ที่รัก...มาเป็นบอดี้การ์ดผมสิ

          "หวังว่านายจะไม่อ่อนนะ... เจ้านาย" ร่างบางเอ่ยถามเสียงขบขัน แต่คนถูกถามไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่ยกไหร่ขึ้นอย่างกวนประสาท   จนคนเห็นถึงกับกัดริมฝีปากล่างอย่างหงุดหงิด

           "ก็ดี...เอาล่ะ ฉันจะทดสอบฝีมือใหันายดู แต่ตอนนี้ยังไม่เริ่มงานนะ เพราะงั้น ดูแลตัวเองล่ะ" ว่าแล้วร่างบางก็ถลาพุ่งเข้าไปในตัวบ้านทันที เธอตวัดแขนขาบนตัวของชายชุดดำอย่างคล่องแคล้ว แล้วล้มไปทีละคนๆ โดยไม่โดนพวกนั้นทำร้ายสักหมัด สร้างความประหลาดใจให้เนวิลล์ที่ยืนดูไม้น้อย ดูท่าเขาจะคิดไม่ผิดจริงๆ ที่ชวนเธอร่วมงาน แต่ว่านี่ไม่ใช่เวลาที่เขาจะมายืนดูเฉยๆ

           ว่าแล้วเนวิลล์ก็เข้าไปร่วมแจมอีกคน ที่ไม่น่าเชื่อเลยก็คือคนสองคน จะสามารถจัดการคนทั้งหมดที่นี่ได้อย่างรวดเร็ว แม้จะมีรอยฝกช้ำเพียงนิดก็ตาม

          "แกน่ะ.. มานี่ดิ๊.." คนตัวเล็กกระดิกนิ้วเรียกชายร่างท้วมที่ดูท่าว่าจะเป็นนายใหญ่ของที่นี่อย่างถือดี เป็นเวลาเดียวกับเนวิลล์ที่เดินเข้ามา

          ที่นี่คือห้องทำงานที่ออกแบบมาได้หรูหราฟู่ฟ่า เกินความจำเป็นอย่ถึงที่สุดสมกับเป็นหัวหน้าแก๊งจริงๆ

           "นังหนู๋อย่ามาทำเป็นอวดดีนักนะ!!!!" ชายร่างท้วมเอ่ยออกมาอย่างกล้าๆ กลัวๆ สีหน้าเขียวคล้ำอย่างเห็นได้ชัด 

           "อวดดีงั้นเหรอ บอกไว้ก่อนว่าฉันไม่ใด้มีดีแค่อวด...จะลองดูไหม" มะเมี่ยวพูดเสียงเย็น พลางหักนิ้วเสียงดังกรอบ จนชายร่างท้วมถึงกับเสียวสันหลังวาบ 

           เนวิลล์ไม่ได้ขู่เหมือนกับร่างบางเพียงแต่ยกยิ้มกับความอวดดีของบอดี้การ์ดสาวของตนเท่านั้น

           "ฉันบอกให้มานี่ไงล่ะ!!!" ร่างบางตะคอกเสียงดัง คนโดนตะคอกรีบรนลานมาหาเธอ โดยมีเนวิลล์ยืนดูอยู่เงียบๆ 

           "เอาไป ทีนี้ก็คืนเด็กนั่นมาซะ" มะเมี่ยวพูดพลางยัดเงินใส่กระเป๋าเสื้อตาแก่ร่างท้วม

            "พะ...พูดเรื่องอะไร!? ฉันไม่รู้เรื่องนะ"

             "แกว่าไงนะ..." 

             "ดะ..เด็กไหน ..ฉันไม่รู้เรื่องจริงๆ"

             "โอเคๆ คงคิดว่าฉันไม่กล้าสินะ" 

             เธอเค้นเสียงพูดแล้วเดินเข้าไปหาชายร่างท้วม จากนั้นก็วาดขาไปที่สีข้างของเขาแรงๆ ทันที เสียงร้องโอดโอยของชายร่างท้วมดังขึ้นมาในเวลาต่อมา พร้อมกับการขดตัวงอเป็นกุ้งด้วยความเจ็บปวด หากแต่หญิงสาวไม่สนใจเพียงแค่ใช้หางตามองเท่านั้น 

            "เริ่มรู้เรื่องหรือยัง...!!!"  

            "กะ..ก็อยู่ที่นี่แหละ.. ว่าแต่เธอรู้ได้ไงว่าเด็กนั่นอยู่ที่นี่" 

            "นั่นมันเรื่องของฉัน พาฉันไปหายัยนั่นได้หรือยัง"

            "ยัยแก่นั่นเป็นคนบอกแกใช่ไหม...ปากสว่างจริงๆ" 

             ผัวะ!!! 

            "บอกไว้ก่อนว่าอย่าคิดอวดดีไปทำอะไรคุณป้านั่น ไม่งั้นฉันอาจจะไม่รับรองว่าต่อจากนี้แกจะมีชีวิตอยู่"    

           "อะ..อืม ตามมาสิ" ว่าแล้วเขาก็เดินนำร่างเล็กและเนวิลล์ไป  

           แกร๊กๆๆ

           เสียงไขกุญแจดังขึ้นแปบหนึ่งก่อนที่ห้องจะถูกเปิดออก เผยให้เห็นห้องขนาดเล็กที่มีพื้นที่เป็นสี่เหลี่ยม ในนั้นไม่มีเฟอร์นิเจ่อร์อะไรเลยนอกจากเตียงหลังเล็กๆ หลังหนึ่ง

           บนเตียงนั้นมีร่างเล็กร่างหนึ่งนอนสลบสไหลอยู่ ข้อเท้าของเธอถูกโซ่ล่ามเอาไว้กับขาเตียง ตามตัวมีรอยฝกช้ำมากกว่าสิบแห่ง 

           เมื่อมะเมี่ยวเห็นแบบนั้นเส้นเลือดของเธอก็ปูดทันที

           "แก...!!!!" 

           "อ๊ากกกกก!"

           เธอถลาเข้าไปคล่อมร่างท้วมพร้อมกับรัวหมัดใส่อย่างบ้าคลั่ง จนคนใต้ร่างหมดสติลงไปพร้อมกับเลือดที่อาบใบหน้า   

           เนวิลล์ที่ยืนดูอยู่ห่างๆ ในตอนแรกก็เข้ามาดึงตัวเธอออก เพราะไม่อยากให้เธอทำอะไรไปมากกว่านี้ 

           "เธอควรจะห่วงเด็กนั่นนะ"เขาเตือนสติ 

           "นายออกไปเตรียมรถไป เดี๋ยวฉันจะพายัยนี่ตามไป"

            "เอางั้นเหรอ.."

           "อืม" แล้วเนวิลล์เดินออกไปอย่างว่าง่าย พอเดินออกมาพ้นประตู เขาก็ต่อสายไปยังลูกน้องคนสนิททันที  

            "ฉันมีงานให้แกทำ..." 

          .................