นาวีเล่ห์รัก

 

 

 

เวลาผ่านมาสามปีกลับทำให้ป๊อบปี้ยิ่งนิ่งขรึมทำแต่งานไม่สนใจใคร ชายหนุ่มเหม่อมองทะเลอย่างใจลอย

ผุ้การหนุ่มส่ายหัวไล่ความว้าวุ่นออกไป ตั้งสติกับงานที่อยู่ตรงหน้า  ชายหนุ่มพยักหน้าให้กัปตันเรือหลวงที่กำลังออกลากตะเวนหลังจากที่มีข่าวว่ามีโจรออกปล้นล่าเรือขนส่งน้ำมันหลายครั้ง

ชายหนุ่มยกกล้องส่องทางไกลเพื่อดูลาดเลา ก่อนจะสะดุ้งกับเรือที่กำลังมุ่งตรงมา

 

"เตรียมตัวให้พร้อมมีเรือไม่ทราบสังกัดกำลังตรงมาที่นี่ "ชายหนุ่มตะโกนลั่นทำให้ทั่วทั้งเรือต่างวิ่งหน้าออกมารับคำสั่ง

 

 

 

 

"บนเรือมีอาวุธครบมือทั้งหมดระวังตัว" เขื่อนตะโกนขึ้น ทำให้ทหารเรือต่างๆเตรียมรับมือรอคำสั่ง

 

 

 

 

"หน้าที่มีเพื่อปกป้องประชาธิปไตรของประเทศแม้ต้องยอมแม้ต้องใช้ชีวิตเป็นเครื่องสังเวย ลุย!"

 

 

 

 

 

บนการจราจรติดขัดของเมืองกรุงถึงแม้จะเพิ่งบ่ายโมงกว่าๆแต่ก็ทำให้รถติดยาวเป็นหางว่าว

 

 

 

"ครึ่งชั่งโมงผ่านไปรถไม่ขยับ แล้วเมื่อไรจะถึงบ้านเนี่ยยย"ฟางบ่นอุบ

 

 

 

"ใจเย็นๆสิยัยเฟย์ มาเด๋วแก้วเปิดโทรทัศน์ให้ดู"แก้วว่าพลางกดเปิดช่องที่ต้องการทว่าสิ่งที่เห็นกลับไม่ใช่

 

 

 

เกิดเหตุปะทะกันระหว่างเรือหลวงนราธิวาสเกิดการปะทะกันกับกลุ่มโจรสลัด ทำให้มีผู้บาดเจ็บและบาดเจ็บสาหัสหนึ่งในนั้นคือผู้การภานุ จิระคุณ......

 

 

 

 

"พี่ฟางๆๆๆๆๆ"เฟย์เขย่าร่างพี่สาวที่สลบไปหลังจากข่าวจบ

 

 

 

"หวัดดีค่ะ ค่ะได้ค่ะ"แก้วรับโทรศัพท์ ก่อนจะหันมาบอกให้เปลี่นเส้นทางไปโรงพยาบาล

 

 

"เฟย์ๆ พี่จะไปหาป๊อบปี้"ฟางที่ตื่นขึ้นร้องเรียกหาทั้งน้ำตา

 

 

 

"ใจเย็นฟางเรากำลังจะไปตะกี้แม่ป๊อบปี้เพิ่งโทรมาว่าป๊อบปี้โดนส่งตัวมาที่นี่แล้ว" แก้วโอบกอดเพื่อนที่สะอื้อฮัก

 

 

 

 

 

ฟางรีบวิ่งนำหน้าเฟย์แก้วเข้ามาในโรงพยาบาล ฟางหยุดยืนอย่างไปไม่ถูก  น้ำตาไหลพรู ฟางสะอื้นไห้อย่างไม่อาย เฟย์แก้วรีบเข้าโอบประคองปลอบร่างบาง

 

 

 

"ใจเย็นจะฟาง พี่ป๊อบจะไม่ต้องเป็นอะไร"เฟย์เอ่ยเรียกชื่อชายหนุ่มเต็มเป็นครั้งแรก

 

 

"ใช่ฟาง ฟางต้องตั้งสตินะ" แก้วบีบมือบางให้กำลังใจ ก่อนจะพากันเดินไปที่ห้องฉุกเฉิน

 

 

 

"เขื่อนน"เฟย์เอ่ยเรียกอดีตแฟนเก่าที่ยืนอยู่ พลางโผล่เข้ากอดอย่างดีใจ

 

 

 

"เฟย์"เขื่อนยืนอย่างงุนงงไม่นึกว่าจะเจอแฟนสาวที่นี้ทั้งดีใจตื่นเต้นสลับกันไปหมด

 

 

"โทโมะล่ะ โทโมะอยู่ไหน" แก้วเอ่ยหลังจากที่ไม่ให้ใครคนหนึ่ง

 

 

 

 

"โทโมะมันก็อยู่ในห้องนั้นเหมือนไอ้ป๊อบ"เขื่อนชี้เข้าไปทำให้สองสาวแทบทรุด

 

 

 

 

"ใจเย็นๆนะพี่ฟางแก้ว"เฟย์โอบกอดทั้งสองอย่างให้กำลังใจ

 

 

นายแพทย์เจ้าของไข้เดินออกมาอย่างเคร่งเครียด

 

 

 

"คุณหมอ คนไข้เป็นไงบ้างค่ะ" ฟางรีบถามทันที

 

 

 

"คนไข้ที่เข้ามาก่อนปลอยภัยแล้วครับ  แต่..."หมดหยุดพูด

 

 

"แต่อะไรครับหมอ ไอ้ป๊อบเป็นอะไร"

 

 

 

"คนไข้อีกคนเสียเลือดมากครับ ชีพจรก็เต้นอ่อนลดเรื่อยๆ หมอเกรงว่าคนไข้จะอาจเป็นเจ้าชายนิทรา.."

 

 

 

"ไม่! หมอตั้งช่วยป๊อบปี้ให้ได้ ได้โปรด.. ช่วยป๊อบปี้ด้วยนะค่ะหมอ"ฟางลนลานทั้งน้ำตา หญิงสาวทรุดตัวทั้งน้ำตา เฟย์อดสงสารพี่สาวไม่ได้ แก้วหันหน้าหนีทันที

 

 

 

ฟางหน้าซีดพูดไม่ออกตัวชาราวกับถูกตบหน้า เตียงคนไข้ถูกเข็นออกมา ฟางมองร่างชายหนุ่มอย่างหัวใจแตกสลาย

 

 

 

"ป๊อบ ฟางกลับมาแล้วป๊อบอย่าทิ้งฟางไปนะต้องอยู่กับฟางก่อนสิ"ฟางวิ่งตามรถเข็นด้วยหัวใจที่หลุดลอย

  ทั้งหมดเบือนหน้าหนีไม่อยากเห็นภาพที่สลดใจ

 

 

ภายในห้องไอซียู

 

ร่างป๊อบปี้ยังนอนนิ่งอยู่บนเตียง ฟางมองอย่างทำใจไม่ได้ แม่ป๊อบปี้หันมาโอบกอดร่างว่าที่ลูกสะใภ้ที่ร้องไห้ไม่หยุด พร้อมกับเครื่องวัดหัวใจที่เต้นช้าลดอย่างช้าๆ....

 

 

 

 

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป

 

 

 

"แกจะนอนอีกนานไหมไอ้ป๊อบ แกรู้ไหมแม่แกและฟางร้องไห้จนน้ำจะท่วมห้องแล้ว รีบตื่นขึ้นมาได้แล้ว"เขื่ออนว่าพลางปาดน้ำตาที่เอ่อไหล

 

 

 

"เมื่อไหร่แกจะตื่นสักที พวกฉันคิดถึงแกนะโว้ยย ตื่นมาได้แล้ว จะขี้เซ้าอะไรหนักหนา!!" โทโมะตวาดลั่นหลังจากที่เพื่อนสนิทไม่ยอมตื่นมาสักที....

 

 

 

 

 

 

 

ฉับ ฉับ

 

ขอโทดหน่าาาหายไปนาน  อย่าเพิ่งรีบทิ้งกันนะ

สั้นไปหน่อยสัญญาตอนหน้าจะยาวกว่านี้ เสียน้ำตากว่านี้แน่นอนหรือเปล่า5555