hunhan forever รักร้ายของนายจอมโหด(nc+) the end

 

 

"นี่เซฮุนหยุดก่อน"ผมกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามลงมาหาคนตัวสูง ให้ตายสิพูดกันไม่รู้เรื่องก็เดินหนีมาซะงั้น

 

 

"......."ไม่มีเสียงตอบรับอะไรกลับมาร่างสูงหยุดเดินและหันกลับมามองผม

 

 

"มีอะไรก็คุยกันให้รู้เรื่องสิ นายนี่มันงอแงไม่เลิกจริงๆ"ผมบ่นและเดินเข้าไปหา

 

 

"ผมไม่ใช่เด็กนะไม่ได้งอแงด้วย"เซฮุนหน้ามุ่ยมองค้อนผมนิดๆ

 

 

"ชั่งเถอะแล้วสรุปเรื่องอะไร ที่ทำให้นายไม่พอใจเดินหนีออกมาเนี๊ย"ผมขึ้นเสียงใส่นิดๆให้ดูน่ากลัวขึ้นมาหน่อยๆ

 

 

"กลับไปคุยบนห้อง"ว่าเสร็จก็เลยลิ่วๆนำหน้าผมไปเลย

 

เพื่อครายยยยยยยยย???????

 

ในห้องของเซฮุน

 

"......"

 

"........"

 

เมื่อเข้ามาในห้องเสร็จต่างคนก็ต่างเงียบจนมันน่าอึดอัด ผมเลยเปิดประเด็นพูดซะเลย

 

 

 

"ไหนพูดมาสิว่ามันมีเรื่องอะไร"ผมถามและมองไปที่ร่างสูงที่ตอนนี้นั่งหันหลังให้ผมอยู่บนโซฟา ส่วนผมนั่งอยู่โต๊ะกินข้าวที่อยู่ด้านหลังโซฟา

 

 

 

 

"ก็......"เซฮุนเริ่มเล่าเรื่องเมื่อนานมาแล้ว

 

 

 

 

ตอนนั้นผมเป็นเด็กเรียบร้อยมาก ผมเพิ่งย้ายมาอยู่โรงเรียน

xyzตอนประมาณครึ่งเทอมแรก และได้อยู่ห้องเดียวกับพี่ลู่

ฮาน ตอนนั้นผมไม่กล้าแม้แต่จะคุยกับใครทั้งนั้น เพราะ

ผมเป็นคนที่ค่อนข้างจะเก็บตัวตอนนั้นผมไม่มีเพื่อนเลยสัก

คนอาจจะเป็นเพราะบุคลิกที่ดูหยิ่งๆของผม จนกระทั่งพี่ลู่

ฮานเข้ามาทักผมตั้งแต่ตอนนั้นผมรู้สึกมีความสุขมากๆพี่เขา

เป็นคนเฮาฮาร่าเริงและเฟรนลี่มากๆจนผมรักพี่เข้าจนได้

ตอนนั้นผมพยายามที่จะคอยเทคแคร์พี่ลู่ฮานเป็นอย่างดี

เพราะเป็นคนแรกที่ทำให้ผมรักจนโงหัวไม่ขึ้น

 

'ทำไมพี่ถึงอยู่ชั้นเดียวกับผมหล่ะครับ'ผมถามไปเพระารู้สึก

ข้องใจที่พี่เขาอายุมากกว่าผมแต่ทำไมอยู่ห้องเดียวกัน

 

 

 

'ฉันเรียนซ้ำชั้นน่ะ แต่การเรียนซ้ำชั้นของฉันก็ไม่ทำให้

ฉันทุกขืหรอกนะ เพราะบางทีเหตุผลเดียวที่ทำให้ฉันซ้ำ

ชั้นอาจจะเป็นเพราะว่ารอนายอยู่ก็ได้'หลังจากที่พี่ลู่ฮานพูด

ผมใจเต้นแรงหน้าแดงมือไม้สั่นจนทำอะไรไม่ถูกทั้งๆที่มัน

เป็นแค่เพียงประโยคที่พี่เค้าพูดออกมาและอาจจะไม่คิดอะไร

แต่สำหรับผมมันทำให้ผมรักพี่เค้ามากขึ้น และก็มากขึ้น

เรื่อยๆ ตอนนั้นผมติดพี่เค้ามาก เรียกได้ว่าติดตามทุกเวลา

เลยก็ว่าได้ บางทีผมก็คิดว่าพี่เค้าอาจจะรู้สึกอึดอัด แต่ผม

ก็ไม่สามารถห้ามตัวเองให้ห่างจากพี่เค้าสักวินาที จนพัก

หลังพี่ลู่ฮานเริ่มทำตัวออกห่างจากผม โทรไปก็ไม่รับ พอ

 

เจอหน้ากันที่โรงเรียนพี่เค้าก็พูดกับผมไม่กี่ประโยค แถม

เลี่ยงที่จะเดินกับผมด้วยซ้ำ ตอนนั้นผมรู้เลยว่าพี่เค้ากำลัง

จะทิ้งผมกำลังจะตีตัวออกห่างจากผมไปเรื่อยๆผมเสียใจมาก

ถึงมากที่สุด ทุกวันที่มาโรงเรียนพี่เค้าแทบจะไม่มองหน้าผม

เลยผมไม่รู้ว่าผมทำอะไรผิด แล้วมันก็รุนแรงขึ้นเรื่อยๆถึง

ขนาดที่พี่เค้าไม่คุยกับผมเลยแม้แต่ประโยคเดียว

ผมร้องไห้แทบเป็นแทบตายแต่ก็รู้เลยว่าถึงร้องไปพี่เค้าก็ไม่

คุยกับผมเหมือนเดิม จนผมทนไม่ไหววันนั้นผมเลยหาพี่เค้า

ที่บ้านเพื่อจะไปปรับความเข้าใจและถามว่าทำไมถึงตีตัวออก

ห่างจากผมขนาดนี้ แต่คำตอบที่ผมได้มามันทำให้ผม

เสียใจที่สุดและไม่คิดว่าผมจะเห็นก็คือพี่เค้ายืนจูบกับผู้ชาย

คนอื่นในห้องนอน ตอนนั้นผมอยากจะเดินหนีไปให้ไกลๆ

แต่ขากลับไม่ขยับเลยสักนิด ตอนนั้นผมร้องไห้ออกมาเบาๆ

เจ็บปวดมากอยากจะเข้าไปชกไอคนๆนั้นและถามพี่ลู่ฮานว่า

ทำไมถึงทำแบบนี้แต่ผมก็ไม่สามารถทำอย่างที่ใจคิด ทำได้

แค่เพียงยืนกำมือข่มอารมณ์ตัวเองไว้เท่านั้น ผมยืนมองภาพ

บาดตาบาดใจนั่นอยู่นิ่งๆ และก็ได้ยินประโยคที่พวกเขา

สองคนคุยกัน

 

 

 

'ลู่ฮานผมรักคุณนะ'คนๆนั้นกระซิบข้างหูของคนที่ผมรัก

 

 

 

'ครับผมก็รักคุณนะ'ผมแทบทรุดที่ได้ยินประโยคนั้น

ประโยคที่พี่ลู่ฮานไม่เคยบอกผมสักครั้งแต่กลับบอกให้คน

อื่นฟัง ผมได้แต่ก้มหน้าและร้องไห้เงียบกะว่าจะเดินออกไป

แต่ประโยคต่อมาทำให้ผมหยุดนิ่ง

 

 

 

'และไอเด้็กนั่นหล่ะที่ชื่อเซฮุนอะไรนั่นน่ะ'ผมหูผึ่งทันทีได้ยิน

ชื่อของตัวเองในประโยคนั้น

 

 

 

'ไม่เอาน่า เด็กนั่นก็แค่ของเล่นเท่านั้นแหละ ตอนนี้ผมก็

ไม่ได้ยุ่งด้วยแล้ว'ลู่ฮานยิ้มบางก่อนจะประกบจูบอีกครั้ง

 

 

 

ตอนนั้นผมเหมือนลมหายใจตัวเองหยุดไปชั่วขณะตอนนี้ผม

รู้สึกเจ็บจนอธิบายไม่ถูกหน้าชาเหมือนโดนตบเป็นร้อยๆครั้ง

 

ผมเป็นได้แค่'ของเล่น'งั้นหรอ ที่ผ่านมามันไม่ได้เรียกว่า

ความรักหรอกหรอผมคิดเองเออเองงั้นสินะผมแค่นยิ้มออก

มาน้อยๆทั้งๆที่ในใจเหมือนถูกกรีดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ผมทำได้

แค่เดินออกมาจากตรงนั้นช้าๆ ภาพความทรงจำที่เคยมีใน

ใจผมถูกทำลายจนป่นปี้ เคยมีใครพูดกันว่าถ้าเราเจ็บเดี๋ยว

มันก็เจ็บและชินไปเอง แต่สำหรับผมผมไม่มีทางชินกับเจ็บ

ครั้งแรกแบบนี้แน่ๆ

 

 

 

หลังจากวันนั้นผมก็พยายามจะลืมเรื่องๆนั้นไป แต่มันกลับ

ฝังลึกในจิตใจ เวลาเรารักใครมากๆเวลาเจ็บมันก็จะเจ็บ

มากๆแบบนี้นี่เอง ผมกับพี่ลู่ฮานก็กลายเป็นคนไม่รู้จักกัน

เหมือนเคย ใจผมตอนนี้มันคงด้านชาแล้วหล่ะ จากคนที่

เคยอ่อนหวานหวั่นไหวง่ายๆกับทุกสิ่งคงไม่มีอีกแล้ว มัน

ตายไปจากตัวผมแล้ว แต่ความเจ็บมันก็ยังวนเวียนอยู่กับ

ผมไม่ไปไหน ผ่านมาอีกวันพอเข้าห้องมาผมก็กวาดสายตา

มองหาคนๆนั้นอย่างเคยแต่ผมกลับไม่พบร่างบาง ผมยืน

มองโต๊ะที่พี่ลู่ฮานใช้เรียนอยู่นิ่งไม่ขยับไปไหนจนเพื่อนใน

ห้องสังเกตเห็นและพูดว่า

 

 

 

'มองหาลู่ฮานหรอ มันลาออกไปแล้วโว้ยย'

 

ความรู้สึกเหมือนกับโดนค้อนทุบหัวอย่างแรงพี่ลู่ฮานลาออก

งั้นหรอ ลาออกไปโดยไม่คิดแม้ที่จะบอกผมสักคำ ไม่คิด

จะลากันสักคำเลยหรอ?

 

พี่เข้ามาทำให้ผมรักพี่จนโงหัวไม่ขึ้นพี่เข้ามาทำให้ผมเสียใจ

จนแทบจะตายแล้วพี่ก็มาทิ้งผมไปโดยไม่ใยดี พี่รู้ไหมว่าพี่

ทำให้คนๆนึงเจ็บปวดขนาดไหนความรักที่ผมเคยมีให้พี่ผม

จะลบมันออกไปให้หมด ความทรงดีๆพี่เป็นทำลายมันเอง

กับมือ...

 

 

----------------------------

ไรเตอร์กลับมาแล้ววววว รู้เลยว่ารีดทุกคนหายไปแล้วแน่ๆทำไงได้ช่วงนี้ไม่ได้แวะมาอัพเลยซึ่งเป็นเวลานานมากกกกกกก อย่าลืมมาติดตามกันเหมือนเดิมนะ ขอโทษทุกคนที่ติดตามกันอยู่ดีๆแล้วไรเตอร์หายเงียบเลย ขอโทษจากใจจริงๆค่ะ จะอัพเรื่อยๆนะ ถ้าไรเตอร์ว่างและไม่โดนแย่งคอม รักทุกคนค่าาาา วิจารณ์ด้วยก็ดีนะ คอมเม้นคือกำลังใจของไรเตอร์ โหวตด้วยก้ดี อย่าเป็นนักอ่านเงาเซ่ ไม่ดีเลยนะ จุ๊ๆ 555555555555555 บายค่าาา^^/

 

----------------------------------------

 

 

 

 

ฮือออออ น่าสงสารเซฮุนน้อยหอยสังข์ 5555