Whan my love??? เมื่อไหร่จะมารัก

ณ รุ่งอรุณอันแสนสุข(!?) ผมลุกขึ้นจากเตียงใหญ่ ก่อนจะสอดส่งสายตาไปยังรอบห้อง ซึ่งสภาพที่ผมเห็นนั้นมันก็คือ.....

“นอนอย่างหมดสภาพเลย.. เพื่อนกู==#” โทโมะพูดพร้อมกับมองร่างของเขื่อน.. ผู้ที่นอนบนโซฟา กำลังนอนอ้าปากค้าง น้ำใสๆจากกปากไหลตามทางปาก เสื้อกลามถูกถกขึ้นจนเห็นหน้าท้อง และรวมถ้า ขาที่นอนอ้า 110 องศาพอดีแปะๆ--* และป๊อบ.. ผู้ที่นอนบนเตียงของดลลาห์ กำลังนอนคว้ำ เอามือตะแบะพื้นเหนือหัว แล้วถกกางเกงลงเล็กน้อย(ปกติใส่เอวสูง) เผยให้เห็นก้อนเนื้อเป็นแพ็คๆ(เรียกง่ายๆว่า ไขมันส่วนเกินก็ได้--) ซึ่งรวมๆแล้วไอป๊อบนอนเหมือน ตุ๊กแก ส่วนไอเขื่อนเหมือน..กบที่พึ่งจะตายครับ เฮ้อ!! ไม่อยากจะพูดเลย..‘นี้ละหน่อ.. เพื่อนตู-*-’

.

.

.

“หาวววว!! นอนเต็มอิ่มจังเมื่อคืน.. เออ แล้วพวกแกเป็นไงบ้างวะ”

“เออ ก็บายดีอะ.. ว่าแต่พวกมึงนี้กว่าตื่นได้มัน..--”

“เออๆ ไม่ต้องพูดแล้ว ข้าว่าเราไปหาคุณแก้วดีกว่าไหม??”ป็อบชวนพวกผมไปหายัยทอม ซึ่งพอผมได้ยินคำนั้นมันก็ทำให้ใจผม มันสั่นอีกครั้ง รู้ป่ะ!? ว่าเมื่อคืนผมใช้เวลาเท่าไหร่จะทำใจได้เนี่ยมันขนาดไหน!!!>0<

“เออนั้นดิ แล้วแก้วเค้าอยู่ไหนล่ะวะ”เขื่อนถามพร้อมกับดึงมือป๊อบกับมือผมแล้วลากตรงไปยังประตู แกรู้ไหม???

‘กูไม่อยากออกป่ายยย TTOTT’

“งั้น ข้าเปิดประตูก่อนล่ะหว่า..”เขื่อนพูดพร้อมกับเปิดประตูไม้บานขาวออก ทันใดนั้นก็มีสิ่งสิ่งหนึ่งล่วงตกลงมา..

ตุบ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ร่างของสาวทอมตกลงมานอนกองกับพื้นอย่างหมดสภาพ พร้อมเสียงหอบ อันแผ่วบาง.. พวกมันตกใจกับเหตุการณ์นี้ไม่ต่างกับผมซักนิด สีหน้าแดงกลั่มส่งสายตามาที่ผมอย่างอ่อนล้าเต็มทน จนผมอดที่จะอยากเข้าไปช่วยไม่ได้ แต่เจ้ากรรมมือไม้ แขนขามันดันขยับไม่ได้!! ผมได้แต่มองเหตุการณ์อย่างเดียว ในขณะที่ในใจอยากเข้าไปช่วยยัยนี้เต็มทนแล้ว ทำไมวะ ทำไม!!!!!

“แกอย่ามัวแต่นิ่งเฉยดิวะ!! รีบๆมาช่วยคุณแก้วไวๆดิ!!” สิ้นเสียงของไอป๊อบ มันก็เรียกสติผมกลับมา ผมพยักหน้าแทนคำตอบก่อนจะรีบเข้าไปช่วยไอป๊อบแบกพยุงแก้วให้ไปนอนบนเตียง ส่วนไอเขื่อนก็รีบโทรหาหมอ แต่ทว่า..

“ห๊า!!!! อะไรนะครับที่โรงบาลไม่มีหมอเลยเหรอครับ.... อืมๆ เข้าใจแล้วครับ ขอบคุณครับ....”

“เกิดอะไรขึ้นไอเขื่อน!!”ผมกับป๊อบหันไปถามด้วยความตกใจหลังจากที่ส่งแก้วเข้าห้องแล้ว

“ม..มะ ไม่มีหมอ..”

“ห๊ะ!! ได้ไงวะ หมอไปไหนกันหมด!!”ผมถามไอเขื่อนด้วยใจที่ยังหวั่นๆแต่น้ำเสียงหนักแน่น

“เออ... พวกหมอทั้งหมด ต่างพากันไปแจ้งสิทธิเรื่องที่ค่าคุ้มครองมันน้อยเกินไปน่ะ-*-”

“โถเว้ย!! แล้วจะอไงดีวะ!!”

“อย่าใช้แต่อารมณ์ดิมึง งั้นเอางี้ เดี๋ยวข้ากับเขื่อนจะพยายามไปหายาหาอะไรมา ส่วนมึงก็ดูแลคุณแก้วที่นี้ละกัน ป่ะ!เราไปกันเถอะไอเขื่อน”เขื่อนได้แต่พยักหน้าแล้วเดินตามป๊อบออกไป....

......ส่วนทางด้างผม.. ผมก็ได้แต่ยืนตรงหน้าประตูบานเล็กสีขาวของห้องยัยทอม.. ก่อนจะเปิดมันออกแล้วก้าวเท้าช้าๆ ไปยังเตียงนุ่มสีเขียวลายมิกกี้เมาส์... ก่อนจะเอื้อมมือไปแตะที่หน้าผากของยัยทอมแล้วพูดกับยัยนั้นอย่าง.. แผ่วบาง..

“ เป็นยังไงบ้าง.. ดีขึ้นป่าว.. ต้องการอะไรไหม.. ฉันเป็นห่วงเธอนะ..”

ถัดไปอีกด้าน......

“แก้ว .. น้องพี่.. พี่ขอโทษที่ชวยอะไรแกไม่ได้เลย.. คงจะมีแต่พวกนั้นสินะ ที่ช่วยได้.. โทโมะ!! ฉันต้องการนาย!!”วิญญาณสาวผู้เป็นพี่(และผู้ถูกลืม--)ค่ำควรญอย่างจะเป็นจะตายเมื่อน้องสาวสุดรักสุดห่วงป่วยอย่างหนัก และสิ่งเดียวที่จะช่วยน้องเธอได้มีแค่คนเดียวนั้นก็คือ... ‘โทโมะ’

.

.

.

.

.

‘โทโมะ.. โทโมะได้ยินเสียงพี่ไหม!?’

“!!!! ส..สะเสียงนี้พี่หวายเหรอ!!!”

‘ช่วยน้องพี่ด้วย ฮึก ช่วยน้องของพี่ด้วย พี่ขอร้อง’ วิญญาณสาวพูดพร้อน้ำตา ก่อนจะส่งสายตาขอความเห็นใจไปยังชายหนุ่มซึ่งตอนนี้เขามีแต่อาการอึ้งกับอึ้ง!!

“พี่หวายมานี่ได้ไงครับ รู้ป่าวว่าผมคิดถึงพี่แค่ไหนน่ะ”โทโมะพูดพร้อมกับสวมกอดผู้เป็นรุ่นพี่ที่เขารัก ซึ่งวิญญาณสาวก็กอดตอบเช่นกัน ก่อนจะพูดต่อว่า

“พี่ก็คิดถึงน้องนะ แต่โมะช่วยแก้วน้องของพี่ก่อนได้ไหม”

“ร..เรื่องอะไรล่ะครับ”

“ก็เรื่องที่น้องพี่ รับลมหนาวเยอะเกินเลยเป็นไข้ไงล่ะ!!”

“เออ...พี่หวายรู้ได้ไงครับ”

“ก็พี่อยู่ไกล้เรและน้องพี่ตลอดเลยไง”

“แต่ทำไมผมไม่เห็นล่ะ!?” โทโมะถามด้วยความสงสัยเต็มหัวสมองโดยที่ตนเกือบลืมแก้วที่นอนป่วยบนเตียงอย่างหมดสภาพ

“เพราะพี่............................”

.......................................................................................................เย้!จบซะที หวายจะบอกอะไรกับโทโมะนะช่วยกันเม้นหน่อยน๊าค๊า!!!