ระยะเวลาเเห่งกาลรอคอย
เขียนโดย 
noey_august
วันที่ 10 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 เวลา 18.15 น.
แก้ไขเมื่อ 5 เมษายน พ.ศ. 2557 16.01 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
21) ^_^
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
James Part
หลังจากที่ผมประชุมเสร็จ ผมรีบกลับบ้านทันที ผมเข้าบ้านโดยผ่านห้องนั่งเล่น
เเล้วผมก็เห้นผู้หญิงที่อยากเจอมากที่สุดนอนอยู่บนโซฟา ผมก้าวเข้าไปช้าๆเเละนั่งข้างเธอ
"มานอนอะไรตรงนี้เนี่ย" ผมพึมพำเบาๆ ปัดเส้นผมที่ปิดใบหน้าออก เบลไม่รู้สึกตัว
"กลับมาแล้วหรือคะ^^" ป้าชมเดินมาหาผม
"เพิ่งกลับมาครับ ว่าเเต่ทำไมเบลมานอนตรงนี้ล่ะครับ"
"ป้าทำกุญเเจห้องหายจ๊ะ ป้าบอกว่าให้ไปรอคุณเจมส์ที่ห้องนอนของคุณต่าย
เเต่หนูเบลปฏิเสธ เเล้วคงเหนื่อยเลยหลับ"
ผมเหลือบมองไปที่ข้อเท้าของเบลล่า เห็นเป็นเขียวๆอยู่
"เบลไปโดนอะไรมาครับที่ข้อเท้า" ผมหันไปถามป้าชม
"เมื่อเช้าตกบันไดค่ะ" ตกบันได?
"นี้ครับกุญแจ ป้าชมไปเปิดห้องให้หน่อยนะครับ ผมขอยาหม่องด้วยนะครับ"
ผมส่งกุญเเจให้ป้าชม
"เดี๋ยวผมอุ้มเบลไปเอง หลับปุ๋ยขนาดนี้คงไม่ตื่นหรอกครับ"
ผมค่อยๆ วางร่างของเบลลงบนเตียง เเล้วเลื่อนมือไปจับที่ข้อเท้าที่เขียว
"นี่ยาหม่องจ๊ะ" ป้าชมยื่นยาหม่องให้ผม
ผมนวดตรงช้ำๆอย่างค่อยๆ เเล้วผมก็ยิ้มไปด้วย ก็...คนมันมีความสุข
"ดูคุณเจมส์จะห่วงหนูเบลล่ามาก" ป้าชมคอยดูอยู่ข้างหลัง
"ผมอยากดูแลเบลให้ดีที่สุด...เท่าที่ผมจะทำได้" ผมพูดพลางยิ้มกว้าง
"งั้น...ป้าไม่กวนเเล้วนะ นี่ผ้าเช็ดตัว" ป้าชมยื่นให้
"ขอบคุณครับ"
หลังจากนั้นผมก็ทั้งนวด เเละเช็ดตัวให้เบลอย่างเรียบร้อย ใจของผมอยากนอนข้างๆ
เธอจังเลย อยากอยู่ตรงนี้นานๆ ถึงเเม้ผมอาจจะทำให้เบลเสียใจ เเต่ผมไม่สนหรอกนะ
เเล้วผมก็เเอบหอมเเก้มเบล จากนั้นผมก็เดินออกจากห้องไป
Bella Part
ฉันลืมตาขึ้นมา มารู้ตัวอีกทีก็อยู่ในห้องนอน ฉันหยิบโทรศัพท์มาดูเวลา
ห๊า! 6 โมงเย็นเเล้ว ช่วงผีตากผ้าอ้อม ฉันหลับไปนานขนาดนี้เลยหรอเนี่ย
ฟึ่บ...
"ตื่นเเล้วหรอเบลล่า" พี่เจมส์เข้ามาพร้อมถ้วยโจ๊ก
"เอ่อ...คือ เริ่มทำงานเมื่อไหร่คะ"
"คุณยังห่วงงานอีก มากินข้าวก่อนค่อยกินยานะ"
พี่เจมส์หันไปยา ส่วนฉันก็ค่อยๆลุกออกจากเตียง
ตึก...
เเล้วฉันก็ล้มไปกับพื้น
"เป็นอะไรหรือเปล่า" พี่เจมส์ทรุดมานั่งข้างๆฉัน สีหน้ากังวล
"ไม่เป็นไรค่ะ คุณไปทำอย่างอื่นเถอะ" ฉันพยายามลุกเเต่ไม่สำเร็จ
"ผมช่วยนะ" เขาอาสา
"ไม่ค่ะ ฉันไปเองได้"
"ถ้าคุณดื้ออีก ผมจะปล้ำคุณตรงนี้นะ"
ฉันอึ้งทันทีกับประโยคเมื้อกี้ ฉันจ้องหน้าเขานาน เเล้วพี่เจมส์ก็ค่อยๆ จับไหล่ฉัน
เเล้วค่อยๆ
"กรี๊ด!!!" ฉันร้องลั่น
"ก็ได้ ฉันยอมให้คุณช่วยก็ได้"
เขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ พร้อมช่วยฉันนั่งบนเตียง เหตุการณ์เมื่อกี้ทำเอาฉันรู้สึกไม่ปลอดภัยทันที
"กินโจ๊กนะ เเล้วค่อยกินยา" เขาบอกฉันด้วยรอยยิ้ม
"ฉันไม่หิว" ฉันส่ายหัว
"กินซะนะกระต่ายน้อย จะได้มีแรง"
จากนั้นฉันก็รับดจ๊กจากเขา ฉันไม่ใช่นางเอกนิยายรักหวานเลี่ยนนะไม่จำเป้นต้องให้พระเอก
ป้อนข้าวต้ม...เอ้ย! โจ๊กหรอกนะ เเล้วฉันก็ยัดใส่ปากจนหมด โจ๊กก็...อร่อยจัง
"คุณไปพักผ่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันจัดการเอง"
เขามองหน้าฉันด้วยสายตาที่อ่อนโยนมากก่อนจะลุกขึ้นถือถ้วยโจ๊ก
ที่กวาดเรียบ
"อร่อยมากไหม" เขาหันมาถามฉัน
"อร่อยมากเลย ฝากขอบคุณป้าชมด้วยนะคะ^^" ตอนนี้สีหน้าฉันเหมือนเด็กเพิ่งกินขนมที่ถูกใจ
เขายิ้มให้ฉันน้อยๆ ก่อนเดินจากห้องไป ทำให้ฉันรู้สึกสดชื่น เฮ้ย!!..ยัยเบลเเกคิดอะไรอยู่เนี่ย
"รู้สึกดีขึ้นไหมหนูเบลล่า" ป้าชมเดินเข้ามาในห้องเเล้วยื่นยาหม่องให้ฉัน
"ดีมากเลยค่ะ ตรงข้อเท้า อ้อ..ป้าชมหนูขอบคุณสำหรับโจ๊กนะคะ"
"ป้าไม่ทำให้หรอกค่ะ สงสัยคุณเจมส์จะดูเเลดี"
ฉันหันไปสบตาป้าชม ต้องการรจะหาคำตอบ
"อ้อ...ป้าหมายถึงยาคงดี ป้าไปแล้วนะคะ ฝันดีจ้าหนูเบล"
ป้าชมแก้ตัวเเละเดินออกไปจากห้องอย่างเร็ว
......23.00.....
วันนี้เป็นไรอีกเนี่ย นอนไม่หลับเลย ต้องหาอะไรทำ
สุดท้าย....ทนนั่งอยู่ในห้องไม่ได้ออกไปเดินเล่นดีกว่า
James Part
คืนนี้ผมรู้สึกนอนไม่หลับเลย มัวเเต่คิดถึงใครคนหนึ่ง ผมรู้สึกดีใจเมื่อเธอชมว่าข้าวต้ม
...เอ้ย.โจ๊ก ที่ผมทำอะไร
เเล้วผมก็เดินออกมาจากห้องอย่างช้าๆ จู่ๆผมก็พบคนที่ผมอยากเจอมาก อยู่ใกล้ๆหน้าห้อง
ผม เเต่เบลล่าคงไม่รู้ว่าผมออกมาจากห้อง
"เดินได้แล้ว เย้!" เบลล่าพึมพำตัวเอง พยายามประคองตัวเองให้เดิน ผมก็อดอมยิ้มไม่ได้
เบลเดินไปที่บันได เเล้วเกิดสิ่งที่ไม่คิดจะเกิดขึ้น
ฟึบ....
"เบลล่า!!"
หมับ?
เกือบไปแล้วครับ เบลเกือบตกบันไดไปเป็นครั้งที่สอง ผมคว้าตัวเธอไว้ทัน
สภาพตอนนี้เหรอครับ ผมกอดเบลเเน่นมาก ใบหน้าซีดคงเพราะตกใจหันมาหาผม
ปลายจมูกเราชนกันพอดี ผมมองไปที่นัยต์ตาเธอ เเล้วค่อยๆประกบริมฝีปากเข้าไป
ผมโอบกอดเธอเเน่น เบลล่าค่อยๆผละหน้าอกผมออก เเต่ผมก็กอดเธอเเน่นกว่าเดิม
รวบเเขนทั้งสองข้างไว้ เเล้วเบลก็พยายามผละผมออกหลายครั้ง สุดท้ายเธอก็หมดเเรง
ค่อยๆคลายมือลง ยอมรับจูบผมโดยดี
เเละนานมาก กว่าผมจะถอนริมฝีปากลง เบลล่าทำท่าจะลุก
"คุณจะไปไหน" ผมถามเธอพร้อมคว้าร่างเธอไว้
"ฉัน...อยากเข้าห้อง" เธอยันผมออก
เบลล่าค่อยๆพยุงตัวเองขึ้น เเล้วหายลับไปให้ห้อง เบลคงโกรธผมที่ผมทำแบบนี้
ติดตามตอนต่อไปนะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
