Always with you.. หยุดรักไว้ที่เธอ

 

 

 

 

          รถลิมมูซีนคันหรูถูกจอดอยู่หน้าโรงเรียนมัธยมศึกษาเอกชนแห่งหนิ่ง โดยที่ในรถนั้นมีห้าหญิงสาวที่ตอนนี้อยู่ในสถานะนางงามเลยก็ว่าได้ เพราะแต่ละคนล้วนมีหน้าตาที่สวยงามประหนึ่งเจ้าหญิง ชุดที่สวมใส่เหมาะกับเป็นกุลศตรี บวกกับทรงผมและเครื่องแต่งกายที่สง่างามแล้ว พูดได้เลยว่าตั้งแต่เดินลงจากรถมา ทั้งห้าสาวก็เหมือนกับได้เดินงานพรมแดงยังไงอย่างงั้น ทุกสายตากำลังจับจ้องอยู่ที่สาวงามทั้งห้านั้นอย่างไม่วางตา

 

 

 

 

          ภายในงานพรอมสวมหน้ากากที่กำลังจะเริ่มขึ้นโดยมีนักเรียนม.6 ทุกคนชุลมุนวุ่นวายกันอยู่ หนึ่งในกลุ่มนั้นก็มีสามหนุ่มที่ถูกขนานนามว่าเทพบุตร  ยืนตั้งหน้าตั้งตารอคูเต้นของตนอยู่ในภายใต้หน้ากากสีดำที่ปิดอยู่แค่ส่วนของตาและจมูกเท่านั้น

 

 

 

 

 

 

 

          "เมื่อไหร่เฟย์เย่จะมาน้า" ชายหนุ่มหน้าขาวรูปร่างสูงลุกลี้ลุกลนรอแฟนสาวของตน

 

          "นั่นสินะ ยัยเป็ดน้อยของฉันเมื่อไหร่จะมาเนี่ย"  อีกหนึ่งชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาห็ตั้งหน้าตั้งตารอหญิงสาวตัวเล็กด้วยท่าทางที่ร้อนรน

 

          "เธออยู่ที่ไหนกันนะ.." ผิดกับอีกหนึ่งคนที่ยืนอยู่ในท่าทางที่สงบนิ่ง ใบหน้าเรียบเฉยที่ต่างกับภายในใจที่กำลังร้อนรุ่มรอใครบางคนอย่างเรียกร้อง     ไม่นานนักภายในงานก็เริ่มขึ้น

 

 

 

 

 

          "เอาละครับเพื่อนๆทุกคน ตอนนี้ก็ได้เวลาเริ่มงานพรอมไนท์มาส์กกันแล้วนะครับ ใครที่ยังไม่มีคู่เต้นก็รีบหาซะนะครับ เพราะอีกห้านาที เราจะเปิดเพลงแรกกันแล้วจะให้เต้นกันไปอีก 3 เพลงนะครับ แล้วเราก็จะมาเฉลยตัวจริงของกันและกันนะครับ" พิธีกรของงานพูดเปิดงานให้กับนักเรียนม.6 ทุกคนต่างก็เตรียมตัวเคียงคู่ควงของตนมาที่ฟลอเต้นรำ

 

 

 

 

 

 

 

          "เย้ๆๆ เฟย์เย่ของเขื่อนมาแล้ว" แม้จะอยู่ภายใต้หน้ากากก็ไม่พ้นสายตาอันคุ้นเคยไปได้ เขื่อนโผเข้ากอดแฟนสาวของตนทันทีที่เห็นเธอเดินมา

 

          "นี่เขื่อน เฟย์อุตส่าห์ทำหน้ากากมาดีๆยังจะจำได้อีกนะ ชิ"

 

          "แล้วฟางล่ะเฟย์" ป็อปปี้ถามถึงคนที่รอคอย

 

          "นู่นไง มาโน่นแล้ว" หญิงสาวตัวเล็กน่ารักในชุดเดรสสีชมพูกำลังเดินมาพร้อมกับผู้หญิงอีกสามคน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

          "แยกกันตรงนี้นะฟาง แก้ว  พวกฉันขอไปหาคู่เต้นก่อน"  จินนี่เจ้าของรถคันหรูพูดขึ้นแล้วเดินไปกับขนมจีน

 

          "ป่ะยัยแก้ว อย่าช้าเดี๋ยวไม่ทัน"

 

          "เดี๋ยวสิยัยฟาง ฉันเดินไม่ค่อยถนัดเลย" แน่ล่ะ ก็รองเท้าที่เพื่อนเธอเลือกให้นี่มันสูงตั้งกี่นิ้วกันเชียว

 

 

 

 

 

 

          สองสาวที่คนหนึ่งนั้นอยู่ในชุดเดรสสีชมพูอ่อนกับทรงผมที่ถูกรวบขึ้นม้วนกันเป็นทรงเจ้าหญิง กับหญิงสาวอีกคนที่มาในชุดเดรสยาวสีขาวมีเสื้อคลุมไหล่กับทรงผมที่ถูกจัดการโดยเพื่อนตัวแสบที่ถูกปล่อยยาวลงมาแต่ถูกรวบไปบางส่วน และถูกดัดลอนที่ปลายผม กำลังเดินเข้ามาในงานด้วยใบหน้าที่ถูกปิดบังไปด้วยหน้ากากที่เจ้าตัวทำเอง

 

 

 

 

          "กว่าจะมาได้นะเธอ ยัยเป็ด" ป็อปปี้เดินเข้ามาฉกมือฟางไปจับไว้แล้วพาเดินไปหาเพื่อนของตนโดยมีแก้วเดินตามมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มกับทั้งสองคน

 

          "นายจำฉันได้ไงเนี่ย" ฟางทำสีหน้าผิดหวังกับความคิดที่ว่าเขาจะต้องจำเธอไม่ได้

 

          "อย่างเธอฉันไม่มีทางลืมหรอก"

 

          "บะ บ้าน่า -////////-" ทั้งสองได้แต่ยิ้มให้กันแล้วเดินควงกันเข้างานไป

 

 

 

 

 

 

          อีกคนหนึ่งที่ยังคอยชะเง้อหน้าตาหาคนที่รออยู่นั้นหารู้ไม่ว่าเธอมายืนอยู่ตรงหน้าเขาตั้งนานแล้ว เพียงแต่เขาจำเธอไม่ได้เท่านั้น ไม่มีใครพูดอะไรต่อจากนั้น แก้วคิดแล้วก็น้อยใจ ทีคู่อื่นเขายังจำกันได้ ทำไมทีตัวเธอเขาถึงจำไม่ได้ จนเพลงเริ่มขึ้นแล้วเขาเองที่เป็นฝ่ายเอ่ยทักเธอ

 

 

 

 

 

          "คุณครับ ช่วยเป็นคู่เต้นรำของผมหน่อยสิ" เธออยู่ไหนนะแก้ว.. ทำไมเธอไม่มา   เขาได้แต่คิด   หญิงสาวไม่พูดอะไรเพียงแต่พยักหน้าให้เขาแล้วเดินไปพร้อมกับเขาก็เท่านั้น

 

 

 

 

 

 

นายจำฉันไม่ได้จริงๆสินะ..    เธอคิดน้อยใจ

 

 

 

 

 

 

          ดนตรีเริ่มบรรเลงขึ้นไปเรื่อยๆ ทุกคู่ที่เต้นอยู่บนฟลอต่างก็ยิ้ยพิมพ์ใจโยกย้ายกันไปตามจังหวะเพลง หญิงสาวยืนมองคู่ของเพื่อนรักทั้งสองแล้วอดที่จะอิจฉาไม่ได้ ทั้งสองคู่ต่างก็ดูจะดีใจและมีความสุขกับการที่ได้เต้นรำกับคนที่ตัวเองรัก  ซึ่งมันต่างกับคู่ของเธอที่ถึงแม้เธอจะรู้ว่าเป็นเขา แต่เขาก็ไม่รู้นี่จริงไหม ? ทั้งสองยืนนิ่งกันเป็นท่อนไม้ ทำไมน่ะเหรอ ?   ก็เธอเต้นไม่เป็นน่ะสิ !

 

 

 

 

          "คุณเต้นไม่เป็นเหรอครับ" โทโมะเอ่ยถามคู่เต้นรำของตน

 

          "เอ่อ.. ค่ะ" เธอตอบตะกุกตะกัก อายเสียจริง..

 

          "งั้นต่อยเป็นค่อยไปนะครับ" เขาพูดเท่านั้นก็จับมือเธอขึ้นมาข้างหนึ่ง แล้วอีกข้างก็จับมือเธอให้มาวางบนบ่าของตัวเอง ส่วนมือของเอขานั้นก็จับมือเธอขึ้นไว้หนึ่งข้าง ส่วนอีกข้างก็รวบเอวเธอเอาไว้ แล้วค่อยๆก้าวไปตามจังหวะเพลง..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

FANG PART

 

 

 

          

          

          ฉันกำลังทำเป็นเนียนที่เต้นกับป็อปปี้ อันที่จริงแล้วฉัน ป็อปปี้ โทโมะ ยัยเฟย์แล้วก็เขื่อนวางแผนที่จะให้โทโมะสารภาพรักกับยัยแก้วในวันนี้ ทั้งฉันและยัยเฟย์จึงคอยมองดูคู่ของยัยแก้วอย่างห่างๆ แต่ไอ้คู่เต้นของฉันนี่สิ เอาแต่จ้องหน้าฉันอยู่ได้ !

 

 

 

          "อย่าเพิ่งไปสนใจพวกเค้าเลยน่า เรากำลังเต้นกันอยู่นะ" เขาบอกกับฉันให้เบี่ยงเบนความสนใจจากยัยแก้ว

 

          "ก็ฉันกลัวว่าแผนนี้จะไม่สำเร็จน่ะสิ" ฉันบอกเค้าด้วยท่าทางกังวลปนหงุดหงิด

 

          "เอาน่า มั่นใจในตัวไอ้โมะมันหน่อยสิ" เค้ายังพูดโน้มน้าวไม่เลิก

 

          "อืม" ฉันตอบเขาไปแล้วมองหน้าเขานิ่ง

 

          "นี่ยัยเป็ด เมื่อไหร่เธอจะยอมรับซักที" อยู่ดีๆเขาก็ถามออกมา อะไรกันหว่า

 

          "ยอมรับอะไรของนายฮะ" ฉันถามไปพลางเต้นไป 

 

          "ฉันชอบเธอ.." อีกแล้ว เขาพูดมันออกมาอีกแล้ว บอกมากี่ร้อยรอบแล้วเนี่ย อยากจะบอกเขาเหมือนกันนะ ว่าความรู้สึกของฉันมันก็เหมือนกับเขานั่นแหละ แค่คนมันไม่กล้า.. แค่นั้นเอง

 

          "........."

 

          "ไม่พอใจเหรอ ? งั้น.. ฉันรักเธอ" เฮือก ! ขอตกใจแปปนะ เขาบอกรักฉัน ไม่ใช่บอกชอบเหมือนครั้งก่อนๆ ตาบ้าเอ้ย แค่คำว่าชอบมันก็ทำหัวใจฉันระเบิดแล้ว มาเจอคำว่ารักเข้าไปแล้ว อ้าปากค้างเลย 

 

          "นี่ ! พูดออกมาคิดก่อนได้มั้ยเนี่ยฮะ" ฉันต่อว่าเขากลบเกลื่อน

 

          "ทำไมล่ะ ก็ฉันอยากบอกนี่นา ฉันรักเธอนะยัยเป็ด เธอไม่คิดจะสงสารฉันบ้างเหรออออ" เขาทำหน้าอ้อนที่ถึงแม้จะไม่เห็นทั้งหน้า แต่แค่ดวงตาของเค้าฉันเห็นแล้วก็จะขำ ไอ้หมีบ้าน่ารักชะมัดเลย >//<

 

          "อยากให้ฉันทำอะไรล่ะ" ฉันแกล้งถามเขา

 

          "บอกรักฉันที" อ่ะ เอ่อ ตรงไปป่ะเนี่ย -0- ใครบอกฉันจะยอม เล่นตัวหน่อยเซ่ ฉันทำหน้าตาเป็นไม่สนใจเขาแล้วเต้นต่อไปมองยัยแก้วไป 

 

          "งื้อออ เป็ดน้อยใจร้าย TT" ฮ่าๆๆๆ น่ารักน่าหมั่นไส้ซะจริง 

 

 

 

จุ้บ !~

 

 

 

          ฉันเลยตัดสินใจเขย่งเท้าขึ้นไปหาใบหน้าเขา แล้วกดจูบลงไปเบาๆแล้วค่อยๆถอนออก เอาตรงๆนี่ไม่เคยทำให้ใครเลยนะ ไม่รู้ทำไมถึงทำให้เค้าคนแรก    รักละมั้ง 

 

          "ธะ เธอ .. -/////-" ว้ายตายละ ผู้ชายหน้าแดงเพิ่งเคยเห็น

 

          "ฉันก็รักนาย :)" ฉันพูดแล้วยิ้มออกไป เขายิ้มตอบฉันแล้วค่อยๆก้มหน้าลงมากดจูบที่ริมฝีปากฉันอย่างช้าๆและเนิ่นนาน คราวนี้ฉันยอมให้เค้าจูบและยอมจูบตอบไปแต่โดยดี ทำไงได้ ฉันก็รักเขาเหมือนกันนี่น่า ;)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

FAYE PART

 

 

 

 

          นี่ถ้าฉันไม่ได้ตาฝาดก็คงจะเป็นบ้า เมื่อกี้ฉันเห็นเต็มๆตาเลยว่ายัยฟางจูบกับป็อปปี้ สงสัยคู่นี้เค้าคงจะลงเอยกันแล้วสินะ เหลือก็แต่คู่สุดท้ายที่ลุ้นกันมาตั้งนาน ฉันกำลังเต้นไปมองยัยแก้วไป โดยที่มีเขื่อนคอยมองสมทบด้วย

 

 

          "นี่กบ กบว่าโทโมะกับแก้วจะโอเคกันมั้ย" ฉันเอียงคอถามคนที่ขึ้นชื่อว่าแฟนสุดที่รัก

 

          "ได้อยู่แล้ว ไอ้โมะมันเชื่อใจได้น่า ยังไงงานนี้มันก็ทุ่มสุดตัว" เขื่อนบอกกับฉันด้วยสีหน้าที่ภูมิใจในเพื่อนของตัวเอง

 

          "งั้นก็ดีนะ ที่เค้าสองคนจะรักกันได้ซักที ยัยแก้วน่ะรักโทโมะมานานมากไม่เคยเปลี่ยนใจเลย อึดจริงๆเพื่อนฉัน"

 

          "งั้นเฟย์ก็เป็นแบบแก้วสิ อดทนรักเขื่อนให้ได้นานๆนะ ผู้ชายคนนี้จะไม่ทำให้เฟย์เสียใจเด็ดขาด" โอ้ยยยยย อยู่ดีๆไอ้กบมันมาแนวนี้ได้ไงเนี่ย ฉันก็เอาแต่อึ้งกับคำพูดของเขาละตอนนี้ อึ้งได้ซักพักเท่านั้นแหละ ฉันก็ยิ้มให้เขาทันที

 

          "มีแฟนน่ารักขนาดนี้ จะรักไปจนกว่านายจะขอแต่งงานเลย ><" ฉันตอบเขาไปอย่างเขินๆ มีอย่างที่ไหนที่ฉันจะไม่รักเขาล่ะ ดูแลฉันมาตลอดขนาดนี้

 

          "สัญญานะ จุ้บ !" เขาพูดแล้วก็เข้ามาจุ้บปากฉันเบาๆทำให้ฉันสะดุ้ง ให้ตายเถอะไอ้กบฉวยโอกาส

 

 

 

 

 

 

 

 

 

KEAW PART

 

 

 

 

 

          ให้ตายเถอะ นี่ฉันดูแย่มากเลยเหรอที่แต่งตัวแบบนี้จนเขาจำฉันไม่ได้น่ะ โทโมะจำฉันไม่ได้ ! แค่เริ่มต้นมันก็ทำให้ฉันซีเรียสแล้วนะเนี่ย แล้วตอนนี้ฉันกำลังเต้นอยู่กับเขา ติดที่ว่าฉันเต้นไม่เป็น ความรู้สึกตอนนี้มันแย่.. แย่มากๆ !

 

 

 

          เราเต้นกันไปอย่างค่อยๆตามจังหวะเพลง เหมือนกับใจของฉันที่เต้นแรงกว่าจังหวะเพลงตั้งแต่เขาเอื้อมมือมาจับมือฉันแล้ว  ผ่านไปสองเพลงแล้วนี่เข้าเพลงที่สามที่ออกแนวเพลงรักโรแมนติกช้าๆ นั่นยิ่งทำให้ฉันหวั่นไหวตามไปใหญ่เลย ยิ่งตอนที่ต้องหมุนตัวนะ โอ้ยปรับตัวไม่ทัน เขานี่พาฉันเต้นหลายท่าหลายทางเหลือเกิน นี่จะจำฉันไม่ได้จริงๆน่ะเหรอ ?

 

 

 

 

 

 

TOMO PART

 

 

 

 

          ทุกคนคงคิดว่าผมจำแก้วไม่ได้ใช่มั้ย ใครบอกกันล่ะ ตอนแรกผมก็จำไม่ได้หรอก แต่ผมดันมารู้ตั้งแต่แก้วบอกว่าเต้นไม่เป็นแล้วนั่นแหละ ผมจำเสียงเธอได้ ตอนนั้นผมยิ่งอึ้งเลยว่าผู้หญิงคนนี้น่ะคือแก้วจริงๆน่ะเหรอ เธอสวยมาก สวยมากๆแบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อนเลย แต่ผมยังอยากจะแกล้งเธอต่อไปก็เท่านั้น รวมหัวแกล้งแก้วกับพวกนั้นมาตั้งแต่ที่ห้างแล้ว แกล้งจำไม่ได้ต่ออีกซักหน่อยเธอคงไม่โกรธผมใช่มั้ย

 

 

          ผมล่ะอยากขำออกมาดังๆที่เธอบอกว่าเต้นไม่เป็นน่ะ มันน่าหมั่นไส้น่าเอ็นดูชะมัดเลย ตอนนี้เพลงสุดท้ายแล้วก่อนที่จะเฉลยคู่เต้นกัน แต่ผมไม่บอกเธอหรอก เพราะผมจะทำในสิ่งที่อยากทำมานาน ก่อนที่เธอจะต้องไปผมต้องบอกให้เธอรู้ ผมไม่ยอมหรอก ไม่ยอมแน่ๆ ถ้าเธอไปแล้วผมต้องเสียเธอให้กับคนอื่นน่ะ  'คนนี้น่ะของผมคนเดียว'

 

 

 

 

          "เอาล่ะทุกคนครับ จบเพลงที่สามไปแล้วได้เวลาเปิดตัวเฉลยคู่เต้นกันได้แล้วครับ" พอพิธีกรพูดจบเท่านั้นแหละ แต่จะคู่ก็พากันกระชาก เอ้ย ถอดหน้ากากของกันและกันออก แต่ผมไม่ทำอย่างนั้น ผมดึงตัวแก้วออกมาข้างนอกทันที

 

          "เฮ้ คุณจะพาฉันไปไหนน่ะ" ดูสิ ตกใจซะยังกับโดนฉุดเลย

 

          "มาเถอะน่า" ผมพูดกับเธอด้วยเสียงราบเรียบ

 

 

 

 

          ผมพาเธออกมาในที่ที่ไม่ค่อยมีคนอยู่ แต่ถึงจะว่าอย่างงั้น ไอ้พวกจอมวางแผนทั้งสี่มันก็แอบมาซุ่มดูอยู่ ผมเห็น ก็ช่างปะไร นี่แผนขั้นตอนสุดท้ายแล้ว ผมต้องทำมันเอง ให้พวกนั้นเห็นความสามารถของผมก็พอ

 

 

          "คิดว่าฉันจำเธอไม่ได้รึไง" ผมมองหน้าเธอนิ่งแล้วถอดหน้ากากของตัวเองออก จากนั้นก็ค่อยๆไปถอดหน้ากากของเธอ

 

          "นาย.. จำได้ ?" อึ้งไปเลยสิครับจริญ

 

          "ทำไมจะจำไม่ได้ อย่างเธอน่ะไม่มีใครเหมือนหรอก"

 

          "นายกำลังจะว่าฉันงั้นสิ" นั่นไง แกล้งนิดแกล้งหน่อยจะงอนผมซะละ นี่ขนาดยังเป็นเพื่อนกันอยู่นะเนี่ย

 

          "ปล่าวซะหน่อย ไปเต้นกับฉันอีกรอบได้มั้ย"

 

          "เต้น ? ที่ไหนกันล่ะ" ถึงเธอถามก็ไม่ตอบ เพียงแต่แต่จูงมือเธอให้ตามมาในที่ที่ไม่มีคนเลยแม้แต่คนเดียว.. ซะที่ไหนล่ะ  สี่คนนั้นก็ต้องตามมาซุ่มดูอยู่ดี เพราะที่นี่พวกนั้นเป็นคนจัดขึ้นมา มันเป็นห้องพิเศษภายในโรงเรียนของพวกเราสามคน เป็นที่ๆผมกับไอ้ป็อปและก็ไอ้เขื่อนมาอยู่ก่อนบ่อยๆ จนเป็นที่ประจำไปแล้ว 

 

 

          ตอนนี้มันถูกจัดไว้เหมือนเป็นฟลอเต้นรำส่วนตัว มีเพลงเปิดไว้แล้วช้าๆ แก้วดูจะสงสัยว่าผมพาเธอมาทำไมและที่นี่ที่ไหน เดี๋ยวผมผมจะบอกเธอทุกอย่างที่เธออยากรู้ และทุกอย่างที่ผมอยากบอก

 

 

 

 

          

          ผมจับมือเธอขึ้นมาวางตามท่าทางเหมือนก่อน เราค่อยๆ เต้นกันไปอย่างช้าๆแต่เนิ่นนาน ผมมองหน้าแก้วไม่วางตา เธอสวยจริงๆนะ ใครคิดยังไงผมไม่รู้ ผมรู้แค่ว่าผมชอบของผมแบบนี้ ผมมองหน้าเธอนานเกินไปรึปล่าวก็ไม่รู้นะ อยู่ดีๆจากที่เต้นกันอยู่มันก็ทำให้ผมโผเข้ากอดเธอโดยอัตโนมัติ มันเหมือนมีแรงดึงดูดจากตัวเธอ อบอุ่นเหลือเกินกับการที่ได้กอดคนที่รัก มันมีความสุขมากอย่างบอกไม่ถูก นานเท่าไหร่ไม่อาจทราบได้ ผมดันตัวเธอออกแล้วมองหน้าเธออีกครั้ง

 

 

 

 

          "เธอจะไปเมื่อไหร่" ผมถามพร้อมกับยังมองหน้าเธอไม่เลิก

 

          "ไปไหน" เธอถามด้วยความสงสัย

 

          "เกาหลีน่ะ"

 

          "สอบเสร็จ.. ก็ไปแล้ว" เธอพูดเสียงแผ่วเบาราวกับลม ทำไม ? ไม่อยากไปงั้นเหรอ

 

          "ฉันอยากจะขอเธอสามอย่าง เธอจะให้ฉันได้มั้ยแก้ว" ผมพูดแล้วดึงตัวเธอเข้ามากอดอีกครั้ง

 

          "................."

 

          "อย่างแรก ถ้าเธอไปแล้ว โทรมาหาฉันทุกวัน โทรมาบอกว่าเธอเป็นยังไงบ้าง โทรมาบอกฝันดีฉันทุกคืน.."

 

          "................."

 

          "อย่างที่สอง เธออยู่ที่นั่นอย่าไปมองผู้ชายคนไหน อย่าไปสนใจใคร อย่าหวั่นไหวกับผู้ชายคนอื่น อย่าเอาใจไปให้ใคร เก็บมันไว้.."

 

          "................."

 

          "และอย่างสุดท้าย ถ้าเธอยังรักฉัน ยังมีใจให้ฉัน เธอทำต่อไปนะ และสิ่งที่ฉันจะขอ  คบกับฉันได้มั้ย ?" ผมมองหน้าด้วยความหวัง เธอจะยังเหมือนเดิมอยู่มั้ย ยังจะทุ่มเทให้ผมอยู่มั้ยนะ

 

 

 

 

 

 

 

 

          "นายไม่รู้หรอกโทโมะ.."

 

          "หือ ?"

 

          "นายไม่รู้หรอกว่าฉันไม่เคยที่จะไม่รักนาย นายไม่รู้หรอกว่าฉันรักนายจนโงหัวไม่ขึ้นแล้วนะ นายมันไม่เคยรู้ ! ว่าฉันยังรักนายไม่เคยเปลี่ยนแปลง.." แก้วพูดออกมาพร้อมกับน้ำใสๆที่ออกมาจากตา เธอร้องไห้ !

 

          "โธ่แก้ว ถึงฉันจะไม่เคยรู้แต่อย่างน้อยฉันก็รู้อย่างนึงนะจริญ :)"

 

          "ฮะ.. อะไรล่ะ" โธ่ยัยขี้แยเอ้ย แค่นี้ต้องให้บอก

 

          "ฉันก็รักเธอ รักยิ่งกว่าที่เธอรักฉันอีกจะบอกให้" ผมบอกแล้วปาดน้ำตาที่แก้มของเธอออก

 

          "โทโมะ.. ฉันรักนาย.." เธอพูดแล้วโผเข้ากอดผมเต็มๆ

 

          "ฉันรักเธอ.. แก้ว" และแล้วผมก็ได้บอกเธอ ได้บอกเธอแล้วจริงๆ 

 

 

 

 

          ผมเอื้อมมือมาจับที่ใบหน้าของเธอแล้วประคองมันขึ้นมาประกบริมฝีปากอวบอิ่มนั่นให้หนำใจ ต้องการมันเหลือเกิน คิดถึงมันเหลือเกิน ความหวานจากปากของเธอนี่แหละที่ผมปราถนาที่สุด ผมจัดการมอบความหวานและความร้อนแรงให้กับเธออย่างเต็มที่ จูบที่ผมต้องการหาได้ที่เธอเท่านั้น ผมรักเธอจัง..

 

 

          ผมค่อยๆ ถอนจูบออกมาอย่างช้าๆ แก้วยิ้มให้ผมแล้วเลื่อนใบหน้าเข้ามาจูบผมเบาๆ นี่เธอจะทำให้ผมคลั่งไปถึงไหน  ผมก็จูบตอบกลับไปซะนี่ บดขยี้มันอย่างรุนแรงแต่แฝงไปด้วยความหอมหวาน ผมบอกแล้วผมจะไม่ปล่อยเธอไปให้ใคร ไม่ยอมเด็ดขาด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

อีกด้านหนึ่งที่ซุ่มดูเหตุการณ์อยู่

         

 

          "ฮึ้ยยยยย โทโมะนายสุดยอด" เฟย์บอกออกมาเบาๆ

 

          "เห็นมั้ยล่ะเพื่อนผมไว้ใจได้" เขื่อนบอกอย่างภาคภูมิใจในตัวเพื่อน

 

          "จะว่าไปเห็นเงียบๆนี่ก็ริษเยอะนะเนี่ย เก็บกดรึปล่าวว้า" ฟางถามออกมาเล่นๆ

 

          "มันไม่ได้เก็บกดหรอก มันเก็บไว้ให้แก้วคนเดียวต่างหาก" ป็อปปี้พูดยิ้มๆ

 

          "พวกแกจะซุ่มกันอีกนานมั้ย" แล้วเสียงของโทโมะก็ดังขึ้น ทำให้แก้วมองหน้าเขาอย่าง งงๆ รวมถึงทำให้ทั้งสี่คนออกมาด้วยท่าทางหวั่นๆ

 

          "แหะๆ คู่แกน่ารักว่ะยัยแก้ว" ฟางรีบบอกแล้วยิ้มแหยๆ

 

          "นี่พวกแก พวกนายแอบฟังงั้นเหรอ" แก้วทำหน้าตาอึ้งออกแววโกรธ

 

          "ปล่าวฟังน้า แอบดูต่างหาก แว้กกกกกกกกกกกกกกกกก" พอเขื่อนบอกได้เท่านั้นก็ต้องวิ่งหนีเพราะแก้วกำลังจะวิ่งไปเชือดคอ -.-

 

          "ไอ้พวกบ้า !" 

 

          "ปล่อยพวกเค้าเถอะน่า มามะ มาจุ้บทีสิ" โทโมะแกล้ง

 

          "นี่ไม่เอาน้าาาาาา" แก้ววิ่งหนีไปหัวเราะไป ทุกคนในห้องตาสนุกสนานเฮฮากันไปด้วยความสุขของแต่ละคน ♥

 

 

 

 

 

 

 

 

---

มาแล้วค่าา เป็นไงมันยาวเป็นอะเมซอนจริงป่ะ -0- 5555555

อ้ะๆ อย่าคิดว่าจะจบแค่นี้นะ ไรท์ยังไม่อยากให้จบ มันต้องมีต่อสิถึงจะสนุก

ไม่เม้นก็รักนะแค่อ่านกันเยอะๆก็พอนะ รักนะคะบ้ายบาย