รักของฉันกับเขา...และเธอ TK

8.8

เขียนโดย Moonae

วันที่ 14 พฤษภาคม พ.ศ. 2557 เวลา 20.37 น.

15 ตอน

57 วิจารณ์

18.06K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 4 มิถุนายน พ.ศ. 2557 17.04 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

13) อย่าทำแบบนี้

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

"ไม่"

"ไม่อะไรคะพี่??" ฉันทำหน้านิ่งแล้วใส่ความกวน___ลงไปในคำถาม

"พี่เชื่อว่าแก้วยังรักพี่อยู่ เพราะแก้วบอกพี่" เขาตอบ

"ไอ้นั่น5นาทีที่แล้ว" ตอนนี้ฉันเปลี่ยนจากอารมณ์อยากเจ็บเป็นกวนตีนผสมเคียดแค้น(หรอออ<<Moonae) (แต่งให้ได้ละกัน<<kaew) (จะพยายามนะ<<Moonae)

"แล้วไง" เขาถาม

"มันคืออดีต" ฉันตอบไป

"5นาทีเนี่ยนะอดีต"

"พี่ตกประวัติป้ะ อดีต ปัจจุบัน อนาคตอ่ะ เคยเรียนป้ะ หรือแก่แล้วจำที่เรียนไม่ได้ ช้ะ รู้ตัวยังว่าแก่"

'ฉึกกกก' แทงงงล่ะสิ แทงใจดำเจ้าค่ะ

"แต่มันคือปัจจุบันของพี่"

"เออปัจจุบันของพี่ ก็แล้วแต่ละกัน" ฉันพูดจแล้วก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วทำเป็นแกล้งคุยดังๆจนโทโมะได้ยิน

แก้ว: โหล โมะป้ะ

..... : .......(ไม่มีเสียงตอบรับเพราะคุยคนเดียว)

ป้อง: ยอมแล้วอ่ะดิ่ โมะ แก้วรักกุเว่ยยย

พี่ป้องตะโกนใส่โทรศัพท์

แก้ว: เออมีไรจะเล่าให้ฟังเว่ย เมื่อกี้แด้วเจอคนมาทำหน้าด้านใส่ด้วยแหละ....

แก้ว : ฮะ คนรึป่าวหรอ เออว่ะ ไม่น่าใช่

แก้ว:ได้ๆเดี๋ยวเล่าให้ฟังเว่ย บายจ้า

โทโมะที่แอบอยู่ใกล้ๆก็กลั้นขำแบบสุดขีด

"แก้ว แก้วว่าพี่หรอ"

"ประโยคบอกเล่าเข้าหูหมา ใครรับก็เป็นหมาไป แก้วพูดลอยๆนะ ไม่ได้เจาะจง"

"แก้ว พี่ไม่เล่นแล้วนะ"

"เล่นไร"

"แก้วเล่นเกมอะไรกับพี่รึป่าว"

"อ๋อ ที่จำได้ก็มี minecraft,cookie run, line ranger แล้วก็เกมเศรษฐีอ่ะนะ"

"แก้ว"

"คะ??"

"พี่จริงจรัง"

"แต่เท่าที่แก้วจำได้ พี่ไม่เคยจริงจังกับแก้วเลย!!"

"ก็นั่นมันอดีต"

'คำกู๊ววววว'

"เพราะแก้วมีอดีตอย่างงี้ไง แก้วถึงไม่อยากกลับไปหาสิ่งที่เรียกว่าอดีต"

"..." พี่ป้องก้มหน้าลงไป คงไม่อยากสู้หน้าล่ะสิ เพราะมันคือ ความจริง

"มองแก้ว"

เงยหน้าขึ้นมามอง

"แก้วตอบแก้ว ว่าตอนที่พี่ไป ใครร้องไห้"

เงียบ

"ใครขอร้องให้พี่เปลี่ยนใจ"

เงียบ

"ถ้าโมะไม่มาเห็นแก้ว แก้วก็คงไม่ได้ลุกมาจากพื้นตรงที่แก้วนั่งแล้วมายืนพูดในสิ่งที่ไม่อยากจะพูดอยู่ตรงนี้หรอก"

เงียบ

"อย่าทำแบบนี้ เข้าใจป้ะ"

ก้มหน้าลงไปเหมือนเดิม

"แล้วถ้าคิดจะเอาชนะโทโมะ ก็อย่าเล่นกับความรู้สึกของคนอื่น เพราะไม่ใช่แค่มันที่เจ็บ หรือไม่ใช่พี่ที่เจ็บ คนที่รับความรู้สึกทั้งหมดคือแก้ว ถ้ารู้แล้ว พี่ก็ช่วยทิ้งแก้วไว้อย่างเดิมด้วย"

แล้วฉันก็เดินไป

"ไปโมะ" แล้วโมะก็เดินออกมาจากที่ซ่อน

บนรถ

"เป็นไงบ้าง" โทโมะถาม

"ก็ ไม่เป็นไร แค่ เจ็บตอนต้น สะใจตอนกลาง แล้วก็ดราม่าตอนท้าย แค่นั้นแหละ"

"อยากร้

องไห้ก็ได้นะ ไม่ว่ากัน"

"รู้ใจอีกละ แฟนเรา" แล้วฉันก็ปล่อยโฮเต็มที่ กับความรู้สึกทั้งหมด กับสิ่งที่อยากพูด แต่ก็พูดออกไป...ไม่ได้....

เย้ๆๆๆๆ จบอีกตอนแล้วววว ยังรออ่านกันอยู่รึป่าว มาตามสัญญาแล้วนะ ดีใจที่ได้กลับมาอัพอีกครั้งนะ คิดถึงรีดเดอร์ทุกคนเลย ขอ5เม้นนะ (เอาให้ถึง50ก็ได้) แล้วจะอัพตอนต่อไปให้นะ จุ๊ฟฟฟ

ตอน 12

สารบัญ

ตอน 14