จิราณี

     ตอนเช้า

ตอนนี้ก็เช้าแล้วแต่ฉันยังไม่ได้นอนเลย อาจเป็นเพราะเรื่องเมื่อคืนมั้ง...ไม่ก็คนที่นอนกอดฉันอยู่เนี่ย ตอนแรกฉันก็ไม่ได้อยากให้หมอนี่กอดเล๊ยย แต่หมอนี่ก็ยังหาข้ออ้างมาสารพัดอย่าง เห้อ ไม่รู้จะพูดยังไงดี

" ยังไม่ตื่นอีกเหรอเนี่ย คนเค้ายิ่งอึดอัดอยู่นะเว้ย"ฉันได้แต่บ่นพึมพำกับตัวเอง

"แล้วถ้าเป็นคนอื่นล่ะ จะอึดอัดรึเปล่า!!"

"อ้าว...นายตื่นแล้วเหรอ"ทำไมไม่บอก ปล่อยให้บ่นอยู่ได้เนี่ย

"ยังไม่ได้ตอบฉันเลย ถ้าเป็นคนอื่นจะอึดอัดรึเปล่า!!"ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าในน้ำเสียงนั้นเจือความไม่พอใจอยู่ด้วย

"ก็ คงอึดอัดแต่กับนาย"ฉันตอบแล้วกำลังจะลุกขึ้น

"แล้วนายหมากล่ะ!! ทำไมไม่อึดอัดบ้างเวลานายนั่นโอบคอเธอ"หมอนั่นพูดจบก็กอดฉันแน่นขึ้น

"เพราะฉันชินแล้ว"ฉันตอบแล้วพยายามดิ้นสุดแรงที่มี แต่เจมส์ก็ยิ่งกอดแน่นมากกว่าเดิม จนแทบหายใจไม่ออก

"เธอคงชินกับทุกคน ยกเว้นฉันล่ะสิ"หมอนั่นเหมือนจะเสียใจอยู่ลึกๆนะ แต่เสียใจเรื่องอะไรนี่สิ

"พอเลยๆ นายพูดเรื่องอะไรก็ไม่รู้แล้วก็ปล่อยฉันได้แล้ว ฉันจะไปอาบน้ำ"ฉันบอก

"ขอกอดเธอต่ออีกหน่อยสิ"เจมส์พูดแล้วเอาคางมาเกยไหล่ฉัน

"บ้าเหรอ จะกอดต่ออีกหน่อยได้ยังไงเล่า"ฉันตอบรู้สึกว่าผิวแก้มเริ่มร้อนขึ้นมา

"ทำไมจะไม่ได้ ทีเมื่อคืนเธอยังให้ฉันกอดเลย แล้วก็..."หมอนั่นลากเสียงยาว 

"ฉันจะไปอาบน้ำ"ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องพูด ไม่งั้นหน้าฉันคงแดงไปกว่านี้แน่ๆ

     หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว

ตอนนี้ฉันมาเดินเล่นที่ด้านล่าง แล้วความคิดหนึ่งก็พุ่งเข้ามาในหัวฉันแบบไม่ทันได้ตั้งตัว ฉันรีบเดินไปตรงที่ๆเจอรอยเท้านั่น โชคดีที่รอยท้ายังไม่ได้เลือนหายไป ฉันจึงเดินตามรอยเท้าไปเรื่อยๆ และมาหยุดอยู่ที่กระท่อมหลังเล็กๆหลังหนึ่ง แต่ตอนที่มาที่นี่ครั้งสุดท้ายยังไม่เห็นมีเลยนี่

"ขอโทษนะ มีใครอยู่รึเปล่า"ฉันพูดหลังจากที่ขึ้นมาบนตัวกระท่อมแล้ว

"นี่มีใครอยู่รึเปล่า!"ตอนนี้ฉันเริ่มพูดเสียงดังขึ้น เมื่อยังไม่มีวี่แววว่าจะมีเสียงอะไรตอบกลับมา แล้วจู่ๆไหล่ของฉันก็เหมือนมีใครมาจับจากด้านหลัง

"เห้ย ใครเนี่ย"ฉันรีบหมุนตัวไปด้านหลังทันที แล้วสิ่งที่เห็นคือ ผู้ชายวัยกลางคน รู้สึกว่าจะเป็นคนอังกฤษ

"เบลล่า นี่เบลล่าใช่ไหม!!"

"นี่คุณพูดไทยได้เหรอ แล้วยังรู้จักฉันด้วย"นี่เค้ารู้จักฉันทั้งๆที่ฉันไม่ได้รู้จักเค้าเลยเนี่ยนะ

"ทำไมจะไม่รู้จักล่ะ นี่ลูกจำพ่อไม่ได้เหรอ"เค้าพูดแล้วดึงตัวฉันเข้าไปกอด

"พ่องั้นเหรอ??"ฉันเอ่ยด้วยความสงสัย

"พ่อคิดถึงลูกมากเลยรู้รึเปล่า ถ้าคนๆนั้นไม่พรากลูกไปจากพ่อ"

"คุณมีหลักฐานอะไรมายืนยันล่ะว่าคุณเป็นพ่อของฉัน"ฉันพูดล้วรีบดึงตัวเองให้ออกมาจากอ้อมกอดนั่น

"คนๆนั้นบอกรึเปล่าว่าลูกมีนามสกุลว่าอะไร"เค้าถาม

"บอก"ฉันตอบไปสั้นๆ

"แล้วลูกนามสกุลอะไร"เค้ายังถามต่อ

"แคมเปน แล้วคุณจะถามไปทำไม"ฉันถามเขา

"ใช่จริงๆด้วยพ่อไม่ได้เข้าใจผิด"

"ทำไมคุณถึงพูดอย่างนั้น"ฉันถาม

"นามสกุลที่ลูกใช้อยู่เป็นนามสกุลของพ่อ"คำตอบนี้ทำเอาฉันอึ้งไปนานเลย ไม่เคยคิดว่าจะได้เจอพ่อตัวเองในที่แบบนี้ นอกจากบ้านที่เป็นกระท่อมหลังเล็กๆเนื้อตัวก็ค่อนข้างมอมแมมและสกปรก

"แล้วคนๆนั้นที่คุณบอกว่า...พรากฉันไปจากคุณน่ะเป็นใคร"ฉันลองถาม แม้จะรู้คำตอบอยู่แล้วก็เถอะ

"ก็คนที่เลี้ยงลูก คนที่ลูกชอบเรียกว่าคุณป้านั่นแหละ!!"

                                  ขอโทษนะคะ พอดีเมื่อวานป่วยเลยไม่ได้อัพ