Always with you.. หยุดรักไว้ที่เธอ
เขียนโดย 
เบบี๋ทีเคอาร์
วันที่ 10 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 14.43 น.
แก้ไขเมื่อ 11 ตุลาคม พ.ศ. 2556 22.46 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
21)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
"คุณแม่ค้าาา แก้วมีเรื่องอยากคุยด้วย" ฉันรีบวิ่งเข้าหาปม่ทันทีที่แม่กลับมา มีเรื่องต้องอ้อนก็ต้องกอดแบบนี้ทุกที
"มีอะไรล่ะยัยลูกตัวแสบ ฮื้ม ?" แม่กอดตอบฉันแล้วบีบจมูกฉันอย่างหมั่นเขี้ยวเหมือนทุกๆครั้งที่ฉันมาอ้อน
"เรื่องสำคัญมากเลยค่ะ ขอคุยกับคุณพ่อคางอินด้วยได้มั้ยคะ"
"หือ มีเรื่องคุยกับพ่อด้วยเหรอลูก" เมื่อฉันพูดจบคุณพ่อคางอินก็เดินเข้ามาหาพอดิบดอดี
"ค่ะ เรื่องสำคัญมากๆเลยค่ะ เราไปคุยกันเงียบๆได้มั้ยคะ" คุณพ่อคางอินพยักหน้าเบาๆแล้วยิ้มให้กับฉันก่อนจะเดินนำไปที่ห้องทำงานส่วนตัวของท่าน
"ไหน บอกมาซิลูกว่าเรื่องสำคัญที่ว่านี่มันคืออะไรถึงต้องคุยกันเงียบๆ" เมื่อนั่งลงที่เก้าอี้แล้ว แม่ของฉันก็เปิดประเด็นทันที
"ลีน่าอายุเท่าไหร่แล้วคะ" ทั้งสองดูจะงงเล็กน้อยที่ฉันถามเรื่องที่ไม่น่าถามออกไป
"ก็จะยี่สิบแล้ว เป็นพี่สาวลูกปีนึง แล้วหนูถามทำไมเหรอลูกแก้ว" คุณพ่อคางอินตอบ ฉันยิ้มอย่างพอใจแล้วถามต่อ
"คุณพ่อคางอินไว้ใจกวินใช่มั้ยคะ"
"ไว้ใจสิ กวินคอยดูแลลีน่าแทนพ่อตลอด ว่าแต่สรุปแล้วหนูมีเรื่องสำคัญอะไรน่ะลูกแก้ว"
"งั้นดีเลยค่ะ คือแก้วคิดว่าสองคนนี้น่าจะได้แต่งงานกันนะคะ" สิ้นเสียงของฉันพร้อมกับรอยยิ้มแป้นๆนั้นแล้วท่านผู้ใหญ่ทั้งสองก็ตกใจไปตามๆกัน
"อะไรนะลูก !" แหม่ ประสานเสียงกันเลยเชียว -.-
"อย่างที่บอกค่ะ แก้วอยากให้สองคนนี้แต่งงานกัน :)" ฉันยังคงรอยยิ้มไว้ ซึ่งต่างจากบุคคลผู้มีพระคุณทั้งสองโดยสิ้นเชิง ก็อย่างที่ว่า สิ่งที่กวินขอก็เป็นประโยชน์สำหรับฉัน ที่จะได้เป็นมิตรที่ดีกับลีน่าซักที
.
.
.
"อ้าวกวิน มาทำอะไรเหรอ มาหาลีน่ารึปล่าว แก้วไปตามให้มั้ย" ฉันทักเขาไป
"ไม่เป็นไรครับ ผมมาหาคุณนั่นแหละ" เขาพูดกับฉันเป็นภาษาไทย สงสัยลีน่าคงจะสอนให้ล่ะมั้งเนี่ย ว่าแต่มาหาฉัน ? มาทำไม
"มีอะไรเหรอ แล้วคนอิ่นไปไหนหมดล่ะ" ฉันพูดแล้วนั่งลงโซฟาตรงข้ามกับเขา
"คุณคางอินกับคุณมลออกไปบริษัทน่ะ ลีน่าก็คงยังไม่ตื่น ส่วนธามกับจองเบไปพร้อมกับคุณคางอินแล้ว เอ่อแก้ว ผมมีเรื่องให้ช่วยน่ะ"
"ช่วยอะไรล่ะ ว่ามาสิ" ฉันบอกอย่างเปิดใจ กวินทำสีหน้าเครียดปนเศร้าเล็กน้อย ขอเดาเลยว่าต้องมีเรื่องที่ไม่สบายใจแน่ๆ
"ขอคุณคางอินหรือคุณมลให้ผมหน่อยสิ คือ.. ผมจะขอลีน่าแต่งงาน" กวินพูดอย่างเขินๆทำเอาฉันสตั้นไป 10 วิ
".......... ห้ะ !! เอาจริงดิ"
"จริงสิครับแก้ว ผมรักลีน่ามาก ผมพร้อมจะดูแลเธอตลอดไปแล้ว" อะโห สุภาพบุรุษมากผู้ชายคนนี้
"อืม.. โอเค ฉันช่วยนายแน่"
"ขอบคุณนะแก้ว ขอบคุณๆ Thank you, thank you so much !" กวินบอกแล้วจับมือฉันไปเขย่าแรงๆอย่างดีอกดีใจหลังจากที่เขาขอสิ่งที่อยากให้ฉันช่วย มันก็ไม่ได้ยาก แต่มันก็ไม่ได้ง่าย แต่ฉันก็พอช่วยได้ เรื่องนี้สำคัญสำหรับเขามาก และสำหรับฉันมากเช่นกัน
.
.
.
เอาเป็นว่าเข้าใจนะคะทุกคน ฉันอยากให้เค้าสองคนได้ลงเอยกันไปด้วยดี เพราะถ้าฉันช่วยให้เค้าสองคนได้แต่งงานกัน บางทีลีน่าอาจจะมองฉันในทางที่ดีกว่านี้ หรืออาจจะยอมเป็นเพื่อนเป็นพี่สาวแสนสวยที่แสนดีให้กับฉันก็ได้นี่ถูกมั้ยล่ะ
"แต่จะว่าไปมันก็ดีนะคะคุณ ลีน่าเธอเอาแต่ใจมากไม่ยอมฟังใครนอกจากเจ้ากวินเลย บางทีกวินอาจจะช่วยดูแลลีน่าแทนเราได้" คุณแม่ของฉันเสนอความคิดนี้ให้กับคุณพ่อคางอิน ฉันเริ่มใจชื้นมีหวังขึ้นมาบ้าง
"อืม.. งั้นโอเค ลูกแก้ว พ่อจะให้สองคนนี้ได้แต่งงานกัน" เยส ! สำเร็จแล้วยะฮู้วววววว >o<
"จริงๆนะคะคุณพ่อคางอิน จริงๆนะคะคุณแม่ ขอบคุณค่ะ ขอบคุณมากๆเลยค่ะ" ฉันรีบไหว้อย่างลนลาน คนมันดีใจแทนนี่นาเกิดมาไม่เคยได้ทำอะไรแบบนี้ เหมือนตัวเองเป็นคิวปิดมาทำให้คนรักกันได้อย่างสมบูรณ์แบบยังไงยังงั้น โอ้ยแก้วใจมีความสุข ><
"พอๆแล้วลูก เราจะมาดีใจอะไรแทนพี่เค้า" คุณแม่ถามฉัน
"ก็พี่ลีน่าไม่ค่อยชอบแก้ว แก้วเลยอยากทำอะไรให้พี่ลีน่าบ้าง" คุณแม่ยิ้มให้ฉันแล้วกอดฉันแน่น
"โธ่เอ้ยลูกแก้ว ลีน่าน่ะเป็นคนแบบนี้แหละ เดี๋ยวก็ดีด้วยกันได้" ถึงคุณพ่อคางอินจะพูดแบบนั้นก็เถอะ ฉันก็อยากจะทำอยู่ดี ในเมื่อฉันรับปากไว้แล้ว ผลประโยชน์มันก็มีกันอยู่ทั้งสองฝ่าย
ฉันเดินออกมาจากห้องทำงานของคนพ่อคางอินแล้วเดินออกมาที่หน้าบ้านแล้วยืดเส้นยืดสาย รู้สึกดีจริงๆ คิดไม่ออกเลยว่าจากพี่ลีน่าคนที่ดูหยิ่งทะนงจะมาเป็นมิตรกับเธอในรูปแบบไหน แต่พอยืนอยู่ที่หน้าบ้านซักพักก็..
ซ่าาาาาา !
ก็มีน้ำถูกสาดลงมาโดนตัวฉันเละ ที่สำคัญมันไม่ใช่น้ำธรรมดานี่สิ มันคือน้ำถูพื้น ! แถมซ้ำยังมีถังตามลงมาอีกด้วย ดีนะหลบทันไม่งั้นหัวฉันได้แตกแน่ๆ ฉันมองขึ้นไปข้างบนบ้านหาต้นเหตุคนที่ทำถังน้ำตกลงมา แต่แล้วก็ต้องจี๊ดจึ้ก ! เมื่อมองขึ้นไปแล้วเห็นคนที่ฉันอยากเป็นมิตรอยู่มากมาย.. ลีน่ากำลังยืนยิ้มเยาะเย้ยฉันอย่างไม่ปรานี เธอเดินเชิดออกไปทิ้งไว้เพียงแต่ตัวฉันที่อยู่ในสภาพเหม็นอี๋ น่าขยะแขยงไปด้วยน้ำถูพื้นสกปรกๆ
โถ่พี่ลีน่า แก้วควรจะช่วยพี่ดีมั้ยเนี่ย
ฉันเดินขึ้นไปบนห้องแล้วจัดการชำระล้างร่างกายที่แสนสกปรก เดินออกมาแต่งตัวเสร็จก็หงุดหงิดเต็มเปา พี่ลีน่านะพี่ลีน่า คนอุตส่าห์จะช่วย แต่กลับมาทำกันอย่างงี้ นี่ถ้าไม่เห็นกับที่กวินขอไว้ฉันยอมไม่เป็นมิตรซะจะดีกว่า เฮ้ออออ..
ฉันคิดว่าควรจะไปหาพี่ลีน่าเพื่อคุยให้รู้เรื่องซะแล้ว แต่พอเปิดประตูออกไปก็มีมาประทานถึงที่ พี่ลีน่ายืนอยู่ที่หน้าประตูห้องและมองฉันอย่างหยามเหยียดก่อนจะพูดประโยคที่เจ็บแสบออกมา
"เก่งนักนะเรื่อง 'อ่อย' ผู้ชายน่ะ ไม่เว้นแม้กระทั่งสามีแม่ !" ฉันสะดุดกึกกับคำพูดของพี่ลีน่า นี่พี่มองฉันเป็นคนแบบนั้นถึงขนาดนี้เลยเหรอ
"ทำไมพี่พูดแบบนี้"
"เหอะ ! เธอยังจะมาถามอีกเหรอ แหม มาถึงที่นี่คิดว่าเป็นคนใหญ่คนโตมาจากไหนกัน มีแต่คนมาเอาใจใส่มาคอยดูแล เมื่อวานนี้ยังไง่ะ ชอบนักรึไงแย่งแฟนชาวบ้านเค้าน่ะฮะ !!" พี่ลีน่าตวาดใส่หน้าฉันลั่น ทำเอาฉันหน้าชาไปเลยทีเดียว ขอบอกเลยว่าเจ็บจี๊ดจริงๆที่คนที่เธอเคารพและอย่างเป็นมิตรที่ดีด้วยมาพูดกับเธอแบบนี้
"พี่หมายถึงอะไร แก้วไปแย่งใคร"
"หน้าด้าน ! เมื่อวานแกจับมือกับกวินแฟนฉัน แล้ววันนี้ยังจะมาขอร้องอะไรพ่อฉันอีก แกคิดจะมาแทนที่ฉันรึยังไง !!" เอาเข้าไปสิ เข้าใจผิดกันเข้าไป อยากจะรู้จริงๆว่าถ้าพี่รู้ความจริงแล้วจะเป็นยังไง ฉันพยายามทำใจเย็น ทำหน้านิ่งและพยายามไม่ตอบโต้อะไรไปมากมาย
"พี่จะคิดยังไงก็ช่างเถอะ แต่ฉันขอบอกพี่ไว้ตรงนี้ ฉันหวังดีกับพี่ ซักวันพี่จะเข้าใจ" ฉันพูดแค่นั้นแล้วเดินหนีออกมาจากตรงนั้น
"หวังดีงั้นเหรอ ! อะไรที่เธอแสดงออกว่าหวังดีฮะนังบ้า นี่แกกลับมาเลยนะอย่ามาบังอาจเดินหนีฉันแบบนี้ นี่ ! นังแก้ว ฉันบอกให้กลับมาไงเล่า !!" ฉันได้ยินเสียงพี่ลีน่าตะโกนไล่หลังมา แต่ฉันก็เดินหนีออกมา ไม่รู้จะไปไหน ขอไประบายกับธามแล้วกัน
"อ้าวแก้ว มาทำไมเหรอมีเรื่องอะไรรึปล่าว" ธามไทถามฉันเมื่อฉันเดินเข้าไปในบริษัทของคุณพ่อคางอินที่ตอนนี้ให้ธามไทมาดูแลอยู่แผนกการจัดการ แต่ตอนนี้ดูแล้วธามยังไม่ค่อยมีงานอะไรมากเลยมานั่งฟังฉันระบายทุกข์อยู่ที่ร้านกาแฟได้
"ก็มีนิดหน่อยน่ะธาม เรื่องพี่ลีน่า" ฉันบอกหน้าตาเหนื่อยหน่ายพร้อมกับจิบกาแฟขึ้นมาดื่มไปพลาง
"หืม เรื่องลีน่า ?"
"ใช่ ทำไมนะธาม ทั้งๆที่ฉันหวังดีกับพี่ลีน่า ทำไมพี่เค้าถึงไม่มองฉันในทางที่ดีบ้าง"
"ลีน่าเป็นคนแบบนี้ แก้วก็รู้ว่าเธอขาดพ่อแม่ขาดความอบอุ่นมาตั้งแต่เด็ก เธอเลยเอาแต่ใจแบบนี้ แก้วต้องอดทนนะ ธามเป็นกำลังใจให้" ธามพูดกับฉันแล้วยิ้มให้ฉันบางๆ แต่ก็นะอย่างน้อยอยู่ที่นี่ฉันก็มีธามเนี่ยแหละที่คอยเป็นเพื่อนคอยให้คำปรึกษาและคุยกับฉันได้ทุกเรื่อง ฉันว่าฉันโชคดีจริงๆที่ได้มาเจอคนแบบนี้
TOMO PART
ผมกำลังนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียงนอน มองหน้าโปสเตอร์ที่มีรูปคนสวยที่ผมรักมากที่สุดแปะอยู่ มันดูกี่ทีก็มีความสุขตลอดเวลาจริงๆนะ
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงง !
เสียงออดหน้าบ้านของผมดังขึ้นทำให้ผมต้องลุกขึ้นไปเปิดประตูบ้านเพื่อดูว่าใครกันมารบกวนเวลามองหน้าคนสวยของผมได้ แต่ลงไปเท่านั้นแหละ รู้เรื่องเลย
"hiค่ะ สุดหล่อ ;)"
"พะ พิม !"
เรื่องนี้มาแล้ววววววววววว แต่งสดเลยนะตอนนี้ อิ้อิ้ .____.
มันไม่มีอะไรน่าสนใจใช่ป่ะ คิดไม่ออกอ่ะซอรี่อย่างแรงงงง TT
อย่าลืมเรื่องนี้ไปนะคะ ไม่อยากทิ้งฟิคไม่อยากทิ้งคนอ่าน
ขอบคุณทุกคอมเม้นทุกโหวตทุกการเข้าชมค่ะ :)
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
