Whan my love??? เมื่อไหร่จะมารัก

“อืม.. ตกลงฉันเล่นแรงไปเปล่าววะ?-*-” ฉันบ่นพึมพำกับตัวเองพร้อมกับพลิกกุหลาบที่โทโมะให้มาดูเล่น ก่อนจะคิดถึงเรื่องมะกี้ที่ตอนแรกฉันงอนโทโมะแป๊บเดียวแต่มาก!! แล้วไประบายอารมณ์ด้วยการขัดส้วม-- ใครสนใจปรึกษาแก้วใจได้นะ^0^ และพอฉันขัดส้วมเสร็จไอนี้ก็ใส่ชุดประหลาด(!?) พร้อมกับท่าเต้นบ้าๆบอๆอะไรนั้น--“ แล้วจบด้วยการมอดอกกุหราบสีแดงให้ฉัน ฉันเลยเกิดอาการที่แบบ... ผู้อ่านไม่รู้จะดีกว่านะคะ— เลยแกล้งปิดประตูดังใส่แก้อาการ...นั้นและหลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงโทโมะครวญครางดังไปถึงป่าช้าาาานู้นน!!

ฉันเลยต้องคิดหนักขนาดนี้ แต่ว่า...

“แล้วฉันจะไปเป็นห่วงนายทำไมว่ะ!!!”

“เพราะรักไงน้องแก้ว^^”

“รัก..เหรอ??? เฮ้ย!อย่าบอกนะว่าเราชอบอีตานั้นอะ”

“ถ้าใช่ก็ดีสิจ๊ะ^^”

“เป็นไปไม่ได้ๆ ฉันไม่มีทางชอบนายนั้นหรอก><”

“งั้นแก้ว ก็ลองถามใจตัวเองดูสิ แล้วก็จะพบคำตอบ..”

“อืม.. ถามใจตัวเองเหรอ เออ.... เฮ้ยย!!พีหวายมาเมื่อไหร่เนี่ย”ฉันสะดุ้งเกือบตกเตียง ทันทีที่(พึ่งรู้ตัวว่า)พี่หวายมานั่งข้างๆ เป็นพลายกระซิบให้ฉันตั้งนานแล้ว--;;

“ความรู้สึกช้าจังน้องแก้ว^^;;”

“อะ อะ เออ.. แก้วไปนอนก่อนนะคะ คร่อกกครอกก(แกล้งหลับหนีความค่ะท่าน--;;)”

ด้าน โทโมะ

“เออ... ไอเขื่อนแกแน่ใจนะว่าจะให้ฉันทำอย่างนี้อะ--”

“ก็เออดิวะ คราวนี้แน่ใจว่าแก้วต้องหายงอนนายชัว0.001% โอเคป่ะ” เออ... จะไม่มั่นใจก็ตอนที่แกพูดถึงเปอร์เซ็นการรอดนี้แหละไอกบ-*-

“เออ.. ไอเขื่อนแกช่วยอธิบายวิธีการให้ไอโมะฟังอีกรอบดิ มันจะได้หายสงสัย--”

“อืม.. คือแบบตอนแรก!!แกต้องไปแกล้งร้องครวงครางหน้าห้องแก้ว ปล.ยิ่งร้องดังยิ่งดี!! ตอนที่สอง!!พอแก้วมาใกล้ๆประตู แกต้องคร่ำครวญต่อไปเอาแบบ.. ทำให้แก้วสงสารแกให้ได้ แล้วทีนี้ ตอนที่สาม!!แก้วใจก็จะมาสวมกอดแกด้วยความรักและอบอุ่น ซึ่งแกก็จะได้มัน!! และปล.เช่นเคย สวมกอดกลับด้วยยิ่งงาม”เขื่อนบรรยายสรรพคุณของวิธีนี้ก่อนจะส่งสายตาปริบๆมาให้ผม จนทำให้ผมเกิดอาการเสียวสันหลังวาบทันทีครับ--#

“แล้วคราวนี้ความรักก็จะบันเกิด เนอะป๊อบ อร๊ายยย”

“ช่ายยย อร๊ายยโรแมนติกอะไอเขื่อน” เขื่อนกับป๊อบพูดอย่างแต๋วแตกพร้อมกับกระโดดตบมือกัน จนโทโมะที่ยืนอยู่นานเริ่มรับไม่ได้กับอาการ(โคมาร์)ของเพื่อนรักตน และ ฯลฯ จึง...

“ไออันสุดท้ายกูไม่ต้องการเว้ยยยย!!!”

ฮึก.. ฮือ.. ฮืออออ ฮืออออ

ฉันสะดุ้งตื่นเราะเสียงร้องไห้คร่ำครวญนั้นก่อนจะเดินไปที่ประตูเพื่อที่จะได้รู้ที่มาของเสียงนั้น แต่พอเข้าไปใกล้ๆ ฉันกลับได้ยิ่งเสียงอีกว่า..

“ใครๆก็ไม่รักฉัน ฮึก ฮืออ.. ทั้งพี่หวาย ไอเขื่อน ไอป๊อบ รวมถึงยัยแก้วด้วย ฮือ..แล้วชีวิตนี้ฉันเกิดมาเพื่ออะไรวะ!! ฮือ..”

อืม... ไอโมะมันเป็นไรวะ อยู่ๆมาร้องไห้หน้าห้องฉัน--???

“ฮืออออ แม่ พ่อ ฮึก.. อากง อาม้า ฮือ..อาตี๋ โกใหญ่..”นี้ครอบครัวนายมีมีกี่คนว่ะ หรือจะบรรยายทุกคนในตระกูลหรือไงฟ่ะ--

“ลุง ป้า.. ไอไข่เยี่ยวม้า(ชื่อหมา) ฮือ.. ทำไมพวกเค้าต้องทิ้งฉันไป ฮืออ”โห.. ขนาดหมามันยังทิ้งนาย.. น่าคิดรู้ป่ะ--?

“ฮือ.......(ร้องนานแล้วนะเว้ย เมื่อไหร่แก้วจะออกมาวะ) ฮือ.. โอ้ยย!!(ตะคริวกิน-*-)”ผมร้องออกไปด้วยความปวดเมื่อยสุดขีด(แค่ตะคริวกิน--)จนแก้วที่แอบฟังอยู่ต้องรีบวิ่งออกมาดูอาการผม

“เฮ้ย เป็นไรโทโมะเล่นร้องซะเสียงหลงเลย”

“ดะ..ดะ เดินไม่ได้TT”

“มา!! เดี๋ยวฉันช่วยพยุง อึบ!!” แก้วพูดพร้อมพยุงตัวผมขึ้น ซึ่งผมก็เงยขึ้นไปมองหน้าแก้ว ก่อนจะมองต่ำลงมาเรื่อยๆ เฮ้ย!!เนินอก!!(พูดซะอย่างกะว่าไปเคยเห็น--) ผมมองเนินอกสีขาวที่เผอมาจากเสื้อยืดที่ยังคงเปิดกะดุมอยู่สลับกับใบหน้าขาวๆ ปากแดงๆ ผมที่ยุ่งเหยิ่ง ดูๆแล้ว.. โคตรเซ็กซี่เลยวะ- .,- จนแก้วอดสงสัยไม่ได้ที่ผมนั้นเงียบเกินไปจนต้องหันมามองหน้าผม ซึ่งตอนนี้ผมกำลังจ้องเนินอกพอดีแป๊ะ!!(ตายแน่ไอโมะ--:ไรต์) แก้วมองหน้าผมด้วยอาการตกใจก่อนที่ใบหน้าขาวนวลจะเปลี่ยนไปเป็นสีชมพูระเหื่อๆก่อนจะพูดพร้อมผลักผมอย่างแรงว่า

“อร๊ายยย ไอโรคจิต>< โครม!!!!”

“โอะ โอะ โอร้ยยย!! คอช้านนTT”

“เฮ้ย!!! โทโมะ!!!!!!!!!!!!!!”