Beside...สายลมเคียงใจนายตะวัน

Beside...สายลมเคียงใจนายตะวัน

ตอนที่๑๐

“ฮะ!”

ธนันต์ธรญ์ถลึงตาใส่จอมและน้อยอย่างเร็วรี่ เมื่อทั้งคู่ส่งเสียงอุทานดังเกินไป

“แค่ตลอดหนึ่งติ๊ด(หนึ่งอาทิตย์)ตี้อยู่ตี้นี่ ปิ๊ก(กลับ)บ้านไปทุกอย่างจะเป๋นเหมือนเดิม ตี้น้องบอก เพราะบ่อยากหื้อปี้น้อยกับอ้ายจอมยะแผนคุณภาณุเปิ้นแตก(เพราะไม่อยากให้พี่น้อยกับพี่จอมทำแผนของคุณภาณุแตก)”

“มันจะดีก๊ะเจ้า คุณฟางเป๋นแม่หญิงมีแต่จะเสียกับเสีย”เธอก้มหน้าลง เห็นด้วยกับน้อยอย่างที่สุด แต่จะให้ทำอย่างไรได้เล่าในเมื่อเธอก้าวเท้าลงเรือลำเดียวกับภาณุไปแล้ว

“ฟางจ้วยเปิ้น(ฟางช่วยเขา) เพราะหันว่าเขาเป๋นเปื่อนคนหนึ่ง(เพราะเห็นว่าเขาเป็นเพื่อนคนหนึ่ง)”

“เจ้าๆ จะอั้นเฮาจะเออออไปตวยคุณฟางละกันเน้อ(ถ้านั้นเราจะเอออไปตามคุณฟางละกัน”เธอพยักหน้า ก่อนจะเอ่ยขอบคุณผู้ช่วยทั้งสอง

“ขอบคุณเน้อเจ้า”

“หนูฟาง น้อย จอม คุณท่านเปิ้นเชิญตี้โต๊ะอาหารเจ้า”เธอหันไปพยักหน้าให้ป้าแฟงที่ชะโงกหน้าเข้ามาเรียก ก่อนจะเดินไปที่โต๊ะอาหารที่มีทุกคนรอทานอยู่ก่อนแล้ว

ภาณุที่นั่งอยู่รีบลุกขึ้นเดินไปประคองร่างบอบบางของธนันต์ธรญ์อย่างทะนุถนอม ใบหน้าเปื้อนยิ้มที่ก้มลงหาธนันต์ธรญ์นั้นเหมือนคู่รักหยอกล้อกันธรรมดา หากแต่ชายหนุ่มกำลังวางแผนบางอย่างกับหญิงสาวอยู่

“เดี๋ยวคุณเหม็นอะไรสักอย่าง แล้วก็วิ่งไปอ้วกละกันนะ”

“แต่ฉันหิวนี่คะ”

ภาณุแทบดิ้นเมื่อได้ยินคำตอบของหญิงสาว กวนประสาทนักนะแม่เด็กจอมรั้น หากแต่เขาไม่ได้มีเวลามากพอที่จะตอบโต้กับหญิงสาว เสียงของมารดาก็แทรกขึ้นมาเสียก่อน

“มานั่งลงได้แล้ว จะรักอะไรกันนักหนา ผู้ใหญ่รอทานข้าวอยู่”เขารีบถอยเก้าอี้ให้หญิงสาว ก่อนจะนั่งลงเคียงข้างร่างเล็ก

“ทานกันเลยนะ วันนี้มีแต่ของอร่อยๆทั้งนั้น ทานเยอะๆนะหนูฟางหลานยายจะได้แข็งแรง”เขายิ้มหน้าบานเมื่อทุกคนตกลงทำตามแผนของเขา ให้มันรู้ไปสิว่ามารดาจะยังมีข้อกังขาอยู่

“ลองทานนี่ดูนะครับ อร่อยมาก”เขาว่าพลางตักเต้าหู้ไข่ให้หญิงสาวด้วยใบหน้าแช่มชื่น หากปลายเท้ากลับสะกิดน่องเรียวยิกๆอย่างร้อนใจ ยิ่งเมื่อเห็นร่างเล็กตักเต้าหู้ไข่ขึ้นคล้ายว่าจะทานยิ่งทำให้เขาแทบดิ้น

“เอ่อ...ฟางขอตัวสักครู่นะคะ”ทว่าร่างเล็กกลับลดช้อนลง และเอ่ยขอตัว ก่อนร่างบอบบางนั้นจะลุกขึ้นและเดินออกไปเงียบๆ

“ตาป๊อปไปดูน้องหน่อยสิลูก สงสัยจะแพ้ท้อง”เขาพยักหน้ากับคุณยาย ก่อนจะเดินตามร่างเล็กไป และสะดุดเข้ากับร่างบอบบางที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ไม้หน้าห้องน้ำ

“หิว...”เสียงหวานเอ่ยฟ้องเขาทันที เขาหัวเราะน้อยๆเมื่อเห็นใบหน้าหวานนั่นมู่ทู่และน่ารักที่สุดในความคิดของเขา

“ทนหน่อยละกันคุณ เดี๋ยวดึกๆจะหาอะไรให้กิน”เขานั่งลงข้างๆเธอ เพื่อรอเวลา

“เดี๋ยวสักพักผมจะประคองคุณเข้าไปนอนในห้องผมก่อน เอ่อ...ไม่ใช่สิ ผมคิดว่าอีกห้าวันที่เหลือคุณก็ยังต้องนอนที่ห้องของผม แต่ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวผมจะนอนพื้นเอง”เขาเห็นหญิงสาวพยักหน้าเหนื่อยๆคิดว่าเธอคงจำใจทำเต็มที

“ผู้หญิงคนนั้นเขาเป็นคนแบบไหนหรอคะ ทำไมคุณถึงไม่อยากแต่งงานกับเขา”

“อืม...เธอก็เป็นผู้หญิงที่สวยคนหนึ่งนะ แต่ผมไม่ชอบเพราะเธอขี้โวยวาย แถมยังไม่มีความเป็นกุลสตรีเอาซะเลย”

“นั่นมันฉันชัดๆเลยนี่คะ”เขาหัวเราะขำเมื่อเห็นใบหน้าหวานตึงซะทำเหมือนกับว่าผู้หญิงที่เขาพูดถึงคือเธอ

“ไม่เหมือนนะ ผมว่าคุณน่ะทั้งถึก อึด เจ้าเล่ห์ แล้วก็เป็นจอมโวยวาย ไม่มีความเป็นกุลสตรีสักนิด”เขาสะดุ้งเมื่อมือเล็กตีที่แขนเขาเสียแรง ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบผมนุ่มดัดลอนอย่างมันเขี้ยว

“คุณนี่ หลอกใช้แล้วยังจะมาว่าฉันอีก...น่าเกลียดที่สุด”เขาก้มหน้าลงไปใกล้ใบหูบอบบางก่อนจะกระซิบ

“แต่ผมชอบนะ”

ธนันต์ธรญ์รู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัวเมื่อสัมผัสได้ถึงน้ำเสียงนุ่มนวลและลมหายใจร้อนผ่าวของเขา ทำไมเขาได้ถึงเก่งนักนะเรื่องทำให้หัวใจของคนอื่นทำงานหนักแบบนี้ เธออยู่ใกล้เขาไม่ถึงสามวัน เขากลับทำให้เธอเป็นแบบนี้อยู่ตั้งหลายครั้ง...หรือว่าเธอจะเพี้ยนไปแล้ว

“เอ้อ ต่อไปนี้แทนผมว่าพี่ดีไหมจะได้ดูสนิทกัน ไหนๆคุณก็ต้องเป็นภรรยาหลอกๆของผมไปอีกตั้งห้าวันเต็มๆ”

“พี่หรอคะ นึกว่าจะให้แทนว่าพ่อซะอีก”เธอว่าพลางหัวเราะ ก่อนจะร้องโอดโอยเมื่อเขาผลักศีรษะของเธอจนแทบกระเด็นออกจากบ่า

“ยายเด็กบ้า งั้นผมจะเรียกคุณว่าเด็กผีจริงๆด้วย ปากร้ายปากจัดซะจริง”

“ตาแก่ตัณหากลับ แบร่”เธอว่าพลางแลบลิ้นปลิ้นตาให้เขา

“ยายเด็กผี”เธอคว้าหมับเข้าที่หลังมือของเขา เมื่อชายหนุ่มเอื้อมมือมาบีบจมูกของเธอไปมา

“ไปได้แล้ว”เขาว่าพลางคว้าตัวเธอเข้าไปกกอยู่ในอ้อมกอดของเขา

“โอ้ย หายใจไม่ออกนะ ถ้าฉันท้องจริงๆป่านนี้แท้งไปแล้วนะยะ”เธอว่าพลางทุบอกเขา

“เอ้า จะท้องได้ไง คุณยังไม่ได้เป็นเมียผมจริงๆซะหน่อย อ้อ อย่าลืมเรียกผมว่าพี่ป๊อปขา...ด้วยนะคะ”เขาว่าพลางทำเสียงอ้อนเสียงหวานจนเธอหมั่นไส้

ภาณุประคองร่างบอบบางผ่านหน้าโต๊ะอาหารที่ทุกคนทานอาหารกันอยู่เงียบๆ ก่อนจะเอ่ยบอก

“ผมขอพาน้องไปพักก่อนนะครับ”ก่อนจะประคองร่างบอบบางของธนันต์ธรญ์หายเข้าไปในห้องนอนของเขา

“ในห้องคุณมีของกินไหมอ่ะ”เขาหันไปมองคนตัวเล็กที่นอนกลิ้งตัวไปมาบนเตียง

“จะมีได้ไงฮึ นี่มันห้องนอนนะคุณ”

“ห้องนอนฉันยังมีเลย”เขาส่ายหน้าอย่างเอ็นดูหญิงสาว เวลาเขาอยู่กับเธอเหมือนเขากำลังเลี้ยงเด็กหญิงตัวน้อยๆอยู่

“นั่นที่บ้านคุณเรียกว่าห้องนอนหรอ เอ้า ดูทีวีไปก่อน”เขาว่าก่อนจะเปิดโทรทัศน์ให้หญิงสาวดู

“ดูทีวีแล้วมันจะอิ่มหรอ เพิ่งจะหนึ่งทุ่มเอง”เขาส่ายหน้าอย่างเอือมระอาให้กับหญิงสาว เธอนี่ก็แปลกเป็นสาวเป็นนางกลับไม่รู้จักรักษาภาพพจน์เอาเสียบ้างเลย คิดอย่างไรก็พูดออกมาอย่างนั้น...ในชีวิตเขาจะมีสักกี่ครั้งที่เจอผู้หญิงแบบเธอ...แต่เขาก็ชอบนะ เขาชอบผู้หญิงที่ดูไม่เป็นผู้หญิงจนเกินไป

“หิวน่ะ หิวได้ยินไหม ไม่ไหวแล้วนะ เอาฉันมาเป็นเมียแล้วก็เลี้ยงดูดีๆหน่อยสิยะ...ไปหาอะไรให้กินหน่อยสิ”เขาหันไปผลักศีรษะเด็กขี้บ่นที่เขย่าแขนเขาเร่าๆ นั่นไง...ว่าผิดซะเมื่อไหร่

“เห็นแก่กิน”

“เอ๊ะ...”ทว่าก่อนที่ร่างเล็กจะทันได้เอ่ยต่อปากต่อคำกับเขา ประตูห้องก็เปิดผ่างออกมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย!

                                                                   ...สายลมแห่งตะวัน