รักสามเศร้า...

รักสามเศร้า...

 

 

 

 

 

"ธามส่งแค่นี้นะ^^"

 

"จ๊ากลับบ้านดีๆนะ^^"

 

     หลังจากที่เรื่องราวต่างๆในวันนี้จบลงไปได้ค่อยข้างจะดีธามไทเลยอาสามาส่งฉันที่บ้านความจริงแล้วเค้าก็มารับมาส่งฉันเป็นประจำอยู่แล้ว แต่ถึงกระนั้นเค้าก็ไม่เคยที่คิดจะเข้ามาล่วงเกินฉันเลยทั้งๆที่มีโอกาส เพราะเค้าเป็นอย่างนี้ไงฉันถึงได้ทิ้งเค้าไม่ลง...

 

"แก้ว..."

 

"นี่คุณอีกแล้วหรอ"

 

"แก้วได้โปรดอย่างทำตัวห่างเหินกับโทโมะแบบนี้เลย...โมะทรมาน"

 

"คุณทรมานแล้วไงฉันจะไปช่วยคุณได้อย่างไง..." ฉันรีบปิดประตูเพื่อที่จะหนีโทโมะแต่ก็คงไม่พ้นอยู่ดีใครๆก็รู้ว่าแรงของผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างฉันจะไปสู้แรงของผู้ชายอย่างโทโมะได้!

 

"ได้สิเพียงแค่แก้วให้โอกาสโมะทุกอย่างก็จะจบ..."

 

"คุณไม่ต้องมาพูดให้ฉันลังเลอะไรทั้งนั้นแหละ!"

 

"โมะรู้ว่าแก้วกำลังทำใจเรื่องของเราอยู่แต่ขอร้องอย่าทรมานกันด้วยวิธีนี้เลยนะแก้ว...เรามาคุยกันให้รู้เรื่องดีกว่านะ"

 

"ฉันก็บอกคุณไปแล้วไงว่ามันไม่มีประโยชน์!!แล้วคุณจะมาพูดอะไรอีกห๊ะ!"

 

"เพราะว่าโมะรู้ว่าหัวใจแก้วยังมีแต่โมะอยู่อย่างไงล่ะ!"

 

และแล้วและเราทั้งสองก็ได้คบ
และไปด้วยดี ทำไมเธอกลับมาเอาตอนนี้

 

"..." ฉันเงียบลงทันตาเห็นมือที่คอยดึงประตูรั้วบ้านก็ค่อยๆปล่อยออกทันที

 

"โมะพูดถูกใช่มั้ยล่ะ...แก้วยังรักโมะอยู่...ถ้าแก้วบอกเหตุผลตั้งแต่ทีแรกว่าทำไมแก้วถึงต้องเลิกกับโมะเรื่องมันก็คงไม่เป็นแบบนี้..."

 

"..."

 

"ถ้าแก้วไม่ปล่อยให้โมะคิดไปเองว่าแก้วคบกับพี่จงเบเรื่องก็คงไม่เป็นแบบนี้...แล้วถ้าแก้วไม่หนีมาที่นี่เรื่องทุกอย่างก็คงไม่เป็นแบบนี้...ทั้งหมดมันผิดที่แก้ว!"

 

"..."

 

"แก้วปล่อยให้โมะทนทรมานทุกครั้งที่เห็นแก้วเดินจับมือหรือแม้แต่ส่งยิ้มให้พี่จงเบ...แล้วแก้วก็ไม่ยอมเลิกย่งกับโมะสักที!ไม่ว่าโมะจะทำวิธีไหนแก้วก็ยังจะเข้าทักทายเข้ามาพูดคุยทั้งๆที่รู้ว่าเราไม่ได้เหมือนเดิมกันอีกต่อไป!"

 

"..."

 

"เพื่อน...ฐานะที่แก้วหยิบยื่นให้โมะแต่แแก้วไม่เคยถามโมะเลยสักครั้งว่าโมะชอบมันรึเปล่า!"

 

"พอ!!พอได้แล้ว!!จะมารื้อฟื้นเพื่อมิทราบ!!ในเมื่อฉันก็ทำตามที่คุณต้องการแล้วนิ!!ไหนล่ะไล่ฉันให้ไปไกลๆไม่ใช่รึไง!!แล้วจะกลับมาง้อฉันทำไมห๊ะ!"

 

"แก้ว!...ทำไมเข้าใจอะไรยากแบบนี้!!"

 

"นั่นมันเรื่องของฉัน!ฐานะที่ฉันหยิบยื่นให้ถ้าคุณไม่พอใจก็ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน!!เราต่างคนต่างอยู่กันไปสิ...คุณจะกลับมาง้อฉันทำไม ส่วนเรื่องทั้งหมดฉัน...ยอมรับว่าฉนก็ผิดบ้างแต่ฉันไม่ได้บอกให้คุณคิดหรือแต่งเรื่องไปเองคนเดียว!"

 

"..."

 

"ที่คุณทรมานอยู่ทุกวันนี้ก็เพราะคุณมัวแต่จมกับอดีตความหลังอย่างไงล่ะ!! ฉันยังไม่เคยพูดสักคำว่าฉันเป็นอะไรกับพี่จงเบ!มีแต่คุณเท่านั้นแหละที่คิดไปเองคุณเดียว!เวลาที่ฉันพยามจะบอกหรือพูดอะไรก็ถูกคุณออกมาตลอดแล้วตอนนี้...คุณจะมารื้อฟื้นอะไรห๊ะ!!"

 

"แก้ว...โมะขอโทษ..."

 

"ขอโทษหรอ...ได้!!ฉันให้อภัยคุณ"

 

"แก้ว...โมะไม่ฝันไปใช่มั้ยแก้วให้โอกาสโมะแล้ว^^"

 

"เดี๋ยวนะฉันบอกว่าฉํนให้อภับไม่ใช่ให้โอกาส...คุณกรุณาอย่าเข้าใจผิด!" พูดจบฉันก็ฉวยโอกาสนี้ปิดประตูใส่หน้าโทโมะทันที! เรื่องอะไรที่ฉํนจะต้องทนฟังเรื่องอดีตพันธ์นั้นกันล่ะ!!

 

"เดี๋ยวก่อนสิแก้ว...แก้ว!...แก้ว!!"

 

"กลับไปซะ...ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ..." ฉันพูดจบก็หันหลังเดินเข้าบ้านไปโดยไม่หันหลังกลับมามองโทโมะอีกเลย...

 

คนหนึ่งเขาช่างดีกับฉัน จะทิ้งเขาลงยังไง
คนหนึ่งเคยทิ้งไป แต่รักไม่เคยจางหาย
ฉันไม่ใช่เจ้าหญิงจากไหน
ก็คงต้องเลือกสักทาง ทางที่รักสามเศร้าต้องจบ

"ฟังโมะก่อนสิแก้ว..." โทโมะค่อยๆทรุดตัวลงนั่งที่หน้าบ้านของแก้ว...เค้าคงหมดหวังแล้วจริงๆกับการที่จะทวงแก้วคืนมาเพราะไม่ว่าเค้าจะพูดอย่างไงแก้วก็ไม่มีท่าทีว่าจะเปลี่ยนใจเลย...

 

"พูดไปตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์หรอก..."

 

"ธามไท..."

 

"ใช่ฉันเอง..."

 

"นายคงได้ยินทุกอย่างแล้วสินะ"

 

"พูดอีกก็ถูกอีกนะ..."

 

"นายจะเรื่องฉันรึไง!"

 

"อ๊ะ!อย่าเพิ่งมองฉันในแง่ร้านสิ..."

 

"แล้วนายจะให้ฉันคิดว่านายจะเข้ามาช่วยฉันรึไงห๊ะ...ตลกเหอะ!"

 

+

+

+

 

(แก้วตื่นรึยัง...ธามเรื่องจะคุยด้วยหน่อย)

 

"เรื่องอะไรหรอธาม..."

 

(เดี๋ยวแก้วก็จะรู้เองเจอกันที่XXX) ธามไทพูดจบก็วางสายไปปล่อยให้ฉันยืนมองโทรศัพท์ของตัวเองอย่างชั่งใจแน่สิวันนี้น้ำเสียงของธามฟังดูแปลกๆนิ

 

 

 

 

 

+++++++

 

อ่าเรื่องนี้ไม่มีเมนต์เลย เราแต่งไม่ดีหรอ...งั้นก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ...

#ไม่มีอะไรจะบอกเพราะ...หมดกำลังใจ