Agreement เล่ห์เหลี่ยมร้ายหักเหลี่ยมรัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"งานใหม่ที่เฟย์เคยบอกนี่เป็นเลขานายนี่น่ะหรอ"แก้วกระซิบถามเบาๆเพราะไม่อยากรบกวนโทโมะกับเขื่อนที่กำลังคุยงานอยู่

 

 

 

 

 

 

"อืม ใช่ทำไมหรอ?"เฟย์ตอบตกลงแล้วถามกลับทันที

 

 

 

 

 

 

"เปล่า เค้าดูเป็นคนดีเนาะ เเล้วทำงานเป็นยังไงมั่งอ่ะ ฟางล่ะเห็นบอกโดนไปทำงานต่างจังหวัด ฮ่าๆ"แก้วพูดแล้วขำเบาๆกับเฟย์

 

 

 

 

 

 

"นี่สองคนนี้ให้ไปนั่งตรงนั้นเเล้วทำไมยังคุยกันเสียงดังมาถึงตรงนี้เลย เงียบๆหน่อยสิ ผมจะคุยงาน"โทโมะหันมาติทันที เพราะไม่นานมานี่ทั้งคู่พึ่งจะโดนออกคำสั่งให้มานั้งที่โซฟาห่างจากที่ที่พวกเขาคุยก็ไกลพอสมควร

 

 

 

 

 

 

"นี่เราคุยดังขนาดนั้นเลยหรอ"เฟย์บ่นพรึมพรำ

 

 

 

 

 

 

"ไม่เป็นไรหรอกครับพวกเค้าก็ไม่ได้รบกวนอะไรเราเลย"ชายหนุ่มไวกลางคนพูดขึ้นเพราะไม่อยากให้ดุสองสาวมากกว่านี้

 

 

 

 

 

 

"ถ้างั้นชั้นขออกไปข้างนอกได้มั้ยจะได้ไม่รบกวรคุณคุยเพราะชั้นเองก็อยากคุยกับเพื่อนเหมือนกัน"แก้วพูดเชิงขออนุญาต

 

 

 

 

 

 

"ไม่ได้ ผมบอกแล้วไงว่าไม่อยากห่วงคุณ ถ้าคุณออกไปแล้วเกินอะไรขึ้นจะว่ายังไง ผมไม่อยากรับผิดชอบนะ"โทโมะพูดแล้วหน้าเสียทันที

 

 

 

 

 

 

นี่เราทำให้เขาลกบากใจอยู่หรอ...เราไม่ควรตามเค้ามาเลย ตัวถ่วงจริงๆนะเรา...

 

 

 

 

 

 

ความคิดที่ตัดพ้อเริ่มแล้นเข้ามาในสมองของแก้วทั้งที่ยังนั่งนิ่งอยู่ แต่เขื่อนที่ได้ยินคำพูดของโทโมะก็แอบอมยิ้มไม่ได้เพราะจะพูดว่าเป็นห่วงเลยก็ไม่พูดออกไปแค่นั้น ยังไม่แคว้วพูดทำร้ายจิตใจคนอื่นอีก เขารู้ว่าเพื่อนตัวดีของเขาเป็นห่วงแก้วไม่อยากให้ออกไปนอกสายตา แต่ก็แอบตกใจโทโมะมีอาการแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

 

 

 

 

 

 

"ค่ะ"แก้วพูดแล้วนิ่งเงียบไปทันที เฟย์มองหน้าแล้วเข้าใจว่าแก้วคงรู้สึกตัดพ้อเพราะฟังจากน้ำเสียงก็น่าจะรู้

 

 

 

 

 

 

นี่เราพูดอะไรเกินไปรึเปล่า...

 

 

 

 

 

 

ใบหน้าหวานของชายหนุ่มกลับนิ่วหน้าลงแทบในทันทีเมื่อได้ยินคำตบตัดพ้อนั้นออกมา

 

 

 

 

 

 

"ขอโทษเธอสิ"เขื่อนกระซิบอย่างรู้ทันเพื่อนชาย

 

 

 

 

 

 

"ทำงานไปดิ อย่ายุ่งเรื่องของชั้น"โทโมะพูดเสียงเรียบ

 

 

 

 

 

 

"ปากแข็ง แบบนี้ก็ปล่อยให้เค้างอนแกไปเถอะ ไอ้ปากไม่ตรงกับใจ"เขื่อนว่าเเล้วยักคิ้วให้อย่างกวนๆ

 

 

 

 

 

 

"หุปปาก"โทโมะหันมาว่าโทดมะเสียงต่ำแฝงไปด้วยความน่ากลัวและหงุดหงิด

 

 

 

 

 

 

"เป็นอะไรป่ะเนี้ย เงียบไปเลย"เฟยืถามอย่างเป็นห่วง ส่วนตัวเเล้วก็รู้นิสัยแก้วมากพอสมควรเพราะแก้วเองไม่ชอบให้ใครมาบอกว่าตัวเองเหมือนตัวถ่วงแบบนั้นมันทำให้แก้วรู้สึกแย่

 

 

 

 

 

 

"เงียบเถอะรอเค้าคุยเสร็จแล้วเราค่อยคุยกัน ไม่อยากโดนดุ"แก้วพูดเบาๆ เฟย์มองอย่างรู้ทันทีว่าแก้วคงรู้สึกแย่ๆมากแน่ๆตอนนี้งยกมือขึ้นมาแตะไหล่เบาๆ

 

 

 

 

 

 

"ชั้นเข้าใจ ถ้างั้นก้เงียบก็ได้ แกก้อย่าบิ้มสิ ไม่ยิ้มไม่สวยนะ"เฟย์พูดให้กำลังใจแล้วยิ้มกล้างๆให้แก้ว แก้วมองแล้วอมยิ้มตามก่อนจะหันมานั่งในท่าก้มหน้าประสานมือเหมือนเดิม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ว่าไงนะ! ทำไมไม่พอเราสั่งมาพอดีเเล้วนี่!"ฟางโวยวายทันทีเมื่อได้รู้อะไรบางอย่างจากคนงานที่มารายงาน

 

 

 

 

 

 

"ไม่ทราบครับ ตอนมาส่งผมก็นับแล้วแต่มันไม่พอจริงๆครับ ผมนับดูอีกทีหายไปเกือบ 10 เสาถ้าจะสร้างโคลงให้เสร็จภายในอาทิตย์นี้ผมว่ามันจะไม่ทันเพราะถ้าเราสั่งเสามากว่าจะมาถึงที่นี่ก็อีกเป็นอาทิตย์สองอาทิตย์"คนงานพูดพร้อมก้มหน้ารู้สึกผิด

 

 

 

 

 

 

"แล้วจะเอายังไง เค้ากำหนดมาให้โครงสร้างบ้านมันต้องเสร็จภายในอาทิตย์นี้อย่างน้อย 2 หลังนี่ทำไปแคหลังเดียวเอง"ป๊อปปี้สบถออกมาทันที มือข้างหนึ่งกำลังหมัดอย่างไม่รู้จะไปลงกับใคร

 

 

 

 

 

 

"ผมขอโทษครับ ผมเองไม่ทราบว่าเสาตั้งหลายเสามันหายไปได้ยังไง"คนงานก้มหน้าพลันพรำบอกคำข้อโทษอย่างไม่สามารถพุดคำอื่นใดนอกจากคำนี้

 

 

 

 

 

 

"ไม่เป็นไร เราไปขอเลื่อนเค้าก็ได้นี่"ฟางพุดให้บรรยากาศในนี้มันน่าคุย แต่กลับไม่เป็นอย่างใจคิด ป๊อปปี้เองเป็นคนที่จริงจังกับงานมาพอสมควรเเละเขาไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มันยิ่งทำให้เขารู้สึกหงุดหงิด

 

 

 

 

 

 

"เราต้องรักษาเวลา"ป๊อปปี้หันมาพูดกับฟางอย่างจริงจัง

 

 

 

 

 

 

"ชั้นรู้ แต่นายจะเอายังไงในเมื่อเสาหายไป นายจะไปตามหาหรอ"ฟางพูดเชิงติดตลกแต่ทว่าคนตัวสูงกลับไม่มีท่าทีว่าจะเย็นลงแล้วมาเล่นกับเธอเลย

 

 

 

 

 

 

"มันไม่ใช่เวลามาเล่นมุกตลอกนะฟาง"ป๊อปปี้พูดชื่อฟางในรอบหลายปีเพราะเขาเองก็เอาแต่เรียกฟางว่า ยัยเตี้ย คงจะมีแต่ครั้งแรกที่เรียกชื่อเธอเต็มๆ ฟางที่ถูกเปลื่ยนสรรพนามก็เข้าใจทันทีว่าคนตัวสูงคงจะจริงจังเรื่องนี้มาก

 

 

 

 

 

 

"นายอย่าเครียดสิ ในเมื่อมันแก้อะไรมาไม่ได้แล้ว เราแค่รอ"ฟางพูดให้ป๊อปปี้ใจเย็นลงและไม่รู้ว่านั่นจะได้ผลหรอเปล่า

 

 

 

 

 

 

"เฮ้อ! ออกไปได้แล้วไป"ป๊อปปี้หันมาไล่คนงานที่เอาแต่ยืนก้มหน้าอยู่

 

 

 

 

 

 

"ครับ"คนงานพุดอย่างไม่หลีกเลี้ยงรีบหันหลังกลับออกไปจากห้องที่เจรจาทันที

 

 

 

 

 

 

"นายอย่าเอาแต่ทำหน้าแบบนั้นดิ้ งานนี้มันก็งานชั้นเหมือนกัน ชั้นก็เครียดนะ แต่ไม่เห็นต้องทำท่าทางแบบนั้นเลย คนอื่นเค้ากลัวนายกันหมดแล้ว"ฟางพูดแล้วยู่หน้า บางทีตอนนี้อาจจะเป็นเธออีกด้วยซ้ำที่กลัวการกระทำ การพูดการจาตอนนี้ของเขา

 

 

 

 

 

 

"ใครจะโลกสวยเหมือนเธอล่ะยัยเตี้ย เล่นอะไรตลกไม่รู้เรื่อง โทรสั่งสักทีสิเสาน่ะบอกว่าเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ถ้าช้าชั้นจะเข้าไปขอเลื่อนงานเองอยู่ต่ออีกอาทิตย์สองอาทิตย์ก็ไม่เห็นเป็นไร"ป๊อปปี้ที่อารมร์เย็นลงก็พูดร่ายยาว ฟางฟังอย่างเหวอๆ

 

 

 

 

 

 

นั่นอารมร์หรือกิ่งก่า เปลื่ยนไวชะมัด

 

 

 

 

 

 

"อย่ามานินทาชั้นในใจ-_-" ในหน้าหวานตะหนกอย่างเห็นได้ชัด

 

 

 

 

 

 

บ้ะ! ไอ้บ้านี่มันมียานวิเศษหรือไง

 

 

 

 

 

 

"อะไร ชั้นไม่ได้นินทานาย"ฟางรีบปฏิเสธทันควัน

 

 

 

 

 

 

"สีห้าเธอฟ้องชั้นหมดแล้วล่ะ หึ"ป๊อปปี้พูดแล้วกระตุกยิ้มแปลกๆ

 

 

 

 

 

 

"ยิ้มบ้าอะไรไอ้หมีควาย-_-"

 

 

 

 

 

 

"ปากหรอนั่น!"ป๊อปปี้พูดแล้วชี้หน้า

 

 

 

 

 

 

งับ!

 

 

 

 

 

 

"โอ้ยยยย!"เสียงทุ้มร้องลั่นไปทั่วห้องเมื่อแรงกระทบจากฟันบน ล่างของฟางกัดนิ้มเขาอย่างเต็มแรง เจ้าตัวก่อเหตุเล่นวิ่งหนีไปจนจะไม่เห็นแผ่นหลังทิ้งแต่ป๊อปปี้นั่งจับมือด้วยความขุ่นเคือง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ทำไมวันนี้ไม่ทานข้าวเย็น"โทโมะเดินเข้ามาในห้องนอนก้ถามแก้วด้วยน้ำเสียงแปลกใจเพราะหลังจากเข้าไปทำอาหารเสร็จก็เดินขึ้นมาบ่นห้องไม่บอกกล่าวใครสักคน

 

 

 

 

 

 

"เปล่าค่ะ"แก้วตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ตัวเริ่มลดลงมานอนหัวติดหมอนแล้วพลิกกายไปด้านอื่นทันที

 

 

 

 

 

 

"เป็นอะไร คุณดูแปลกๆตั้งเเต่ที่ท่าเรือแล้วนะ"โทโมะถามออกไปทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าอาจจะเป็นเพราะเขาที่พูดจาไปแบบนั้น

 

 

 

 

 

 

"ไม่มีอะไรค่ะ ง่วงแล้ว ฝันดีนะค่ะ"แก้วพูดตัดบทแล้วหลับตาลงทันที

 

 

 

 

 

 

"คุณ..."โทโมะเรียกแต่กลับไม่มีเสียงตอบรับใดๆกลับมาเลย

 

 

 

 

 

 

"..."

 

 

 

 

 

 

"เฮ้อ ฝันดีครับ"โทโมะถอนหายใจเบาๆก่อนจะบอกฝันดีคนตัวเล็กดังเคยแล้วเดินไปอาบน้ำอาบท่าแล้วมานอนที่พื้นข้างเตียงเหมือนทุกวัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฮ่าาาา นางเอกเราไม่ชอบอะไรที่กระทบกระเทือนจิตใจ 555

 

 

 

งี้แหละอยากรู้โทโมะจะง้อยังไงก็ติดตามน้าาา