วิวาห์อาวรณ์ ( be concerned about wedding )

ปัง!

ฟางเดินเข้าไปในห้องแล้วปิดประตูลง

 

 

หื้ม เลิกกันนะเธอ...

 

ฟางชะโงกหน้าดูชื่อที่หน้าจอโทรศัพท์ "ผู้จัดการ"

"ผู้จัดการ!! "ฟางตกใจ

 

 

ติ๊ด

ฟางกดรับโทรศัพท์

 

 

"สวัสดีค่ะ "ฟางพูดด้วยน้ำเสียงถ่อยๆ

"นี่คุณธนันธรณ์!!  งานที่ผมสั่งไว้หนึ่งเดือนเมื่อไหร่จะได้!! "

ผู้จัดการโวยวายขณะคุยโทรศัพท์กับฟาง

"เอ่อ..ฟางขอโทษค่ะๆๆๆ "

"คุณไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น  เอาเป็นว่าคุณต้องทำงานส่งผมในวันมะรืนถ้าคุณไม่ยอมส่งตามเวลาที่นัดหมาย  ผมจะไล่คุณออก!! "

"ไล่ออก!! ฟางไม่ออกนะค่ะผู้จัดการ "

"มันขึ้นอยู่ที่คุณว่าคุณจะทำออกมาได้ดีรึเปล่า  ถ้มไม่ดีผมจไล่คุณออกแน่!  แค่นี้นะ"

จากนั้นผู้จัดการก็วางสายจากฟางไป

"ฮัลโหลๆๆ  โอ้ยยยย นี่มันวันซวยอะไรของฉันเนี่ย "ฟางกุมขมับด้วยความเครียด

"ต้องรีบแล้วสิ "

ฟางรีบเดินไปหยิบโน๊ตบุ๊คแล้วนั่งตั้งใจทำงานต่อไป

 

 

 

 

เอี๊ยดดดดดดดดดดดดด

 

"วันนี้สนุกจังเลยนะ Youว่ามั๊ย "แครอลขอความคิดเห็นจากป๊อปปี้

"I ขอตัวก่อนนะ "

ป๊อปปี้มุ่งหน้าจะไปหาฟาง

" You จะไปไหน "แครอลถาม

"I ต้องมีเรื่องคุยกับฟาง อีกเยอะ "

ป๊อปีป้ตอบ แล้วเขาก็เดินตรงขึ้นบันไดไปที่ชั้นสอง  

 

 

แอ๊ดดดดดดดดดดด

 เสียงประตูห้องเปิดขึ้น

 

 

"นาย! "

ฟางหันหลังมาดูพบว่าเป็นป๊อปปี้เธอไม่รอช้ารีบยกโน๊ตบุ๊คออกไปนั่งทำงานที่ระเบียงนอกห้อง

"จะหนีฉันไปทำไม หา? "ป๊อปปี้แอบเคือง

"ฉันแค่ออกกมาสูดอากาศบริสุทธิ์ข้างนอก อยู่ในห้องมันอุดอู้! หดหู่! "

ฟางพูดประชดประชันป๊อปปี้

 

"แล้วนี่เธออย่าบอกนะว่ากำลังทำงานอ่ะ "

ป๊อปปี้พูดอย่างไม่อยากเชื่อ

"ก็ใช่นะสิ  ถ้ารู้แล้วจะมายืนขวางหูขวางตาฉันทำไม ช่วยออกไปไกลๆจะดีกว่ามั๊ย"

"แต่ฉันยังคุยกับเธอไม่รู้เรื่อง "ป๊อปปี้แย้งขึ้น   

"ถ้าเป็นเรื่องเมื่อกี้ละก็  ฉันว่าฉันพูดเคลียร์เรียบร้อยแล้วนะ  "

ฟางบอก  แต่ในใจเธอก็อึดอัดไม่น้อย

"เรื่องสัญญา "ป๊อปปี้พูดขึ้น

ฟางอึ้ง

"นาย...อย่าไปคิดให้ลกสมองเลย  ความจริงมันก็เป็นแค่ลมปากของผู้ชายคนนึงและตอนนี้มันก็ไม่ได้สำคัญอะไรกับฉันแล้วล่ะ "

ฟางเก็บกลั้นน้ำตาไว้สุดลึกหัวใจ  เธออยากจะบอกว่ามันสำคัญกับเธอมากแค่ไหนแต่ก็พูดไม่ได้

 

"แต่มันสำคัญกับฉันเสมอ "

ป๊อปปี้พูดอย่างจริงใจ

ฟางอึ้ง

"นาย...หยุดพูดเหอะ ฉันจะทำงานเข้าใจมั๊ย! "

ฟางไม่สามารถที่จะมองหน้าป๊อปปี้ได้  หากเธอมองน้ำตาก็จะไหลออกมาเธอเดินไปปิดประตูกระจกใสที่กั้งระหว่างระเบียงห้องกับในห้องแล้วล็อกไว้

"นี่เธอ  ฟางๆ "ป๊อปปี้เคาะประตูเรียกแต่ฟางก็ไม่ยอมฟัง เขาจึงต้องยอมหยุดเคาะแต่สายตาของป๊อปปี้ก็จดจ้องไปที่ฟางตลอดเวลา

"ฉันขอโทษ..."ป๊อปปี้พูดขอโทษด้วยน้ำเสียงแผ่วๆ แต่เพราะประตูกระจกใสกั้นเสียงของเขาไว้ทำให้ฟางไม่ได้ยินคำพูดนั้น

ฟางมุ่งหน้าตั้งใจพิมพ์งานไปเรื่อยๆแต่จิตใจไม่ได้มุ่งที่งานแต่อยู่ที่ป๊อปปี้ผู้ชายที่ยืนพิงประตูต่างหาก

 

 

 

 

 

เวลาผ่านไปเกือบครึ่งวันฟางก็ยังนั่งทำงานที่ระเบียงข้างนอกอยู่อย่างเดิม

 

กร๊อกกกกกกกกก

   เสียงท้องของฟางดังขึ้น

 

 

"อะไรเนี่ย  หิวแล้วหรอ "

ฟางพึมพำกับท้องเธอชะเง้อไปมองในห้องว่าป๊อปปี้อยู่รึเปล่า

"ไม่อยู่  งั้นเราออกไปหาอะไรกินดีกว่า "ฟางเห็นว่าทางสะดวกจึงลุกขึ้นเปิดประตูแล้วเดินเข้าไปในห้อง  จู่ๆประตูห้องก็เปิดขึ้น

"นาย "ฟางตกใจเมื่อเห็นป๊อปปี้เดินเข้ามาพร้อมมาม่าหนึ่งถ้วย

"หิวล่ะสิ  "ป๊อปปี้ถาม

"ก็นี่มันเที่ยงแล้ว ก็ต้องหิวเป็นธรรมดา "

ฟางตอบแต่สายตายังแข็งกร้าวอยู่

"กินดิ  มาม่าเอาป่ะ"

"ไม่!  ฉันไม่กินถ้วยเดียวกับนายหรอก "ฟางปฏิเสธหน้าตาเฉย

 

 

กร๊อกกกกกกกกกก

เสียงท้องฟางร้องอีกครั้ง

 

 

"เธอไม่อยากกินแต่ท้องเธอน่าจะอยากกินนะ "ป๊อปปี้แหย่ฟาง

"ฉันลงไปหาอะไรกินข้างล่างก็ได้ "ฟางก็ยังคงปฏิเสธจากป๊อปปี้

"ข้างล่างไม่มีอะไรกินแล้วววว  ฉันก็เลยต้องต้มมาม่าไงละ "ป๊อปปี้บอก

"ไม่มีแล้ว!  งั้น...ฉันไม่กินก็ได้ "

ฟางเดินหันกำลังจะเดินไปทำงานต่อ

"หื้มมม  อร่อยชะมัด ทั้งนุ่มทั้งแซ่บทั้งร้อนๆ "ป๊อปปี้ยั่วมาม่าที่กำลังกิน

"ไม่เราต้องไม่กิน "

ฟางควบความสติของตัวเอง

"แต่...มันไม่ไหวแล้วอ่าาา "ฟางยอมรับความจริงกับตัวเองแต่เธอก็ต้องห้ามใจไว้ เธอจึงเดินมุ่งหน้าไปที่โต๊ะนอกระเบียงแล้วนั่งทำงานต่อ

"ใจแข็งจริงๆ "ป๊อปปี้ก็ไม่รู้จะทำยังไงกับฟางแล้วเหมือนกัน

 

 

เวลาผ่านไปเกือบสองชั่วโมงฟางก็ยังไม่ได้ทานข้าวเที่ยงหน้าเธอเริ่มซีด

"ทำไมปวดหัวอย่างนี้เนี่ย โอ้ย "ฟางกุมขมับตัวเองไว้

"นี่เธอ  จะไม่กินอะไรหน่อยรึไง "ป๊อปปี้เดินมาจับไหล่ฟางแล้วถามขึ้น

"ฉันต้องทำงาน นายอย่ามายุ่ง"

ฟางบอกถึงแม้ว่าฟางจะปวดหัวมากแค่ไหนก็ต้องเข้มแข็งไว้

"หน้าเธอเริ่มซีดแล้ว ฉํนว่าเธอพักก่อนเหอะ "ป๊อปปี้แตะหน้าผากของฟางเพื่อตรวจอาการ

"อย่ายุ่ง! "

ฟางปัดมือป๊อปปี้ออกแล้วเธอก็ค่อยๆลุกขึ้น แต่เมื่อเธอลุกร่างกายเธอก็ทรุดลง

"ฟาง! "ป๊อปปี้ตกใจแต่โชคดีที่เขารับไว้ทัน

"ฉันว่าเธอกินไรหน่อยเถอะ  มาเดี๋ยวฉํนพาไป "

 

ป๊อปปี้เดินพยุงฟางเดินอย่างช้าๆ  จนทั้งสองมานั่งลงบนโซฟาในห้องนอน 

 

"เอา  กินซะ ฉันเหลือไว้ให้ "ป๊อปปี้ยื่นถ้วยมาม่าให้ฟาง

"ฉันไม่ใช่...หมา  ที่ต้อง..มา..กินของเหลือนะ "ฟางพูดติดๆขัดเพราะปวดหัว

"อย่าเรื่องมากน่า  เดี๋ยวฉันป้อน "

ป๊อปปี้ตักมาม่าแล้วยื่นให้ฟางกิน

"ไม่ ฉันไม่กิน"ฟางยังปฏิเสธเสียงแข็ง

"เธอนี่มัน....จริงๆเลย  อ้าาาา "ป๊อปปี้ทนไม่ไหวเขาจับปากฟางแล้วบีบเพื่อให้ฟางอ้าปาก

"อื้อออออ  อี้อายยยย "ฟางพยายามพูดแต่พูดไม่ได้

" กินเข้าไปๆๆ  เฮ้อ  ค่อยยังชั่ว "ป๊อปปี้ยัดมาม่าใส่ปากฟางจนสำเร็จ

"เป็นไงอร่อยมั๊ย"

"เอามานี่! "ฟางไม่รอช้าเธอกระชากถ้วยมาม่าจากป๊อปปี้มาไว่ที่ตัวเองแล้วกินเข้าไปไม่ยั้ง

"หึ อวดเก่งนัก "ป๊อปปี้มองฟางที่กำลังกินมาม่าอย่างอร่อย

 

 

 

 

 

ตกดึก

ฟางก็ยังนั่งทำงานอยู่ตามเดิม

"ห้าววววววว  ง่วงจัง  ไปนอนดีกว่า "

ฟางตัดสินใจหยุดทำงานแล้วเดินไปไปที่โซฟาเพื่อจะนอน แต่จู่ๆป๊อปปี้ก็ดึงแขนเธอแล้วรวบตัวเธอเอาไว้

"นี่นาย!  ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ "ฟางดิ้น

"ไม่!  เรายังคุยกันไม่จบ "

"ฉันไม่มีอะไรจะคุย!  นายเลิกคิดเรื่องนั้นซะเถอะให้มันจบๆไปซะ! "

"แล้วเมื่อไหร่เธอจะจบห่ะ!  เธอต่างหากที่กำลังคิดถึงแต่เรื่องนั้น  เธอต่างหากที่ไม่ยอมจบ! "

"หมายความว่าไง "ฟางถาม

"ถ้าเธอจบจริง ถ้าเธอไม่สนคำพูดของฉันจิง ทำไมเธอต้องโกรธฉัน ทำไมเธอไม่ยอมคุยกับฉันดีๆทำไมเราต้องทะเลาะกัน! "

"ทำไมน่ะหรอ  ก็เพราะฉันผิดหวังไง เข้าใจมั๊ย! ว่าฉันผิดหวัง!  ฉันอุตส่าห์เชื่อคำสัญญาของนายมาตลอด แล้วสุดท้ายเป็นไง....มันก็เป็นแบบนี้ไง   "สุดท้ายฟางไม่สามารถหยุดยั้งน้ำตาไว้ได้

ป๊อปปี้อึ้งเมื่อฟางพูดออกมา  ป๊อปปี้ดึงฟางเข้ามากอดไว้

"ปล่อย! "

แต่ฟางรีบผละออกจากกอดของป๊อปปี้

"ฉันว่านายควรไปกอดกับแครอลมากกว่า! "

"ฉันกับแครอลเราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย! "

"แล้ววันนี้คืออะไร  เดินควงกันไปกินข้าวหน้าตาเฉย! "

"ที่เธอยังเดินควงไปกินข้าวกับไอ้บ้านั่นได้เลย  แถมยังกะหนุงกะหนิงมากกว่าฉันอีก "ป๊อปปี้เถียงกลับ

"แล้วทำไมจะไม่ได้! ก็ฉันกับกั้งเราเป็น...."

ฟางกำลังจะบอกว่าเพื่อน  แต่เธอกลับมาคิดอะไรบางอย่างว่าจะบอกอย่างนั้นดีมั๊ย

"อ๋อ เป็นแฟนเธอสินะ "ป๊อปปี้พูดขึ้นก่อน

"ใช่!  กั้งเขาเป็นแฟนฉัน คราวนี้เข้าใจแล้วใช่มั๊ย! "ฟางพูดจบเธอก็ผลักป๊อปปี้ล้มลงบนพื้นแล้วเธอก็เดินไปนอนที่โซฟา  ถึงแม้จะพูดแบบนั้นออกไปฟางก็ไม่ได้รู้สึกดีขึ้นอะไรแต่กลับตรงข้ามมันทำให้เธออึดอัดและหนักใจมากขึ้น

ป๊อปปี้ได้แต่ช็อคไปสักพักและเขาก็เสียใจมากที่ฟางพูดออกมาตรงๆ แบบนั้น

 

กว่าจะดีกันได้คือต้องทะเลาะกันก่อน เฮ้อ อย่าลืมเม้นกันด้วยนะ    สู้ๆ