ความทรงจำสีจาง

     ภายในบ้านสี่เหลี่ยมหลังไม่เล็กและไม่ใหญ่จนเกินไปสำหรับบุคคลที่ทางหน่วยงานลับดรากูนจะใช้เป็นสถานที่กักตัวไว้เป็นพยาน และนี่เป็นการเปิดใช้งานเซฟเฮ้าส์ของพวกเขาแห่งนี้เป็นครั้งแรก ทรงของตัวบ้านจะคล้ายกับตู้คอนเทนเนอร์สี่เหลี่ยมผืนผ้า วัสดุที่ใช้เป็นเหล็กกันกระสุนอย่างดี ด้านในมีเฟอร์นิเจอร์และของใช้จำเป็นครบชุดอำนวยความสะดวกให้กับบุคคลอันเป็นประโยชน์ให้กับทางราชการอย่างเต็มที่

     บ้านหลังนี้ตั้งอยู่กลางน้ำที่รายล้อมไปด้วยสัตว์ดุร้ายสี่ข้าประมาณสามถึงสี่ตัวได้ พวกเขาทำเพื่อป้องกันคนนอกเข้าออก ดังนั้นเวลาที่พวกเขาจะเข้าออกบ้านหลังนี้กันเองนั้นจำต้องมีทักษะในการทรงตัวเป็นอย่างมาก เพราะต้องเดินไต่เชือกเส้นหนาข้ามบ่อน้ำไปโดยไม่ให้ตัวตกลงเป็นอาหารอันโอชะของสัตว์หิวกระหายนั้น แต่เพื่อความปลอดภัยและเซฟชีวิตของพวกเขาอีกชั้นหนึ่งคือ..จะมีเชือกอีกเส้นหนึ่งผูกเอวไว้ โดยมีอีกคนหนึ่่งที่อยู่บนฝั่งคอยปล่อยเชือกให้ทีละนิด หากเกิดพลาดพลัดตกจากเส้นเชือกที่ไต่คนบนฝั่งจะช่วยดึงคนบนเชือกไม่ให้ตกลงไปในบ่อได้

     "จ่าอุง" โทโมะเรียกชื่อลูกน้องของเขาที่ยืนอยู่ใกล้จุดปล่อยตัวมากที่สุด และเพียงแค่เขาเรียกชื่อเท่านั้นจ่าอุงรู้หน้าที่ของตนทันทีโดยไม่ต้องมีคำสั่งใดอื่นต่อ

     "นี่ครับผู้กอง" จ่าอุงนำปลายเชือกเส้นหนึ่งยื่นให้กับผู้กองหนุ่มเจ้านายของเขาแล้วถอยหลังกลับไปยืนตรงจุดเดิม และในขณะเดียวกันลูกน้องทีมของดาบเคียงและจ่าอุงแยกย้ายกันไปอยู่ตามจุดบริเวณรอบๆ บ้าน เพื่อตรวจดูความเรียบร้อย

     "ขอบคุณครับ เอาล่ะ..เริ่มจากดาบเคียงก่อนเลยครับ" โทโมะเอ่ยชื่อลูกน้องคนสนิทของเขาและจัดการลงมือรัดเชือกที่เอวของดาบเคียงด้วยตนเอง จากนั้นจึงให้ดาบเคียงทำเป็นตัวอย่างให้กับสองผู้ต้องหาของเขาดูช้าๆ

     "โอเคครับผู้กอง" ดาบเคียงตะโกนข้ามฝากส่งสัญญาณบอกว่าเขาถึงที่หมายโดยปลอดภัยแล้ว ถึงแม้ทุกคนจะเห็นกับตาว่าเขาไม่ได้ตกลงไปในบ่อจนเป็นอาหารของจระเข้ก็ตามแต่ นี่เป็นข้อปฏิบัติที่ทุกคนพึ่งกระทำของการทำงานเป็นทีมอยู่แล้ว

     "คนต่อไป..นาย" โทโมะชี้ไปที่กล้าที่ยืนตัวแข็งทื่อห่างจากเขาไม่ไกลนัก

     "หา!! ผะ..ผมเหรอ? เฮ้ๆ เดี๋ยวสิทำอะไรเนี่ย!" กล้าถามทวนในสิ่งที่เขาได้ยินอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ แต่ยังไม่ทันที่คนถูกถามจะตอบคำถามเขานายตำรวจคนหนึ่งเอาเชือกเส้นเดียวกับที่ผูกเอวดาบเคียงมาผูกไว้ที่เอวเขาเสียแล้ว ตอนนี้หน้าของเขาซีดเผือดและดูรนรานจนเกือบเหมือนคนเสียสติ

     "เอ้าขึ้นไปสักทีสิคนอื่นจะได้ไปบ้าง แล้วเดินดีๆ ด้วยล่ะเกิดตกลงไปฉันไม่รู้ด้วยนะเว้ย" จ่าอุงพูดขู่หยอกกล้าเล็กน้อย แต่ความกลัวของกล้ากลับทวีคูณเพิ่มขึ้นจนเม็ดเหงื่อผุดออกมามากมายตามร่างกายของเขา

     "ว่าไง.....นายจะข้ามไปหรือจะเข้าคุก เอ..แต่ฉันมีให้นายเลือกอีกทางนะ นายจะให้ฉันโยนนายลงไปในบ่อก็ได้ จ่าอุง..." โทโมะทำทีจะให้ลูกน้องของเขาทำตามคำบอกอย่างสุดท้ายเพื่อกระตุ้นให้กล้านั้นรีบๆ เดินไต่เชือกนี้ข้ามไปเสียที ซึ่งมันได้ผลไม่น้อยทีเดียว เมื่อกล้ารีบกระโดดขึ้นไปยืนทรงตัวบนเชือก ถึงแม้มันจะดูเงอะๆ งะๆ ไปเสียหน่อย แต่ทุกคนเห็นได้ถึงความพยายามของเขาและการเอาตัวรอดจากความตายทุกด้าน

     "เย่ถึงแล้วฉันทำได้แล้ว กลาสดูสิพี่ทำได้แล้วเย่ๆ" กล้าร้องดีใจข้ามฝากมาและไม่ลืมที่จะแสดงความตื่นเต้นของเขานั้นให้กับน้องสาวรับรู้ด้วย ซึ่งมีเพียงสีหน้าเรียบเฉยของเธอเท่านั้นที่แสดงออกแต่เขาไม่ทันสังเกตเห็นมัน

     "ให้เธอไปก่อนใช่ไหมครับผู้กอง" จ่าอุงถามนายก่อนที่เขาจะเอาเชือกผูกที่เอวของเธอบ้าง แต่เขาได้รับคำปฏิเสธแล้วถูกแย่งเชือกไปจากมือ

     "เธอตัวเบามากไปกับผมทีเดียวเลยดีกว่าครับจะได้เร็ว" ผู้กองเฟรนด์บอกกับจ่าอุงโดยไม่มองหน้า ด้วยเขากำลังวุ่นอยู่กับเชือกที่กำลังผูกเอวของแก้วอยู่

     "พร้อมไหม" เขาถามเธอเพื่อความแน่ใจก่อนจะขึ้นไปบนเชือกพร้อมกับเธอ แต่สีหน้าของเธอเรียบเฉยเหมือนเดิมเช่นเดียวกับตอนที่เขาพบเธอในครั้งแรก ท่าทางและสีหน้าเดียวของเธอทำให้เขาเป็นกังวลเล็กน้อยว่าเธอพร้อมที่จะเดินทางข้ามบ่อน้ำนี้ไปกับเขาแล้วหรือไม่ แต่ไม่เป็นอุปสรรคสำหรับเขามากนัก เพราะตลอดทางเขาเอามือโอบเธอไว้แน่นพอสมควรเพื่อประคองเธอ และเพื่อตัวของเขาเอง เนื่องจากเขาไม่มีเชือกผูกที่เอวไว้เหมือนคนอื่นๆ และในเวลาต่อมาทั้งสองสามารถข้ามฝั่งไปถึงอย่างปลอดภัย โดยเขาไม่ลืมจะส่งเสียงร้องบอกจ่าอุงที่รอฟังคำบอกของเขาเช่นเดียวกับทุกคนที่ไปถึงก่อนหน้านี้

***ฟิคชั่นเรื่องนี้เป็นเพียงเหตุการณ์สมมติ ไม่ใช่เรื่องจริงแต่อย่างใด

รีดเดอร์ทั้งหลายสามารถอ่านและจิ้นตามกันไปกับเนื้อเรื่องได้ แต่อย่าคิดจริงจังนะเจ้าค่ะ

ชอบฟิคชั่นเรื่องนี้ กดโหวต ไลค์ แชร์กันได้ตามใจเลยจร้า

แต่อย่าอ่านแล้วกดออกไปโดยไม่เม้นให้กันนะเจ้าค่ะ

ไรเตอร์จะตามไปหลอนถึงบ้านเลยเจ้าค่าาา***

ปล.แนะนำ ติ ชมกันได้เต็มที่เลยจร้า ติ! น่ะจ่ะ ไม่ใช่ด่า คริคริ