hunhan forever รักร้ายของนายจอมโหด(nc+) the end

 

 

 

'แกเลิกยุ่งกับมันไปเลยนะ อย่าให้ฉันเห็นอีกว่าแกไปยุ่งวุ่นวายกับมัน'เสียงทุ้มต่ำตวาดลั่นห้องโถงด้วยความโกรธ สีหน้าเคร่งเครียดนั่นทำเอาลู่ฮานตกใจและกลัวไม่น้อยเพราะ'พ่อบุญธรรม'ของตนไม่เคยอารมณ์เสียแบบนี้มาก่อน

 

 

 

 

 

 

 

 

'พ่อฮะ...ผ..ผม'เสียงของผมสั่นเครือได้แต่เรียกพ่อของตัวเองอย่างแผ่วเบา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'แกไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ถ้าฉันเห็นแกไปอยู่กับมันอีก..มันเดือดร้อนแน่'เสียงเกรี้ยวโกรธตวาดอีกครั้งก่อนจะเดินออกจากห้องโถงไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ผมได้แต่ยืนนิ่งๆให้น้ำตาไหลออกมาอย่างน่าสมเพส ตั้งแต่ที่พ่อจริงๆของผมตายไปเมื่ออุบัติเหตุครั้งนั้นก็มีคนมารับเลี้ยงผมไป เพราะแม่บุญธรรมของผมไม่สามารถมีลูกได้ ตอนนั้นผมดีใจมากที่จะได้มีครอบครัวเหมือนคนอื่นๆ แต่หลังจากนั้นผมก็เหมือนโดนขังอยู่ในกรงทำอะไรก็โดนห้ามไปหมด ผมได้ปั้นหน้าว่าตัวเองมีความสุขกับครอบครัวใหม่ทั้งๆที่ความจริงแล้วมันตรงข้ามกันเลย จนผมมาเจอ'เซฮุน'เด็กหนุ่มอ่อนหวานน่าตาน่ารัก ตอนนั้นความเครียดที่เคยสะสมเริ่มลดลงเรื่อยๆผมมีความสุขมากๆที่ได้อยู่ได้คุยกับเด็กคนนี้ คนผมเริ่มรู้สึกว่าความรู้สึกที่มีในใจผมมันเรียกว่าความรัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

จนกระทั่งพ่อบุญธรรมกลับมาจากต่างประเทศ ตอนนั้นผมกังวลมากว่าพ่อจะรู้เรื่องที่ผมกำลังจะคบหาดูใจกับเซฮุน ผมพยายามปิดเรื่องนี้ให้มิดที่สุด แต่แล้วพ่อก็ไปเห็นผมเดินเที่ยวกับเซฮุนหลังจากกลับมาบ้านวันนั้น....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'แกไปเที่ยวกับใครมา ฉันบอกแล้วใช่ไม๊ว่าเลิกเรียนแกต้องกลับบ้านให้ตรงเวลาห้ามถเลไถล แล้วเป็นอะไรกับมัน'เสียงเรียบๆปนไม่พอใจดังขึ้นหลังจากที่ผมเดินเข้ามาในบ้าน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'พ..เพื่อนครับ'ผมตอบไปแบบตะกุกตะกัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'แกแน่ใจ'เสียงเย็นถามว่าทำเอาผมสะดุ้งนิดๆกับรังศรีความน่ากลัวที่ผ่านมาทางสายตานั่น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'ครับ....ผมขอตัวนะครับ'ผมตอบและเดินเลี่ยงจะขึ้นไปบนห้องทันที แต่ต้องชะงักฝีเท้ากับประโยคต่อมา..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'อย่าให้ฉันรู้ว่าแกมีอะไรปิดบังฉัน เพราะถ้าฉันรู้เองทั้งแกและมันเดือดร้อนแน่'เสียงนั่นพูดจบก็ทำผมใจหายวาบไปหมด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

หลังจากนั้นผมก็เริ่มออกห่างจากเซฮุนมานิดนึง แต่ผมรู้เลยว่าเซฮุนต้องรู้ถึงความเปลี่ยนไปแต่ผมก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องทำแบบนี้เพราะถ้าพ่อรู้เราเดือดร้อนกันแน่....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แต่แล้วเรื่องที่ผมไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น วันนั้นผมกลับบ้านตามปกติพอเปิดประตูเข้ามาก็เห็นพ่อกับแม่นั่งรอผมอยู่ที่โซฟาของห้องรับแขก ผมจึงเดินเข้าไปหาพวกท่านเพราะคิดว่าท่านน่าจะมีเรื่องสำคัญที่จะคุยกับผม

 

 

 

 

 

 

 

 

'คุณใจเย็นๆนะค้ะ'เสียงของแม่บุญธรรมพูดเบาๆและหันมามองผมด้วยสายตาที่ไม่พอใจเท่าไหร่ แต่สายตานั้นชิดซ้ายไปทันทีเลยหล่ะเมื่อหันมาเจอกับสายตาของพ่อผมที่เต็มไปด้วยความโกรธ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'ไหนแกบอกฉันว่ามันเป็นเพื่อนแกไง แล้วไอรูปพวกนี้มันคืออะไร'พ่อพูดจบก็โยนรูปถ่ายปึกนึงมาใส่หน้าผมอย่างแรงจนรู้สึกเจ็บจนหน้าชา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'......'ผมทำได้แค่เงียบและหยิบเอารูปพวกนั้นมาดู ตาผมเบิกกว้างด้วยความตกใจ ร...รูปพวกนี้....ใจผมเต้นรัวด้วยความตกใจและความหวาดกลัว สิ่งที่ผมพยายามปิดบังท่าน....แต่ท่านกับรู้หมดแล้ว รูปภาพที่ผมเดินจับมือกับเซฮุนหรือแม้กระทั่งรูปที่กอดกันหรือภาพอะไรเต็มไปหมดที่สื่อถึงว่ามันไม่ได้เป็นแค่เพื่อนแน่ๆ ผมหน้าชายิ่งกว่าโดนรูปนี่ฟาดหน้าซะอีก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'พ่อ รู้ได้ยังไง'ผมถามด้วยเสียงแผ่วเบาแต่ก็ดังพอที่ท่านจะได้ยิน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'เหอะ เรื่องนี้แกก็รู้ว่ามันไม่ยากสำหรับฉันถ้าฉันอยากจะรู้จริงๆ และแกก็รู้ว่าฉันเกียดคนประเภทไหนที่สุด....แต่แกก็ทำ..แกโกหกฉัน! ฉันหล่ะเกียดจริงๆไอพวกผิดเพศทำให้ตะกูลฉันเสื่อมเสียจริงๆเลยไอลูกทรพี!!!'พ่อตะโกนใส่หน้าอย่างเดือดดานจนแม่ต้องเข้ามาห้ามเพราะเดี๋ยวโรคหัวใจจะกำเริบเอาซะก่อน ผมทำได้แค่กำมือแน่นเก็บอารมณ์โกรธของตัวเองเอาไว้

 

 

 

 

 

 

 

 

คนพวกนี้เป็นใคร?พวกเขามีสิทธิอะไรถึงมายืนด่าผมขนาดนี้ พ่อกับแม่ผมยังไม่เคยด่าผมขนาดนี้ถ้าพ่อแม่ของผมอยู่เขาต้องเข้าใจความรู้สึกของผมสิ แต่กับคนพวกนี้เค้าไม่ได้ผมเห็นผมเป็นลูกเลยสักนิดเค้าแค่เอาผมมาเพื่อเป็นตัวเชื่อมสัมพันธ์ระหว่างครอบครัวตัวเองกับครอบครัวอื่น ผมรู้...รู้ว่าเค้าเก็บผมมาเพื่อจะทำให้เหมาะกับเป็นลูกตะกูลคนรวยต้องเพียบพร้อมทุกอย่างและจะจับผมไปแต่งงานกับผู้หญิงที่ครอบครัวมีหน้ามีตาในสังคมจอมปลอมพวกนี้ ผมเครียดมากเมื่อไปได้ยินพวกเค้าทั้งสองคุยกันในห้องทำงานของพ่อ ผมคิดว่าอยากจะหนีไปให้ไกลแต่ผมไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน ถามว่าญาติผมมีไหมก็มี..เค้าคือยายของผมหรือแม่ของแม่นั่นเอง แต่ยายไม่กินเส้นกับพ่อเรียกได้ว่าเกลียดเลยก็ว่าได้ผมจึงไม่กล้าที่ไปอาศัยหรือไปขอความช่วยเหลือจากท่าน

 

 

 

 

 

 

 

'เลิกยุ่งกับมันให้เด็ดขาดฉันจะไม่พูดอะไรซ้ำซากอีก และฉันบอกอะไรแกไว้อย่างเลยว่างานแต่งแกกับหนูสาลูกตะกูลหนางอิงฉันจะเลื่อนให้มันเร็วขึ้น'พูดจบพ่อกับแม่ก็พากันเดินขึ้นไปห้องตัวเอง ผมได้แต่ทรุดลงกับพื้นนั่งปิดหน้าอย่างสุดจะทนน้ำตาไหลออกมาอย่างกับเขื่อนแตก ผมเครียด!ทำไมผมถึงต้องมาเจอกับอะไรพวกนี้ด้วย...พ่อกับแม่ครับทำไมต้องจากผมไปด้วย ทำไมต้องทิ้งผมไปด้วย ผมทำได้แค่คร่ำครวญอยู่ในใจก่อนจะลุกขึ้นช้าๆและเดินขึ้นห้องตัวเองไป

 

 

 

 

 

 

 

หลังจากนั้นผมก็เลิกยุ่งกับเซฮุนโดยเด็ดขาดเลย ยอมรับเลยว่าเจ็บปวดมากเวลาเห็นสายตาของเซฮุนที่มองมาอย่างมีคำถามผมอยากจะเล่าทุกอย่างให้เซฮุนฟังแต่มันไม่กล้าพอ ผมไม่อยากให้เซฮุนต้องกังวลเรื่องพ่อผมไปอีกคน เวลาเจอหน้าผมก็ต้องทำเมินทั้งๆที่ความจริงอยากจะเดินเข้าไปกอดและบอกว่าคิดถึงมากแต่ผมก็ทำแบบนั้นไม่ได้ ต้องทำทุกวิธีทางเพื่อจะให้เซฮุนตัดขาดจากผมไปต้องทำเป็นยิ้มแย้มกับเพื่อนๆทำเป็นมีความสุขดีเพื่อปิดบังความเจ็บปวดเอาไว้ต้องทำเป็นไม่สนใจไม่ข้องเกี่ยวกับเซฮุน ต้องยอม....ยอมทำให้คนที่เรารักเสียใจที่สุดให้เกียดเราไปยิ่งดีจะได้ตัดกันง่ายขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

และอีกเรื่องที่ผมตัดสินใจทำมันลงไปยอมรับตรงๆเลยว่าผมเลวมากวันนั้น.....ที่ห้องนอนของผม ผมเป็นคนสร้างละครฉากนั้นมันขึ้นมาเอง ผมไปขอร้องเพื่อนสนิทอีกคนของผมให้มาช่วย ผมรู้...รู้ว่าวันนั้นเซฮุนต้องมา ผมเห็นกับตาว่าคนที่ผมรักยืนร้องไห้และมองผมด้วยสายตาที่เจ็บปวด แต่ใครจะรู้ว่าใจของผมก็เจ็บปวดไม่ต่างกัน หลังจากที่เซฮุนเดินออกไปผมก็ทรุดลงกับพื้นและนั่งร้องไห้จะเป็นจะตายโดยมีเพื่อนคอยปลอบผมเพราะกลัวว่าผมจะฆ่าตัวตายขึ้นมา ผมเสียใจ...เสียใจที่ต้องทำร้ายคนที่ผมรักด้วยตัวเอง ผมต้องแสร้งทำเป็นบอกเพื่อนว่าผมไม่ได้รู้สึกอะไรกับเซฮุน เซฮุนเป็นแค่ของเล่นของผมทั้งที่มันไม่ใช่เลย

 

 

 

 

 

 

 

 

และหลังจากนั้นผมก็ลาออกมากับซิ่วหมิน ไม่ใช่ว่าซิ่วหมินมีเรื่องอะไหรอกแค่ครอบครัวมันย้ายไปอยู่ที่อื่นผมเลยลาออกมาซะด้วยเลย ซิ่วหมินไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นหรอก รู้แต่ว่าผมกำลังดูๆกับเซฮุนแล้วก็เลิกคุยกันไป ที่ผมลาออกมาเหตุผลเดียวก็คือผมทนเห็นหน้าเซฮุนไม่ได้ เห็นหน้าทุกวันแต่ทำอะไรไม่ได้กับไม่เห็นหน้าเลยอันไหนมันดีกว่ากันหล่ะ ถึงมันจะไม่ดีทั้งสองอย่างแต่สำหรับผม ผมเลือกอันที่สองอย่างน้อยก็อาจจะทำให้ผมลืมผู้ชายคนนี้ได้.....ผู้ชายที่ผมรักมากขนาดนี้เป็นครั้งแรก

 

 

 

 

 

----------------------------------------------

อ๊างงงงงงงงงงงง! วิว2หมื่อนกว่าคอมเม้นน้อยมากอ่ะ เสียใจแปปปแต่ไม่เป็นไรไรจะแต่งให้มันจบๆไป ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะ อยากจิบอกว่าไรอึ้งมากๆที่แบบตอนแรกหายไปนานมากเปิดมายอดวิว2หมื่น ขอบคุณทุกคนนะค้ะ♥