Beside...สายลมเคียงใจนายตะวัน

Beside...สายลมเคียงใจนายตะวัน

 

ตอนที่๔๐

 

 

               “นี่เขาเรียกว่าอาหารหรอฟาง”

 

 

               ภาณุยิ้มน้อยๆให้กับข้าวผัดหน้าตาประหลาดตรงหน้า แค่กลิ่นก็ฉุนน้ำปลาซะจนเขา

 

ไม่กล้าตักทาน แถมแม่ตัวดีก็ดันนั่งมองเขาตาใสแป๋วอย่างตั้งความหวัง และดูเหมือเจ้าหล่อนจะ

 

งอนน้อยๆเมื่อเขาถามออกไปแบบนั้น

 

 

               “เอ้ะ! พูดอย่างนี้เดี๋ยวก็ได้เปลี่ยนจากทานข้าวมาทำแผลบนหัวซะหรอก”เขาขำ

 

น้อยๆกับอาการค้อนของหญิงสาว ก่อนจะยื่นมือไปยีผมสีน้ำตาลอย่างอดเอ็นดูไม่ได้

               

 

               “กินก็กิน”เขาหยิบช้อนขึ้นตักข้าวผัดทีหน้าตาน่ากลัวที่สุดขึ้นทานอย่างจนใจ อาจ

 

เป็นเพราะดวงตาคู่สวยที่กำลังจ้องมองเขาอยู่ก็เป็นได้

 

 

 

 

               หลังจากมื้ออาหารที่สุดแสนจะทรมานกระเพาะของชายหนุ่มผ่านพ้นไป เมื่อบ่าย

 

คล้อยเข้าสาวๆก็พากันจัดดอกไม้ตามซุ้มงานอย่างสนุกสนาน ภาณุ วิศวะ และภัทรดนัยยังคง

 

ขะมักเขม้นกับการจัดโต๊ะและขนข้าวของที่จำเป็น กิจกรรมดำเนินไปอย่างนั้นจนแสงตะวันค่อยๆ

 

รางเลือนพร้อมกับดวงอาทิตย์ที่หายลับกลีบเมฆไป

 

 

               “กูว่าวันนี้พอแค่นี้ก่อนเหอะว่ะ เดี๋ยวไปอาบน้ำละลงมากินข้าวกัน กูสั่งให้คนเอามาให้

 

ละ”ภาณุพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าทุกคนคงเหนื่อยมากแล้ว และคงจะเป็นอย่างที่เขาคิดไม่ทุกคนไม่มีท่าที

 

อิดออด ต่างพากันเดินเข้าบ้านพักไป

 

 

               “เฮ้อ...”เขามองคนตัวเล็กที่ถอนหายใจยาว หากใบหน้าแสนหวานนั้นกลับเปื้อนรอย

 

ยิ้มอย่างที่เขาเคยได้เห็น แต่ไม่ยักชิน เมื่อรอยยิ้มของเธอยังคงทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงทุกครั้ง

 

และเขาปรารถนาที่จะเห็นรอยยิ้มแสนหวานนี้ไปอีกชั่วชีวิต

 

 

               “เอ้ ยิ้มอะไรอยู่ได้ ฟางว่าคุณต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ”ว่าแล้วมือเล็กๆก็ดึงแก้มเขาเสียแรง

 

ก่อนร่างบอบบางจะวิ่งตัวปลิวเข้าไปในบ้านพัก และเขาก็ทำได้เพียงมองตามแผ่นหลังบอบบางนั้น

 

ไปจนเธอหายเข้าไปในบ้าน เขาบอกไม่ถูกจริงๆว่าเวลานี้เขารู้สึกดีแค่ไหน...

 

 

 

               หลังจากอาหารมื้อเย็นผ่านไป ภัทรดนัยและวิศวะต่างพาคนรักออกไปเดินย่อยอาหาร

 

ต่างหากภาณุที่ได้แต่นั่งมองเด็กน้อยของเขานอนหลับอุตุอยู่บนโซฟา ที่ตอนแรกตั้งใจว่าจะอยู่ดู

 

หนังด้วยกัน และไม่เพราะว่าหนังมันน่าเบื่อเดินไป หรือแม่ตัวดีของเขาเหนื่อยจากการเดินทางกัน

 

แน่ เธอถึงได้เอาแต่นอนแบบนี้ ชายหนุ่มเอื้อมมือไปลูบผมนุ่มของหญิงสาวคนรักด้วยความ

 

อ่อนโยน บอกไม่ถูกเลยจริงๆว่าความรักมันรู้สึกดีแค่ไหน แต่มันดีตรงที่เขาได้รักใครอีกคน มีชีวิต

 

อยู่เพื่อใครอีกคน และมีใครอีกคนที่คอยรักและเป็นห่วงเขา นอกจากมารดาแล้วเขาไม่เคยคิดว่า

 

ตัวเองจะรักผู้หญิงคนไหนได้ขนาดนี้ แต่เมื่อมาเจอกับเธอ...ทุกอย่างก็ต้องเปลี่ยนไป

 

 

 

               เช้าวันใหม่เริ่มต้นขึ้นแล้ว เมื่อแสงสีทองพาดผ่านท้องนภา สายลมเอื่อยเฉื่อยพัดพา

 

กลิ่นไอของทะเลสดใส เสียงคลื่นสาดกระเซ็นดังขึ้นดั่งนาฬิกาปลุกของเช้าวันใหม่ คุณพรพิมลจะ

 

เดินทางมาถึงที่นี่เวลาประมาณเก้าโมงเช้า ภาณุจึงคิดว่าน่าจะปล่อยให้ธนันต์ธรญ์ได้ทำความรู้จัก

 

กับมารดาของเขาจริงๆ เพราะดูก็ไม่น่ามีอะไรที่ต้องเป็นห่วงเพราะแม่ก็ดูชอบใจธนันต์ธรญ์ไม่แพ้

 

เขาเช่นกัน แต่ผิดคาดเมื่อท่านไม่ได้เดินทางมาแค่คนเดียว...

 

 

               “สวัสดีครับ”เขายกมือขึ้นไหว้มารดาและครอบครัวตั้งประภาพร และอดไม่ได้ที่จะหัน

 

ไปมองคนตัวเล็กของเขาที่ตอนนี้หน้าซีดลงไปอย่างขาดความมั่นใจ

 

 

               “นั่นใครกันตาป๊อป”น้ำเสียงและสายตาที่คุณทิพย์ธาราถามถึงธนันต์ธรญ์ที่ยืนตัวลีบ

 

ข้างกายเขานั่นทำให้เขารู้สึกไม่ชอบใจเอาเสียเลย

 

 

               “ผมว่าคุณน้าน่าจะเคยเห็นเธอแล้วนะครับ”เขายิ้มอย่างไม่ใคร่ชอบใจนัก แต่ต้องฝืน

 

เพราะเป็นเด็กควรจะนอบน้อมกับผู้ใหญ่ และเขาก็ไม่เคยลังเลเลยเมื่อดึงร่างเล็กมาแนบชิดกาย

 

 

               “นี่ฟางครับ คนรักของผม”เขาสบดวงตากลมโตที่มองเขาอย่างตื่นตระหนก แต่เขาก็

 

ไม่ได้สนใจนัก เพราะในเมื่อความสัมพันธ์ของเธอและเขามันเป็นเรื่องจริง จะต้องกลัวที่จะต้อง

 

ปิดบังไปทำไมกัน

 

 

               “สวัสดีค่ะ”เธอยกมือขึ้นไหว้อย่างนอบน้อม คุณทิพย์ธารายกมือขึ้นรับไหว้อย่างไม่

 

ใคร่ชอบใจนัก ผิดกับคุณโชติที่เขาเห็นแววตาแปลกๆที่มองธนันต์ธรญ์ด้วยความเอ็นดู ทั้งๆที่มันไม่

 

ควรจะเป็นเช่นนั้น

 

 

               “ไม่ได้เจอหนูฟางซะนานเลยลูก ไปเถอะ แม่มีเรื่องอยากจะคุยกับเราตั้งเยอะ”เขา

 

มองธนันต์ธรญ์ที่ถูกมารดาของเขาจับจูงเข้าไปในบ้านด้วยท่าทีสนิทสนมก็เบาใจไปเปราะหนึ่ง

 

และดูเหมือนคนที่น่าเห็นใจจะไม่ใช่ธนันต์ธรญ์เสียแล้ว...

 

 

 

 

 

               พิมประภามองหญิงสาวร่างเล็กที่นั่งคุยกับคุณพรพิมลตรงชายหาดที่มีโต๊ะตั้งอยู่ผ่าน

 

ระเบียงหน้าห้องด้วยความรู้สึกหลากหลาย และแน่นอนว่าเธอไม่ปฏิเสธหากจะบอกว่าเธออิจฉา

 

ผู้หญิงคนนี้ ธนันต์ธรญ์นั้นในสายตาของผู้หญิงด้วยกันเธอไม่ปฏิเสธเลยว่าคนรักของภาณุมีหน้าตา

 

ที่น่ารักและสะสวย เธอดูบอบบางน่าทะนุถนอม แต่ดูจากภายนอกแล้วเธอมีอะไรที่สู้ธนันต์ธรญ์

 

ไม่ได้...

 

 

               “น้องพิม”

 

 

               “พี่พชร”เธอยิ้มน้อยๆให้กับพี่ชายคนเดียว พชรเดินมานั่งเคียงขข้างน้องสาวก่อนจะ

เอ่ยอะไรบางอย่างขึ้น

 

 

               “ตอนนี้ก็ยังไม่สายนะคะ น้องพิมเห็นหรือยังว่าทุกอย่างมันไม่ใช่อย่างที่เราคิด ถ้า

น้องพิมยอมรับความจริงสักนิด น้องจะเห็นแบบที่พี่เห็น”

 

 

               “พิมเห็นค่ะ แต่...”

 

 

               “เจ็บตั้งแต่ตอนนี้ เจ็บให้มันถึงที่สุด น้องจะได้ไม่ต้องคอยย้อนกลับมาเสียใจอีก พี่

 

เป็นผู้ชาย พี่ดูออกว่าภาณุไม่ได้รักน้อง ผู้หญิงคนนั้นต่างหากที่ภาณุเลือกแล้ว หากน้องรักเขาจริง

 

ก็ควรปล่อยเขาไปมีความสุขกับคนของเขา”

 

 

               “เหมือนที่พี่พชรปล่อยคุณฟางไปอย่างนั้นหรือคะ”

 

 

               พชรยิ้มๆน้อย เขายอมรับว่ายังเจ็บปวดทุกครั้งที่พูดถึงเรื่องนี้ แต่ความรักมันมีอะไร

 

มากมาย มากกว่าการครอบครองเป็นเจ้าของ และเขาได้ผ่านจุดที่น้องสาวกำลังเผชิญอยู่มาแล้ว

 

และคิดว่าบางทีเขาควรจะบอกว่าเพราะอะไรเขาถึงได้ปล่อยธนันต์ธรญ์ไป

 

 

               “ใช่ค่ะ พี่คงไม่มีความสุขถ้าทำให้คนที่รักต้องลำบากใจ พี่ชอบที่จะเห็นรอยยิ้มของ

 

เธอมากกว่าคราบน้ำตา มันอาจจะฟังดูตลก เพราะนี่มันคือชีวิตจริง แน่นอนว่าพี่คิดอยากจะพราก

 

เธอออกจากอ้อมกอดของภาณุ แต่พอเห็นเธอมีความสุขกับคนที่เธอเลือก...พี่ก็ทำไม่ลง”เขาหัน

 

ไปมองพิมประภาที่กำลังยิ้มเศร้าๆก่อนจะพูดต่อ

 

 

              “ให้ทุกอย่างมันจบลงเถอะค่ะ สักวันน้องพิมจะได้เจอกับคนที่เขารักน้องพิมจริงๆ”

 

นานเท่านานที่หญิงสาวเงียบไป มีเพียงสายลมที่เงียบงันเท่านั้นที่เป็นคำตอบกกลับมา พชรคิดว่า

 

บางทีเขาควรปล่อยให้น้องสาวได้อยู่กับตัวเองเสียบ้าง

 

 

 

 

               สายตาคมกล้ามองลอดผ่านกรอบแว่นตาไปยังร่างบอบบาง ในที่สุด...โชคชะตาก็

 

เมตตาให้คนบาปอย่างเขาได้มีเวลาเพียงเสี้ยวของชีวิตได้พบเจอกับลูกน้อยที่เขาไม่เคยคิดจะ

 

เหลียวแล ธนันต์ธรญ์นั้นช่างงดงามและอ่อนหวานเฉกเช่นพิมพ์ดาว รอยยิ้มของลูกสาวนั้นเหมือน

 

กับแม่ของเจ้าหล่อนเหลือเกิน เขาทำทุกอย่างให้มันพังพินาศไปหมด ความรักและซื่อสัตย์ที่

 

พิมพ์ดาวมีต่อเขา เขาก็ได้ทำลายมันลง ชีวิตของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งต้องเติบโตขึ้นมาโดยขาดพ่อ

 

คงจะเจ็บปวดมิใช่น้อย หากมีโอกาส เขาก็อยากจะบอกให้ธนันต์ธรญ์รู้เหลือเกินว่าพ่อของเธอยัง

 

เฝ้ามองจากมุมนี้เสมอ ไม่ว่าจะช่วงเวลาไหนของชีวิตเธอ....

 

เพียงแต่เขาทำได้เพียงเฝ้ามองเท่านั้น...

 

 

และเขาก็กลัวลูกจะรังเกียจเขาเหลือเกิน....

 

 

 

                                                                                   ....สายลมแห่งตะวัน

 

                                                                                  

---

มาแล้ววววววว

เง้ออ ตัวหนังสือไม่สวยเลย ต้องมานั่งจัดอีกต่างหาก ทำไมฟร้อนมันไม่เหมือนที่ผ่านๆมาอ่ะ ใครรู้

 

วิธีบอกเราหน่อยน้า ไม่ชอบฟร้อนแบบนี้เลย ต้องมานั่งจัดอีก ไม่สวยอีก บอกหน่อยๆน้า ให้มันเป็นเหมือนตอนที่ผ่านๆมาอ่ะ

 

 

ต่อไปนี้เราจะมาอัพเรื่อยๆละนะ เพราะปิดเทอมแล้ว เย้ ปิดเทอมนี้คงได้นิยายอีกสักเรื่องมั้ง ฮ่าๆ

 

ไหนรีดเดอร์เราอยากอ่านแนวไหนนนน