ถามไม่คิด Silly Question

ปังงง งงฉันเปิดประตูกระแทกลงรถมาพร้อม เฟย์ กับ ฟางเปิดรั้วเข้าไปในบ้านด้วยไปในบ้านด้วยทุลักทุเร
เพราะยังเดินไม่คล่องเท่าไรฉันเห็นรองวางไว้คู่หนึ่งซึ้งไม่ใช่รองเท้าที่ฉันเคยซักให้เขาแต่เป็นรองเท้า ส้นสูง
ฉันเดินตรงขึ้นไปบนห้องนอนโดยมีเฟย์ ฟาง คอยประคองไปด้วย 
ปังงงง งง ฉันเปิดประตูอย่างแรงและภาพที่ฉันเห็นต่อหน้าคือ เขา กับ ผู้หญิง ในรูปคนนั้นนอนอยู่บนเตียงด้วยกัน
"กะ....แก้ว ไหนหมอบอกว่าอีก 3 วันจะกลับ" โทะโมะพูดด้วยเสียงเลอะลัก
"ถ้าฉันกลับมาช้ากว่านี้ฉันจะรู้เหรอว่านาย แอบมีใครอีกคน" ฉันพูดไปพร้อมทั้งน้ำตาดูผู้หญิงคนนั้นจะไม่รู้สินะว่าเธอเป็น ตัวสำรอง
"ไม่ใช่อย่างที่แก้วเห็นนะ" โทะโมะพูดด
"แล้วจะให้เห็ยยังไงนายพูดมาซิ นายบอกฉันมาซิว่ายังไง" ฉันตะคอกไปทั้งน้ำตา
"............................." เขาตอบฉันไม่ได้ที่จริงฉันรู้อยู่แล้วล่ะ
"นายก็ตอบไม่ได้" เฟย์ กับ ฟางปลอบฉันผิดกับเขาที่เงียบบ
"ฉันไม่มีอะไรจะพูดแลล้วล่ะ ทุกอย่ามันก็เป็นอย่างที่เธอเห็น" สุดท้ายยสิ่งที่เขาพูดออกมามันก็ทำให้ฉันเจ็บ

"มั น จ บ แ ล้ ว สิ น ะ" 


ปัจจุบัน

"ถ้ามันลืมง่ายขนาดนั้นฉันก็ลืมไปนานแล้วสิ" ฉันพูดไปทั้งน้ำตาคลอเบา
"แก้วทำไมเธอถึงยังไมไม่ลืมเขาสักทีนะ?" ฟางถามฉัน ฉันอึ้งไปกับกับคำถามของฟาง
มันเป็นคำถามไม่คิดเอามากๆจะให้ฉันฉันตอบเธอยังไล่ะฟาง
"........." ฉันไม่สามารถจะตอบฟางได้มันมีแค่น้ำตาที่ไหลออกมาแทนคำตอบ


จ บ บ ริ บู ร ณ์ 

----------------------------------------

กว่าจะมาอัพ ตอนจบขอโทษทีนะเมาส์อยู่ดีดีก็ขยับไม่ได้ ช่วยวิจาร์ณหน่อยนะ

เพราะคิดจะทำภาคต่ออยู่ วิจาร์ณอันเดียวสามารถทำให้คนแต่งมีกำลังใจได้นะ จุ๊บบ