Deceive กลรัก หลอกลวง

  ดวงตาอันแสนเศร้าของหญิงสาวยิ่งน่าสลดใจขึ้นทุกที เหมือนในนั้นมันซ่อนความเจ็บปวดทรมานไว้ลึกๆ เธอหยิบกล้องวิดิโอสีขาวขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะที่สูงพอประมาณเพื่อจับภาพตัวเอง

นิ้วเรียวเล็กเอื้อมไปกดปุ่มบันทึก เธอค่อยๆชักมือกลับมาแล้วคลี่ยิ้มใส่กล้อง ยิ้มที่สดใสช่างแตกต่าง กับดวงตาอันหมองเศร้าบนหน้าเธอ

มือทั้งสองกุมประสานเอาไว้ที่ตักเธอเงยหน้าขึ้นมาช้าๆ ก่อนที่จะพูดกับกล้องด้วยด้วยแววตาเศร้า

"โทโมะ... นี่ฟางเองนะ"

ชายหนุ่มเดินขึ้นบรรไดคอนโดมาด้วยหน้าตายิ้มแย้ม วันนี้เป็นวันครบรอบที่เขาและเธอคบกันมาได้ 2 ปีแล้ว

มือของชายหนุ่มถือดอกไม้ช่อใหญ่ มีการ์ดใบเล็กๆอยู่แนบข้างช่อดอกไม้

"โทโมะรักฟาง "

เขาเดินมาตามทางเดินคอนโด เอาแต่มองช่อดอกไม้แล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

ถ้าฟางรู้ว่าเขาจะเตรียมงานเซอร์ไพรให้เธอ เธอจะรู้สึกยังไงนะ

แอ๊ดด

ประตูห้องของโทโมะเปิดออก

"เซอร์ไพร!"โทโมะพูดออกไป แต่เสียงภายในห้องต่างเงียบกริบ

เขาพบความผิดปกติไป ปกติฟางจะมาที่นี่ทุกเย็นแต่กลับวันนี้ไม่อยู่

แต่ก่อนที่จะสงสัยอะไรไปมากกว่านี้ โทโมะเหลือบไปเห็นกล้องวิดีโอตัวสีขาววางอยู่บนโต๊ะ

พร้อมมีโน๊ตเล็กๆติดอยู่ด้วย

"โทโมะ ฟางอยากให้โทโมะเปิดกล้องวิดิโอตัวนี้ดูแล้วโทโมะจะรู้ทุกอย่าง ฟางไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้ ขอโทษนะ"

ภาพฟางที่ยิ้มให้กล้อง มันทำให้โทโมะชื่นใจได้ไม่น้อยเพียงแต่ทว่าชายหนุ่มไม่ได้สังเกตแววตาที่เศร้าหมองของหญิงสาว

"โทโมะ นี่ฟางเองนะ" โทโมะรู้สึกแปลกๆเพราะฟางดูหน้าเศร้าหมองเหลือเกินไหนจะขอบตาที่ดำคล้ำอีก

"ค...คือ ฟางขอโทษนะ ฟางขอโทษไว้ก่อนเพราะเรื่องที่โทโมะจะรู้ต่อไปนี้ ฟางก็ไม่รู้ว่าโทโมะจะให้อภัยฟางได้รึเปล่า"หญิงสาวพูดจบก็เม้มปาก

"ฟางจะแต่งงานเร็วนี้ๆ"

"ห๊ะ! ฟาง!"โทโมะตกใจกับคำพูดของฟาง

"ฟางรู้ว่าโทโมะอาจจะตกใจกับคำพูดของฟาง แต่ฟางอยากบอกให้ไว้ก่อนว่า ฟางไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้ ฟ...ฟางขอโทษ"พูดจบหญิงสาวก็เอามือมาปิดกล้องจนดำมืดไป

"ฟาง ฟาง!"โทโมะเขย่ากล้องวิดีโอ เขาเหลือบไปมองข้างๆโต๊ะก็พบการ์ดงานแต่งงานของฟางอยู่

"ฟางงง!!"โทโมะร้องสุดเสียง น้ำตาลูกผู้ชายไหลรินมาจากดวงตาสองข้าง เขาจัดการเข้าไปฉีกการ์ดแต่งงานเป็นชิ้นๆ ด้วยอารมณ์โกรธ แค้น  แล้วปัดกล้องวิดีโอไปโดนประตูจนตกลงมาแตก    เขวี้ยงแจกันดอกไม้ลงกับพื้น เศษเล็ก เศษน้อยของแจกันแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

"ฉันรักเธอนะ ฟ..ฟาง"เขาพูดจบก็เอามือกุมหัว แล้วร้องออกมาอย่างบ้าคลั่ง

"ฉันรักเธออ ฟางง!!!!"

ณ บ้านนีระสิงห์

ฟางกลับมาที่บ้านด้วยอาการซึมเศร้า

"ใช่ๆ ผมก็ว่างั้น ฮ่าๆ" ฟางได้ยินเสียงเล็ดลอดออกมากจากห้องทำงานคุณพ่อจึงค่อยๆเดินเข้าไปแอบดูช้าๆ

"ใช่ครับ ลูกชายผมเอง เขาอยากได้ลูกน่ะ ก็เลยอยากหาคนปั๊มเด็กหน่อย"

คุณลุงคนนึงพูดกับพ่อของเธอ ดูท่าคุณลุงคนนี้คงรวยไม่เบาห้อยสร้อยทองไว้บนคอตั้งสองสามเส้น

"เอาไปเถอะ หนูฟางฉันยกให้" พ่อพูดยิ้มๆให้กับคุณลุงคนนั้น นี่สินะพ่อของคนที่เธอจะต้องแต่งงานด้วย

เธอรู้สึกเจ็บแปลบในใจเธอรู้ตัวเองว่าเธอก็เป็นได้แค่ลูกกำพร้า ไม่ใช่ลูกจริงๆของท่าน

พ่อจะเอาไปเธอไปทำอะไรก็ได้สินะ ฟางรู้สึกน้อยใจเล็กๆ

"ทำอะไรน่ะ"เด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกับฟาง ผิวดำมีไฝเม็ดให้ที่มุมปากพูดกับฟางแล้วมองจ้องเขม็ง

"ฉ...ฉันมาหาคุณพ่อ"ฟางตอบเสียงสั่นๆ

"ใครพ่อเธอ อย่ามาตีตัวเสมอฉันนังโง่"เด็กสาวผิวดำเอานิ้วจิ้มหน้าผากฟางแล้วผลักไปไกล

"อ้าว มาทำอะไรแถวนี้กันหล่ะ แบมมานี่เร็ว"คุณพ่อขวักมือเรียกผู้หญิงผิวดำเข้าไปหาท่าน

แบม... เป็นลูกสาวแท้ๆของท่าน ฟางและแบมเกิดวันเดียวกันมีก็แต่ว่า มีคนมาวางฟางไว้หน้าบ้านคุณพ่อ และคุณพ่อก็รับเลี้ยงเธอมาจนถึงวันนี้

ทั้งสองโตขึ้นมาในบ้านคุณพ่อ ฟางได้รับหน้าที่เป็นคนดูแลแบม แต่แบมมักเรียกฟางว่า

"คนใช้"

"ฟางเดี๋ยวขึ้นไปข้างบนก่อนนะ พ่อจะคุยธุระกับแขกหน่อย" พ่อตะโกนบอกฟาง เธอจึงขึ้นบรรไดไปโดยดี

"ใช่ครับ ลูกชาย

ผมเอง เขาอยากได้ลูกน่ะ ก็เลยอยากหาคนปั๊มเด็กหน่อย"

ฟางนอนคิดไม่ตก พลิกตัวไปมา คนปั๊มเด็กทำไมต้องเป็นเธอด้วย หาคนอื่นไม่ได้หรอ

แล้วเขาจะเป็นใคร เธอมีค่าแค่นี้ใช่มั๊ย ฟางคิดเอามือก่ายหน้าผากจนหลับไป