Love is เพราะเธอทำให้ผมรักเป็น

     เมื่อฟางเห็นว่าไม่มีใครจึงหันหน้ากับมา ก็พบว่าป๊อปปี้นั่งเท่ พร้องทำท่าจะเล่นกีต้าร์เรียบร้อยแล้ว ฟางมองป๊อปปี้อย่างตกตะลึง เค้าไม่เปลี่ยนไปเลยสินะ ไม่สิหัวใจเค้าอาจเปลี่ยนไปแล้วก็ได้ เพลย์บอยอย่าง....พี่ป๊อปปี้

 

 

     ป๊อปปี้เห็นคนตัวเล็กหันมามองตัวเองแล้วก็ยิ้มที่มุมปากนิดนึงก่อนจะเริ่มบรรเลงเพลงที่เตรียมกับจินนี่

 

 

ทำไมสายตาเย็นชา เวลาที่เราเจอกัน
ทำไมต้องทำอะไรอย่างนั้น ไม่เข้าใจ
เธอลืมไปแล้วหรือไงเรื่องราวครั้งนั้น
ภาพในวันวาน ที่ดีต่อกัน

หากวันนั้นฉันทำอะไร ที่ไม่ดีที่ผิดไป
อยากจะขอให้ลืมมันไป ได้ไหม กลับมารักกัน


เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม ได้ไหมเธอ
ยังรอเธอเสมอ ทุกครั้งที่หายใจ
ไม่อยากมีชีวิต อ้างว้างอีกต่อไป
ก็มันทนไม่ไหวจริงจริง เพราะหัวใจรักแค่เธอ


ในวันที่ไม่มีกัน ในใจของฉันว่างเปล่า
ไม่เคยต้องเหงาอะไรแบบนี้ เพิ่งเข้าใจ
ถ้าหากฉันย้อนเวลากลับไปวันวาน
ฉันจะไม่ยอม ให้เธอจากไป


หากวันนั้นฉันทำอะไร ที่ไม่ดีที่ผิดไป
อยากจะขอให้ลืมมันไป ได้ไหม กลับมารักกัน


เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม ได้ไหมเธอ
ยังรอเธอเสมอ ทุกครั้งที่หายใจ
ไม่อยากมีชีวิต อ้างว้างอีกต่อไป
ก็มันทนไม่ไหวจริงจริง เพราะหัวใจรักเธอคนเดียว


เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม ได้ไหมเธอ
ยังรอเธอเสมอ ทุกครั้งที่หายใจ
ไม่อยากมีชีวิต อ้างว้างอีกต่อไป
ก็มันทนไม่ไหวจริงจริง เพราะหัวใจรักเธอคนเดียว
ก็มันทนไม่ไหวจริงจริง เพราะหัวใจรักเธอคนเดียว

 

 

          พอป๊อปปี้ร้องเพลงจบ ก็มองฟางด้วยสายตาเปี่ยมล้นไปด้วยความรักอันแสนหวาน ต่างจากฟางที่ตอนนี้กำลังตัวสั่นเพราะร้องไห้ 

 

 

     "ฮึกๆๆๆ"

 

 

     ป๊อปปี้รีบเดินลงมาจากเวทีแล้วมาดูอาการคนตัวเล็ก แต่ฟางกลับหันหน้าหนี ป๊อปปี้เลยสวมกอดจากทางด้านหลังอย่างหลวมๆ

 

 

     "ร้องไห้ทำไมครับ คนดี"

 

 

     "คุณจำคนผิดรึเปล่าคะ ฉันไม่รู้จักคุณนะคะ ฉันร้องไห้เพราะโดนทิ้งมาค่ะ"

 

 

     ป๊อปปี้ช็อกในทันทีเมื่อฟางเล่นละครให้ไม่รู้จักกัน คนอย่างป๊อปปี้ไม่มีทางยอม เขาเชื่อฟางจำเขาได้และจำอดีตอันแสนเจ็บปวดของตัวเองได้

 

 

     "ฟางครับ พี่รู้เรายังไม่ลืมพี่ พี่อยากขอโทษเกี่ยวกับเรื่องเมื่อ 2 ปีได้ ให้อภัยผู้ชายใจร้ายคนนี้ได้มั้ยฟาง"

 

 

      "จะให้ฉันบอกคุณอีกครั้งหรอคะว่าฉันไม่รู้จักคุณ  ปล่อยได้แล้ว ฉันจะกลับไปหาลูก"

 

       "ลูกฟาง ฟินคือลกพี่ใช่มั้ยฟาง หันหน้ามาคุยกับพี่หน่อย"

 

 

     ป๊อปปี้หันตัวฟางให้มาเผชิญหน้ากับเขา ฟางมองป๊อปปี้ด้วยแววตาไม่ค่อยจะเชื่อ

 

 

      "ฟินไม่ใช่ลูกของคุณแต่เป็นลูกของพี่พายุ ปล่อยฉัน ฉันก็หันหน้ามาคุยกับคุณแล้วปล่อยฉัน"ฟางดิ้นอยู่ในอ้อมแขนของป๊อปปี้ ที่คนตัวใหญ่กำลังมีอารมณ์ที่คุกรุ่น เมื่อคนตัวเล็กพูดถึงชื่อผู้ชายอีกคน

 

 

      "ปล่อยฉัน ป่านนี้พี่พายุกับฟินอยู่บ้านแล้ว"

 

 

      "คุณโดนทิ้งมาไม่ใช่หรอครับ"จู่ๆป๊อปปี้ก็เปลี่ยนสรรพนามและน้ำเสียงที่อ่อนหวานกลายเป็นแข็งกร้าว

 

 

      "ใช่ค่ะ ฉันโดนสองคนนี้แกล้งเอา สองคนนี้กำลังรอฉันอยู่ที่บ้าน ฉันต้องรีบกลับเพราะเดี๋ยวพี่พายุเป็นห่วง"ฟางพูดด้วยน้ำเสียงเรียบก่อนจะเน้นคำว่า'พี่พายุ'

 

 

          ป๊อปปี้ที่ได้ยินชื่อพายุอีกรอบจึงรัดฟางมากกว่าเดิม ดวงตาเหมือนมีเปลวไฟนับพันอยู่ ฟางมองป๊อปปี้อย่างตกใจ ก่อนที่คนตัวสูงจะโน้มหน้าลงมาพร้อมประกบจูบ

 

 

     ป๊อปปี้ประกบจูบฟางอย่างหนักหน่วง รุนแรง ป่าเถื่อน ก่อนจะคลายอารมณ์เป็นอ่อนหวานแทน ส่วนมือก็ซุกซนไล่ไปตามสะโพกของฟาง

 

 

    ป๊อปปี้สัมผัสปากของฟาง  ที่ทำให้เค้าเหมือนเสพติดเยลลี่สีหวาน ที่นุ่ม และคิดถึง

 

     ป๊อปปี้สัมผัสมือของฟาง   ที่ทำให้เค้ามีความรู้สึกว่ามันนุ่มอยากจับแล้วจับอีก อยากจับเพื่อให้รู้ว่าเค้าพร้อมจะปกป้องเธอ

 

     ป๊อปปี้สัมผัสสะโพกของฟาง ที่ทำให้เค้าคลั่งได้ คิดถึงมานานนับ2ปี

 

 

 

          ในตอนแรกฟางพยายามดันอกของป๊อปปี้แต่เรี่ยวแรงแทบหมดก็ป๊อปปี้สูบเรี่ยวเเรงของเธอไปแล้วนี่ มือที่พยายามจะผลักกลายเป็นตวัดโอบคอป๊อปปี้ พอเคลิ้มสักพักฟางนึกถึงฟินจึงมีแรงที่จะผลักป๊อปปี้ออก

 

 

     "คุณคะ เราเพิ่งจะเจอหน้ากัน คุณไม่ควรทำอย่างนี้กับฉัน ฉันจะไปหาพี่พายุแล้ว หวังว่าเราจะไม่เจอกันอีกนะคะ"

 

 

          ป๊อปปี้กำลังจะจับมือฟางแต่ไม่ทันโดนคนตัวเล็กตบมาก่อน

 

 

     "เพี่้ยะ สำหรับเรื่องทุเรศๆที่คุณทำกับฉันในวันนี้นะคะ"

 

 

     ป๊อปปี้มองหลังของฟางที่เดินจากไป จนไม่เห็นแล้ว ก็เอามือมาแตะที่แก้มที่โดนฟางตบ'ฟางจะตบพี่อีกก็ได้นะ ถ้าทำให้ฟางกลับมาเป็นเหมือนเดิม พี่ไม่เจ็บแก้ม แต่พี่เจ็บที่ใจ'แล้วป๊อปปี้ก็ทรุดลง พวนกวินจินนี่ที่แอบดูอยู่ก็รีบเข้ามาดูด้วยความเป็นห่วง

 

 

 

 

 

 

ด้าน ฟาง

 

 

     พอกลับถึงบ้านก็รีบวิ่งเข้าห้องนอนตัวเองแล้วทรุดตัวลงที่หน้าประตู ตามด้วยเสียงสะอื้นไห้ 'พี่ป๊อป พี่จริงๆด้วย พี่ยังเหมือนเมื่อ 2 ปีก่อนจริงๆด้วย พี่ยังเป็นเหมือนเดิม ฟางควรให้โอกาสพี่มั้ย ฟางเจ็บมากพอแล้วนะ พี่ป๊อปปี้'

 

 

      พายุที่นอนไม่หลับเดินมาหยุดหน้าห้องฟางก่อนจะได้ยินเสียงร้องไห้ของคนตัวเล็ก ก็หยุดสักพัก อยากจะเคาะประตูห้องแต่ว่า ฟางคงนึกถึงป๊อปปี้สินะ  พายุนึกได้จึงเดินกลับเข้าไปในห้องนอนปล่อยให้ฟางร้องไห้ต่อ

 

 

     'ถ้าฟางร้องไห้แล้วจะหายเจ็บพี่ก็จะไม่ห้าม'

 

 

 

 

 

 

     "ไอป๊อปมึงใจเย็นดิวะ ดื่มเหล้าอีกแล้ว เพราะมึงเป็นงี้ไงน้องฟางถึงได้ทิ้งมึงอ่ะ"พอกวินพูดยิ่งทำให้ป๊อปปี้ดื่มหนักเข้าไปอีก

 

 

      "พี่กวินอย่าพูดอย่างนั้นสิ พี่ป๊อปถ้าพี่ไม่พยายามจะทำได้มั้ยนี่มันก็แค่ครั้งแรกที่พี่ขอโอกาสจากฟาง"

 

 

     ป๊อปปี้นิ่งคิด ก่อนที่กวินจะพูดต่อให้ป๊อปปี้คิดได้ว่า

 

 

      "ไม่ว่าจะทำอะไร ถ้าพยายามก็ทำได้แหละ"

 

 

       "หน่อวววว์ ไอกวินมึงหัดเอาคำคมพวกนี้มาจากไหนวะ โครตเท่ กูขอลายเซ็น"โซ่รีบพูดขึ้นมาแล้วทั้งหมดก็หัวเราะกัน ยกเว้นป๊อปปี้ที่ยิ้มอย่างมีแผนการณ์ในใจบางอย่างงงง

 

 

 

      "พี่ไม่มีวันเสียฟางให้ใคร ถึงตายก็ยอมม"

 

 

 

 

 

 

 

 

                

    'ถ้าฟางร้องไห้แล้วจะหายเจ็บพี่ก็จะไม่ห้าม' By Payu

  

 

     "ไม่ว่าจะทำอะไร ถ้าพยายามก็ทำได้แหละ" By Gavin

 

      

       "พี่ไม่มีวันเสียฟางให้ใคร ถึงตายก็ยอมม" By Poppy

 

 

 

มาอัพแล้วเด้ออออ หลังจากห่างหายไปนาน เม้นน้อยมากเลบ เค้ายังไม่เปิดเทอมอัพได้แต่ ขอเม้นหน่อยสิคะ สองเม้นหน่อยไป (เค้าไม่รู้จัก) นะนะนะนะ