당신을 사랑해요...สาวน้อยน่าใสขโมยหัวใจรุ่นพี่ที่รัก

"..."

"ไหน！(◎_◎;)"

"เหอะ! ฉันเรียกเธอตั้งนานไม่หันพอเอ่ยชื่อพี่โทโมะปั๊ปหันมาทันทีเลยนะ(ｰｰ;)"

"เลิกแกล้งฉันได้แล้วน่า ฉันกำลังจะตัดใจจากเค้าอยู่นี่ไงพอใจนายรึยัง"

"แล้วไหนเธอบอกจะทน( ? _ ? )"

"ก็ทนมาตลอดแล้วนิ มันก็ต้องหมดความอดทนกันบ้าง"ฉันถอนหายใจยาวเหยียดก่อนจะเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง..คาบนี้เค้าคงกำลังเรียนฟิสิกข์อยู่สินะ

"ก็ดีแล้วล่ะ ลองหันมองคนรอบข้างบ้าง คนที่รักเธอมีอีกเยอะนะ"

"อย่างพี่เลย์อ่ะเหรอ"พี่เค้าก็ใช่ว่าหน้าตาจะยอดแย่อะไรออกไปในทางที่หล่อบาดใจซะด้วยซ้ำ แต่เพราะเค้าชอบมาตื๊อมันเลยทำให้ฉันรำคาญ ก็ความรู้สึกเดียวกับที่พี่โทโมะมีให้ฉันตลอดมานั้นแหละ เค้ารำคาญและเกลียดฉันจะตายไป-_-b

"ถ้าเธอไม่ชอบเค้าก็อย่านับรวมไปเลย เอ้อ วันนี้ฉันนัดกับอาลู่ไว้ว่าจะไปกินชานมไข่มุกด้วยกันจะไปด้วยรึเปล่าไม่งั้นต้องกลับบ้านคนเดียวนะ"

"ฉันจะไปกับนายด้วยฉันอยากตัดใจจากเค้า"ฉันว่าพลางโผเข้ากอดเซฮุนก่อนจะซุกหน้ากับอกของเค้า หมอนี่ก็ชินแล้วล่ะเมื่อก่อนฉันกอดกับเค้าประจำ

"ก็ดีแล้ว"เซฮุนว่าพลางลูบผมฉันเบาๆเป็นการปลอบ

เพล้ง~

"อะไรนะ"อยู่ๆก็มีลูกบอลมากระแทกหน้าต่างห้องฉันซึ่งตรงนั้นเป็นที่ว่างไม่มีคนนั่ง แต่นะลูกบอลมันต้องมาจากข้างล่างแน่ๆเพราะตรงนั้นเป็นสนามฟุตบอลนิ

'นายวิศว ไทยานนท์เข้าห้องปกครองเวลานี้ด้วยค่ะ"เฮ้! นั้นมันชื่อพี่โทโมะนิ แล้วเค้าจะเข้าห้องปกครองทำไม หรือว่าโดดเรียน อย่างเค้าเนี้ยนะไม่ใช่แน่ๆโปรไฟล์ออกจะเพอเฟค

"เซฮุนไปที่ห้องปกครองกับฉันหน่อย"

"เฮ้ยๆๆๆ อย่าลาก"

 

@หน้าห้องปกครอง

"พี่โทโมะเป็นอะไรรึเปล่าค่ะ"ฉันมานั่งรอหน้าห้องปกครองสักพักพี่โทโมะก็ออกมา ก่อนจะส่งสายตาแบบรำคาญสุดๆอย่างที่ชอบทำมาให้

"อย่ามายุ่ง"

"แล้วนี่พี่เข้าห้องปกครองเรื่องอะไร"ฉันถามด้วยความเป็นห่วงถึงจะรู้ว่าเค้าไม่สนใจก็ตาม

"ที่มันเข้าเพราะโดดเรียนไปเตะฟุตบอลนะ"ห๊ะ! โดดเรียนไปเตะฟตบอล อย่าบอกนะว่าที่กระจกห้องฉันแตกนั่นก็เพราะฝีมือเค้านะ(o_o)

"พี่ป๊อปรู้ได้ไง"

"ฉันเพื่อนมันนะเว้ย มันไม่เข้าเรียนทำไมฉันจะไม่รู้"

"แล้วพี่ก็ปล่อยให้เค้าโดดเนี้ยนะ~(・・？)"

"แล้วเธอมายุ่งอะไรด้วย ชีวิตฉันไม่ต้องการให้เธอเข้ามาข้องเกี่ยว แล้วก็เลิกยุ่งกับฉันสักที รำคาญ!"จบคำนั้นพี่โทโมะก็เดินเข้าตึกไปส่วนฉันก็ไม่ได้สนใจคำพูดของเค้าหรอกนอกจากคาดโทษจากพี่ป๊อปแทน

"ชัดเจนนะ"

"เออ! เป็นเพราะพี่ทำให้พี่โทโมะโดนตัดคะแนนความประพฤติ"

"อ้าวเฮ้ย กรรมตกลงฉันผิดไงว่ะ แกก็รู้ไอ้โมะมันฟังใครที่ไหน อีกอย่างแกก็ควรจะเลิกยุ่งกับมันได้แล้ว มันน่าอายรู้มั้ยที่เดินตามผู้ชายต้อยๆ แบบนี้อ่ะ"

"ก็กำลังจะตัดใจอยู่นี่แหละ´д` ;"

"ตอนเช้าเธอก็บอกฉันอย่างงี้ แต่พอพี่โทโมะโดนเรียกเข้าห้องปกครองคนแรกที่มาก็คือเธอไม่ใช่รึไง（ーー；）"

"โอเซฮุนเงียบ!"ฉันหันไปแยกเขี้ยวใส่เซฮุนก่อนจะหันมาต่อปากต่อคำกับพี่ป๊อปต่อ

"ทำให้มันได้อย่างที่พูดล่ะกัน เพราะทุกครั้งที่แกโดนมันว่ามันด่าฉันก็อยากจะกระโดถีบยอดหน้ามันทุกครั้ง"

"เป็นห่วงเค้าอ่ะดิ(*^o^*)"

"เปล่าน้องฉัน ฉันว่าได้คนเดียวต่างหากเว้ย~_~;"แหมรู้หรอกว่าเป็นห่วงปากแข็งไปงั้นแหละพี่ชายฉันอ่ะ

"อ้อเหรอออ"

"เออ!"

"แล้วนี่เธอจะเข้าเรียนได้ยังคาบต่อไปเรียนภาษาอังกฤษนะเซอร์โหดเป็นไหนๆ"

"เออ นั่นดิไปเหอะ(OvO)"แล้วสุดท้ายเซฮุนก็โดนฉันลากอีกตามเคยอิอิ>_<

 

หลังเลิกเรียน

"วันนี้ไอโทโมะมันกลับกับเราด้วยนะ"

"อือ"

"อะไร นี่แกไม่ดีใจหน่อยรึไงคนที่แกชอบนะโว้ยย"

"ก็บอกว่าจะตัดใจอยู่นี่ไง ย้ำจังอีกอย่างเฟย์ก็นัดกับเซฮุนว่าจะไปกินชานมไข่มุกด้วยกันกับอาลู่แล้วด้วย"

"ไอ้ตุ๊ดติ๋มอีกแล้ว ถ้าแกจะคบเพื่อนผู้หญิงบ้างฉันก็ไม่ว่าหรอก"

"แต่พี่จะจีบไง"

"เฮ้ยๆๆ เบาๆเว้ยเดี๋ยวฟางได้ยิน"ทีงี้ล่ะทำเป็นกลัวตอนหนีไปเที่ยวไม่เห็นเป็นอย่างงี้เลย-_-*

"ค่าๆๆๆๆๆ ไปแล้วนะจะกลับประมาณ5โมง"

"ใครถาม"

"กวนส้น!"พอทะเลาะกับพี่ป๊อปเสร็จฉันก็เดินลั๊นลามาที่ร้านชานมไข่มุกหน้าโรงเรียนความจริงก็จะมาพร้อมเซฮุนนั่นแหละ แต่ไอ้พี่ป๊อปดันไล่ไปซะก่อนเพราะจะคุยกับฉันเซฮุนเลยไปกับอาลู่ก่อนแทน

กริ๊ง กริ๊ง~

"เซฮุนนนน สวัสดีค่ะพี่ลู่ฮาน"ต่อหน้าต้องเรียกว่า พี่ เพราะอาลู่บอกว่ามันน่ารักกว่าเรียกว่า อาลู่

"ครับนั่งดิเฟย์"

"ค่า^^"

"ฉันสั่งให้เธอแล้วนะ ชานมไข่มุกรสเผือก"

"รู้ใจด้วยอา...น่ารักจริงๆ"ฉันว่าพลางยิกแก้มเซฮุนไปมาก่อนจะนึกได้ว่าอาลู่ก็นั่งอยู่ด้วย

"พอเลยๆ"

"พี่ลู่ฮานไม่ต้องหึงนะคะเฟย์แค่แกล้งกันเฉยๆ"

"สงสัยเธอคงอยากตาย"อาลู่ไม่ว่าอะไรแค่ยิ้มน่ารักๆ มาให้ เพราะพวกเราสนิทกันเรื่องแค่นี้เลยกลายเป็นเรื่องตลกให้แซวแทน

"^^"

"ตายพร้อมนายนั้นแหละ"

 

กริ๊ง กริ๊ง~

แต่ในระหว่างที่เรากำลังคุยกัน อยู่ๆ ก็มีคนผลักประตูเข้ามาและเพราะฉันนั่งหันหน้าหาประตูเลยทำให้เห็นชัดเจนว่าลูกค้าที่เพิ่งมาใหม่นั้นคือเค้า...พี่โทโมะ

"อ้าวไอ้โมะไหนบอกไม่มาไงว่ะ"

"เอ่อ...ไอ้ป๊อปมันบ่นว่าอยากกินนะ"

"อ้อแล้วไหนไอป๊อปอ่ะ"

"กำลังเดินมานะ งั้นฉันไปนั่งก่อนนะ"แม้แต่คุยกับอาลู่ยังไม่คิดจะหันมามองฉันเลย ทั้งที่ก็นั่งอยู่โต๊ะเดียวกันแท้ๆ

 

กริ๊ง กริ๊ง~

"พี่ป๊อป"พอเห็นว่าคนที่เพิ่งเข้ามาใหม่คือพี่ชายฉัน ฉันก็กวักมือเรียกทันทีร้อยวันพันปีไม่เคยคิดจะกินชานม ไหงวันนี้พี่โทโมะถึงบอกว่าเค้าอยากจะกินกันล่ะ(._.)

"มีอะไร"

"พี่อยากกินชานม?"

"ฉันที่ไหนล่ะไอโมะโน้นอยู่ๆ ก็บอกว่าอยากกินฉันเดาอารมณ์มันไม่ถูกแล้วเนี้ย"ก็ว่าอยู่ว่าคนอย่างพี่ป๊อปเนี้ยนะจะกินของหวานๆ แบบนี้อย่างเค้ามันต้องแป๊ปซี่หรือไม่ก็โคอาล่าซาบซ่าได้ใจอิอิ

"เออๆ ถามแค่นี้แหละ"

"ไอ้น้องเวร พอหมดประโยชน์ก็ไล่เลยนะ(｡-_-｡)"

"พี่ไม่มีประโยชน์เลยต่างหาก"

"ฮึ่ย~ฉันจะจำไว้ ชิ!(｀_´)ゞ"อย่างพี่โทโมะเนี้ยนะจะกินชานมไข่มุก เค้าชอบน้ำแอปเปิ้ลโซดาไม่ใช่รึไง!?! แต่ช่างเถอะฉันจะตัดใจจากเค้าแล้วเพราะฉะนั้นอะไรที่เกี่ยวกับเค้าฉันจะลืมให้หมด

"เฟย์ไม่กินไงมัวเหม่ออยู่นั้นแหละ( ? _ ? )"

"ยุ่งน่า"ฉันหันไปแว้ดใส่เซฮุนก่อนจะดูดชานมในแก้ว ยังไงฉันก็จะต้องตัดใจจากเค้าให้ได้ ไหนๆ ก็ไม่เคยอยู่ในสายตาแล้วนิ ลองหันมองคนที่เค้ารักเราอย่างที่เซฮุนบอกบ้างก็คงจะดี-_-b

 

 

 

 

 

 

 

วันนี้เอาไปอีกตอนนะอิอิสนุกกันมั้ย!? 10-15ตอนก็จบแล้วมั้งเรื่องนี้

เค้าอยากเคลียร์มันคือความรักแต่ขี้เกียจขั้นรุนแรงเลยแต่งเรื่องนี้

วันพรุ่งนี้ก็วันเกิดเซฮุนแล้วมาแฮปปี้เบิร์ดเดย์กันในทวิตวันนี้ตอน4ทุ่มนะ

ติด#happysehunday ในทวิตเตอร์กันน้าาาวันนี้4ทุ่มเค้าแต่งรูปเตรียมลงไว้หลายวันแล้ว

ส่วนนิยายเรื่องนี้เม้นเยอะๆๆๆๆน้า โหวตด้วยอย่าลืมอิอิ

ขอบคุณที่แนะนำให้นะตั้ง3คนแน่ะ

ใครเล่นทวิต เฟสบุ๊กหรืออะไรเอามาบอกกันได้นะจะได้คุยกันบอกชื่อด้วยจะได้เรียกถูก

เป็นเหมือนครอบครัวนะคะ>______<

ปล.เพจใครไม่ไลค์ขอให้โทโมะไม่รักอิอิ