รักสามเศร้า...

รักสามเศร้า...

 

 

 

 

 

"แก้วเป็นอะไรดูเหม่อนะ..."

 

 

"เปล่าหรอกว่าแต่ธามเหอะมาตั้งแต่เมื่อไร??"

 

 

"เมื่อกี้นี้เอง...ว่าจะมาชวนไปเที่ยวแต่แก้วคงไม่อยากไป:)"

 

     หลายๆคนอาจจะสงสัยว่านี่เป็นบทสนทนาของใคร คำตอบคือ ฉันและ'ธามไท' แฟนคนปัจจุบันล่าสุดของฉันเอง หลังจากที่ชีวิตฉันผ่านเรื่อง(รัก)ร้ายมาเยอะแล้วต่อจากนี้ฉันขอมีความสุขบ้างละกันนะ

 

"ใครบอกล่ะ...แก้วอยากไปทุกที่ที่มีเรา..."

 

      ฉันกับธามไทเรารู้จักกันมาได้เพียงสามเดือนกว่าๆแต่เราต่างก็ตัดสินใจลองคบหากันดู สำหรับธามไทอาจจะเป็นเพราะว่าเค้าชอบฉันล่ะมั้งแต่สำหรับฉันมันเป็นวิธีการที่ทำให้ฉันลืมใครสักได้เลย...มันไม่ใช่เลย...

 

 

"แก้ว...พร้อมที่จะใช้ชีวิตร่วมกับเรารึยัง" จู่ๆธามไทก็คุกเข่าตรงหน้าฉันแล้วเอื้อมมือมากุมมือฉันไว้

 

 

"เอ่อ..." ฉันมีท่าทีอึกอักไม่ใช่เพราะอะไรหรอกนะแต่ฉันว่ามันเร็วเกินไปรึเปล่า

 

 

"เรารู้ว่าแก้วยังไม่ลืมเค้าคนนั้นแต่เราอยากดูแลแก้วไปตลอดชีวิตนะ..."

 

 

"มันจะไม่เร็วไปหน่อยหรอ...แก้วว่าเราลองดูๆกันไปอีกหน่อยน่าจะดีกว่า"

 

 

"ไม่เป็นไรเรารอได้...แต่เราสัญญานะเราจะอยู่ข้างๆแก้วไปตลอด" ธามไทพูดแล้วลุกขึ้นยืนก่อนจะส่งยิ้มน้อยๆมาให้ฉัน...นี่ฉันทำร้ายจิตใจเค้ารึเปล่า

 

 

"อื้ม ^^"

 

 

"งั้นเรากลับกันเหอะมืดแล้ว"

 

 

+

 

+

 

+

 

 

 

"ธาม...ธามรอแก้วได้จริงๆนะ..." ฉันเอ่ยถามเพื่อความแน่ใจบางที...ฉันอาจจะรักธามไทขึ้นมาจริงๆก็ได้

 

 

"ได้สิเราเลือกแล้ว...ชีวิตเราทั้งหมดเรายกให้แก้วนะ"

 

 

"แต่ธามก็รู้ว่าแก้วยังไม่ลืม..."

 

 

"เค้าน่ะหรอ...แก้วไม่จำเป็นต้องลืมหรอกเก็บเค้าไว้ก็ได้แต่ในส่วนลึกนะ^^"

 

 

"อย่างไงแก้วก็ยังไม่พร้อมอยู่ดี...แต่แก้วจะพยายามนะ^^"

 

 

"ค่อยๆคิดให้ดีนะแก้ว...หรือเราจะลองกลับไปเป็นเพื่อนกันก่อน..."

 

 

"ไหนบอกว่าจะอยู่ข้างๆกันไง...แล้วไหงจะกลับไปเป็นเพื่อนอีกล่ะ"

 

 

"ฮ่ะๆธามพูดเล่น ว่าแต่...ถ้าเค้ากลับมาทวงแก้วคืนล่ะแก้วจะทำไง..."

 

 

"แก้ว...แก้ว...ไม่ทิ้งธามหรอก^^"ฉันพูดไปทั้งๆที่ยังไม่รู้ใจตัวเสียด้วยซ้ำแต่ฉันว่าฉันจะงเลือกคนที่รักฉันมากกว่าคนฉันรักนะ เพราะอย่างน้อยเค้าก็จะไม่ทำฉันเสียใจ

 

 

"ใครมันจะไปรู้..."

 

 

"อ่ะๆสัญญาก็ได้"

 

 

"แน่นะ...แต่ถึงเค้าจะกลับมาธามก็ไม่ยอมหรอก!" ธามไทบอกเสียงแข็งแล้วจ้องตาฉัน

 

 

"ธามกลับไปได้แล้วเดี๋ยวถึงบ้านดึกหรอก"

 

 

"งั้นแก้วก็ให้ค้างที่นี้ดิน๊าๆ" เจอลูกอ้อนของธามไทเข้าฉันแทบจะกลั้นขำไม่อยู่แหนะฮ่าๆๆๆๆ

 

 

"ไม่ต้องมาเนียนเลยนะ!ไป๊กลับบ้านไปเลยนะ!!" ฉันพลิกตัวของธามไทก่อนดันแผ่นหลังกว้างของเค้าให้ออกไปพ้นเขตประตูบ้านฉัน นี่ไมม่ได้ไล่นะเค้าเรียกว่า...ส่งแขก...

 

 

"ฮ่ะๆฝันดีครับ^^"

 

 

 

นับจากวันนั้น วันที่เธอทิ้ง
ฉันต้องยอมรับความจริง
แม้ว่ามันไม่ง่ายเลย

นับจากวันนั้น ฉันก็เจอเขา
เขาที่คอยเช็ดน้ำตา คอยดูแลไม่ห่าง
อย่าร้อง เขาบอกกับฉันว่าอย่าร้อง
มีเขาทั้งคนจะคอยอยู่ข้างฉัน

 

"ถ้านายกลับมา...ฉันจะทำอย่างไง บ้าจริง!!แกมีธามไทอยู่ทั้งคนแล้วนะยัยแก้ว!!แกจะทำร้ายเค้าลงคอเลยหรอ" ฉันยืนบ่นกับตัวเองหลังจากที่ธามไทได้กลับบ้านไปแล้ว ฉันอยากจะตบหน้าตัวเองหลายๆครั้งที่แอบเผลอไปคิดถึงเค้าโดยที่เจ้าตัวไม่เคยรู้สักนิด!!

 

 

+

 

+

 

+

 

 

 

(แก้วๆ...ยังไม่ตื่นอีกหรอสายแล้วนะ) เสียงอันแสนคุ้นเคยดังขึ้นทำให้ฉันอดไม่ได้ที่ถามกลับไป...

 

 

"อื้อ~~ธามมีอะไรหรอโทร.มาแต่เช้าเลย"

 

 

(ไปเที่ยวกันมั้ย...วันนี้ธามหยุด)

 

 

"อ่าไม่ได้หรอกแก้วต้องเปิดร้านนะ" ฉันพลิกตัวก่อนจะพาดแขนอีกข้างของตัวเองไปไว้ที่ขอบเตียง

 

 

(งั้นเดี๋ยวธามไปช่วย...อีกครี่งชั่วโมมงธามจะไปรับนะแล้วไปเปิดร้านพร้อมกัน)

 

 

"ก็ได้ๆ"

 

     หลังจากที่วางสายของธามไทไปแล้วฉันก็เต้งตัวขึ้นมาอาบน้ำทันที ฉันทำอาชีพเปิดร้านอาหารนานาชนิดรวมถึงอาหารไทยด้วยที่ฉันภูมิใจนำเสนอ><

 

     และไม่นานฉันก็อาบน้ำแต่งตัวเสร็จพร้อมไปทำงาน งานของฉันไม่ต้องเป็นลูกจ้างใครสบายสุดๆ อยากหยุดวันไหนก็หยุดแต่ถ้าไม่จำเป็นจริงๆฉันจะไม่หยุดหรอก แต่ถ้าวันไหนที่ธามไทหยุดเค้าก็มักมาช่วยที่ร้านฉันเสมอ...

 

 

"เร็วๆธามแก้วสายแล้ว" ฉันเอ่ยปากเร่งธามไททันที่เค้ามาถึงหน้าบ้านฉัน

 

 

"แล้วใครกันล่ะที่ตื่นสาย-*-"

 

 

"ธามจะโทษแก้วหรอ-*-"

 

 

"ไม่จ๊า...แก้วไม่ผิด" ฉันชอบธามไทก็ตรงนี้แหละเพราะเค้าไม่เคยยอมให้ฉันผิดและเค้าก็ไม่เคยชวนฉันทะเลาะและเค้าก็ไม่เคยทำให้ฉันเสียใจและเค้าก็ไม่เคยมองผู้หญิงคนอื่นนอกจากฉัน...><

 

"ดีมากกกก"

 

 

 

+++++++

มาแล้วสำหรับตอนที่ 1 หลังจากที่ดองมานานนนนนนนมากกกกกกกแต่เราก็อัพให้แล้วเด้อฝากเรื่องนี้หน่อยนะคะ เป็นกำลังใจให้เค้านะตัวเอง><