ทาสรักทาสหัวใจ

 

 

 

 

 

 

 

"นี่มันเรื่องอะไรกันป๊อป นักโทษ ลูกหนี้ ชั้นงงไปหมดแล้ว"เมื่อป๊อปปี้เดินลงมาชั้นล่างเฟย์ก็รีบเดินมาถาม

 

"พี่ชายกับคู่หมั้นยัยนั่นเป็นหนี้พนันแล้วติดหนี้ชั้น10ล้าน เลยต้องมาทำงานใช้หนี้"ป๊อปปี้ตอบ

 

 

"แค่ลูกหนี้แค่นั้นรอ ปกตินายไม่เคยใจร้ายเอาเปรียบใครเลยนะถ้านายไม่ถูกใครทำร้ายก่อน"เฟย์พูดอย่างรู้นิสัยเพื่อนชายคนนี้อย่างดี

 

 

"แกจำผู้หญิงที่ชั้นเคยชอบสมัยเรียนได้มั้ยล่ะ ที่เค้ากับแฟนกระทืบชั้นแล้วจินนี่พาไปส่งโรงพยาบาล ไม่รู้เวรกรรมอะไรของชั้น ที่ไอ้รถที่ชนจินนี่ตายคือรถของพี่ชายกับคู่หมั้นยัยนั่น เพราะพวกนั้น ทำให้ชั้นต้องเสียจินนี่ไป นี่สมคสรแล้วที่ต้องเจอแบบนี้"ป๊อปปี้เล่าเรื่องทุกอย่างให้เฟย์ฟังทำให้เฟย์อดสงสารป๊อปปี้ไม่ได้ ไม่คิดว่ารักแรกที่เคยทำร้ายเพื่อคนนี้จะกลับมาเจอกันในรูปแบบลูกหนี้

 

 

“นี่ ถ้านายทำแผลให้แก้วเสร็จแล้วนายช่วยเอากล่องพยาบาลไปทำแผลให้ยัยนั่นในห้องด้วยสิสงสัยจะซ่าไม่เข้าเรื่อง ได้แผลเลือดออกเลย”ป๊อปปี้พูดสั่งจงเบที่กำลังทำแผลให้แก้วด้านล่าง เพราะเฟย์ออกไปคุยโทรศัพท์ข้างนอกอยู่

 

 

 

 

 

 

“นายว่างอยู่ทำไมนายไม่ไปทำเองล่ะเดี๋ยวต้องไปเอาวัคซีนให้คนงานในฟาร์มนายที่ป่วยอยู่นะ”จงเบพูด

 

 

 

 

 

 

“อ่ะๆ ก็ได้ๆ”เมื่อป๊อปปี้เห็นว่าจงเบต้องเอาวัคซีนไปในคนงานตัวเอง เขื่อนก็ออกไปข้างนอกเพื่อ

เช็คสต๊อกสร้อยมุก ครั้นจะเอาแก้วไปก็กลัวฟางจะทำร้ายแก้วอีกจะเดินถือกล่องพยาบาลขึ้นไปบนห้องเอง

 

 

 

 

 

 

 

แอ้ด

 

 

 

 

ป๊อปปี้ที่เดินวนไปวนมาหน้าห้องเป็นเวลานานมากก็ค่อยๆแอบเปิดประตูเบาๆเข้าไป พบว่าฟางที่ร้องโวยวายว่าเขาตลอดตอนนี้หลับไปแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

“เหอะ ยัยนี่ก็แปลกคนแฮะ บทจะแบทหมดก็แบทหมดเร็วจริงๆ”ป๊อปปี้พูดแล้วมองร่างบางที่หลับอยู่

ก็ส่ายหน้า แล้วนึกถึงสมัยเรียนที่ฟางมักจะมาสายแล้วมานั่งข้างเขาก่อนจะแอบหลับทุกครั้ง เขาก็มักจะต้องเอาแลกเชอร์ของฟางไปเขียนให้ทุกครั้งไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“เธอนี่ชอบสร้างปัญหา ดีแต่ก่อเรื่องให้ชั้นจริงๆ”ป๊อปปี้ค่อยๆปลดโซ่ออกอย่างเบามือแล้วพบว่าเลือดที่ออกตรงเท้านั้นคือรอยบาดจากกระถางกระเบื้องเมื่อกี้ แต่ฟางเองก็บ้าดีเดือดจริงๆ ไม่รู้รึไงว่าตัวเองเป็นแผล

 

 

 

 

 

“อื้อ เจ็บบ”ทันทีที่เอาแอลกอฮอล์ใส่ลงแผลฟางก็สะดุ้งจะตื่นป๊อปปี้ตกใจรีบโยนหมอนข้างใส่ฟางทันที

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊าย อะไรเนี่ยนี่หาเรื่องแกล้งชั้น ขังชั้นไม่พอ นายยังจะแอบมากรีดขาชั้นงั้นหรอ นายมันป่าเถื่อนโรคจิตที่สุด”ฟางที่เอาหมอนข้างที่ป๊อปปี้โยนมาออกไปจากตัวแล้วโวยวาย

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ ยัยบ้า คิดมาได้ไงเนี่ยว่าชั้นจะทำอะไรไร้สาระแบบนั้น นี่ช่วยแยกแยะหน่อยนะว่าอันไหนเรื่องจริง อันไหนบทละครน่ะ”ป๊อปปี้โวยวายเมื่อฟังความคิดของฟาง

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ใครมันจะไปรู้ล่ะ ก็นายน่ะชอบทำอะไรบ้าๆกับชั้นนินายอาจทำจริงๆ”ฟางว่า

 

 

 

 

 

 

“ขั้นมันบ้า ก็เพราะว่าเธอนั่นล่ะ”ป๊อปปี้พูดนิ่งๆแล้วคิดถึงจินนี่ ทำให้ฟางชะงักมองป๊อปปี้ที่นิ่งเงียบก็

เลิกดิ้นเลิกโวยวายมองหน้าป๊อปปี้ที่แปลก ครั้งนี้ป๊อปปี้ไม่ด่าว่าเธอ เมื่อป๊อปปี้เห็นว่าฟางเลิกดิ้นก็ทำแผลต่อ

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊ายย เอามาใส่ทำไม ไม่เอามันแสบ”ฟางร้องเสียงหลงเมื่อป๊อปปี้เอายาแดงบีบลงแผลก็ดิ้นจนป๊อปปี้ล๊อคขาของฟางทั้ง2ข้างแน่น

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ ไม่อยากหายรึไงห้ะ ถ้าไม่เลิกดิ้นชั้นจะให้เธอกินมันแทน”ป๊อปปี้พูดขู่พร้อมกับชูหลอดยาแดงขู่ว่าเอาจริงจนฟางนิ่งเลิกดิ้นและโวยวายอีกครั้ง ป๊อปปี้ยิ้มอย่างพอใจ

 

 

 

 

 

 

 

“อื้อออ มันเจ็บ”ฟางตกใจแต่กลัวว่าป๊อปปี้จะเอายาแดงใส่ปากเธอก็โผกอดป๊อปปี้เมื่อป๊อปปี้ทายาชายหนุ่มอึ้งเมื่อถูกฟางกอด ภาพอดีตที่ฟางทำดีกับตัวเองก็ฉายมาอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

“นี่คงจะเป็นมารยาของเธออีกล่ะสิ ชั้นไม่หลงกลหรอก”ป๊อปปี้รีบพูด ฟางรีบผลักอกทันที ชายหนุ่ม

มองฟางบนเตียงแล้วส่ายหน้าก่อนจะก้มเก็บของเมื่อทำแผลให้ฟางเสร็จโดยลืมล่ามโซ่ไว้

 

 

 

 

 

 

 

“นี่น่ะกล่องยา คืนนี้ถ้าจะเปลี่ยนผ้าพันแผลก็เปลี่ยนเองล่ะ หวังว่าคงจะทำเป็น”ป๊อปปี้หันหลังเอากล่องยาไว้บนโต๊ะ

 

 

 

 

 

 

 

ผลัวะ

 

 

 

 

 

 

ทันทีที่หันมาก็เจอฟางถีบที่อกจนหน้าหงาย

 

 

 

 

 

 

 

“สมน้ำหน้า คนโง่สุดท้ายยังไงก็คือคนโง่วันยังค่ำ”ฟางยิ้มเยาะแล้วรีบวิ่งลงไปจากบ้านป๊อปปี้ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ หยุดเดี๋ยวนี้ยัยตัวแสบ”ป๊อปปี้โวยวายรีบวิ่งตามฟาง ฟางตกใจทั้งวิ่งทั้งกรี้ดหนีป๊อปปี้ทั่วชายหาด

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ดด ไอ้โรคจิต ไม่ต้องมาตามช้านน”ฟางร้องโวยวายแล้ววิ่งเข้าไปในโกดังเก็บของเพื่อหาที่หลบ

 

 

 

 

 

 

 

“ออกมาเดี๋ยวนี้นะ ชั้นไม่มีเวลาว่างมากมาเล่นกับเธอนะ”ป๊อปปี้เดินหอบหายใจเข้ามาในโกดังที่เก็บ

ของ ฟางที่กลัวป๊อปปี้จะหาเจอก็เบียดตัวเองเข้าไปโดยไม่รู้ว่ามีสปอร์ตไลท์ขนาดใหญ่อยู่บนชั้นวางของใกล้ๆเธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ดด แมลงสาบ”ฟางตกใจแล้วดิ้นทำให้ป๊อปปี้หันไปตามเสียง แต่ต้องตกใจเมื่อเห็นสปอร์ตไลท์ด้านบน

 

 

 

 

 

 

“เห้ย ฟาง ระวัง”ป๊อปปี้ตกใจรีบพุ่งเข้าไปดึงฟางมาจากตรงนั้นทันที

 

 

 

 

 

 

เพล้ง

 

 

 

 

สปอร์ตไลท์อันใหญ่ตกใส่ป๊อปปี้ต่อหน้าต่อตาฟาง

 

 

 

 

 

“กรี๊ดดดดดด”ฟางกรีดร้องสุดเสียงเมื่อเห็นร่างสูงที่เอาตัวเองมาบังเธอไว้ท่วมไปด้วยเลือด

 

 

 

 

 

“เกิดอะไรขึ้น ว้าย ป๊อป”เฟย์และจงเบที่ได้ยินเสียงของหล่นตามด้วยเสียงกรี๊ดก็รีบวิ่งเข้ามาใน

โกดังก่อนจะร้องเสียงหลงเมื่อเห็นร่างป๊อปปี้ ก่อนจะช่วยกันหามแล้วข้ามฝั่งไปโรงพยาบาลทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฮือๆ พี่ป๊อปจะเป็นอะไรมั้ยคะหมอเฟย์”แก้วที่ร้องไห้อยู่หน้าห้องฉุกเฉินรีบถามเฟย์ที่เดินมาหาปลอบ

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรนะแก้ว ตอนนี้ป๊อปถึงมือหมอแล้ว จงเบน่ะเก่งจะตายต้องช่วยป๊อปให้หายได้อยู่แล้ว”เฟย์กอดปลอบแก้วที่กลัวป๊อปปี้จนร้องไห้ออกมา

 

 

 

 

 

 

“ชั้นไม่ได้ทำจริงๆนะมันเป็นอุบัติเหตุ”ฟางพูดในใจก็รู้สึกผิดที่ป๊อปปี้เป็นคนช่วยเธอแต่ต้องโดนเอง

 

 

 

 

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

 

ทันทีที่เฟย์หันไปเห็นางที่ยืนพึมพำหลบมุมอยู่ก็ตรงไปตบหน้าฟางทันที

 

 

 

 

 

“เพราะเธอ ทำให้ป๊อบต้องเป็นแบบนี้”เฟย์ตะคอกว่าฟางหลังจากตบ

 

 

"ชั้นไม่ได้ตั้งใจ มันเป็นอุบัติเหตุ"ฟางพูดด้วยน้ำเสียงเจือความรู้สึกผิด

 

 

"เธอนี่มันร้ายกาจยังไงก็ร้ายเหมือนเดิม ไม่รู้จะตามจองเวรป๊อปปี้ไปถึงไหน กว่าป๊อปปี้จะรักษาแผลใจจากเธอได้ เค้ากำลังจะเริ่มต้นใหม่กับจินนี่แล้วแท้ๆ"เฟย์ระเบิดอารมณ์ออกมาอย่างเจ็บแค้นแทนเพื่อนรักจนางล้มลง

 

 

“หมอเฟย์คะ พี่ฟางไม่สามารถยกสปอร์ตไลท์ทำร้ายเจ้านายหรอกค่ะ ใจเย็นๆก่อนนะคะ”โบว์และกั้งที่ตามมาถึงโรงพยาบาลรีบไปประคองฟางแล้วช่วยพูด

 

 

 

 

 

“ไม่ได้ตั้งใจงั้นหรอ ยัยนี่มันเกลียดเจานายจะตาย คงจะสะใจมากน่ะสิที่เห็นเจ้านายเป็นแบบนี้ แกนี่มันนางมารร้ายจริงๆถ้าเจ้านายเป็นอะไรเธอตายแน่ คุณเฟย์คะรู้มั้ยคะว่ายัยนี่ หาเรื่องต่อต้านเจ้านายตลอดจนเจ้านายจะพาออกจากโรงแรมมาทำงานที่ฟาร์มหอยมุกแทน”พิมที่ตามมาด้วยได้ยินก็รีบว่าฟางแล้วฟ้องเรื่องต่างๆให้เฟย์ฟัง

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอาล่ะครับๆ ตอนนี้ทุกคนช่วยอยู่ในความสงบเถอะครับ เพราะอย่าลืมสิว่าเราอยู่กันที่โรงพยาบาลนะครับ”กั้งรีบห้ามทัพทุกคนไม่ให้ทะเลาะกันไปมากกว่านี้

 

 

 

 

 

“พี่จงเบ ตอนนี้พี่ป๊อปเป็นยังไงบ้างคะ”แก้วรีบปรี่ไปถามเช่นเดียวกับเฟย์และพิมถึงอาการป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

“ตอนนี้อาการไม่มีอะไรที่เป็นห่วงแล้วนะครับ แต่พี่ว่าจะให้ป๊อปปี้พักที่สักคืนเพื่อนพรุ่งนี้ฟื้นขึ้นมาจะได้ตรวจดูอาการอีกที”จงเบพูดก่อนจะให้ทุกคนแยกย้ายกลับกันไป

 

 

 

"ถ้าป๊อปเป็นอะไรไปชั้นจะเอาเรื่องเธอแน่"เฟย์พูดขู่างก่อนจะเดินปึงปังออกไป

 

 

“พี่ฟาง คืนนี้นอนที่ห้องโบว์ก็ได้นะคะ”โบว์พูดเมื่อเห็นฟางยืนมองแก้วที่นั่งเฝ้าป๊อปปี้ที่ห้องพักไม่ไปไหน

 

 

 

 

 

“ไปพักผ่อนก่อนนะครับคุณฟาง ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”กั้งพูดอีกแรงก่อนที่ฟางจะยอมกลับไปกับโบว์และกั้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

วันต่อมา ฟางรีบเดินนำโบว์และกั้งมาที่โรงพยาบาล เมื่อเข้ามาในห้องพบว่าแก้วไม่อยู่จึงรีบเดินไปหาป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

“นี่กะจะไม่ฟื้นเลยรึไงห้ะ คนถึกๆอย่างนายไม่น่าจะมาอ่อนแอเพราะเรื่องแบบนี้หรอกนะ”ฟางที่นั่งเฝ้าอยู่ข้างๆป๊อปปี้สักพักพูดก่อนจะลุกเดินไป

 

 

 

 

 

 

 

หมับ

 

 

 

 

 

และแล้วมือป๊อปปี้คว้าแขนฟางไว้ทั้งๆที่ยังหลับอยู่

 

 

 

 

 

 

“หะ หิวน้ำ ขอน้ำหน่อย”ป๊อปปี้พูดทั้งที่ยังตา ฟางอึกอักก่อนจะประคองป๊อปปี้นั่งแล้วเอาน้ำให้ดื่ม

 

 

 

 

 

“นี่นาย ได้สติแล้วก็ลืมตามาสิ เจ็บตรงไหนอีกรึเปล่า ชั้นจะได้ตามหมอให้”ฟางพูดเมื่อเห็นป๊อปปี้ไม่ยอมลืมตาสักที

 

 

 

 

 

 

“ทำไม ใครดับไฟกัน เปิดไฟสิ”ป๊อปปี้ค่อยๆลืมตามาแล้วพูดขึ้น ทำให้ฟาง โบว์และกั้งมองหน้ากันอย่างตกใจก่อน

จะเรียกจงเบเข้ามาตรวจอาการป๊อปปี้ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เป็นยังไงบ้างคะหมอจงเบ”ฟางรีบถามเมื่อจงเบและเฟย์ออกมาจากห้องของป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

“สงสัยตอนที่สปอร์ตไลท์หล่นมาใส่ป๊อปปี้ แล้วคงมีการกดทับที่จอประสาทตา ผมว่าตอนนี้ป๊อปปี้อาจมีอาการที่เรียกว่าตาบอดชั่วคราวครับ”จงเบพูดทำให้ทุกคนอึ้งก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง ฟางมองร่างสูงที่มีผ้าพันแผลที่หัว และแขนนั่งเหม่ออยู่บนเตียงคนไข้

 

 

 

 

 

 

“จงเบหรอ นายโทรตามแก้วให้ชั้นทีสิ ชั้นฝากแก้วไปดูงานที่โรงแรมแทน”ป๊อปปี้พูดเพราะไม่เห็นว่าใครเข้ามา

 

 

 

 

 

 

“นี่นายตาบอดจริงๆงั้นหรอ”ฟางถามป๊อปปี้ ทำให้ชายหนุ่มชะงักหันไปตามเสียง

 

 

 

 

 

“นี่เธอคิดว่าเรื่องแบบนี้ใครๆก็สร้างเรื่องโกหกได้สินะ หึ ชั้นก็ลืมไปจริงๆ ว่าเธอน่ะไม่เคยมองชั้นดีในสายตาเลย คงดีแต่แค่หลอกใช้ เป็นไงล่ะ ชั้นตาบอดแล้ว เล่นงานเธอไม่ได้แล้ว จะหนีไปหาพี่ชายแล้วไปหลอกเอาเงินใครมาจ่ายหนี้ให้ชั้นก็ได้นะ เพราะตอนนี้ชั้นทำอะไรเธอไม่ได้แล้วนิ”ป๊อปปี้พูดแล้วล้มตัวนอน

 

 

 

 

 

 

“อย่ามาว่าชั้นนะ นายเองก็เหมือนกันไม่เคยมองชั้นดีในสายตาเหมือนกันนั่นล่ะ ชั้นเข้ามาหาน่ะเพราะชั้นจะมาขอโทษ ที่เป็นต้นเหตุให้นายต้องเป็นแบบนี้”ฟางพูดออกมาจากใจจริง

 

 

 

 

 

 

 

 

“หึ จะมาสนอะไรคนอย่างชั้นล่ะฟาง ตอนนี้เธอเป็นอิสระแล้วนิไม่มีปิศาจร้ายอย่างชั้นมาหาเรื่องแกล้งอีก ไปซะสิ หนีไปเลย”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

“ไม่ ชั้นจะไม่หนีอะไรอีกแล้ว ในเมื่อชั้นเป็นลูกหนี้นาย ชั้นก็จะพร้อมทำงานใช้ให้นาย จนกว่าพี่ชายชั้นจะเอาเงินมาคืนให้ ถึงชั้นจะร้าย ชั้นก็มีคสามรับผิดชอบพอล่ะน่า”ฟางพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ เจ้านายครับ แล้วผมจะต้องติดต่อเรื่องพยาบาลพิเศษที่จะมาดูแลเจ้านายที่คุณจงเบใช่มั้ยครับ”กั้งเดินเข้ามาพร้อมพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

“อื้อ ออกไปซ้ายมือจะเป็นห้องจงเบมัน นายไปบอสิ”ป๊อปปี้พูดแล้วไม่คุยกับฟางอีก

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้อง ไม่ต้องไปไหนนะกั้ง”ฟางเงียบสักพักก่อนจะพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

“นี่อะไรของเธออีกห้ะ จะมาเอาคืนอะไรชั้นอีกใช่มั้ย แค้นชั้นนักใช่มั้ยห้ะ นั่งเป็นไอ้เซ่อตาบอดนี่แล้วไงจะทำอะไรก็ทำ”ป๊อปปี้ว่าทันทีที่ได้ยินเสียงฟางขัดเขาที่คุยกับกั้ง

 

 

 

 

 

“นายไม่ต้องจ้างพยาบาลที่ไหน เพราะชั้นจะดูแลนายเอง”ฟางพูดขึ้น

 

 

 

  

 

 

 

 

555555555