My name's Helen (ญ-ญ)

ณ เมืองลีล ประเทศฝรั่งเศส

วันที่ 12 กรกฎาคม 2557 เวลา 21.49 นาฬิกา

                ฉันชื่อ เฮเลน สวีท  อายุ22ปี อาชีพนักเขียน ฉันเกิดและโตที่แคนนาดาแล้วย้ายมาอยู่ที่ฝรั่งเศสเป็นเวลา3เดือน เพื่อมาทำงานที่สำนักพิมพ์ชื่อดังในเมืองนี้ ถึงในใจอยากจะทำงานที่กรุงปารีสก็เถอะ แต่ก็นะ..สังคมในปารีสหรูหราเกินไป ไม่เหมาะกับฉันเลยสักนิด ฉันเป็นคนค่อนข้างเก็บตัว ไม่ชอบชีวิตที่ต้องพบปะผู้คนมากนัก วันๆฉันจะนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์กับหนังสือกองโต เพื่อหาแรงบันดาลใจในการเขียนนิยาย ซึ่งช่วงนี้แรงบันดาลใจฉันมันหดหายไปไหนหมด นี่ก็จะครบสองอาทิตย์แล้วที่ฉันเขียนนิยายไม่ได้ เฮ้ออออออออออออออ .

                ครืดดด ครืดดด

                ฉันละสายตาจากไดอารี่ หันมามองโทรศัพท์ที่สั่นอยู่ข้างๆ

                “คะแม่”

                “สบายดีค่ะ”

                “ยังไม่ถึงไหนเลยค่ะ เฮ้อ” แม่โทรมาทีไร ก็เอาแต่ตามเรื่องงานฉันตลอด

                “ก็หนูไม่อยากออกไปไหนนี่คะ” แม่พยายามให้ฉันออกไปหาแรงบันดาลใจข้างนอกบ้าง แต่ขอเถอะ ฉันไม่อยากไปไหนทั้งนั้น หนังสือพวกนี้น่าจะให้แรงบันดาลใจฉันมากกว่าสิ

                “เอาละๆ แค่นี้ก่อนนะคะ หนูจะทำงานต่อ บายค่ะแม่” เฮ้ออออออ น่าเบื่อจริงๆ ไปหากาแฟดื่มแก้ง่วงดีกว่า

                จ้อกแจ้ก จ้อกแจ้ก

                ฉันออกมาดื่มกาแฟตรงระเบียงของห้องพัก เสียงที่ได้ยินก็คือเสียงคนเดินไปมาข้างล่าง แม้จะดึกดื่นแค่ไหนก็ยังมีผู้คนอยู่เสมอ

                ‘ทำอะไรกันน้า’ เสียงในความคิดฉันตั้งคำถามว่าข้างนอกมีอะไรให้ทำหนัก ทำไมถึงยังมีคนเยอะแยะขนาดนี้

                หรือว่า...ฉันควรจะออกไปข้างนอกดูบ้างนะ

เวลา 06.16 นาฬิกา

                ครืดดด ครืดดด

                ใครกันโทรมาปลุกแต่เช้าเนี่ย นี่เพิ่งหกโมงเองนะ อยากจะร้องไห้ ว่าแล้วก็มองสายที่โทรมาทำให้ฉันอยากร้องไห้หนักกว่าเดิม

                “เฮเลนพูดค่ะ”

                “ค่า บก. จะรีบส่งต้นฉบับ50%แรกให้ภายในอาทิตย์นี้เลยค่า”

                “แหะๆ รับทราบค่า บก.”

                โอ้ยยยย ตายแน่ๆฉัน จะทำยังไงดีเนี่ย อยากจะกรี๊ดออกมาดังๆ ถ้าไม่ติดว่านี่มันเช้าอยู่ เอาละ ยังไงวันนี้ลองไปหาแรงบันดาลใจข้างนอกดูก่อนละกัน

ณ สี่แยกไฟแดงเมืองลีล ประเทศฝรั่งเศส

                ปี๊ป ปี๊ป

                บรื๊นนนน บรื๊นนนน

                เอาละ ฉันจะไปก่อนดีละเนี่ย บอกตามตรงว่ามาอยู่ฝรั่งเศส3เดือนแล้ว ฉันยังไม่ได้ออกไปเที่ยวที่ไหนเลย นอกจากไปที่ทำงานแล้วก็กลับหอสลับมาไปอย่างนี้ ฉันนี่ใช้ชีวิตไม่คุ้มค่าเอาเสียเล้ยยยย

                นี่คงตั้งคำถามกันอยู่สินะ ทำไมสำนักพิมพ์ถึงรับฉันเข้าทำงาน เอาเป็นว่า หนังสือเรื่องแรกที่ฉันเขียนให้กับสำนักพิมพ์นี้ทำรายได้เป็นกอบเป็นกำเชียวละ ฮ่าฮ่า แต่เรื่องต่อไปนี้ ฉันจะทำยังไงดี กรี๊ดดดดด

ผ่านไป 2 ชั่วโมง

                ฉันยังคงนั่งจับเจาอยู่ที่ร้านกาแฟแห่งนึงซึ่งเป็นร้านแบบเปิด อากาศกำลังดี บรรยากาศรอบๆมีคู่รักมากมายที่มาเดทกัน  เห็นภาพแบบนี้แล้วก็รู้สึกเหงา ฉันเกิดมายี่สิบสองปี ยังไม่เคยมีแฟน ยังไม่เคยมีเซ็กซ์ อะไรแนวเลิฟๆบ้างเลย

คิดแล้วมันเศร้า อาจจะเป็นเพราะฉันไม่ค่อยไปงานปาร์ตี้อะไรพวกนี้สินะ เพื่อนก็มีน้อย โอ้ย เครียดๆ ฉันคิดบ้าอะไรอยู่เนี่ย ออกเดินทางดีกว่า..

                ขณะที่หัวสมองฉันก็คิดไปเรื่อยบวกกับเท้าที่ก้าวไปข้างหน้า และสายตาที่ไม่ทันได้มองว่ามีสิ่งหนึ่งกำลังมา ทันใดนั้น เสียงของเครื่องยนต์ที่ดังสนั่นกำลังแล่นมาที่ฉัน ทำให้หัวสมองหยุดคิดและละสายตามองทางต้นเสียง..

                ห๊ะ ดะ ดะ เดี๋ยวก่อน ฉันยังไม่อยากตาย

                เอี๊ยดดดดดดดด ปึง !!!!!!!

                สติของฉันดับวูบ

                ‘หือ ที่นี้ที่ไหน ทำไมมีแสงสีขาวเต็มไปหมด’

                ‘ว้าววว สวยจัง ตาสีฟ้าอมเขียว ปากเรียวได้รูป ผมยาวสีบลอนด์’

                ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก

                ‘ทำยังไงดี หัวใจฉันเต้นแรงมากเหมือนว่ามันจะหลุดออกมา’

                ‘ฉันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย’

                ‘ผู้หญิงคนนี้คือใครกัน...’

ภาพบรรยากาศร้าน

สวัสดีค่ะทุกคน เราชื่อหญิง 

เพิ่งแต่งนิยาย/ฟิค/เรื่องสั้น หรือจะอะไรก็แล้วแต่ เป็นครั้งแรก

ได้แรงบันดาลใจในการแต่งมาจากหนังที่ดู ฮ่าๆ

เริ่มเรื่องก็ดูน่าเบื่อๆเนอะ ก็ไม่รู้จะเริ่มไงดี เลยเริ่มเหมือนเขียนไดอารี่เอาละกัน

ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ 

เป็นกำลังใจให้ด้วยน้าาา 

ปล. หลังๆจะมีฉากติดเรทนิดๆหน่อยๆพอหอมปากหอมคอ ใครชอบแนวยูริๆ รอติดตามกันนะค้า