เจ็บคนเดียวก็พอ

10.0

เขียนโดย ruktomokaew

วันที่ 26 พฤษภาคม พ.ศ. 2556 เวลา 19.19 น.

3 chapter

22 วิจารณ์

9,943 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 3 มิถุนายน พ.ศ. 2556 22.17 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

3)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

เจ็บคนเดียวก็พอ

"ไม่หรอกแก้วกลับไปเหอะเดี๋ยวพี่จงเบจะรอนาน" ผมพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะเดินเข้าห้องพร้อมปิดประตูทันทีที่แก้วจะได้พูดอะไร...

พอเหอะ...

"เดี่ยวสิโทโมะ...ออกมาคุยกันก่อนสิ" แก้วทุบประตูแล้วส่งเสียงเรียกผมให้ออกไป

"แก้วไปเหอะเดี๋ยวพี่จงเบจะรอนะ" ผมไม่ได้เปิดประตูแต่อย่างใดผมเพียงแค่ตะโกนกลับไปเท่านั้นเอง

"ชั่งเค้าสิ!!!"

ทำอย่างงี้ฉันยิ่งเจ็บ ทำอย่างงี้เธอก็เจ็บ ทำอย่างงี้เขาก็เจ็บ

"แก้ว!!" ผมดุเธอเบาๆเพราะสิ่งที่แก้วกำลังทำมันอาจจะทำให้มีคนเจ็บถึง2คนหรือไม่ก็ทั้ง3คนก็ว่าได้

"นี่โมะดุแก้วหรอ...ทำไม!!ห่วงเค้านักหรือไง!!!" แก้วเองก็ยังคงตะโกนออกมาเรื่อยๆอย่างไม่มีท่าทีว่าจะยอมแพ้ผม...

"โมะบอกให้กลับไงแก้ว..." ผมกดเสียงต่ำเพื่อขู่แก้วอีกครั้ง

"ฮึกๆ...ได้!!แก้วไปก็ได้!!" หลังจากจบประโยคพร้อมกับเสียงสะอื้อผมก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรอีก

หลังจากที่รอจนแน่ใจแล้วว่าแก้วกลับไปเรีบยร้อยแล้วผมจึงเปิดประตูออกไปดูให้แน่ใจอีกครั้งซึ่งพบกับ...ความว่างเปล่า แต่สายตาของผมกลับไปสะดุดกับแหวนเงินวงหนึ่งที่อยู่ในสร้อยนอนแน่นิ่งอยุู่บนพื้นหน้าห้องผม...

ใช่แล้วล่ะสร้อยเส้นนี้เป็นของผม...แต่ผมซื้อให้แก้วนะเนื่องในวันครบรอบ5เดือนที่เรา'เคย'คบกัน แต่ผมไม่คิดว่าแก้วจะยังเก็บสร้อยเส้นนี้ไว้อีกผมนึกว่าเธอจะทิ้งมันไปตั้งแต่ที่เรา'เลิกกัน'แล้วซะอีก

"แก้ว..." ผมเอ่ยชื่อเธอเบาๆแต่ไม่ได้คิดจะวิ่งตามเธอลงไปเพียงแต่ก้มลงหยิบสร้ยเส้นนั้นแล้วเดินกลับเข้าห้องตัวเองไป...

เจ็บคนเดียวไม่พอเหรอไง เธอจะทำร้ายใครซ้ำอีก
เมื่อเธอไปได้ดีกับเขา แล้วเธอก็ควรหลีก
ทิ้งคนคนนี้ให้เจ็บไป

เจ็บคนเดียวไม่พอเหรอเธอ ห่วงแค่คนของเธอได้ไหม
มาอะไรกับคนอย่างฉัน ช่างมันไม่เป็นไร
ให้เธอเป็นสุขกับเขาไป เจ็บคนเดียวก็พอ

วันนี้ผมขอหนีจากปัญหาบ้าๆนั่นสักวัน ตอนนี้ผมอยู่ที่ทะเลไม่ใกล้ไม่ไกลจากกรุงเทพเท่าไรผมกะว่าจะมาพักผ่อนหย่อนใจสัก2-3วันแล้วค่อยกลับไปเคลียทุกอย่างให้จบ

ทุกอย่างแล้วจริงๆ...

"โทโมะ!!นั่นโทโมะใช่มั้ย" ผมได้ยินเสียงเรียกมาจากข้างหลัง...เสียงผู้ชาย??

ใครว่ะ??

"พี่จงเบ..." ผมหันไปตามเสียงเรียกก่อนจะเห็น1ในบุคคลที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้

"ใช่พี่เอง...เราเองก็มาเที่ยวหรอ555บังเอิญจัง" พี่จงเบเดินเข้ามาพูดคุยกับผม...เราค่อนข้างจะสนิทกันแต่ก็คงไม่มากเท่าไรเรียกว่าคุยได้ก็น่าจะโอเค

"ใช่...บังเอิญจังเอ่อ...แล้ว..." ผมเว้นวรรคขาดๆหายๆก่อนจะมองไปทางข้างหลังเพื่อมองหาคนที่น่าจะมากับพี่จงเบด้วยอีกคน...

"แก้วน่ะหรอ...ไม่ได้มาด้วยหรอก...เห็นว่าไปต่างประเทศมั้งนะ" พี่จงเบพูดด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยไม่แสดงออกถึงอาการใดๆ

"แล้วพี่ไม่ไปด้วยหรอ" ปากย่อมเร็วกว่าความคิดผมเสมอ...ไหนๆมันก็หลุดถามออกมาแล้วนิพี่ก็ตอบหน่อยแล้วกันนะT^T

"ไม่อ่ะ...พี่อยากอยู่ไทยมากกว่า^^" พี่จงเบพูดแค่นั้นก่อนจะส่งยิ้มมาให้ผม

"พี่ไม่กลัวว่าจะมีใครมาจีบแก้วหรอ...??" เอาอีกแล้วปากผมมันทำไมรวดเร็วทันใจได้ขนาดนี้

"ก็กลัวนะ...แต่ตอนนี้แก้วคงโตพอที่จะมีใครสักคนแล้วล่ะ" มะ...หมายคววามว่าอย่างไง

"หมายความว่าอย่างไงผมไม่เข้าใจ...พี่ไม่ได้เป็นแฟนกับแก้วงั้นหรอ"

"นี่เราไม่รู้อะไรเลยหรอ...555พี่เนี่ยนะจะไปเป็นแฟนยัยแก้ว555โอ๊ยจะบ้าตาย555+" พี่จงเบหัวเราะออกมาอย่างไม่เกรงใจผมและคนรอบข้าง-*- แต่ถ้าพี่จงเบไม่ได้เป็นแฟนกับแก้วแล้ว...

"พี่จงเบบอกผมหน่อย...ผมงงไปหมดแล้ว"

"ยัยแก้วมันไม่ใช่แฟนพี่...ยัยแก้วมันมีคนที่รักอยู่แล้วแต่มันแค่...รักกันไม่ได้มั้ง" พี่จงเบเริ่มเกริ่นเรื่องแก้วทำให้ผมตาโตขึ้นมาทันที

แก้วรักใครกันนะ...

"แล้วคนๆนั้นเป็นใครหรอพี่จงเบ"

"555ไม่รู้จริงๆหรอ" แล้วผมจะไปรู้มั้ยเนี่ย-*-

"-*-"

"ก็..."

"...??"

"เราไง...โทโมะ" มันเป็นใครฟ่ะ!!ห๊ะ!!

"อะไรนะ!!ผมหรอ" ผมชู้เข้าหาตัวเองก่อนจะถามพี่จงเบอีกครั้งเมื่อกี้ผมอาจจะหูฝาดไปเองก็ได้มั้ง

"แต่รู้ไปตอนนี้ก็คงจะไม่ทันแล้วแหละเพราะยัยแก้วไปต่างประเทศแล้ว" พี่จงเบพูดต่อในขณะที่ผมได้อึ้ง!!

"แล้วแก้วจะกลับมาเมื่อไร??"