รักสุดท้ายของหัวใจ

 

 

 

 

 

 

 

ฟางตื่นมาในตอนเช้าแล้วลุกขึ้นบิดขี้เกียจก่อนจะลุกไปที่ตู้เสื้อผ้าพบว่ามีเสื้อผ้าของแก้วอยู่อย่างที่

ป๊อปปี้พูดไว้เมื่อคืนจริงๆฟางจึงอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อแล้วลงมาชั้นล่างพบว่าชั้นล่างว่างเปล่าไม่มีป๊อปปี้

อยู่

 

 

“รถก็อยู่แล้วหายไปไหนนะ”ฟางเดินมาที่ด้านนอกพบว่ารถของป๊อปปี้ยังอยู่จึงเดินกลับเข้ามาในบ้าน

ตามเดิม

 

“หรือว่าจะยังไม่ตื่น ป่านนี้แล้วจะนอนไปถึงไหน”ฟางมองนาฬิกาพบว่าจะ11โมงแล้วป๊อปปี้ยังไม่ลง

มาอีกก็เดินขึ้นไปบนห้องนอนป๊อปปี้ทันที

 

 

 

 

ก๊อกๆ

 

 

 

 

“คุณป๊อปคะ ตื่นได้แล้วค่ะ”ฟางเคาะประตูเรียกแต่ไม่มีเสียงตอบก่อนจะบิดลูกบิดพบว่าไม่ได้ล๊อคจึง

เดินเข้าไปในห้องนอนป๊อปปี้ก็พบว่าชายหนุ่มนอนหลับอยู่บนเตียง ฟางจึงเดินมานั่งลงข้างๆเตียง

แล้วมองป๊อปปี้ที่นอนคว่ำกอดหมอนข้าวหลับปุ๋ยไม่มีท่าทีจะตื่นเลย

 

 

“หลับแบบนี้อีกกี่โมงถึงจะตื่นล่ะเนี่ย”ฟางพูดก่อนจะนั่งมองป๊อปปี้ตรงนั่นแล้วแอบยิ้มออกมาโดยไม่รู้

ตัว

 

 

“อ๊ะ ไม่ได้ๆ เรามาปลุกคุณป๊อปแล้วจะได้รีบๆคุยกันจะได้รีบกลับ คุณป๊อปๆ ตื่นได้แล้วค่ะคุณ

ป๊อป”ฟางได้สติก็รีบเปลี่ยนไปปลุกป๊อปปี้พร้อมกับเขย่าชายหนุ่มทันที

 

 

 

“อือ ไม่เอาอ่ะ ขอต่ออีกนิดนะฟาง”ป๊อปปี้งัวเงียพลิกตัวหนีฟาง

 

 

“ไม่ได้ค่ะ นี่มัน11โมงแล้วนะคะคุณป๊อปจะนอนไปถึงไหน”ฟางบ่น

 

 

 

“นานทีได้นอนสบายๆไม่ลุกไปทำงานแบบนี้ขออีกซักแปปนะ”ป๊อปปี้พูดแล้วยกผ้าห่มคลุมโปงฟาง

รีบกระชากผ้าห่มดึงลงมาทันที

 

 

 

“ไม่ได้ค่ะ จริงสิ ไหนจะเรื่องทำงานอีกนี่ถ้าโดดงานมาแบบนี้มันไม่ดีนะคะ”ฟางนึกถึงเรื่องานก็บ่น

ทันที

 

 

“โอ๊ย ปากบอกไม่ใช่เมียชั้นแต่บ่นเป็นเมียชั้นเลยนะ”ป๊อปปี้ลุกขึ้นมานั่งแล้วพูดก่อนจะขยี้ตามอง

ฟางที่ตกใจก่อนจะรีบถอยหนีป๊อปปี้

 

 

“ฟางไม่ใช่เมียคุณ ฟางก็แค่พูดในสิ่งที่มันควรเป็นไป”ฟางรีบบอก

 

 

“ฮัลโหล อ้อ ช่วงนี้ชั้นไม่อยู่นะถ้ามีงานด่วนอะไรให้โทรหาชั้นทันทีเลยนะ”ป๊อปปี้โทรสั่งงานลูกน้อง

 

 

“ขี้เกียจ”ฟางพูดเมื่อเห็นว่าป๊อปปี้โทรสั่งงานลูกน้องไม่มีท่าทีจะยอมกลับ

 

 

 

“ก็จะได้มีเวลาคุยกับเธอ2คนไง”ป๊อปปี้พูดแล้วยื่นหน้าใกล้ฟางอีกครั้งพอฟางจะขยับตัวหนี ป๊อปปี้ก็

โอบฟางไว้

 

 

 

“มาปลุกชั้นแบบนี้แต่ชั้นยังง่วงอยู่เลยเดี๋ยวเราค่อยคุยกันไม่ได้หรอฟาง ชั้นเหนื่อยมาทั้งคืนนะที่ขับ

รถมาที่นี่อ่ะ”ป๊อปปี้เอาหน้าซุกลงที่หัวไหล่ฟางไว้ทำเอาฟางใจเต้นรัว

 

 

 

“บอกแล้วว่าให้อยู่ที่กรุงเทพคุยกันแปปเดียวเดี๋ยวก็เสร็จไม่เห็นต้องถ่อมาถึงที่นี่ ไม่มีเหตุผลซะ

เลย”ฟางยังคงฟอร์มพูดนิ่งๆ

 

 

“แค่อยากอยู่ใกล้ๆใครซักคนแค่นี้ใช้เป็นเหตุผลพอมั้ยล่ะ”ป๊อปปี้เงยหน้าขึ้นมาพูดออกมาจากความ

รู้สึกที่เกิดขึ้นตอนนี้กับตัวเอง ฟางนิ่งอึ้งไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้ออกมา ฟางนิ่งซักพักก่อนจะดันมือ

ป๊อปปี้ออกจากการกอดตัวเองไว้แล้วขยับออกห่างชายหนุ่ม

 

 

 

“คุณป๊อป นี่คุณกำลังทำอะไรกันแน่ แกล้งฟางอยู่ใช่มั้ย คุณจะอยากอยู่ใกล้ฟางทำไมคะ ในเมื่อ

เมื่อก่อนคุณเองน่ะเกลียดฟาง ทำลายฟาง อยากไล่ฟางไปให้ไกลากตัวเอง แล้วตอนนี้มันคืออะไร

กันแน่”ฟางถามเพราะตอนนี้เธอเองก็รู้สึกสับสนในหัวใจมาก

 

 

 

“เมื่อก่อนน่ะใช่ แต่ไม่รู้สิ ว่าทำไมพอหลังๆมาชั้นถึงรู้สึกดีๆกับเธอ อยากอยู่ใกล้ๆ หวงเธอที่เวลา

เธอไปกับผู้ชายคนอื่น ไม่พอใจที่มีผู้ชายมารุมล้อมเธอ ปวดใจทุกครั้งที่เธอพูดจาร้ายๆใส่ชั้น ชั้นน่ะ

อยากให้เธออยู่ข้างๆชั้นแค่คนเดียว แบบนี้เค้าเรียกว่าความรักรึเปล่า ถ้าใช่ ชั้นคงรู้สึกแบบนี้กับเธอ

แล้วล่ะฟาง”ป๊อปปี้พูดทุกอย่างที่ออกมาจากใจ ฟางอึ้งมองหน้าชายหนุ่มนิ่งอึ้งกับสิ่งที่ตัวเองได้ยิน

เขาน่ะหรอ ผู้ชายคนนี้น่ะหรอ ผู้ชายที่ชอบทำร้ายเธอ เคยทำลายอนาคตทุกอย่างของเธอ ผู้ชายคน

นี้รักเธอน่ะหรอ

 

 

 

“ดะ เดี๋ยว เธอจะไปไหนน่ะ เอ่อ เธอคงจะรังเกียจสินะที่ชั้นอยากอยู่ใกล้ แล้วชั้นรักเธอ ฮะๆ ชั้น

ขอโทษนะที่พูดอะไรไม่เข้าออกมาให้เธอฟัง เธอไม่ต้องรับรักชั้นหรอก ชั้นรู้ว่าชั้นมันคือคนเลวอยู่ดี

ในสายตาของเธอ เอาเถอะ ถ้าเธอไม่อยากอยู่กับชั้น งั้นรอก่อนนะ เดี๋ยวชั้นจะไปอาบน้ำแต่งตัว

แล้วจะพาเธอไปส่งที่บ้านเดี๋ยวนี้ล่ะ”ป๊อปปี้มองฟางที่ลุกหนีตัวเองก็รีบพูดดักก่อน แล้วรู้ทันทีว่าฟาง

คงรังเกียจเขามากขนาดนี้สินะ ชายหนุ่มลุกขึ้นไปหยิบผ้าขนหนูแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป

 

 

 

ปัง

 

 

 

 

“เค้ารักชั้นงั้นหรอ”ฟางอึ้งแล้วพูดทวนกับสิ่งที่ป๊อปปี้พูดออกมาเมื่อกี้นี้

 

 

 

 

 

“อ้าว หายไปไหนน่ะ”ป๊อปปี้แต่งตัวแล้วเตรียมตัวจะกลับก็แปลกใจที่ลงมาชั้นล่างไม่เห็นคนตัวเล็ก

นั่งรอ ก็รีบเดินตามหาจนทั่วบ้านก็ตกใจที่ไม่เห็นฟางอยู่ในบ้าน

 

 

 

“ฟาง”ป๊อปปี้วิ่งออกมานอกบ้านเพื่อตามหาฟาง ก่อนจะเดินไปเรื่อยๆที่สวนหลังบ้านที่ตัวเอง

ออกแบบเองก็เห็นคนตัวเล็กนั่งลงอยู่ที่ชิงช้าใต้ต้นไม้ใหญ่ ฟางนั่งเล่นชิงช้าสีขาวใต้ต้นไม้แล้วมองดู

วิวธรรมชาติด้านหน้าก่อนจะสูดลมหายใจลึกๆให้เต็มปอดอย่างรู้สึกสดชื่น

 

 

 

“นึกว่าหายไปไหนอยู่นี่นิเอง เอาล่ะ เราจะกลับกรุงเทพรึยังล่ะฟาง”ป๊อปปี้เดินมาหาฟางแล้วพูด

ฟางมองป๊อปปี้นิดนึงแล้วไม่ตอบอะไรก่อนจะแกว่งชิงช้าไม่สนใจชายหนุ่มจนป๊อปปี้เหวอที่ฟาง

เหมือนไม่เห็นตัวเองอยู่ในสายตา

 

 

 

“ฟาง ชั้นรู้ๆว่าเธอเกลียดชั้นแต่เธออยากกลับบ้านไม่ใช่หรอ มา เดี๋ยวชั้นไปส่ง”ป๊อปปี้พูดอีกครั้งฟาง

จึงหยุดชิงช้าแล้วเงยหน้ามองคนตัวสูงที่ยืนตรงข้างๆเธอ

 

 

“ขับรถมาตั้งไกล คุณเหนื่อยไม่ใช่หรอคะจะรีบกลับไปทำไม ทำไมไม่พักให้หายเหนื่อยซะก่อน

ล่ะ”ฟางพูดเล่นเอาป๊อปปี้ตามอารมณ์ฟางไม่ทัน

 

 

 

“แล้วอีกอย่าง ตรงไหนคะสวนที่เมื่อคืนคุณบอกจะพาฟางมาดู ใช่ตรงนี้รึเปล่า”ฟางพูดอีกครั้ง ป๊อปปี้

ยิ้มออกทันที

 

 

“ตกลงเธอจะอยู่กับชั้นที่นี่จริงๆใช่มั้ยฟาง”ป๊อปปี้ดึงฟางขึ้นแล้วถามอย่างตื่นเต้น

 

 

“ใครบอกฟางจะอยู่ที่นี่กับคุณ ฟางแค่อยากจะมาพักผ่อนสมอง แล้วมาเที่ยวบ้านคุณต่างหาก ไม่ได้

มาอยู่กับคุณซักหน่อย”ฟางพูดก่อนจะขืนตัวเองออกจากการเกาะกุมของป๊อปปี้แล้วเดินมาหยุดที่ชั้น

วางกระถางกุหลาบแล้วมองดอกไม้เหล่านั้น

 

 

 

“นี่ก็บ่ายแล้ว ฟางยังไม่ได้กินอะไรเลย ก็เพราะคุณนั่นล่ะค่ะที่นอนตื่นสาย พาฟางไปหาอะไรทาน

ด้วยนะ”ฟางย่นจมูกทำหน้าดุใส่ป๊อปปี้ที่เดินตามตัวเองมายืนข้างๆ

 

 

“อยากอยู่กับชั้น ทานข้าวกับชั้นจริงๆหรอ”ป๊อปปี้ถามยิ้มๆ

 

 

 

“ใครเค้าอยากอยู่กับคุณ แต่คุณเองทำฟางไม่ได้ทานข้าวเช้ากับกลางวัน คุณน่ะต้องพาฟางไปทาน

ข้าว อ้อ แล้วอีกอย่างคุณก็เลี้ยงด้วยนะคะ เพราะคุณเป็นเจ้านายฟาง”ฟางรีบพูดก่อนจะกอดอกมอง

ป๊อปปี้ด้วยท่าทางกดดันเพราะว่าตอนนี้เธอหิวมาก

 

 

“ต่อให้เลี้ยงจนเธออ้วนชั้นก็เต็มใจ งั้นรอนี่ก่อนนะ เดี๋ยวชั้นพาไปทานร้านอร่อยๆแถวนี้ รับรองเธอ

ต้องชอบแน่ๆ”ป๊อปปี้พูดยิ้มๆก่อนจะเดินกลับไปเอากุญแจรถยนต์ตัวเองในบ้านทันที

 

 

 

 

 

“เห้อ นี่เราเป็นบ้าอะไรเนี่ยยัยฟาง ใจอ่อนกับเค้าทำไมเนี่ย”ฟางพึมพำบ่นตัวเองเบาๆเมื่อป๊อปปี้ออก

ไปแล้ว

 

 

เอาน่าลูกยังไม่มา ให้แม่ฟอร์มจัดกับคุณพ่อไปก่อนละกันนะ อิอิ

 

อัพอีกตอนแล้ว โทษทีดึกไปหน่อย พึ่งพิมเสร็จสดๆร้อนๆเลยจ้า