secret แค้นนี้ที่รัก

 ณ บ้านตระกูลปาร์ค

“เอาออกไป!!!!ฉันไม่กิน”เสียงเอะอะโวยวายดังมาจากชั้นบนของบ้าน ฉันรีบวิ่งขึ้นไปดูสถานการณ์มันดังมาจากห้องของน้องสาวของฉัน ฉันเปิดประตูห้องเข้าไปก็เจอเศษแก้ว จานแตกอยู่บนพื้น

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันค่ะเนี่ยป้านม”ฉันถามป้านมที่คอยดูแลบ้านหลังนี้

“ก็คุณหนูปาร์ค ซูมินนะสิค่ะ ไม่ยอมทานข้าวเลยป้าก็เลยเอามาให้แต่คุณหนูก็ไม่ยอมทานอยู่ดี ก็เลยเป็นอย่างที่คุณหนูเห็นเนี่ยละค่ะ”ป้านม

“ป้าไปเถอะค่ะ เดี๋ยวหนูจะคุยกับซูมินเองค่ะ”ฉัน

“คุณหนูแน่ใจนะค่ะ”ป้านมถามด้วยความเป็นห่วง

“ค่ะ ป้าไปลงไปเถอะ หนูจัดการได้”ฉันบอกป้านมเพื่อไม่ให้ท่านเป็นห่วง แล้วป้านมก็เดินออกจากห้องไป ฉันเดินเข้าไปเก็บกวาดเศษจาน แก้ว แล้วเดินไปหาซูมิน

“ทำไมเธอไม่ยอมทานอะไรเลยละ พี่เป็นห่วงเธอนะ”ฉันพูดด้วยความเป็นหวง

“ไม่ต้องมาเป็นห่วง หนูโตแล้วดูแลตัวเองได้”ซูมินพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“เธอจะไม่ให้พี่เป็นห่วงได้ยังไงในเมื่อเธอเป็นแบบนี้ เมื่อไหร่เธอจะเลิกทำตัวแบบนี้สักทีซูมิน”ฉันระบายออกมา

“ถ้าเบื่อนักพี่ก็ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน พี่ก็ออกไปสิ ออกไป!!!”ซูมินเขวี้ยงหมอนใส่ฉัน ตอนนี้ฉันคงจะพูดอะไรไม่ได้ฉันเดินออกจากห้องของน้องสาวแต่ก็กลั้นน้ำตาที่ไหลออกมาไม่ได้ ฉันสงสารน้องสาวของฉัน ตอนนี้เราเหลือกันแค่สองคนแต่ฉันก็ไม่สามารถจะดูแลน้องสาวของฉันให้ดีขึ้นไม่ได้ ฉันกับน้องสาวเราอาศัยอยู่ที่บ้านหลังนี้มา5ปีตั้งแต่คุณพ่อเสียไป ส่วนแม่ก็หายสาบสูญเราไม่เคยเห็นแม่แต่หน้าตาของแม่เลยสักครั้ง ป้านมบอกกับฉันว่าท่านประสบอุบัติเหตุตอนที่ฉันอายุเพียง1เดือน คุณพ่อคอยดูแลพวกเรา2คนมาตลอดแต่ท่านป่วยเป็นมะเร็ง ฉันกับน้องจึงต้องอยู่กับป้านมมาตลอด และเรื่องที่ฉันเสียใจและรู้สึกผิดมาตลอดก็คือเรื่องที่น้องสาวของฉันตาบอดไม่สามารถจะมองเห็นได้อีก เมื่อ3ปีก่อนฉันเดินทางไปเรียนต่อที่อเมริกาน้องสาวของฉันบอกกับฉันว่าอยากจะไปอยู่ที่นั่นด้วย แต่ฉันให้น้องสาวไปไม่ได้เพราะฉันคิดว่าจะไปไม่นานรอให้ฉันกลับมาและฉันจะพาน้องไป แต่ฉันก็รู้ข่าวจากป้านมว่าน้องสาวฉันตาบอดเพราะได้รับสารพิษชนิดนึงไม่ทราบว่ามาจากไหน ทำให้น้องสาวฉันได้รับไปด้วย ฉันรู้ข่าวจึงรีบบินกลับมาทันที ตั้งแต่วันนั้นมาน้องสาวฉันก็เอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้องไม่ยอมพบใครหรือพูดคุยกับใครเลย ฉันพยายามทำทุกอย่างให้น้องสาวฉันดีขึ้นก็ไม่สำเร็จ กลับกลายเป็นว่าน้องสาวเกลียดฉันเพราะคิดว่าฉันทิ้งไป ฉันเลยรู้สึกผิดและพยายามทำให้น้องมีความสุขจนถึงตอนนี้น้องสาวของฉันก็ยังคงเหมือนเดิม แต่ป้านมบอกว่าน้องสาวของฉันจะพูดถึงผู้ชายคนนึงให้ฟังบ่อยๆป้านมบอกว่าใช้แทนชื่อคือพี่ชายที่แสนดี ฉันพยายามหาผู้ชายคนนี้แต่ก็ยังไม่เคยเจอสักที ฉันอยากรู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นใครบางทีเขาอาจจะสามารถทำให้น้องสาวฉันกลับมาใช้ชีวิตได้ตามปกติเหมือนเดิมไม่ว่าจะแลกกับอะไรฉันก็ยอม “คุณหนูค่ะ มีคนมาหาคุณหนูค่ะ รออยู่ที่ห้องรับแขกค่ะ”ป้านม

“อ่อค่ะ ขอบคุณมากค่ะ ป้าค่ะฝากช่วยดูซูมินด้วยนะค่ะ”ฉันบอกป้าก่อนจะเดินไปห้องรับแขก คนที่อยู่ภายในห้องรับแขกคนนั้นคือ คิม ดงวุค ดงวุคเป็นเพื่อนของฉันตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมเขาเป็นคนดีและคอยอยู่ข้างๆฉันคอยให้คำปรึกษาฉันในทุกๆเรื่องฉันรู้สึกสบายใจที่ได้อยู่กับเขา

“ไง ดงวุค มาแต่เช้ามีอะไรหรอ”ฉันเข้าไปทักทาย

“ฉันก็มาหาเธอนะแหละ แล้วซูมินเป็นไงบ้าง”ดงวุค

“ก็เหมือนเดิมนั่นแหละ ฉันไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน”ฉันพูดอย่างท้อแท้

“เราไม่มีทางจะช่วยซูมินได้เลยหรอ”ดงวุคเองก็ดูเป็นห่วงซูมิน

“ฉันก็ไม่รู้ แต่ป้านมบอกว่าตอนที่ฉันอยู่อเมริกา ซูมินมักพูดถึงพี่ชายแสนดีให้ป้านมฟัง ฉันคิดว่าบางทีคนที่ซูมินพูดถึงอาจจะทำให้ซูมินดีขึ้นก็ได้ แต่ฉันไม่รู้จะหาเขาได้ที่ไหน”ฉัน

“อื้อ ทำไมเธอไม่ลองไปดูที่รพ.ที่ซูมินเคยรักษาอยู่ละบางทีอาจจะเป็นคนที่อยู่ในรพ.ก็ได้”ดงวุคพูดทำให้ฉันนึกขึ้นได้

“จริงสินะ ฉันลืมไปเลยบางที่ พี่ชายที่แสนดีอาจจะเป็นcode nameของคนที่รพ.ก็ได้ พรุ่งนี้นายไปรพ.กับฉันนะ เผื่อบางทีผู้ชายคนนั้นอาจจะอยู่ที่รพ.”ฉันพูดอย่างมีความหวัง

“อื้อ ได้สิ แต่ตอนนี้ฉันหิวแล้วอ่าไปกินข้าวกัน”ดงวุคพูดแล้วเอามือกลุมท้องคงจะเป็นเพราะว่าเดี๋ยวท้องจะร้องเสียงดัง

“ไปสิ ถึงว่าได้ยินเสียงอะไรเสียงท้องเธอนี่เอง”ฉันแกล้งแซวดงวุค เขายิ้มแสดงความเขินอาย เช้าวันรุ่งขึ้น ณ โรงพยาบาล

“เราเข้าไปข้างในกันเถอะ”ดงวุค ฉันและดงวุคเข้าไปข้างในโรงพยาบาลเราสองคนมุ่งตรงไปที่เค้าท์เตอร์ทันที โชคดีที่มีพยาบาลอยู่

“สวัสดีค่ะ ดิฉันจะขอสอบถามหน่อยนะค่ะ”ฉัน

“ได้ค่ะ ไม่ทราบว่ามีอะไรหรือเปล่าค่ะ”พยาบาลที่เค้าท์เตอร์

“คือดิฉันอยากทราบว่าทางรพ.มีคนที่ใช้ชื่อแทนตัวเองเป็นพี่ชายที่แสนดีหรือเปล่าค่ะ”ฉัน

“พี่ชายที่แสนดีหรอค่ะ”พยาบาลทำท่านึก

“ใช่ค่ะ”ฉัน

“ฉันก็ไม่แน่ใจนะค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะลองเช็คให้ แต่ว่าคงต้องรอ2-3วันนะค่ะ ทางรพ.ยุ่งมากเลยค่ะ รบกวนช่วยฝากเบอร์โทรศัพท์ ถ้าฉันพบแล้วจะได้โทรแจ้งได้ค่ะ”พยาบาล

“ได้ค่ะ นี่นามบัตรของดิฉันยังไงรบกวนหน่อยค่ะ ถ้าคุณพยาบาลเจอรีบติดต่อฉันทันทีนะค่ะ”ฉันหยิบนามบัตรในกระเป๋าให้พยาบาล

“ได้ค่ะ ดิฉันจะรีบแจ้งให้คุณทราบทันที”พยาบาล

“ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ”ฉัน

“ถ้างั้นวันนี้เรากลับบ้านกันก่อนเถอะ ฮวายอง”ดงวุค

“อื้อ”ฉันพยักหน้า

Special คัง แจจุน talk

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด(เสียงโทรศัพท์)

“สวัสดีครับ”ผม

“(สวัสดีค่ะ ดิฉันโทรจากรพ.นะค่ะไม่ทราบคุณ คัง แจจุนอยู่หรือเปล่าค่ะ”พยาบาล

“พูดอยู่ครับ มีอะไรหรือเปล่าครับ”ผม

“(อ่อค่ะ พอดีว่ามีคนมาถามถึงcode nameของคุณที่ใช่รพ.ว่าพี่ชายที่แสนดีนะค่ะ)”พยาบาล “งั้นหรอครับ แล้วเขาเป็นใครหรอครับ”ผม

“(เขาฝากนามบัตรเอาไว้ ชื่อว่า ปาร์ค ฮวายองนะค่ะ)”พยาบาล

“ปาร์ค ฮวายอง?”ชื่อนี่มัน นี่มันเป็นชื่อเธอจริงๆใช่มั้ย ในที่สุดฉันก็เจอเธอจนได้สินะ

“(ใช่ค่ะ คุณ ปาร์ค ฮวายอง ไม่ทราบว่าคุณจะให้ฉันโทรแจ้งเขาหรือเปล่าค่ะว่าฉันพบคุณแล้ว)”พยาบาล

“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง แค่นี้นะครับผมกำลังยุ่งนะครับ”ผม

“(ค่ะ)”พยาบาล ปาร์ค ฮวายอง คือเธอจริงๆสินะ ในที่สุดฉันก็เจอเธอจนได้ ฉันรอวันนี้มานาน และไม่คิดว่ามันจะมาถึงสักที เธอคงจะตามหาฉันมาตลอดสินะ แล้วเราจะได้พบกันเร็วๆนี้ ปาร์ค ฮวายอง

End special คัง แจจุน talk