เพลิงแค้นหัวใจมาร
เขียนโดย 
อโณทัย
วันที่ 4 มีนาคม พ.ศ. 2557 เวลา 22.39 น.
แก้ไขเมื่อ 11 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 21.14 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
8)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความพิชชี่ให้นักสืบไปตามหาฟาง แต่ก็ยังไม่มีวี่แววของเธอเลย เขานั่งลงบน
เก้าอี้ก่อนจะถอนหายใจออกมา
"สงสัยงานนี้งานแต่งคงล่มนะคะ"เอพริล เลขาสาวที่แอบมีความสัมพันธ์
ลับๆกับพิชชี่เดินมายิ้มให้เขา
"ไม่ ยังไงผมก็ต้องตามหาฟางเจอ"
"มั่นใจจังเลยนะคะ แหม...นี่ไม่ใช่ว่าเจ้าสาวคุณเขาหนีไปหาอดีตชู้ที่ชื่อ
ป๊อปปี้แล้วเหรอคะ"
"คุณพูดอะไรของคุณ"พิชชี่มองเอพริลทันที
"คุณลืมไปแล้วเหรอคะ ว่าสองคนนั้นเคยรักกัน"
"รักกันยังไง ฟางไม่ได้รักมัน ที่ฟางไปอยู่กับมันก็เพราะทำตามแผนของผม
ที่ต้องการจะแก้แค้นมัน"
"คุณแน่ใจเหรอคะ ว่าคุณฟางจะไม่หวั่นไหวเลยตลอดระยะเวลาที่อยู่กับ
นายป๊อป"เอพริลยั่วอารมณ์
"ไม่มีทาง ฟางรักผม หึ...คุณพูดแบบนี้ต้องการให้ผมแตกคอกับฟางสินะ"
พิชชี่มองเธออย่างรู้ทัน
"ทำไมคุณมองเจตนาของเอพริลแบบนั้นล่ะคะ"
"เราร่วมงานกันมานาน ทำไมผมจะไม่รู้นิสัยคุณ"
"แล้วถ้าคุณหาคุณฟางไม่เจอจริงๆ คุณจะทำยังไงล่ะคะ คุณพิชชี่"
เอพริลเอามือมาลูบไล้ไปทั่วกายของเขา พิชชี่จับมือเธอไว้ก่อนจะยิ้ม
"ผมเหนื่อยมาทั้งวันล่ะ คุณช่วยทำให้ผมหายเหนื่อยหน่อยสิ"
"ได้สิคะ เจ้านาย"แล้วทั้งสองก็ก้มลงจูบกันอย่างดูดดื่มแล้วจากนั้นก็
ปล่อยไปตามห้วงอารมณ์ของความใคร่
ณ บ้านนีระสิงห์
"ขอบคุณคุณโทโมะมากนะคะ ที่มาช่วยดูแลแก้วตลอด"แก้วเอ่ย
"คุณแก้ว ค่อยยังชั่วแล้วใช่ไหมครับ"
"ค่ะ ดีขึ้นมากแล้ว"แก้วยิ้ม
"คนไข้ของผมดีขึ้นแล้ว หมออย่างผมก็ดีใจไปด้วยครับ"
"คุณโทโมะนี่ไม่น่าเป็นหมอเลยนะคะ"
"ทำไมล่ะครับ"โทโมะสงสัย
"ก็หน้าตาคุณเหมาะไปทางเป็นพวกบอยแบนด์อะไรประมาณนี้มากกว่า"
"ที่จริงผมก็ไม่ได้อยากเป็นหมอหรอก"
"อ้าว...ทำไมล่ะคะ"แก้วสงสัย
"พ่อเลี้ยงผมเขาเป็นโรคหัวใจน่ะครับ ผมก็เลยคิดว่าเป็นหมอน่าจะช่วย
รักษาหรือดูแลเขาได้บ้าง"
"อ่อ....ค่ะ"แก้วมองโทโมะอย่างรู้สึกประทับใจในความกตัญญูของเขา
"แล้วเรื่องน้องสาวคุณ....คุณจะทำยังไงต่อล่ะครับ"
"ยังไม่รู้เลยค่ะ"แก้วเศร้าไปทันทีเมื่อพูดถึง
"ไม่เป็นไรครับ ผมจะอยู่ที่นี่กับคุณจนกว่าจะตามหาน้องสาวพบ"
"จริงเหรอคะ"แก้วดีใจที่โทโมะจะอยู่ต่อ
"หวังว่าคุณแก้วคงจะไม่รังเกียจ"อันที่จริงโทโมะอยากจะอยู่สานสัมพันธ์
กับหญิงสาวต่อ ผู้หญิงที่สวย น่ารัก เรียบร้อย แบบนี้ เขาไม่ปล่อยไปแน่
"ไม่เลยค่ะ ดีซะอีก แก้วจะได้มีเพื่อน"
"ครับ"โทโมะยิ้มให้แก้ว แก้วยิ้มตอบอย่างเขินๆ
ฟางโดนป๊อปปี้ใช้ให้ทำโน่นนี่จนหญิงสาวเริ่มหมดแรง
"แค่นี้เหนื่อยเหรอ"ป๊อปปี้พูด
"นายแกล้งฉัน"ฟางมองหน้าเขา
"ไม่ได้แกล้ง ก็เธอบอกเองไม่ใช่เหรอว่าจะชดใช้น่ะ"
"มันเยอะไปไหมห๊ะ"
"แต่ฉันว่ามันดีออกนะ ดูสิ...ฝึกให้คุณหนูอย่างเธอทำงานบ้านเป็นตั้งหลาย
อย่าง"ป๊อปปี้บอก
"เหอะ....มีอะไรจะใช้อีกไหมล่ะ"ฟางถาม
"เธอไปพักก่อนล่ะกัน เดี๋ยวฉันจะไปเช็คว่าเธอทำงานเรียบร้อยไหม"
"ค่ะ คุณชาย"ฟางพูดก่อนจะเดินเข้าบ้านไป ป๊อปปี้มองตามก่อนจะ
เดินไปดูงานที่เขาสั่งให้เธอทำ
"เหอะ...ยัยบ๊องเอ๊ย"ป๊อปปี้มองผ้าที่หญิงสาวนำไปตาก ก่อนจะไปหยิบ
มาซักใหม่เพราะมันยังมีฟองผงซักฟอกหลงเหลืออยู่
"เฮ้ย...นี่นาย จะแกล้งให้ฉันเหนื่อยอีกเหรอ"
ฟางเข้ามาเห็นป๊อปปี้นำผ้ามาใส่กะละมังก็ตกใจ
"ใครกันแน่ที่เหนื่อย ห๊ะ ดูนี่"ป๊อปปี้หยิบผ้ามาให้ฟางดู
"โทษที"ฟางยิ้มเจื่อน
"ไปเลยไป กลับเข้าบ้านไปเตรียมอาหารให้ฉันกินดีกว่า"ป๊อปปี้ไล่
หฟางเดินกลับเข้าไป
ฟางเนี่ยนร้าเฮ้อ....กลุ้มแทน ป๊อป ฮ่าๆๆๆ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
