมอพูด

          หมายความว่าคนไข้ได้รับแรกกระแทกที่หัวอย่างรุนแรงอาจทำให้กระทบกระเทือนกับสมอง เราต้องตรวจอย่างละเอียดอีกทีหลังจากที่เขาฟื้นขึ้นมาครับ"

          "เขาความจำเสื่อมหรอครับ"

          "เป็นแค่การคาดคะเนครับ คนไข้อาจจะเป็นหรือไม่เรายังไม่สามารถบอกได้ตอนนี้ครับ ยังไงเดี๋ยวหมอจะย้ายคนไข้ไปที่ห้องพักฟื้นก่อนนะครับตอนนี้หมอขอตัว"

          อาจจะความจำเสื่อมงั้นหรอ หมายความว่าเขาที่เป็นเจ้าของไข้ก็ต้องรับผิดชอบน่ะสิ เขาต้องคอยดูแลยัยโง่นั่นน่ะหรอ ยัยผู้หญิงคนนั้นที่โง่เดินมาให้รถชนเนี่ยนะที่เขาต้องดูแล แค่คิดป๊อปปี้ก็อยากจะครายอิ้งแล้วนะครับผม........ ซวยจริงๆ

____________________________________________

เจ้าหนูจำไมขอทอล์ค :: มาแล้ววววววววค่าาาา ฟิคเด็กหลงทางตอนแรก นี่เรื่องแรกเราเลยเน้อ ฝากติชมอ่านแล้วเม้นได้เลยค่ะ เราอยากทราบความคิดเห็นของทุกคน อยากรู้ว่าเราต้องเพิ่มเติมตรงไหนหรือเปล่าติชมได้เลยค่ะ เม้นแล้วโหวตให้เราด้วยน้าาาาา ฝากทวิตเตอร์เด็กหลงทางด้วยนะคะ @jaonuu ค่า แอดไปคุยกันได้น้าาาาา