ปมอดีตก่อรัก

 

 

 

“นี่ นายไปทำงานบ้างก็ได้นะ ไม่เห็นจะต้องเอาเอกสารมาทำงานที่บ้านเลย”ฟางพูดขณะเอากาแฟ

มาให้ป๊อปปี้ที่นั่งทำงานอยู่

 

“ก็เธอโดนทำร้าย ชั้นไม่อยากให้เธอเป็นอะไรนิ”ป๊อปปี้พูด ฟางหน้าแดงขึ้นทันที

 

“นายเป็นห่วงชั้นใช่มั้ย”ฟางถามยิ้มๆ

 

“ฟาง หลับตานะ”ป๊อปปี้พูดจบฟางก็หลับตาพริ้ม

 

 

จึกๆ

 

 

“นี่แน่ะๆ ยัยต๊อง ถ้าชั้นไม่ห่วงเธอแล้วชั้นจะห่วงใครล่ะห้ะๆๆๆ”ป๊อปปี้หยิกแก้มฟาง2ข้างอย่างหมั้น

ไส้

 

“พอแล้ววว เจ็บนะ นายน่ะ รักชั้นแล้วใช่มั้ยล่ะ เลยห่วงแบบนี้”ฟางจับแก้มตัวเองด้วยความเจ็บก่อน

ถาม

 

“มานี่มะๆ เอาหูมานี่”ป๊อปปี้เรียกฟางเขยิบมาใกล้ๆแล้วเอาหูมาใกล้ๆ ฟางตื่นเต้นรีบเขยิบเข้าใกล้

ป๊อปปี้

 

 

“ไม่ บอก หรอก”ป๊อปปี้พูด ฟางจึงทุบป๊อปปี้อย่างหมั่นไส้

 

 

“พอแล้วๆ ไม่หยุดชั้นปล้ำนะ ไหนๆ ตอนนี้บ้านเราก็มีกันแค่2คน เรามาเปลี่ยนบรรยากาศเป็นที่โซ

ฟาดีมั้ยจ้ะเมียจ๋า”ป๊อปปี้ทำหน้าหื่นก่อนจะรวบตัวฟางแล้วดันลงโซฟา

 

“จะบ้าหรอ นี่มันโซฟาห้องรับแขกน้า”ฟางหน้าแดงรีบร้องบ้า คนบ้าอะไรหื่นได้ทุกนาที

 

 

 

ตรู้ดดด

 

 

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้ป๊อปปี้และฟางชะงัก หยุดการกระทำทุกอย่างก่อนที่ป๊อปปี้จะลุกขึ้นมารับ

 

“อะไรนะแครอล พี่จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะ”ป๊อปปี้รับโทรศัพท์อย่างตกใจ

 

“เกิดอะไรขึ้นคะ”ฟางถาม

 

“แครอลโดนไอ้โรคจิตเมื่อวันเกิดส่งของมา ขู่จะฆ่าน่ะ เดี๋ยวชั้นไปหาแครอลก่อนนะ”ป๊อปปี้รีบลุกขึ้น

ออกไปก่อนจะกลับหันมาคว้ามือฟางไปด้วยกัน

 

“มีอะไรหรอคะ”ฟางยังงงกับเรื่องทั้งหมด

 

“ตอนนี้แครอลกับเธอตกอยู่ในอันตรายถ้าชั้นปล่อยคนใดคนหนึ่งไปไม่ได้หรอก”ป๊อปปี้จูงมือฟางไป

ที่รถ ฟางยิ้มดีใจที่ป๊อปปี้ไม่ทิ้งเธอ

 

 

 

 

 

“โทโมะขา เดี๋ยววันนี้ดูหนังจบแล้วไปทานข้าวด้วยกันนะคะ”พิมควงโทโมะออกมาจากซื้อตั๋วด้วยกัน

 

“เอาสิครับ วันนี้ต้องขอบคุณพิมมากเลยนะที่มาช่วยผมซื้อของน่ะ”โทโมะพูดแล้วยิ้มให้กับพิม พิม

บิดไปมาด้วยความเขิน

 

“เปลี่ยนจากขอบคุณไปต่อกันที่ห้องไม่ได้หรอคะ”พิมสบตาปิ๊งๆให้โทโมะ โทโมะลูบหัวด้วยความ

เอ็นดู

 

“ดูหนังกินข้าวเนี่ยล่ะดีแล้วพิม”โทโมะพูด ไม่รู้เหมือนกันแฮะ พิมเป็นคนน่ารัก เป็นลูกค้าประจำของ

ผับที่เค้าร่วมหุ้นกับเพื่อนอยู่ ไม่แปลกหรอกที่พิมจะมาติดพันกับเขา แล้วไปค้างกับเขาบ่อยๆ แต่ไม่

เข้าใจทำไมหลังๆมานี่เขาถึงไม่อยากกลับไปทำนิสัยเดิมๆอีกก็ไม่รู้

 

“แหม ใครกันน้อ มาทำให้เสืออย่างโทโมะอยากจะถอดเขี้ยวเล็บได้เนี่ย”พิมพูดแซวโทโมะ โทโมะ

ยิ้มนิดๆก่อนจะเดินเข้าไปในโรงหนัง จังหวะนั้นเอง

 

 

“ขอบคุณพี่แก้วมานะครับที่มาดูหนังเป็นเพื่อนมิณทร์วันนี้เนี่ย ตั้งแต่กลับมาจากอังกฤษนะ มิณทร์

ไม่ค่อยได้มาเที่ยวแบบนี้เลย”มิณทร์เดินพูดกับแก้วขณะเดินออกมาจากโรง

 

“ไม่เป็นไรหรอกจ้า กับน้องคนนี้ต่อให้พี่ยุ่งเท่าไหร่นะพี่สละเวลาได้หมดแหละ”แก้วพูดจบก็กอดคอ

มิณทร์ด้วยความคุ้นเคย แต่โทโมะเห็นเหมือนกับแก้วกอดผู้ชายก่อน ทำเอาโทโมะอึ้ง

 

“โทโมะ มีอะไรหรอคะ”พิมเดินเข้าไปคล้องแขนโทโมะถามเป็นจังหวะเดียวที่แก้วหันหน้ามาเห็น

พอดี แก้วอึ้ง

 

“พี่แก้วมีอะไรหรอครับ”มิณทร์ถามแก้ว

 

“เอ่อ ไม่มีอะไรหรอก มิณทร์หิวรึยังไปกินข้าวกันเถอะ”แก้วที่เห็นพิมคล้องแขนอยู่กับโทโมะก็ทำ

เป็นไม่สนใจเดินคล้องแขนมิณทร์ไปหาอะไรกินทันที

 

“ไปดูหนังกันเถอะพิม หนังจะเข้าแล้วนิ”โทโมะพูดก่อนจะเดินเข้าไปดูหนังกับพิม ภายในโรงเขา

แทบไม่ได้ดูหนังเลย มัวแต่ครุ่นคิดเรื่องแก้วกับหนุ่มหน้าอ่อนที่แก้วควงมาดูหนังด้วยนั้น หมอนั่นเป็น

ใครทำไมแก้วถึงสนิทด้วยนะ แล้วไหนบอกว่าชอบเขาล่ะ ทำไมถึงมาเดินควงมากอดกันแบบนี้ แก้ว

เธอเป็นคนยังไงเนี่ย

 

 

 

 

 

“แครอลเป็นยังไงบ้าง”ป๊อปปี้ขึ้นไปบนห้องนอนแครอลพร้อมกับฟาง แครอลพอเห็นป๊อปปี้ก็รีบโผ

เข้ากอดป๊อปปี้แน่นแล้วร้องไห้

 

“มันมาอีกแล้วค่ะ มันมาอีกกล่องแล้ว”แครอลชี้กล่อง2กล่องให้ป๊อปปี้ดู ฟางหยิบมากล่องหนึ่งแล้ว

ต้องร้องกรี๊ด ป๊อปปี้รีบผละออกจากแครอลไปดูฟาง

 

 

“ป๊อปปี้ หนูตาย ฮืออ”ฟางกอดป๊อปปี้แน่น

 

“มันส่ง ครั้งที่แล้วเป็นมือปลอมค่ะ มันบอกว่าถ้าไม่เลิกยุ่งกับพี่อีกมันจะตัดมือแครอลทิ้งฮืออ”แค

รอลร้องไห้

 

“แล้วจะทำยังไงต่อล่ะ คุณลุงคุณป้าล่ะ”ป๊อปปี้ถามถึงพ่อแม่แครอล

 

“บินไปอเมริกาแล้วค่ะ บอกติดธุระด่วน ทำไงดีคะ แครอลไม่อยากอยู่บ้านคนเดียว”แครอลร้องไห้

จนตัวสั่น ฟางเอื้อมเอามือไปแตะแครอล

 

“แครอลไม่ต้องกลัวนะ เอางี้มั้ย แครอลมาอยู่บ้านเดียวกับพวกพี่ก่อน”ฟางพูด

 

 

“แต่ว่า”แครอลอึกอัก

 

“ไม่เป็นไรหรอก อย่างน้อยบ้ายพวกพี่ยังมีคนเข้าออกอยู่ แต่บ้านเราสิ มันอยู่ในซอยเปลี่ยวด้วย

จริงมั้ยป๊อปปี้”ฟางหันไปถามป๊อปปี้ ชายหนุ่มพยักหน้าเห็นด้วย

 

“เดี๋ยวแครอลไปเก็บของใช้แต่ของที่จำเป็นมานะแล้วจะได้มาบ้านพวกพี่ได้”ฟางพูด แครอลวิ่งขึ้น

ไปบนบ้าน

 

 

 

“ห่วงแต่คนอื่นอย่าลืมดูแลตัวเองละยัยต๊อง”ป๊อปปี้เดินมาลูบผมฟางอย่างหมั่นเขี้ยวแต่ฟางนิ่ง

แปลกๆ

 

 

“ฟาง เป็นอะไรรึเปล่า”ป๊อปปี้ถาม

 

 

“ป๊อปปี้ ฟางกลัว ไอ้โรคจิตมันทำร้ายพี่โรสไม่พอ ยังทำร้ายฟางไหนจะแครอลที่ไม่รู้เรื่องแบบนี้ด้วย

ฟางกลัว”ฟางโผเข้ากอดป๊อปปี้แน่น

 

 

“ไม่ต้องกลัวนะฟาง ชั้นอยู่ข้างๆเธอตรงนี้เสมอนะ อย่ากลัวไปเลย”ป๊อปปี้กอดตอบฟางเพื่อปลอบใจ

 

“อย่าทิ้งฟางไปไหนนะ ฟางกลัว”ฟางกอดป๊อปปี้แน่นเหมือนเด็กๆ

 

“ครับ ไม่อยู่กับเมียแล้วป๊อปจะไปอยู่กับใครล่ะ”ป๊อปปี้ยิ้มก่อนจะผละออกจากฟาง ทั้งคู่สบตากันนิ่ง

ก่อนที่ป๊อปปี้จะโน้มหน้าลงไปจูบฟางอย่างอ่อนโยน

 

 

“พี่ป๊อป พี่ฟาง แครอลเสร็จแล้วค่ะ ว้าย”แครอลเดินลงบ้านมาแล้วต้องรีบเอามือปิดตา

 

 

“เอ่อ ป่ะเสร็จแล้วใช่มั้ย ไปกันเถอะแครอล”ฟางรีบพูดก่อนจะรีบจูงมือแครอลไปที่รถแก้เขินทันที

ป๊อปปี้เกาหัวตัวเอง งงกับฟาง หึ เดี๋ยวคืนนี้เจอจัดหนักแน่ยัยต๊องเอ้ย ป๊อปปี้คิดในใจก่อนจะเดินตาม

ฟางและแครอลออกไป โดยไม่รู้เลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งจ้องมองการกระทำทั้ง3อย่างน่ากลัว

 

 

เม้นกับโหวตเรื่องนี้เยอะๆน้า เดี๋ยวเย็นนี้อัฟอีกตอน ไม่อยากค้างฟิค555 รับรองตอนต่อไปมันส์แน่