น้องเกรียนตัวร้าย x พี่ชายตัวแสบ
เขียนโดย 
Metoric_soul
วันที่ 28 ธันวาคม พ.ศ. 2556 เวลา 13.32 น.
แก้ไขเมื่อ 29 เมษายน พ.ศ. 2557 18.17 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
2) ผลัดกันออกลาย =_=
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความผมเดินวนไปมาในห้องแคบๆ เล่นนู้นดูนี้เพื่อให้ลืมเรื่องที่ผมคิดก่อนหน้าเพราะถ้านึกอะไรออกสักอย่างแล้วปวดหัวสุดๆอ่ะ =^=
“เลิกเดินซะทีเว้ยมึนหัว”
“สู้ผมปะละผมปวดเลย” ผมหันไปตอกกลับโดยอัตโนมัติ ก็ทำไมอ่ะ บอกให้หาอะไรทำแก้จะได้ไม่บ่นปวดหัวเอง เค้าม่ายรู้ม่ายชี้
“ไม่ใช่ให้เดินไปเดินมาเว้ย นี้ความจำเสื่อหรือเอ๋อนี้”
“ผมไม่เอ๋อซะหน่อย!”
“แล้วที่ทำเนี่ยไม่เรียกว่าเอ๋อแล้วเรียกว่าอะไร”
“ไม่มีชื่อเรียก ไว้รู้แล้วจะบอก!” เออ เจอเกรียนใส่แบบนี้งิ๊ดเลยไง มันมาเองนะไอ้เวลาจะตอกกลับแต่ละครั้งเนี่ย จะว่าไปผมน่ะ...
“อึก...” ผมยกมือขึ้นกุมขมับข้างนึงส่วนอีกข้างคว้าขอบประตูเข้าไปยังห้องครัวไว้ ผมนะเป็นคนแบบนี้อยู่แล้ว เอาแต่ใจ ชอบเอาชนะ แล้วก็คิดเสมอว่าตัวเองไม่ผิด
“นึกอะไรออกอีกละ” น้ำเสียงหงุดหงิดไม่น้อยถามอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์
“ปกติแล้วผมเป็นคน...อึก ผม...”
“พอเลยไม่ต้องพูดละ ถ้านึกอะไรที่ไม่ใช่ที่อยู่ออกก็เงียบไปเลย”
“โหดร้าย =^=”
“กับเด็กแบบแกเท่านั้นแหละ”
“ผมไม่เด็กนะ”
“อายุเท่าไหร่เหอะ”
“นี้คุณความจำเสื่อมด้วยคนป่ะเนี่ย คิดว่าผมจำได้เหรอ”
“-*- (อึ้ส!)” ผมเดาอารมณ์เดือดปุดนึงได้จากสายตา สนุกดีแฮะ โดนผมตอกใส่เงียบเลยดิ ตั้งแต่ผมดีขึ้นจนพอต่อปากต่อคำได้พี่แกก็โดนผมสวนกลับจนเงิบไปหลายรอบและ
“มองไมอีกอ่ะ กลัวผมโดนลงมาจากฟ้าอีกคนรึไง”
“เป็นเรื่องที่กลัวที่สุดในชีวิตถ้าบนโลกมีแกอีกคน”
“อารมณ์ประมานเดี๋ยวรักไม่ไหวว่างั้น”
“ไอ้...” ฮ่าๆๆๆ ด่าไม่ออกเงิบเลยดิ รอบนี้ขอราชันย์โฉบไปกินก่อนเด้อ ^O^
“พ่อแม่เลี้ยงแกไหวได้ไงเนี่ย ขนาดอยู่กับแกไม่ถึงยี่สิบชั่วโมงยัง...”
“งั้นก็แค่กับลุงละนะ” ผมย้อนสรใส่เต็มๆ เอาดิถ้าผมเด็กพี่แกก็ลุงเลยอ่ะ เจ้าของห้องตอนนี้เดินมากระชากตัวผมเหวี่ยงลงบนที่นอนแล้วขึงตัวผมไว้ เฮ้ยนี้อย่าบอกนะว่าเล่นมากพี่แกจริงจังเกิดอารมณ์เนี่ย O . o
“พี่ๆใจเย็นผมพูดเล่น อ๊ะ!” เสื้อยืดสีขาวตัวใหญ่ถูกถกขึ้นจนเห็นลอยแผลซึ่งคาดว่าระหว่างที่ร่วงลงมาผมอาจจะกระแทกอะไรสักอย่าง
“ไม่ใช่แผลกระแทกแน่ นี้ต้องโดนอะไรเกี่ยวมา”
“ยะ...อย่าเปิดคาไว้ดิ”
“ทำไม ทำเป็นอาย ฉันไม่พิศวาสแกง่ายๆหรอก”
“คือเปิดสูงไปมั้ย” เพราะแผลมันอยู่แค่ตรงหน้าท้องแต่พี่แกเปิดขึ้นมาจะเกยคอผมอยู่แล้ว ลมหายใจของผมมันแปรปรวนแปลกๆแฮะ แล้วทำไมหน้ามันร้อนละเนี่ยครับ - -
“แผลมันอยู่แค่ท้อง แต่รอยช้ำมันยาวมาถึงนี้”
“ฮึ้ย!” ผมถึงกับเด้งตัวขึ้นมา เพราะพี่แกเล่นจิ้มกลางอกซ้ายเฉียดยอดอกผมนิสสสสสสเดียว โหยเฉียด ถ้าโดนนี้มีครางกันบ้างและ เอ้ย...บ้า ผมเนี่ยนะ ไม่ๆๆๆๆ
“เอาอีกแล้วไอ้หน้าแบบนี้ เห็นฉันเป็นพวกโรคจิตคิดไม่ซื่อกับไอ้เด็กที่ร่วงลงมาจากท้องฟ้ารึไง” คือย้ำจังเลยว่าผมมาจากไหน อย่าให้รู้ต้นต่อว่าใครมันโยนผมลงมานะ จะลากมากราบเท้าพี่แกให้ดู ผมกัดฟันแน่นเพรารู้สึกเหมือนขาดอากาศเล็กน้อย หน้าใกล้กันแค่คืบอย่างนี้ผมคงมีพื้นหายใจหรอกครับ
“ถ้าจะใกล้ขนาดนี้จูบผมเลยดีกว่ามั้ย”
“จูบแกคือสิ่งสุดท้ายที่ฉันจะทำ”
“โหดร้าย นิดนึงก็ไม่ได้ =^=”
.
.
.
Chu ♥!
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!” ผมมันบ้าเอง โอเคผมขอโทษ ผมมันพวกชอบยุเอง T^T ผมอยากตะโกนคำพวกนี้ดังๆเพื่อกลับไปล้างอดีต ริมฝีปากร้อนดูดดุลอย่างรุนแรงบวกกับลิ้นที่ตวัดหยอกล้อลิ้นผมเล่น กันลิ้นขาดเลยได้มั้ยเนี่ย แง่งๆ T^T
“อึก!” ไหนว่าเฉียดไง! ไหนตอนแรกมันเฉียดไง ทำไมคราวนี้พี่แกใช้นิ้วเย็นกดวนไปซะงั้นละ อื้ยยยยย ผมจะบ้าตายโครตพ่อโครตแม่ที่ไหนก็ได้ช่วยผมที โฮรรรร TxT
“อั่ก...ดะ...เดี๋ยวดิพี่” ผมพยายามดิ้นแต่แรงกวนตีนพี่แกหายไปพร้อมกับเสียงที่ถูกกลืนเมื่อกี้ อิ๋บอ๋ายแล้วไง T^T
“แหม...แล้วไอ้ที่กวนตีนฉันเมื่อกี้หายไปไหนแล้วละ ไอ้เด็กที่ชื่อราชันย์เมื่อกี้น่ะ ไหง๋ตอนนี้เหลือแต่ราชันย์น้อยนอนครางหงิงๆตรงนี้ซะละ” รอยยิ้มของผู้ถือครองชัยชนะฉีกกว้างบนใบหน้าที่หน้าเอาอภิมหาสหะบาทาทาบลงไป
“เออยกนี้ผมยอมก็ได้”
“ยอมฉันยกนึงเองเหรอ”
“ความหายเชิงไหนเนี่ย!”
“เชิงนี้ไง...”
“อ๊ะ!” แม่งก้มลงละเลงลิ้นวนรอบยอดอกผมเบาๆ จงใจแกล้งกันนิหว่าจริงๆแม่งไม่คิดอะไรกับผมซะหน่อย โธ่ ตั้งสติสิเว้ยราชันย์ ราชันย์ ราชานนนนนย์ T[]T
“พอดีกว่า สงสารเด็ก”
“ไม่เด็กนะวะ...”
“จ๋าจ้ะ ^ ^” เออ ยอมไว้ยกนึง เดี๋ยวรอบหน้าอย่าให้พลาดพ่อจะเอาให้เงิบหัวติดดินเลยคอยดู ฮึ้ย T^T เป็นไงมั่งเม็ดทับทิมลูกพ่อ ฮรือ.....
“โอดครวญไปก็เท่านั้น ยังไงก็แกเสียไปแล้วนิ จูบแรก”
“อ๊ากกก ย้ำทำซอสมะเขือเทศเหรอครับ!” ผมจะพ่นไฟได้อยู่แล้วนะ ทำกับผมไว้แสบนัก ฮึ้ยๆๆๆๆ จะร้องไห้แล้วนะเว้ย T^T
“แล้วผมไม่เห็นจะจำได้เลยว่าจูบแรก อาจจะมีก่อนหน้าแล้วก็ได้”
“ฮึ ถ้านี้ไม่ใช่จูบแรกแกคงไม่ทรุดขนาดนี้หรอก นี้ยังไม่เอาจริงเลยด้วยซ้ำ จูบเด็กที่ร่วงมาใส่ไม่ลง”
“เอ้ยคำก็ร่วงลงมาจากฟ้า สองคำก็ร่วงลงมาจากฟ้า ผมชื่อราชันย์นะโรคจิตมากมั้ยเนี่ยที่ชื่อสั้นๆมีไม่เรียกอยากเรียกยาวๆ”
“มีปัญหามั้ยครับที่รัก” ขนลุกเว่อ T^T
“ฮ่าๆๆๆ วอนท์เองนะ” ไม่เอาแล้วคราบๆ พาผมออกไปจากที่นี้ที ใครพาออกไปได้ผมยอมเป็นเมียเลยเอา สาบานต่อหน้าหลอดไฟ โฮรรรร (โอดครวญสุดชีวิต) !
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
