สัญญารักลวง...

นิยายเรื่อง สัญญารักลวง

 

ตอนที่24 ไม่ใช่เรื่องง่าย…

 

 

 

 

 

                 เท้าเล็กๆก้าวแตะพื้นอย่างชิมลางว่าร่างกายพอจะฝืนความเจ็บปวดไหวหรือเปล่า หากแต่ต้องนิ่ว

 

 

หน้าลงเมื่อความเจ็บแล่นเข้ามาเป็นริ้ว สายตาชำเลืองมองชายหนุ่มข้างกายที่ยังนอนหลับสนิท ใบหน้าหล่อคม

 

 

ของคนที่เธอรักและเทิดทูนยามยิ้มเยาะสะใจเมื่อเห็นเธอได้รับความเจ็บปวดตามหลอกหลอน ตั้งแต่ในฝันจนถึง

 

 

ความเป็นจริง เขาใจร้ายเหลือเกิน ทั้งๆที่เธอพยายามอ้อนวอนสารพัด แต่ก็ไม่มีเลยสักครั้งที่เขาจะเห็นใจ ค่ำคืน

 

 

แห่งความเจ็บปวดและทรมานช่างยาวนานเหลือเกิน

 

 

นานเสียจนเธอไม่คิดว่าจะมีวันตื่นขึ้นมาดูโลกในวันใหม่เช่นวันนี้แล้ว...

 

 

วันนี้เธออาจจะรอด...

 

 

แต่วันอื่นเธอก็ยังไม่แน่ใจ....

 

 

ชายหนุ่มข้างกายตอนนี้เขาพร้อมจะฆ่าเธอได้ทุกเมื่อ อะไรๆก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้นเมื่อเขาไม่ใช่คนเดิมของเธอ เธอเดา

 

 

ใจเขาไม่ถูกเลยด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่าต่อจากนี้ไปจะเป็นอย่างไร...

 

 

“อึดดีเหมือนกันนี่”น้ำเสียงงัวเงียของชายหนุ่มปลุกเธอให้ตื่นขึ้นจากภวังค์ เป็นสัญญาณว่าเธอต้องฝืนกล้ำกลืน

 

 

น้ำตาและยอมรับโชคชะตาในวันใหม่ เธอรีบปาดน้ำตาออกจากดวงตาก่อนที่มันจะได้ไหลลงมาให้เขาสมเพชเธอ

 

 

อีกหน

 

 

“ฟางอยากกลับบ้าน”เธอพูดขณะที่ยังหันหลังให้เขา สายตาสอดส่องมองหาเสื้อผ้า หรือจะเรียกว่าเศษผ้าที่เขาดึง

 

 

ทึ้งออกเมื่อคืน หากแต่สภาพเศษผ้าชิ้นเล็กชิ้นน้อยที่เกลื่อนเต็มพื้นทำให้เธอต้องน้ำตาคลออีกหน...

 

 

เธอจะเอาเสื้อผ้าที่ไหนมาใส่กัน

 

 

“ก็กลับสิ แท็กซี่ รถเมล์ รถไฟฟ้า เลือกได้ตามสบาย”เธอกระชับผ้าห่มเข้าหากาย หลับตาลงอย่างสมเพชตัวเอง

 

 

เขาทำกับเธอไม่ต่างไปจากโสเภณีเลยสักนิด หรือบางทีเธออาจจะต่ำต้อยด้อยค่ายิ่งกว่าผู้หญิงพวกนั้นเสียอีก

 

 

“ค่ะ...ฟางก็ไม่อยากนั่งรถของคนใจร้ายให้มันเป็นเสนียดเท่าไหร่หรอก”เธอพูดรัวๆอย่างกลัวว่าหากช้ากว่านี้น้ำ

 

 

เสียงของเธอจะสั่นเครือยิ่งกว่าเก่า เธอมองไปที่ชุดเดรสและอันเดอร์แวร์ทั้งสองชิ้นที่กองอยู่ที่พื้น ก่อนจะเอื้อมมือ

 

 

ไปเก็บมัน สายตาสำรวจดูชุดเดรสที่ขาดวิ่นแทบไม่เหลือชิ้นดี กระโปรงที่เคยยาวคลุมหัวเข่ากลับเหลือผ้าเพียงแค่

 

 

ศอกเดียว แขนเสื้อขาดวิ่นออกจากกัน ดูจะเป็นเศษผ้ามากกว่าเสื้อผ้า เธอจัดการสวมเสื้อผ้าภายใต้ผ้าห่มผืนหนา

 

 

โดยมีสายตาของชายหนุ่มมองมาอย่างน่าไม่อาย เธอก็ไม่เข้าใจหัวใจตัวเอง ยังมีหน้ามาเต้นไม่เป็นส่ำอยู่อีก...

 

 

มันน่านัก หัวใจไม่รักดี...

 

 

“ฟางกลับก่อนนะคะ พี่ป๊อปรีบๆแต่งตัวนะคะ เดี๋ยวจะไปทำงานสาย”เธอหันไปพูดกับชายหนุ่มด้วยประโยคสั้นๆ แต่

 

 

ก็ต้องหลบดวงตาคู่นั้นเป็นพัลวัน เมื่อเขาเหยียดสายตามองเธออย่างรังเกียจและขยะแขยงเต็มทน

เธอก็ขยะแขยง

 

ตัวเองเหมือนกัน...

 

 

ผู้หญิงที่ไร้ค่า ไร้ศักดิ์ศรีอย่างเธอ มันทั้งน่ารังเกียจน่าขยะแขยง

 

 

             

 

 

 

 

 

               เท้าเล็กๆค่อยๆก้าวลงจากเตียง ริมฝีปากอิ่มถูกกัดแน่นด้วยฝีมือของเจ้าของ มือเล็กยันเตียงนอนแน่น

 

 

ก่อนจะค่อยๆลองก้าวเท้าอีกหน หากแต่ความเจ็บปวดกำลังมีอิทธิพลเหนือสิ่งอื่นใด ร่างของเธอล้มลงกับพื้นเสียง

 

 

ดังโครมใหญ่

 

 

“ฟาง!!” ชายหนุ่มรีบกรูเข้ามาหาร่างเล็กที่ล้มลงกับพื้นเสียงดัง เมื่อคืนเธอมีไข้ แต่เขาก็เช็ดตัวให้เธอไปแล้วนี่

 

 

แล้วทำไมอาการของเธอถึงไม่ได้ทุเลาลงบ้าง

 

 

“เจ็บจัง”เขามองไปยังมือเล็กที่กุมท้องน้อยของตัวเอง มือเล็กๆขยุ้มไปที่บริเวณนั้นอย่างแรง เขาดึงมือเธอออก

 

 

ก่อนจะช้อนอุ้มร่างเล็กวางลงบนเตียงอย่างเก่า

 

 

“รอพี่แต่งตัวแปบนึงนะ”เขาบอกอย่างเร่งรีบ ก่อนจะเก็บเสื้อผ้าของตัวเองขึ้นมา แล้วรีบวิ่งไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้อง

 

 

น้ำอย่างรวดเร็ว ในใจก็นึกห่วงหญิงสาวที่ดูท่าจะเจ็บไม่ใช่น้อยๆ เขาใช้เวลาเพียงสามนาทีสำหรับการแต่งตัว รีบกรู

 

 

เข้าไปหาร่างเล็กที่ลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงทันที

 

 

“พี่ป๊อปกลับไปก่อนเถอะค่ะ ไว้ฟางหายเจ็บแล้วจะเดินออกไปเอง”น้ำเสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้น ขณะที่เขาทิ้งตัวลงนั่ง

 

 

ข้างๆเธอ ดวงตากลมโตที่เคยฉายแววสดใสและร่าเริงบวมเป่งอย่างเห็นได้ชัด

 

 

“คิดว่าที่นี่เป็นสปารึไง ถึงจะได้เดินเข้าๆออกๆ เดี๋ยวก็โดนลากเข้าม่านรูดกันพอดี”เธอหันมามองเขา ก่อนจะหลบ

 

 

เป็นพัลวันเมื่อเขามองเธออยู่ก่อนแล้ว จะกลัวอะไรนักหนาวะ...

 

 

“ไม่เป็นไรค่ะ ฟางเดินเองได้จริงๆ”

 

 

“เป็น อย่ามางี่เง่าแถวนี้ ไป...ฉันจะพาไปโรงบาล”เขาเอื้อมมือดึงข้อมือเล็ก หากแต่เธอขืนเอาไว้

 

 

“ฟางไม่ไป...”เธอตอบขณะหลุบตาลงอย่างหวาดผวา

 

 

“ทำไม!”ร่างเล็กสะดุ้งสุดตัวเพียงเพราะเสียงตวาดของเขา อะไรกัน...พอจะดื้อก็ดื้ออย่างไม่ยอมฟังใคร แต่บทจะ

 

 

กลัวก็กลัวจนหัวหด

 

 

“ฟางอาย...”

 

 

“ฟางจะอายอะไร มีอะไรน่าอาย หมอเขามีหน้าที่รักษาเราป่วยก็ต้องไปหาหมอสิ”

 

 

“รอยพวกนี้ ถ้าคุณหมอเห็นเขาต้องรู้แน่ๆ”มือเล็กยื้อยุดข้อมือออกจากมือใหญ่ของเขาอย่างดื้อดึง เมื่อเขาไม่ยอม

 

 

ปล่อย ร่างเล็กก็สั่นระริกขึ้นมาอีกหน น้ำใสๆไหลอาบใบหน้าแสนหวานเต็มไปหมด

 

 

“เลิกร้องได้แล้ว ไม่ไปก็ไม่ไป”เขาเอื้อมมือเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าแสนหวานอย่าทะนุถนอม หากแต่ต้องชะงัก

 

 

เมื่อคนตัวเล็กโผกอดเขาแน่น

 

 

“ฮือๆๆ ใจร้ายมากเลยรู้มั้ย ฮึกๆ ทำไมต้องใจร้ายกับฟางด้วย ฟางบอกแล้วไงว่าไม่ได้ทำ ทำไมต้องคิดว่าฟางทำ

 

 

ด้วย ฮือๆ”

 

 

 

 

“เธอไม่ได้ทำ แต่เธอบีบบังคับให้พิมต้องทำ”เขาผละร่างเล็กออก ก่อนจะช้อนอุ้มเธอเอาไว้แนบอก

 

 

เขาเดินไปที่รถ ก่อนจะวางเธอลงข้างเบาะคนขับ แล้วอ้อมเดินไปนั่งเบาะคนขับ สตาร์ทรถก่อนจะวิ่งไปที่บ้านของ

 

 

หญิงสาว ต่อไปนี้เขาคงต้องพร้อมที่จะเผชิญความจริงเสียที จากนี้เขาไม่ต้องห่วงความรู้สึกของใครอีกแล้ว เรื่อง

 

 

ระหว่างเขาและฟางมันจะเป็นอย่างไรก็ให้ฟ้าดินเป็นคนกำหนดเถอะ...

 

 

เขาจอดรถในบ้านนีระสิงห์ ก่อนจะหันไปมองคนตัวเล็กข้างกายที่นอนหลับไปอย่างง่ายดาย แต่ที่ทำให้เขาอดใจ

 

 

อ่อนไม่ได้ คือคราบน้ำตาที่ยังเปรอะเปื้อนใบหน้าหวาน ตั้งแต่เล็กจนโตไม่มีเลยสักครั้งที่เขาจะทำให้เธอต้องเสีย

 

 

น้ำตา แต่ครั้งนี้เธอต้องเสียน้ำตาให้เขาไปกี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว...

 

 

เขาไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เธอเสียน้ำตา เขาเองก็อยากจะรับผิดชอบเธอ หากแต่หัวใจทั้งดวงของเขาอยู่ที่พิม

 

 

การที่ต้องแต่งงานกับใครสักคนเพื่อรับผิดชอบเรื่องอย่างว่า มันคงไม่ง่ายนัก...

 

 

ความรักไม่ได้จู่ๆก็จะเกิดขึ้นมาราวกับสายฟ้าแลบ หากแต่ต้องใช้เวลาและหัวใจในการก่อร่างสร้างมันขึ้นมา...

 

 

“พี่คงให้อภัยเราไม่ได้จริงๆ”ใช่...เขาให้อภัยเธอไม่ได้จริงๆ ใครไม่เจออย่างเขาก็คงไม่รู้สึกหรอก การที่ต้องเสีย

 

 

หัวใจตัวเองไปอย่างไม่มีวันหวนกลับมันทรมานแค่ไหน...เขารู้ดี เพียงเพราะเธอยังเด็กและไม่ยอมเข้าใจอะไร มัน

 

 

ถึงทำให้เรื่องราวเลยเถิดมามากมายแบบนี้ แผนที่ต้องแลกด้วยชีวิตของคนที่เขารัก...

 

 

เขาไม่เคยเห็นว่ามันเป็นเรื่องเล็กน้อย!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

.................................................................................................................................

 

มาแล้วววววววววววว มาดึกไปนิดนึง อิอิ ยังรอกันอยู่รึเปล่าเอ่ย?