Cut NC the Star for In Love

     

 

 

 

                ไม่รู้หรอกนะ ว่าปล่อยไว้แบบนั้นมันจะดีอย่างที่พี่อาร์บอกจริงๆหรือเปล่า แต่ไม่ว่าจะยังไงตอนนี้กระเป๋าตังค์ผมก็คงไม่ไหวที่จะรับมือสาวเกาหลีอย่างจียอนแล้วล่ะ เอาเป็นว่างานนนี้ขอมอบให้น้องโดมของผมสานต่อก็แล้วกัน ส่วนผมนั้นขอเวลาทำใจกับเรื่องเงินที่ถูกผลาญไปก่อนก็แล้วกัน

                “ดื่มอะไรหน่อยมั้ย” ผมลืมตาขึ้น ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย พี่อาร์ทำท่าเข้าใจ ก่อนจะกวักมือเรียกบริกรสาวขาสวยมาสั่งออร์เดอร์

                ตอนนี้เราสองคนอาร์บี้ ได้มาประทับอาศัยกันอยู่ที่ร้านคอฟฟี่ช็อปเล็กๆร้านหนึ่ง ซึ่งในขณะเวลานี้ถือเป็นเวลาที่เหมาะมากจริงๆแก่การกินกาแฟ ให้สบายใจ เพราะตอนนี้เป็นเวลาที่คนในร้านน้อยมาก ทำให้ที่แห่งนี้เงียบสงบลงเยอะเลย

                ว่าแต่เราจะปล่อยจียอนไว้กับโดมแบบนี้นเหรอเนี่ย สงสารน้องมันยังไงก็ไม่รู้...

                “พี่อาร์...จะปล่อยโดมไว้แบบนั้นจริงเหรอ” ผมถามเสียงอ้อมแอ้ม

                “หรือว่าบี้อยากกลับไปล่ะ” พี่อาร์ล่ะจากหน้าจอแหงนขึ้นมามองหน้าผมเล็กน้อย ก่อนจะยกยิ้มกวนๆ

                “ไม่อ่ะ ตังค์เหลือแค่ 200 แล้ว ขืนกลับไปอีกมีหวังไม่มีค่าขนมติดกระเป๋าแหง”

                “งั้น...ก็ไม่ต้องคิดมาก เพราะยิ่งคิดยิ่งปวดหัว อีกอย่างพี่ก็ส่งข้อความบอกโดมแล้วด้วย รับรองน้องมันเข้าใจเราแน่” เข้าใจผิดล่ะสิไม่ว่า

                “ล้าเต้เย็น กับม็อคค่า มาเสิร์ฟ...อ่ะ...” บริกรสาวคนเดิม เดินยกถาดเครื่องดื่มมาเสิร์ฟถึงที่โต๊ะตามหน้าที่ของตน แต่ฟ้าคงอยากจะกลั้นแกล้งคนสวยๆอย่างถือ เลยทำให้ขาเรียวคู่นั้นสะเปะสะปะไปเล็กน้อย ส่งผลให้คุณเธอสงตัวไม่ได้ พี่อาร์ยื่นมือไปกะจะคว้าร่างนั้นไม่ให้ล้มลงไป ผมมองภาพเบื้องหน้าด้วยแววตาลุกวาว...

                “อ่ะ...” ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อล้าเต้เนแก้วสูงที่ประดับประดาด้วยฟองครีม หกเลอะตัวผมแบบจังๆ ผมก้มลงมองสภาพของตัวเองด้วยความอนาถใจ ก่อนจะเงยหน้ามองคุณเธอที่กำลังขอโทษขอพายผมเป็นยกใหญ่ ผมมองเลยเธอคนนั้นไปเล็กน้อย ก็พบกับพี่อาร์ที่กำลังเอามือป้องปาก เนื้อตัวสั่นเทิ่ม

                สาธุ...ขอให้หัวเราะจนสำลักน้ำลายตัวเองตายไปเลย...ย...

                “ขอโทษ....นะคะ...คือ...อ...ดิฉันไม่ได้ตั้งใจ...เออ...อ...เดี๋ยว...ว...ดิฉันจะรีบไปเอาผ้า...อ่ะ...” ก่อนที่เธอจะร่นรานร่ายยาวเป็นกาพย์สุนทรภู่ ผมก็รีบยกมือห้ามเธอเพราะความรำคาญ

                “ไม่เป็นไรครับ...ไม่ทราบว่าห้องน้ำไปทางไหน ผมอยากล้างตัว” ผมส่งยิ้มไปให้เธอ เพื่อที่จะไม่ให้เธอต้องรู้สึกผิดไปมากกว่านี้

                “เดินตรงเข้าไปแล้วเลี้ยวขวาคะ” เธอบอกเสียงเบา ก่อนจะยกมือไหว้ขอโทษผมอีกหลายสิบครั้ง กว่าผมจะปลีกตัวมาเข้าห้องน้ำได้ ก็เล่นเอาคราบกาแฟบนเสื้อถึงกับแห้งกรังติดแง๊ก

                ให้ตายสิ...แล้วแบบนี้จะล้างออกมั้ยเนี่ย...

                ซู่...ซู่...ซู่...

                ใช้เวลานานเหมือนกัน กว่าจะทำให้คราบกาแฟบนเสื้อนั้นจางลงได้ ผมยังคงเอื้อมมือไปรองรับน้ำจากก๊อกล้างมือมาล้างเสื้ออยู่เรื่อยๆ แขกที่มาบริการร้านคอฟฟี่ช็อปเองก็เดินเข้าห้องน้ำเรื่อยๆเช่นกัน

                “ยังล้างไม่เสร็จเหรอ”

                “อะ...” ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อจู่ๆมีมือหนามาโอบเอวเราไว้ เมื่อเงยหน้ามองกระจก ก็ทำให้เราถึงกับหน้ามุ่ยขึ้นมาทันที

                “ว่าไง...ยังล้างไม่เสร็จอีกเหรอ”

                “ไม่ต้องมายุ่ง”

                “งอนอะไรอีกเนี่ย” พี่อาร์พลิกตัวผมให้หันไปเผชิญหน้า ก่อนจะเอาจมูกโด่งๆนั้นมาเกลี่ยตามพวงแก้มเรา โชคดีที่ตอนนี้ในห้องน้ำมีเพียงแค่ผมกับพี่อาร์เท่านั้น ไม่งั้น...เฮอะ...ๆๆๆๆ...ไม่อยากคิดต่อเลย

                “เปล่านิ” ปฏิเสธเสียงสูง

                “ตัวเองโกรธเขาเรื่องไรอ่ะ”

                “เชอะ...” คิดว่ามาเขา ตัวเอง แล้วเขาจะบอกเหรอ

                “น้องบี้คร้าบ...บ...โกรธอะไรพี่อาร์คนนี้เหรอคร้าบ...บ...” แย้ก...ก...ขนลุกเว้ย เฮ้ย ครับ

                “อย่าเรียกผมแบบนั้นน่ะ” มองเขาตาแข็ง ปากเชิ่ดเล็กน้อย

                “ถ้าไม่อยากให้เรียกแบบนี้ ก็บอกมาสิว่างอนอะไร...น้องบ...อุ๊บ...บ...”

                “บอกว่าอย่าพูดไงเหล่า” ผมตะครุปปากนั้นไว้ด้วยสองมือ ตีหน้ายักษ์ขู่

                พี่อาร์มองผมนิ่ง ก่อนที่มือทั้งสองข้างที่โอบเอวผมอยู่จะเริ่มรัดแน่นขึ้นเรื่อยๆ รู้สึกตาขวาจะกระตุกยังไงก็ไม่รู้...

                “ก็เปล่านิ...” บิดตัวเล็กน้อยพอเป็นพิธี

                “จะบอกหรือไม่บอก” ทำเป็นเข้มนะตัวเธอ

                “อือ...อ...หายใจไม่ออก...” ผมร้องครวญเมื่อมือที่รัดนั้นเริ่มบีบแน่นขึ้นอีกครั้ง

                “งั้นก็บอกมาสิ” เสียงทุ้มก้มลงกระซิบที่ข้างหูของผมเสียงแผ่วชวนให้หัวใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ผมรีบผินหน้าหนีไปมา เพื่อหลบการจู่โจมของฝ่ายตรงข้าม

                “อือ...อ...” ผมดิ้นเร้าๆไปมาในอ้อมกอดแกร่ง ริมฝีปากหนาบดขยี้ลงมาอย่างเร้าร้อน ก่อนจะขบเม้มเล็กน้อยเพื่อให้ผมเผยอปากรับสัมผัส ลิ้นที่ชื่นแฉะของเราสองคนเกี่ยวกวัดตอบรับกันไปมา

                “อ่ะ...อืม...ม...” ผมร้องทวง พลางทุบอกแกร่งกำยำนั้น

                ไม่ไหวแล้ว...จะขาดใจตายแล้วเนี่ย

                ตุบ...บ...ตุบ...บ...

                ผมพยายามผลักอกแกร่งนั้นให้ออกออกห่าง เมื่อรู้สึกว่ามีเสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ พี่อาร์ยอมผละออกจากบทจูบที่เร้าร้อน ก่อนจะทำเสียงจิ๊จ๊ะหงุดหงิด มองไปที่ประตู

                “ขัดจังหวะจริงๆ”

                “ยังมีหน้ามาพูดอีก”

                “เอาไงต่อดี...” ยังจะมาต่ออะไรอีกเหล่า

                “ไม่มีต่อ ต่างคนต่างเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะ...” ผมพูดเสียงดังฟังชัด แล้สะบัดหน้าเดินออกจากห้องน้ำ

                “อ๊ะ...” ผมร้องเสียงหลงเมื่อร่างของผมถูกกระชากเข้าไปในห้องห้องหนึ่ง พี่อาร์ผลักผมให้นั่งลงไปที่ชักโครก แล้วก่อนที่ผมจะได้ร้องโวยวายอะไรออกไป ก็ถูกริมฝีปากหยักนั้นปิดลงมาเสียแล้ว

                ไอ้ห้องน้ำห้องนี้ก็ดีเหลือเกิน ดีจนคิดว่าพี่อารืมันแอบมาเตรียมไว้...อะไรน่ะเหรอครับ...ก็เพราะว่าห้องน้ำห้องนี้เป็นห้องน้ำที่มีขนาดใหญ่กว่าห้องอื่นๆ อยู่ข้างในสุดและคาดว่ามันคงในสุดมากไปหน่อย เพราะไม่ค่อยมีคนเดินมาป่วนเปี้ยน และที่สำคัญชักโครกห้องนี้ฝาพับมันปิดลงมาอย่างเรียบร้อย ทำให้ผมนั่งได้สบายไร้กังวล...

                ผมควรร้องออกมาด้วยความดีใจที่ห้องน้ำมันเวิร์ค หรือผมควรจะเสียใจที่ห้องน้ำนี้มันเพียบพร้อมมากเกินไปดีเนี่ย...

                ผมพยายามดันร่างสูงนั้นให้ผละออก เพราะว่าตอนนี้หน้าทั้งหน้าผมเริ่มแดงขึ้น เพราะหายใจไม่ทัน และไม่ออกในเวลาเดียวกัน พี่อาร์ยอมผละออกแต่โดยดี ด้วยความที่กลัวผมตาย...

                “พอก่อน...มีคนอยู่ข้างนอก” ผมห้ามเสียงพร่า

                “ไม่ไหวแล้วบี้...ขอตอนนี้เถอะน่ะ” ความอายของพี่หายไปไหนหมดเนี่ย รู้มั้ยว่านฟังอย่างผมก็อายเป้นเหมือนกัน

                “แต่ว่า...อ๊ะ...” ร่างสูงโน้มตัวลงไปปิดปากร่างบางอีกครั้ง ก่อนจะผละออกมาไซร้ซอกคอหอมกรุ่นของคนรัก แล้วไล้ลงมาเรื่อยตามแผงอก มือหยาบเร่งทำหน้าที่ของตัวเองอย่างรวดเร็วเพื่อทำเวลา รีบปลดกระดุมเสื้อของคนใต้ร่างออก ก่อนจะถอดเสื้อนั้นออกมากองลงที่พื้นห้องน้ำ

                “พี่...อาร์...” ร่างบางหลุดเสียงออกมาอย่างลืมตัว สองมือยกขึ้นโอบรอบคอแกร่ง ใบหน้าเรียวสีแดงระเรื่อก้มลงซุกที่อกหนานั้นอย่างอายๆ

                “อย่าเสียงดังสิ เดี๋ยวข้างนอกได้ยิน” ร่างสูงกระซิบบอกข้างหู พร้อมกับขบเม้มใบหูแดงๆนั้นอย่างหมั้นเขี้ยว

                “อือ...อ...” ร่างบางเปล่งเสียงบอกเบาๆ พลางเม้มปากเพื่อระงับอารมณ์ที่พุ่งพล่านภายในตัว มือทั้งสองก็เริ่มจิก เริ่มครวญตามแผ่นหลังสูงนั้น

                “เจ็บนะ...” ร่างสูงเอ่ยเสียงติดจะแกล้งๆ ร่างบางเงยหน้ามองคนร่างสูงหน้ามุ่ย ก่อนจะตีไปที่ต้นแขนแกร่งนั้น

                “งั้น...ก็หยุดซะสิ”

                “เรื่องดิ...ตอนนี้อยากมาก...”

                “นี้...”

                “ขอทำให้หายอยากหน่อยก็แล้วกัน ไหนๆก็ไหนแล้ว”

                “ไม่เอา...อือ...ฮึ่ก...ก...” ร่างสูงสะดุ้งตัวโยน ผวายกมือขึ้นโอบกอดร่างตรงหน้าทันที เมื่อร่างสูงเริ่มอยู่ไม่สุกทึ้งกางเกงผ้าเนื้อสบายสีหวานลงไปกองที่พื้น ใช้มือที่ใหญ่ของตัวเองลูบไล้สิ่งต้องห้ามผ่านเนื้อผ้าของกางเกงตัวจิ๋วชิ้นสุดท้าย

                “ไหนบอกพี่มาสิ...ว่างอนอะไร...”

                “ป...เปล่านิ...”

                “ปากแข็งจังนะ...” ไม่พูดเปล่า แต่ยังคงลูบไล้ไปเรื่อย ร่างสูงเปลี่ยนจากการยืนมาเป็นการนั่งชันเข่าแทน ยกขาเรียวขึ้นมาพาดไว้ที่บ่า ก้มลงจูบซับตาต้นขาด้านในของคนร่างบางไปทั่ว

                “อ๊ะ...”

                “ว่าไง...ไหนบอกพี่มาสิ...”

                “ไม่...”

                “งั้นเหรอ...” ร่างสูงยิ้มกริ้มหยุดมือที่ลูบไล้ตรงสิ่งต้องห้ามทันที

                “เฮ้อ...”ร่างบางผ่อนลมหายใจออกอย่างหนักหน่อวง ก่อนจะต้องเกร่งตัวอีกครั้ง เมื่อริมฝีปากหนานั้นก้มลงมาทำหนาที่แทนมือที่ลูบไล้เมื่อกี้

                “พอเถอะ...เสี้ยว...” ร่างบางจิกทึ้งเส้นผมของคนขี้แกล้ง

                “ก็บอกมาสิ...” ร่างสูงต่อรอง ปากก็ยังจูบไล้ไปมา นิ้วเรียวก็เริ่มเกี่ยวของกางเกงในร่างบางให้ต่ำลงมา

                “ก็พี่...อือ...หัวเราะ...อ๊ะ...ผมนิ...อืม...”

                “ก็แค่ขำเอง” ร่างสูงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงติดจะขำ

                “หยุดขำเลยนะ...” ร่างบางเฮ้วใส่

                “ถ้าอยากให้หยุดขำละก็...ทำให้สิ...” ร่างสูงยัดตัวยืนขึ้นเต็มความสูง ร่างบางเม้มปากเข้าหากันแน่น เบือนหน้าหนีไปอีกทาง มือทั้งสองตกลงข้างลำตัวกำเข้าหากัน เนื้อตัวสั่นเทิ่มตามอารมณ์

                “...” ผมได้แต่นิ่งเงียบอยู่กับที่ พี่อาร์ถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะโน้มตัวเอาลมหายใจร้อนๆมารินรดที่คอของเราให้เสี้ยวเล่น

                “ต้องการไม่ใช่หรือไง...ตอนนี้น่ะ”

                เพียงแค่คำพูดเพียงประโยคเดียวของพี่อาร์เท่านั้น...ความคิดที่ผมคิดก่อนหน้านี้ก็หายวับไปกับตา ผมหันหน้าให้มาอยู่ตามเดิม แหงนหน้ามองคนที่สูงกว่าเล็กน้อย พี่เขายกยิ้มที่มุมปาก ยืนแอ่นส่วนล่างมาที่ตรงหน้าเรา

                “ขี้แกล้ง...” ผมเอื้อมมือไปปลดซิบกางเกงยีนส์ลง ล่วงมือเข้าไปใต้ร่มผ้า ควักบางสิ่งที่เริ่มแข็งตัวออกมา ใช้มือข้างที่ตัวเองถนัดที่สุดสาวขึ้นสาวลงช้าๆ ก่อนจะเร่งมือให้เร็วขึ้น เร็วขึ้น และก็เร็วขึ้น

                “ใช้...ปา...ก...สิ...” ผมหยุดมือลงกลางคัน สบตากับคนที่ร้องขอออกมาอย่างหงุดหงิด

                “ฮึ...” แต่จะทำไงได้ ในเมื่อตอนนี้ผมเองก็ต้องการไม่ต่างไปจากคนที่ร้องขอเหมือนกัน เลยชักมือกลับมาไว้ที่ตัก แล่ยลิ้นยาวๆของตัวเองไปดูดดุนเลียแท่งร้อน ที่แข็งขื่นขึ้นเรื่อยๆ ผมอ้าปากให้กว้างมากกว่าเดิมอมส่วนๆนั้นเข้าไปในปากจนสุดลำคอ

                “อ๊า...ส์...อืม...ม...” ร่างสูงครางเสียงทุ้ม สอดมือเข้าที่ท้ายทอยของคนร่างบาง คอยชักนำอยู่ด้านหลังไม่ลดละ ร่างสูงกระตุกตัวเล็กน้อยเมื่อความต้องการมาถึงจุดสิ้นสุด น้ำสีขาวขุ่นของคนร่างสูงก็ถูกปล่อยออกมาไม่ขาดสาย ร่างบางรีบผละริมฝีปากออกทันที ก่อนจะโก่งคอสำลักหน้าดำหน้าแดง เมื่อสิ่งที่ร่างสูงปล่อยออกมาเมื่อกี้ พุ่งเข้าลำคอของเขาไปไม่น้อย

                “แค่ก...ก...แค่ก...ก...” ผมได้แต่นั่งหอบ โก่งคอไอ แสบคอชะมัด แถมน้ำที่พี่อาร์ปล่อยก็ไม่ใช่น้อยๆด้วย ดีนะที่ผละออกมาก่อน ไม่งั้นสำลักน้ำนั้นตายคาห้องน้ำแน่

                “ว้า...เสร็จแล้วเหรอเนี่ย...ยังไม่ได้ใส่เข้าไปเลยแท้ๆ”

                “หยุดพูดไปเลยนะ...” ผมแว้ดเสียงใส่อย่างเขินอาย ไอ้พี่บ้า...ดันพูดเรื่องหน้าอายออกมาได้

                “แต่บี้...ยังไม่ได้ปล่อยเลยนิ”

                “อะ...เอ..อ...” พี่อาร์ครับ เรื่องบางเรื่องที่เป็นของผมพี่ไม่จำเป็นต้องพูดออกมาก็ได้ เรื่องไหนที่ลืมๆมันไปได้ ก็ลืมๆมันไปเถอะ...

                “จริงด้วย...ทำแบบนี้ดีกว่า”

                “อ๊ะ...”

 

 

+++++++++++++++++++++++++++

 

 

                ผมจัดแจงฉุดแขนบางที่นั่งแช่ให้ลุกขึ้นยืนแทนผม ส่วนผมนั้นอายุอานามก็มากแล้วด้วย ยืนนานมากไปไม่ดีต่อร่างกายเท่าไหร่ ขอเปลี่ยนบรรยากาศจากการยืนมานั่งแทนที่ก็แล้ว

                ผมมองร่างบางตรงหน้าที่ทำหน้าเลิ่กลั่กไม่เข้าใจ ก่อนจะระบายยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู เคยทำเรื่องอย่างว่ามาก็หลายครั้งแล้ว แต่ก็ไม่เคยมีครั้งไหนเลยจริงๆที่คนตรงหน้าจะตามทันการกระทำของผม

                “เมื่อกี้พี่ทำให้บี้แล้ว...ที่นี้ก็ถึงคราวของพี่แล้วล่ะ ที่จะต้องทำให้บี้” ผมรั้งแขนนั้นให้เข้ามาใกล้ๆ

                “ยังไง อะไร ผมงงจริงๆนะ” ดูจากสีหน้า ท่าทางแล้ว คงงงจริงๆนั้นแหละ แต่นานๆทีได้แกล้งคนที่ไม่ประสีประสากับเรื่องอย่างนี้ ก็สนุกไปอีกแบบดีแฮะ...

            พรึ่บ...บ...

                ผมกระชากแขนบางนั้นอย่างแรง จนบี้เซถลาแล่นลมมานั่งที่ตักผมอย่างเหมาะเจาะ ร่างบางตรงหน้า หน้าขึ้นสีมากกว่าเมื่กี้หลายเท่า ก่อนจะทุบพลั่กๆเข้าที่อกกำยำของผม ที่ยังมีเสื้อปกปิดเนื้อตัวอยู่ ส่วนกางเกงไม่ต้องไปพูดถึง เพราะตอนนี้มันร่นไปกองที่พื้นเรียบร้อยแล้ว

                ส่วนบี้นะ...ยิ่งแล้วใหญ่ เพราะตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวล่อนจ้อนอย่างกับเด็กแรกเกิด...

                “ทำให้หน่อยสิ...เขาเมื่อย...” ผมพูดเสียงออดอ้อนที่ริมหูบาง ก่อนจะก้มลงสูดกลิ่นหอมจางๆของสบู่ ที่มาจากเรือนร่างของคนด้านบน

                “อือ...” บี้ครางเสียงนุ่ม เมื่อนิ้วผมไปสะกิดที่ยอดตุมตมของหน้าอก ผมลงลิ้นดูดดุนยอดนั้นอย่างเมามัน มีบางจังหวะที่กัดอย่างหมั้นเขี้ยว

                บี้ร้องครางเสียงหวานด้วยความเสี้ยว จิกนิ้วเรียวลงตามแผ่นหลังที่เปี่ยมไปด้วยกล้ามเนื้อของผม

                “ถอดเสื้อ...ให้หน่อย” ผมร้องขอเสียงพร่า บี้พยักหน้าอย่างเข้าใจ เอื้อมมือมาดึงเสื้อยืดผ้าหนาออกจากตัวของผม

                “อ๊ะ...” บี้รีบก้มหน้ามุด เมื่อเรือนร่างของผมปรากฏต่อหน้าของเขา ฮึ...จะมาอายอะไรเนี่ย เห็นกันมาตั้งหลายต่อหลายครั้งแล้วแท้ๆ

                ผมจับคางมนให้เงยหน้าขึ้นมาสบตา แต่ดูเหมือนเด็กดื้อนี้จะพยศซะแล้ว เพราะเขาพยายามขืนหน้าตัวเองไม่ให้เงยขึ้นมาสบตาผม

                “อยากจูบ...” ผมช้อนหน้านั้นขึ้นมาอีกครั้ง และครั้งนี้บี้ก็ยอมผมเสียด้วย ผมรีบฉกฉวยโอกาสแสนงามนี้อย่างเร่งด่วน ประกบริมฝีปากหนาของตัวเอง ให้ไปลิ้มรสความหอมหวานจากคนด้านบน มือข้างหนึ่งก็สอดเข้าตามไรผมนุ่ม ส่วนมืออีกข้างก็เคล้นคลึงสะโพกมนไปมา เพื่อกระตุนความต้องการ

                “อือ...อ...” บี้ครางด้วยความพึงพอใจ ผมเลยผละออกก่อนจะยิ้มตามสไตล์ของตัวเอง เอาจมูกสูดดมกลิ่นหอมตามตัวคนด้านบนอีกครั้ง ก่อนจะไล้ลงมาเรื่อยจนถึงหน้าท้องที่แบนเรียบ

                บี้สะดุ้งเฮือกโอบผมแน่น ซุกหน้าลงกับอกเปลือยเปล่าของผม เกร็งสะโพกเล็กน้อย เมื่อจมูกของผมยังคงไล้ไปโดนจุดเสี้ยว

                “ขอใส่นะ...” ผมไม่รอฟังคำตอบรับกับอีกฝ่าย ยกร่างบางขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะจ่อแท่งร้อนที่แข็งขื่นเต็มที่ให้ถูกเป้าหมาย

                ผมค่อยๆจับร่างบางให้นั่งลงมาทับแท่งร้อนของผม บี้เกร็งตัวมากกว่าเดิม หน้านิ่ว คิ้วขมวด ห่อปาก ร้องซีดด้วยความเจ็บ

                “เจ็บ...”

                “พึ่งเข้าไปนิดเดียวเอง...”

                “ไม่ไหว...พอเถอะ...เจ็บ...”

                “ขอร้องล่ะ...” ผมผละจากการวุ่นทางสวนล่างเงยหน้ามองคนที่น้ำตาคลอด้านบน กดท้ายทอยของคนร่างบางลงมาจูบปิดปาก ดุนลิ้นของเราเข้าไปกวาดเอาความหวานจากในโพลงปากอย่างเชื่องช้า เล่นลิ้นกันไปสักพัก ผมก็เห็นจังหวะเหมาะ ที่คิดว่าตอนนี้บี้หน้าจะเผลอแล้ว เลยกระแทกแท่งร้อนที่เข้าไปเพียงหัวในตอนแรกจนสุดแรง

                “อ๊า...ส์...” บี้ผละออกจากจูบของผม แหงนหน้าหลับตาขึ้นเพดาน เล็บจิกลงที่หลังผมจนเลือดไหลซิบลงมาเป็นทาง

                และโชคดีเสียจริงๆ ที่ข้างนอกห้องน้ำไม่มีคนอยู่ เพราะขืนมีคนอยู่ล่ะก็ คงเกิดความกลหนไม่ใช่น้อย...

                “เข้าไปได้แล้ว...” ผมกอดรัดร่างบางที่ยังคงน้ำตาไหลพรากไม่หยุด

                “เจ็บ...” ร่างบางตอบเสียงสั่น ซุกหน้าลงกับอกผมอย่างหมดแรง

                “ทนหน่อยนะ...”

                “อืม...ม...” ผมปล่อยให้บี้นั่งแช่อยู่ท่าเดิมสักพัก รอให้ความเจ็บของเขานั้นคลายตัวก่อน

                “หายเจ็บหรือยัง...” เมื่อคิดว่ามันผ่านไปนานพอสมควรแล้ว ผมเลยถามออกมา ร่างบางเงยหน้าขึ้นมา ก่อนจะยิ้มให้ผม

                ยิ้มให้แบบนี้ คงหายเจ็บนิดหน่อยแล้วมั้ง...

                “ขยับให้หน่อยสิ...”

                “ไม่...” ปฏิเสธทันควันอย่างที่คิด

                “น่ะ...พี่เมื่อยแล้วอ่ะ...”

                “เมื่อยก็ไม่ต้องทำ” เรื่องไรจะหยุดกลางคัน

                “นะ...บี้...พี่อยากจริงๆ...อือ....อ๊า...ส์...” ผมพูดเสียงพร่า พลางทำเสียงซี๊ดซ๊าดไปด้วย

                “ก...ก็ได้...” เยส...สำเร็จตามแผน

                “ขอบคุณครับ...รักบี้ที่สุดเลย” ว่าแล้วก็หอมแก้มฟอดใหญ่ให้เป็นรางวัล

                “รู้แล้ว...ว่าแต่...ทำยังไง”

                ชิ้ง..ง...

                เงียบกันทั้งห้องน้ำ เฮอะ...ๆๆๆๆ...ลืมไปว่าปกติผมเป็นคนคุมเกม เอาไงดีจะพูดยังไงต่อดี...

                “เออ...ไม่ต้องทำไรมากก็แค่...ทำอย่างนี้...” ผมเอามือทั้งสองข้างยกสะโพกของบี้ขึ้นและลงช้าๆ บี้หลับตาด้วยความเจ็บเมื่อแท่งร้อนเข้าๆออกๆจากช่องทางด้านหลัง

                “แต่ถึง...อือ...อ...อย่างนั้น...”

                “นะ...ตัวเอง...” ส่งสายตาประกายวิ้งๆอ้อนวอน สุดชีวิต

                “ก็ได้...” บี้ตอบเสียงอ้อมแอ้ม ยกสองมือโอบรอบคอผม ก้มหน้าลงอย่างเขินอาย ก่อนจะยกสะโพกของตัวเองขึ้นลงช้าๆ

                “อือ...” บี้ครางออกมาด้วยความสุขสม ส่วนผมก็ครางเสียต่ำแข่งกับบี้ เฮ้อ...ให้คนที่เรารักคุมเกมบ้างมันก็ไม่เลวเหมือนกันนะเนี่ย

                “อืม...ม...อ๊ะ...” บี้แหงนหน้าขึ้นมองเพดานสุดลำคอ เมื่อตอนนี้ส่วนล่างของผมที่อยู่เฉยๆ เริ่มมีการตอบสนองกลับด้วยการกระแทกกระทั้นส่งขึ้นไป

                ขอโทษจริงๆ...แต่ว่าตอนนี้ความต้องการของพี่มันมีมากเกินกว่าที่จะรอให้บี้ทำแล้วล่ะ ผมเร่งช่วงล่างขึ้นลงอย่างแรงและเร็ว ตัวของคนด้านบนเลยสั่นคลอนไปมาตามแรงที่ผมส่งไปให้

                บี้แหงนหน้า เม้มริมฝีปาก เพื่อไม่ให้เสียงครางนั้นดังออกมา มือเท้าเกร็งเป็นจังหวะ ผมกอดรัดร่างบางด้านบนแน่น ซอยจังหวะเข้าออกไม่ยั้ง

                อีกแค่นิดเดียว...นิดเดียวเท่านั้น...

                “อ๊ะ...อ๊ะ...อือ...อ...” ท่าทางจะไม่ไหวจริงๆนั้นแหละ เพราะว่าบี้ปล่อยเสียงครางออกมาดังลั่นทั่วห้องน้ำเสียแล้ว

                “อ๊า...ส์...ส์...” ผมค่อยๆผ่อนช่วงล่างลง เมื่อมันมาถึงเป้าหมายที่ต้องการ บี้ทิ้งตัวซุกหน้าลงกับอกผมอีกครั้ง หน้าอกบางสั่นกระเพิ่มขึ้นลงไม่เป็นจังหวะ

                ผมกอดร่างบางไว้ตามเดิม ค่อยๆปรับเปลี่ยนจังหวะการหายใจให้เป็นปกติ และเมื่อห้วงจังหวะการหายใจของผมกลับมาเป็นปกติดีแล้ว ผมก็เลยเอื้อมมือขึ้นไปลูบเรือนผมเส้นนุ่มของคนที่ยังหอบหายใจอยู่

                “เลอะเทอะหมดเลยเนอะ...” ผมพูดติดตลก เมื่อก้มลงไปมองตาเรียวขางามของคนด้านบน ที่มีน้ำสีขาวขุ่นไหลเยิ้มออกมาช่องทางด้านหลัง

                “เพราะ...เฮ้อ...ใครล่ะ...” บี้พูดขาดๆหายๆ

                “นั้นสิเนอะ...” ผมเอื้อมมือไปดึงกระดาษทิชชู่ที่อยู่ข้างๆมาเช็ดตามเรียวขานั้น แน่นอนว่าร่างของเราทั้งสองคนยังคงเชื่อมติดกันอยู่ เพราะถึงแม้ว่าผมจะปลดปล่อยลูกๆของผมหลายล้านตัวเข้าไปในตัวบี้แล้วก็ตาม แต่ดูเหมือนความต้องการของผมจะยังไม่ได้หมดเพียงเท่านี้…

                “อย่าบอกนะ...” บี้หูตาเหลือก มองหน้าผมอย่างภาวนา

                “ขอต่อนะ...”

                “ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย...”ปฏิเสธไปก็เท่านั้นแหละหนูน้อย เพราะว่าตอนนี้แท่งร้อนของพี่ที่อยู่ในตัวน้องบี้ มันตื่นตระหง่านขึ้นอีกเสียแล้ว

                เอาเป็นว่าเรื่องราวต่อจากนี้ผมไม่ขอเล่าต่อก็แล้วกัน แต่บอกได้คำเดียวว่ากระดาษทิชชู่ม้วนใหญ่ในห้องน้ำตอนนี้...มันหมดม้วนแล้ว...